Ja het is heel verdrietig, vandaag komt het weer even hard aan. Eindgesprek gehad met m'n behandelend arts die ons sinds 2017 zo goed en vriendelijk heeft geholpen. Ze sprak haar bewondering over onze positiviteit uit en dat ze ons zo'n sterk stel vindt, ze vond het ook enorm jammer dat het niet gelukt is. Ze stelt nog een duidelijke samenvatting op met de kwaliteit en opbrengst van de puncties en embryo's, zodat ik die mee kan nemen naar Gent. Ik moest zo huilen aan de telefoon, het voelt zo gek om niet meer naar die kliniek te gaan en dat het nog zo lang duurt voordat we in Gent terecht kunnen. En tegelijkertijd ben ik zo dankbaar voor onze zoon, wat een cadeau en verrijking van ons leven. Emotionele dag vandaag dus! Maar dat mag ook. Dank voor het vragen ❤️
@Romytje, wat een verdrietig nieuws, heel veel sterkte. @anoniem02, misschien dat je Do verward met mij. Ik heb endometrios en heb tot nu toe alle TP in kunstmatige cyclus gehad. Volgende word natuurlijke cyclus met echo's en ovulatie testen, heel misschien ovitrelle. Hoop toch dat je een positieve test te pakken hebt. @SamirsVrouwtje dikke duimen aan het draaien, nog steeds.
heb het zo met jou en @Asil te doen! Kan me geen voorstellen maken van wat jullie allemaal hebben doorstaan!
Maar dat hoeft toch ook helemaal niet, voor mezelf sprekend maakt het mij niet super ongelukkig ofzo. Ik heb de draagkracht, zou ik het een ander "gunnen", van zijn levensdagen niet. Is het zwaar en vermoeiend zeker, laat ik mezelf uit het veld slaan NEE. Ga ik door tot mijn doel is bereikt JA (dan wel tot onze grens is bereikt). Lukt het niet dan hebben we er alles aan gedaan. Meer kun je niet doen
Ik ben het (weer eens!) volledig met je eens, en dan voelt het nog 'oneerlijk' voor mij tegenover jou, omdat ik al een kindje heb. Maar ik had oprecht niet verwacht dat de wens om mijn zoontje een broer te maken ook (weer net zo) groot en allesoverheersend zou zijn, net zoals de wens voor een eerste kindje. Ik merk dat ik het lastig kan verwoorden maar ik hoop dat je me begrijpt, ik vind het soms moeilijk om zo te 'zeuren' terwijl ik er al eentje heb en ik weet dat het absoluut niet te vergelijken is met het proberen krijgen van een eerste kindje.
Och.....natuurlijk mag jouw verdriet er zijn....ik kan me zo goed voorstellen dat het als een heel dubbel afscheid voelt. Je bent daar maanden/jaren naar toe gegaan en dan sluit het boek bij dat centrum. Terwijl je zo anders had gewild en je hun ook zo dankbaar bent dat jullie je zoon hebben kunnen krijgen dankzij die kliniek. Die tranen moeten er gewoon zijn, lijkt me heel gezond. Hoe kijken ze samenvattend terug op jouw traject? Volgens mij had je altijd wel goede kwaliteit embryo's toch? En de OK, denk je dat die nog dit jaar kan/gaat plaatsvinden? Bah, dat wachten in zo'n traject is ook zo zwaar..... Vervelend dat je je vandaag zo somber voelt, maar oh zo begrijpelijk. @Asil nee hoor, jou verward ik niet met haar! Jouw verhalen ken ik ook nog goed en dus je endometriose (nare aandoening is het ook ) Hebben ze bij jou nooit aangegeven dat de progynova evt nadelig is voor je endometriose? Ik stop het liefst nu met alle medicatie, heb soms zon vreselijke buikpijn. Het voelt alsof ik moet menstrueren om m'n buik rustig te krijgen weer. Maar ja....moet nu natuurlijk door tot woensdag. Of ben jij wel eens eerder gestopt? Spannend dan nu je natuurlijke cyclus, hopelijk gaat dat de sleutel tot het succes zijn!! En wat een krachtige woorden in jouw laatste post. Knap hoor!! Zelf sta ik er ook zo in, ik stop pas als ze zouden zeggen dat het niet meer kan. Dan kan je jezelf later geen verwijten maken dat je er niet alles hebt uitgehaald. Ik kan mezelf vaak snel en goed herpakken na een teleurstelling.
Ik snap je gevoel heel erg. Wij hebben inmiddels al 2 kindjes mogen krijgen (1 spontaan 2013 en 1 IUI 2017) Maar de wens voor een 3e kindje is net zo groot. Wat ik me wel heel erg besef is dat het mij VRESELIJK lijkt als je in dit traject zit zonder moeder geworden te zijn.....ik ben nu nóg dankbaarder....en dat maakt ook dat ik diep respect heb voor jouw instelling @Asil wat sterk ben je!!!! Maar het doet denk ik echt niks af aan het feit dat de wens er voor een 2e of 3e kindje is. Het gevoel nog niet compleet te zijn is ook erg eenzaam soms.....jij en ik gaan ook voor niets het hele traject door, dat zegt denk ik wel genoeg.
Dat had ik ook bij mijn tweede. Je wil zo graag een broertje of zusje voor je eerste. De wens was toen ook even groot of misschien wel groter dan bij de eerste. Zo heb ik het ervaren
Ik begrijp je gevoel en huilen kan eens goed doen. Ik hoop dat jij je in Gent even goed zal voelen als ik. Ik voelde me daar heel goed en het leek na al die jaren een beetje een tweede thuis. Ik heb ook een beroep gedaan op de psycholoog van de fertiliteitsafdeling. Dat heeft me ook geholpen om terug wat positiviteit te vinden. Had de indruk dat psycholoog zelfs overlegt met fertiliteitsarts. Ze was enorm goed op de hoogte van alles en dat was fijn. Toch anders dan een standaard psycholoog die zelf 4 kinderen heeft en niet veel begrijpt van fertiliteit.
Je heb 200 procent gelijk! Zo dacht ik er ook over de 4 jaren voor ik zwanger werd in 2017. Ik hoop dat het bij jou ook eens mag lukken, op een zekere dag!