Ik geef totaal niets om merken. Een groot en opzichtig merk op kleding of spullen is voor mij eerder reden iets niet dan wel te kopen. Het continu blijven kopen van dure merkspullen vind ik ook in het kader van milieu en duurzaamheid niet nodig. En dat wil ik mijn kinderen meegeven. Dat merken niet stoer zijn of status geven. Maar dat de persoon van belang is. En dat spullen die niet kapot zijn prima (opnieuw) gebruikt kunnen worden. En behalve een boel spullen geven wij liever ervaringen cadeau. Leuke uitstapjes als gezin of ervaringen voor een individueel kind.
Was ook leuk om uit te pakken, soort verrassingstassen ze is elk schap in de supermarkt af gegaan en dacht hebben ze dat nodig ja of nee en bij ja gekocht. Dus ook boterhamzakjes, wasmiddel, aluminiumfolie.
Ik ben vanaf mijn 16e ofzo zelf gaan sparen voor mijn uitzet. Ik vulde allemaal envelopjes met geld en schreef erop waarvoor het was. Enveloppe met stofzuiger, enveloppe met bestek, servies en ga zo maar door. Toen we ons eerste huis kochten had ik echt veel geld verzameld in die enveloppen en zo goed als alles heb ik op die manier gekocht.
Grappig al die verschillen te lezen. Voor op mezelf gaan wonen of rijbewijs heb ik nooit veel gekregen. Wel betaalden mijn ouders heel veel mee aan mijn studie. En toen ik op kamers zat gingen er elk weekend ook wel de nodige boodschappen mee. Wat betreft geld uitgeven aan kleding en verschillen per merk. Ik merk dat me steeds meer gaat tegenstaan in deze branche. Dure merken die de makers van de kleding tegen een hongerloontje onder slechte omstandigheden laten werken. De totale ondoorzichtigheid van merken wat ze doen aan duurzaamheid. Bij Ali zal ik dus zeker niks bestellen. Verder probeer ik voor de duurzamere merken te kiezen. Maar die moet je echt met een lampje zoeken. Dus effe gezellig de stad in werkt dan al niet meer, want in de winkels zelf krijg je 0 informatie daarover. Hier dus wat dat betreft een voortdurende tweestrijd tussen 'het goed willen doen' en ' leuke betaalbare spulletjes willen hebben' . Wat betreft verwennen van je kinderen. Wij zeggen altijd: wie het breed heeft kan het ook breed laten hangen. Logisch dus dat je, wanneer je er warmpjes bij zit, je kinderen meer/duurdere kleding of zndere spullen heeft. En dat is ok, zolang je ook in de opvoeding meeneemt dat dat helemaal niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En dat ze dus ook waarderen wat ze hebben.
Mee eens! Onze kinderen krijgen echt niet veel. Niet omdat we het niet kunnen betalen, maar omdat we het niet nodig vinden. Ik vind het belangrijk dat ze weten dat ze niet altijd en overal omringd hoeven te zijn met spullen. Zo zou ik ook nooit een brommer/scooter stimuleren. Ze zullen er geen van ons krijgen, mits echt noodzakelijk. Maar ik kan nog niet op een reden komen waarom die echt noodzakelijk zou zijn. Zo heb ik ook nog geen standpunt ingenomen over het geven van een rijbewijs. Hier in de stad wordt autogebruik het je erg moeilijk gemaakt. Waarom zou iemand van 18 een rijbewijs (en al helemaal een auto) moeten hebben?
Wij leren de kinderen dat spullen vooral functioneel moeten zijn en niet speciaal voor de leuk. Dus dat we pas iets kopen, omdat we het nodig hebben. We zijn er niet heel extreem in, maar kopen wel weinig. De pakketdienst komt hier maar een paar keer per jaar langs. Kleding hebben we ook niet speciaal veel: op vakantie moeten we bijvoorbeeld echt wel een was doen, anders hebben we niet genoeg.
Omdat niet iedereen in de stad werk vindt? Mijn schoonouders vonden het onzin en mijn man heeft het zo gemist. Ik moest hem naar zijn werk brengen en zo'n rijbewijs betalen is ook een beste kostenpost als je net op je zelf woont.
Ik snap je gedachtegang vanuit iemand die in een stad woont en een elektrische fiets is handig hoor, maar als je 40km enkele reis moet, wordt dat toch ook een beetje te gek. En dat zijn geen rare afstanden.
Grote zolder dus alles wat niet elektrisch was had ik al. T werd alleen een eensgezinswoning ipv de verwachtte flat, toen had ik ruimte over....heeee de goede oude tijd.
Wij wonen in een grote stad met goed openbaar vervoer. Dus daarom zeg ik: eerst kijken of het met een elektrische fiets kan. We merken hier in de stad dat het hebben van een auto echt niet meer standaard is. Hele wijken worden aangelegd met nauwelijks parkeerplaatsen. Maar dan heb je wel goed openbaar vervoer om de hoek en goede fietsverbindingen. Een buurman fietst elke dag 30 km enkele reis op zijn speed pedelec. Het is ook maar wat je gewend bent. Tot 5 km pakken wij standaard fiets of ov. Daarboven kijken we wat handiger is. De jongens zijn gewend om te fietsen en als we zeggen dat we naar plek x gaan, lopen ze al automatisch naar hun fiets, terwijl andere buren voor die afstand standaard de auto pakken.
Ik had zelfs mijn elektrische apparaten al. Gespaard vanaf mijn 15e en ging pas laat het huis uit. Resultaat: ik vond vrijwel niets meer mooi. En had zoveel, allemaal van die dingen die eigenlijk overbodig waren. Ik neem ze wel een keer mee naar de ikea als ze concrete plannen hebben om het huis uit te gaan.
Maar ga je ze dan ook een auto geven? Hier hebben we een 10 lessen voor onze 18e verjaardag gehad en de rest allemaal zelf moeten betalen en dat is ook gewoon prima. Verder ook alles qua studie/huis/trouwen zelf moeten betalen. En dat was helemaal prima en dat gaan we waarschijnlijk bij onze kinderen ook doen. Het enige jammere is dat er nog een bedrag uit een erfenis openstond wat we recent hebben gehad en wat we beter 10-15 jaar eerder hadden kunnen gebruiken. Dat staat dus nu maar op de spaarrekening te staan…
Zo was ik zelf ook. Had een hoop gespaard op die leeftijd. Dat is ook leuk. Maar op je 13e een strijkijzer krijgen voor je verjaardag en verder niks leuks... dat zal ik als ouder echt niet doen