Ja ik ben het er mee eens dat het jammer is hoor! Mijn ouders reageerden wel heel leuk en m’n vriendinnen ook. Maar vooral mensen die wat verder weg van me staan of collega’s ofzo die reageren echt vreemd soms. Of ook wildvreemden zoals degene die me mijn Corona vaccin gaf: is het je eerste of tweede? Ik: mijn derde. Je derde?! Oh jeetje zeg, moederlijk type dus! Ik merk dat ik het soms dus ook niet wil zeggen tegen onbekenden die vragen “hoeveelste dit is”” Had ik bij de eerste twee nooit last van.
Nou, ik hoor dat wel regelmatig hoor. Wel iets minder nu de jongste al bijna naar de basisschool gaat, de eerste paar jaar na haar geboorte veel meer, maar evengoed nog af en toe hoor.. Maar wat m'n schoonmoeder zegt vind ik eigenlijk veel erger: die spreekt zich vanaf de zwangerschap van de jongste tot aan de dag van vandaag (de jongste is nu 3,5) er regelmatig over uit dat ''er toch zeker geen derde komt he''? Gelukkig ben ik niet op m'n mondje gevallen en durf ik haar ook gewoon te vertellen dat als dat aan mij ligt en we die mazzel hebben dat ''zeker wel'' gaat gebeuren Nou ja dat is dus exact 1 van de hoofdredenen van m'n schoonmoeder! Maar zoals je geloof ik zelf in je post voor deze zei: wij voeden ze op dus waar bemoeid een ander zich mee zeg
Zo kreeg ik na de bevalling van mijn derde zoontje juist de opmerking dat we nog wel een 4e konden proberen voor een meisje. Het is ook nooit goed Overigens zou ik een 4e wel willen en lijken 4 jongens me dan fantastisch Een meisje ook, maar dat voelt surrealistisch en als iets dat wij niet zouden kunnen maken, haha. Verder geen opmerkingen over aantal kinderen eigenlijk. Behalve van mensen die er 2 hebben dat het ze pittig lijkt, en mensen met 3 die ik ken zijn wat ouder en die halen vooral herinneringen op via mijn situatie.
Oh ja dat is ook zo'n bekende, of juist als je zelf aangeeft nog een kinderwens te hebben, dat mensen dan denken dat je het alleen zou doen om een meisje te krijgen Maar hier is dat ook hoor, wij hebben 'm, j, m, m. Mochten wij misschien nog een vijfde mogen krijgen in de toekomst, dan geloof ik ook niet meer dat het een jongen zou worden
Herkenbaar Mijn moeder zei je hebt 2 gezonde kinderen dus nu vast wel klaar Had dat nooit van m’n moeder verwacht maar die reageerde heel anders dan bij de eerste en tweede en dan die stomme opmerkingen van; een derde je hebt toch al een jongen en een meisje
Waarom is het vervelend als mensen vragen of je nog een kinderwens hebt na de 1e, 2e, 3e etc? Is meestal gewoon belangstelling.
Ik zie dat als iets wat je niet ‘hoort’ te vragen. Er hangt nogal een lading aan het wel of niet hebben van een kinderwens. Zeker bij een onvervulde kinderwens (en bijv in medische molen zitten) kan ik me voorstellen dat het nogal een confronterende, vervelende vraag zijn. En tuurlijk is de intentie achter de vraag doorgaans niet vervelend, maar toch… In mijn eigen situatie: ik krijg weleens de vraag “en, wanneer komt de 4e?”. Ik zou graag een 4e willen, dolgraag zelfs. Maar gezien een medische uitdaging waar we met onze oudste in zitten, kiezen we er bewust voor om niet voor die 4e te gaan. Ik vind dat dat (en zeker de reden waarom) de meeste mensen niets aangaat Dus mijn antwoord is dan iets als “de planning is niet dat die er komt”. Maar dan komt er weer een “ahhh, waarom niet, is toch leuk?!”. Ik vind het vervelend om die vraag te moeten beantwoorden. En kan me zo tal van situaties voorstellen waarin het vervelend is om de vraag te krijgen.
Het is meer de manier waarop, dan de vraag zelf. Zo heeft hebben er meerdere mensen mij gevraagd of ik gelovig was en om die redenen een groot gezin heb. We wonen dicht bij de biblebelt dus geen gekke vraag. (Maar we zijn niet gelovig) Bij de een was dat gewoon oprechte interesse en bij de ander was het spottend. Dat maakt toch wel verschil
Ik denk dat alles dat afwijkt van de standaard reacties oproept 1 kind is zielig (en verwend) 2 van hetzelfde geslacht is jammer (je wilt vast nog een 3e hè), vanaf 3 ben je al een groot gezin. Maar vanaf 4 ook bijzonder, waarschijnlijk gelovig, zeker een moederkloek en als je dan nog werkt is dat onverwacht met zoveel kinderen. Ik denk dat een groter aantal kinderen ook niet bij iedereen past. En dat je per kind moet blijven kijken of dat verstandig is. Kan je het aan qua tijd, ruimte, financieel maar ook aandacht. Er zijn zeker situaties waarbij het onverstandig is. Die zie ik hier ook wel eens voorbij komen. Voor mijzelf vind ik persoonlijke tijd zeker belangrijk. De kinderen zijn heel erg belangrijk. Maar ik ben er zelf ook nog. En daarnaast vind ik je relatie, sociale contacten en werk ook van belang. Mensen waarbij alles alleen maar draait om 1 ding (wat dat ook is) kan ik mij niets bij voorstellen. Het leven heeft voor mij veel verschillende kanten. Maar iedereen is natuurlijk anders!
Ik heb echt behoefte aan, me-time. Moet thuis bijna alle ballen hoog houden en voor 3 personen denken. Even shoppen zoals vanmorgen, zonder kind,want die is op de opvang en zonder man,kan ik echt van genieten. Ook al kijk ik dan alleen naar kinderkleding Voel me dan ook absoluut niet schuldig dat mijn kind op de opvang is,terwijl ik thuis ben. Hij gaat zelfs al sinds december naar de opvang terwijl ik ziek thuis ben. Als ie daar niet naar toe zou gaan,was mijn weg naar herstel nog langer,en hij duurt nu al vanaf december. Het steekt mij zelfs,als vrouwen zeggen,dat ze dat niet snappen.
En dat laatste is nou ook exact het punt. Of je nou behoefte hebt aan me-time of helemaal niet, laat elkaar lekker doen waar iedereen zich happy bij voelt. Ik vind het heerlijk om met de kids te zijn, maar m’n werkdagen, vakantie met vriendinnen of etentjes zonder kids vind ik ook genieten.
Ik was dit weekend in een kindvriendelijk museum met mijn 3 zoontjes; baby in de draagzak. Vrouw achter de receptie zegt: "wat een schatje. Wat worden ze snel groot he. Is het de laatste?" Euuhh, ik laat alleen mijn kaartjes scannen bij je!
Ja is een aparte vraag in die situatie. Maar toch ook niet vervelend verder? Neutraal antwoorden en door, maar zo denk ik. Ik maak me sowieso minder druk om dingen dan een gemiddeld persoon geloof ik
Nee, was een bijzondere vraag, maar ik stoor me er niet aan. Het was denk ik meer iets dat ze eruit floepte dan een oordeel
Ugh. Ik had laatst een "oh dan ben je nu toch zeker wel klaar mag ik hopen?!" Van een klant die hoorde dat er "dan toch eindelijk een jongen na 2 meiden was"
gisteren kwam ik een oud collega tegen en die zegt: oh leuk zwanger van je tweede? Ik nee, derde. Wat? Nou jij liever dan ik! 3! En is het hierna dan wel klaar? Nou ja, toevallig wel ja maar die reactie: ik voel me soms een halve freakshow of de raarste snuiter ever
Haha hier juist andersom. Een overduidelijk religieus uiterlijk en dus zullen we wel veel kinderen hebben. Dan vinden mensen het vaak vreemd dat we er "maar" 2 hebben.
Dat zeg ik ook altijd, en ik heb dus 4 jongens gekregen. Dan kan een 5e echt geen meisje worden, wij weten gewoon niet hoe je die maakt.