Heel eerlijk zou ik echt niet weten wat ik zou doen. Sowieso ben ik niet het type wat ergens tussen zou springen. Zie je het voor je, een kleine, tengere vrouw van 158 cm? Pff.. maar weet je dat mensen ook heel vaak overrompeld zijn en daardoor ook gewoon niks doen? Niet omdat ze niet willen maar puur omdat sommige dingen heel onwerkelijk zijn om te zien. Ik/man hebben 2 keer een situatie mee gemaakt, waarvan 1 ook met fysiek 'geweld' en ik kan je 1 ding zeggen, soms verstijf je ook van angst of heb je gewoon geen idee wat je op dat moment moet doen. Ik weet niet of het relevant is om dit toe te lichten nu maar als ik een vader van een afstand zn kind echt fysiek geweld aan zie doen, dan zou ik zeker wel even (van een veilige afstand dus) mijn telefoon pakken en de politie bellen. En in me opnemen hoe ze eruit zien, waar ik ben en hoelaat het ongeveer is.
Och dat gillen en brullen. En dat de hele dag door. Hou op schei uit. De jongens maken het hier soms zo bont dat ik niet in de tuin durf te zitten. Soms betrap ik mezelf er dan ook op dat ik binnen wat naar ze roep - en dat zijn zeker in mijn huidige toestand toch niet altijd de meest handige dingen (ja ik doe soms ook gewoon maar wat - ben het soms zo vreselijk beu). En dan zie ik de deur nog open staan.. oeps, wat moet de buurt wel niet denken.. maargoed. Die hebben ook jonge kinderen gehad en soms - zeker wanneer kinderen onderling ook nog eens flink jaloers en dominant zijn - is opvoeden idd gewoon geen reet aan. Kan het niet mooier maken. De streken die O hier wel eens heeft uitgehaald.. man man man.
Nog nooit zoiets tegengekomen gelukkig en ook geen idee hoe ik zou reageren. Maar soms is het net het druppeltje teveel. Heb zelf ook wel eens iets geroepen naar m'n kinderen waarvan ik achteraf dacht: dat had ik niet moeten doen. Gewoon net iets te boos voor die specifieke situatie, maar ja de grens was gewoon bereikt op de moment. Heb het daarna wel besproken met het betreffende kind. Mama reageerde iets te heftig, dat had ik niet moeten doen. En die grond scenes zijn ook zo herkenbaar. Met de oudste dan, de jongste was altijd een engeltje in de supermarkt. Maar de oudste kon echt op de grond gaan krijsen en de hele supermarkt bij elkaar schreeuwen. Vreselijk en maar proberen zelf rustig te blijven. Heb zelfs eens gehad dat de medewerker een banaan kwam aanbieden aan m'n dochter. Werkte wel trouwens ze bleef daarna poeslief in het karretje zitten. Ze zei toen nog: Knap dat u zo rustig kan blijven. Nou, zo voelde ik me helemaal niet. Voelde alleen maar stress en schaamte dat mijn kind zo te keer ging. Had alleen geleerd dat het bij mijn kind sneller over ging met negeren.
Ik heb zo'n zelfde situatie meegemaakt in een dierentuin. Ik stond met man en kinderen (en veel andere mensen) te schuilen. Een familie liep langs, de vader heftig scheldend tegen het kind (was een jaar of 10 denk ik). De meest erge scheldwoorden kwamen er uit. Heel sneu... Ik heb er niks van gezegd, maar iedereen die stond te schuilen keek naar ze. Later kwam ik ze weer tegen en waren ze gezellig aan het kletsen. Ik hoop dus maar dat het een 'niet vaak voorkomend' incident was... Wat al eerder is gezegd; je weet immers nooit wat er aan vooraf is gegaan. Ik praat het niet goed, maar ik snap het wel. Een aantal weken geleden heb ik zo'n moment gehad met dochter. Meteen met het opstaan ging het mis; boos, huilen, schreeuwen, outfit was niet goed, ontbijt niet enz. Om 8.05u, toen we eigenlijk moesten vertrekken om haar op tijd op school te krijgen), stormde ze naar boven en wilde nog een nieuwe outfit aan. 'Waar is dat ene shirt?!' Ze bleef zo hard schreeuwen (inmiddels al een uur) en ik had het zó gehad, dat ik in een impuls net zo hard terug schreeuwde: Die Zit In De Was!!!! Ben ik er trots op? Nee. Hielp het? Op dat moment wel, want zo kwam ze uit haar bui en konden we naar de auto. Uiteindelijk in de auto nog grapjes gemaakt, geknuffeld en een lachend meisje op school afgeleverd. Je krijgt er nou eenmaal geen handleiding bij. En laten we eerlijk zijn; al was die er wel, zou ik 'm toch niet lezen
@Magnolia29 ja zo horen de buren ons ook wel eens in de tuin. Dochter kan een engel zijn maar soms bedenk je die extra brede glasvezelbehang. Beste uitvinding ooit is een digitale kookwekker. Tot de piep heeft mama pauze en speel je zelf, tot de piep speelt mama met jou en daarna gaan we beiden even zelf wat doen, je mag nu nog even spelen maar als de piep gaat, ga je zonder mopperen naar boven en gaan je naar bed/naar binnen want dan gaan we eten/weg naar ... Alleen is t nakomen van zo'n afspraak soms wat lastig en eindig je alsnog met moord en brand...Afspraak is afspraak, daar hou je je aan.
@Magnolia29 als dat het enige is wat je hebt geroepen O flikte het een keer om vanaf bovenaan de trap de gaan schreeuwen (echt, kind was hysterisch en liep rood aan - heb hem mooi laten staan) en toen ik niet kwam, bedacht ie dat het handig was om naar beneden te gaan spugen. Overal witte klodders. Ik ben woest naar boven gegaan. Hele ochtend al gezeik gehad, kleur rietje was niet goed, hele ochtend al zeggen 'stommerd' en brutaal doen. Stampen, sisgeluiden maken, tanden laten zien (wat is dat voor dominant gedoe joh). De maat was echt vol. Ik heb hem dus wel even aan zn arm mee gesleurd (en echt niet super zachtjes hoor), hem even heel stevig bij zn kin gepakt en even heel duidelijk gezegd dat hij de volgende keer een draai om zn oren kan verwachten. Meestal volgt dan een dramatische loei-bui (niet boooohoooossssss doen, ik wil knuffelennnnnnnnn). Ammehoela. Ik ga je niet belonen dan. Ohja, de trap heeft hij natuurlijk eigenhandig schoon moeten maken. Jullie begrijpen dat dit eenmalig was Althans bij man heeft hij dit ook 1x geflikt.
Wat hier echt het allerbeste werkt is gewoon niet te vaak waarschuwen en het drama element negeren. De eerste keer bij niet luisteren of brutaal zijn een waarschuwing. De tweede keer zeggen dat het de laatste keer is en dat de volgende actie een consequentie heeft. Gaat ie door? Prima, dan is de consequentie voor jou. En dan ook écht volhouden. Het geloei erna negeer ik glashard. Heeft ie er ook geen effect mee
Echt niet om je af te zwakken maar bij jou gebeurde het tenminste nog dat je haar snel naar school kon brengen. Ik heb een vriendin die een kindje heeft (loopt ook door trajecten) waar dit dagen, zo niet weken kan doorgaan. Zonder adempauze, zonder rust, ja als hij slaapt (gelukkig wel een goede slaper), maar de volgende dag begint het all over again. Ik kan me niet eens voorstellen hoe zij zich moet voelen. Continu die strijd…
Ik weet niet zeker wat ik zou doen in zo'n situatie. Waarschijnlijk mijn kop in het zand steken en weglopen. Mijn oudste dochter is gediagnosticeerd met ADHD en best wel heftig ook. Zij gaat straks na de vakantie op een cursus hoe ze met vriendinnetjes en klasgenootjes om moet gaan, dat heeft natuurlijk een reden. Nou, zo gaat zij ook om met haar zusje. Ik snap zo goed dat ouders soms uit hun plaat gaan, dat gebeurd hier helaas ook soms. Op een gegeven moment is het maximale bereikt van wat je aan kunt en dan ontploft het. Dat moet natuurlijk niet te vaak gebeuren maar iedere ouder heeft daar wel eens last van. Wie weet is dat ene momentje van die vader net op dat moment geweest waar er dus andere mensen bij stonden. Je weet het niet, dus zou ik er denk ik niets van zeggen.
Lief van je, het bovenste stukje. Ken je die kaarsen waarvan de lontjes heel lang zijn en aan elkaar vastzitten per 2? Of zo’n kaars met meerdere lontjes. Zo voelde ik me ooit, voor het slechte slapen. Genoeg reserve, want of de lont liep helemaal door en gaf me ergens anders energie, of als er eentje uit ging, had ik nog 2 reserve klaarstaan. Hoe reageerde je als mensen dat vroegen?
En ook even een hele eerlijke toevoeging nog van mijn kant: ik ben dus blij dat ik zodra man er is of thuiskomt (of uit z’n call komt of gewoon omdat ik hoogzwanger echt die strijd niet aan wil gaan) even kan zeggen: hier, ze zijn even voor jou, succes ermee. Tuurlijk hebben we beiden onze eigen manieren om ermee om te gaan (hij reageert vaak net wat anders dan ik) maar die continue strijd dag in dag uit is zo vreselijk vermoeiend. En dan ben ik niet eens alleen. Maar er is wel licht aan de tunnel want sinds de boys beter door 1 deur lijken te kunnen met elkaar, is het hier een stuk relaxter en rustiger aan het worden. Ik duim dat het zo blijft. Alleen met eten blijft drama. Dat doen we momenteel gewoon niet samen aan tafel. Dan moet je denken aan woede buien van mini O (om de meest uiteenlopende redenen, bijv omdat het verkeerde tafelkleed op tafel ligt) die überhaupt weigert te eten, met z’n eten gaat smijten, O die enkel gefocust is op z’n broertje, hem gaat imiteren. En die buien van mini O zijn niet mis hoor. Man man man. Die trekt zo ALLES van tafel, smijt alles weg en gaat gerust op de grond liggen krijsen zonder te stoppen. Zie dan zelf maar eens de rust te bewaren. Dat doen we wel qua ontbijt in het weekend hoor. Dan bijten ze maar even door en is het gewoon van tafel bij niet luisteren (maar van tafel is ook stoppen met eten). Maar dit ‘s avonds met warm eten.. Is gewoon echt geen doen. Levert enkel meer stress op en dan kun je soms gewoon beter accepteren dat iets er even niet in zit (fase hè) dan moedwillig en heel opvoedkundig en correct toch met z’n allen aan tafel gaan zitten. Dus meestal eet ik lekker samen met de oudste (wel aan tafel) en dat gaat dus altijd prima. Het zal allemaal wel los lopen. Wat ik ook al zei, soms doen we ook gewoon maar wat hè. En op andere momenten zijn ze weer vreselijk lief.
Misschien komt er door de jongste straks wel wat evenwicht tussen de de oudste twee. Hier spannen ze vooral samen en de oudste let echt heel erg op zijn broertje als we buiten zijn die kan echt in paniek raken als zijn broertje in de straat weg loopt.
Zo zijn mijn kinderen tot een jaar of 4, dan tot 6 niet meer continu maar wel nog vaak en dan heel heftig. Nu is de derde bijna 7 en nu begint het over te gaan. Bij de eerste 2 ging het over met 8. Ze zijn nu bijna 11 en 13,5 en de meest rustige kinderen die je kunt wensen. Dat je bijna denkt dat we die eerste 8 jaar verzonnen hebben ofzo... de 2 oudsten hebben hun autisme diagnose al, de derde start in september met haar traject en de jongste van 2 is nu al zo heftig als de eerste 2 bij elkaar... dus ik verwacht de strippenkaart vol te maken qua diagnose
Afschuwelijk... Wat vreselijk, voor het hele gezin. Wat ik dus al zei; ik kan me gewoon situaties indenken (zoals bij je vriendin) dat je dan in het openbaar flipt tegenover je kind. En als je er dan ook nog op wordt aangesproken, voel je je natuurlijk dubbel zo schuldig. Ik hoop voor je vriendin dat er iets uit de onderzoeken gaat komen en ze handvatten krijgen om er mee om te gaan!
Ik kan niet zeggen wat ik zou doen, want ik zag het niet gebeuren en hoorde het niet. Los van de vraag, is het voor sommige ouders ook echt allemaal nier zo simpel hoor. Onze jongste moet je nooit onder zijn voeten geven want die doet eigenlijk gewoon wat we vragen . De middelste luistert ook wel goed maar vind zijn mama en papa vreselijke zagen . De oudste is andere koek (Adhd en ass) Die doet liefst niet wat we vragen en die heb ik dus ook al in het openbaar bij zijn arm genomen en gevraagd of hij van plan was om te luisteren of hij zich ging verder gedragen als een clown. Als hij kleiner was, kon hij ook goed doen alsof er heel wat gebeurde en je hem ging vermoorden. Ik heb ook nog de vraag gekregen of alles in orde was. Ja hoor, hij moet gewoon zijn schoenen aandoen . De kans is groot dat ik tijdens het zoveelste drama moment ook wel eens wat zei, dat de situatie niet persé beter maakt maar ik ga niet doen alsof het allemaal prima is en mijn mond houden omdat we tussen andere mensen lopen.
I lk ook want het is echt een fantastisch jong. Hij zit alleen zichzelf zo in de weg. Dus zoek ik regelmatig naar oplossingen voor haar en haar man (kind bij ons, samen uit eten, extra opvang etc).
Dat weet ik echt niet. En sowieso vind ik dat je niet weet hoe de dag van start is gegaan etc. Ik heb een kind met ASS, nou die kan tijden doorgaan met jengelen etc. Dan moet ik mij echt in houden hoor en nee helaas lukt dat niet altijd en krijgt hij een tik of een kneep. Thuis stuur ik hem zoveel mogelijk naar zijn kamer om rustig te worden.
Hier wordt mama spontaan ijskoningin, ik zweer t Elsa is er niks bij... Oei, dat is ook niet wat ze bedoelde. Werkt 100x beter dan boos worden.