Nou dit inderdaad. onze kinderen kregen hun spaarrekeningen van opa en oma toen ze werden geboren, we sparen er gezamenlijk op, maandelijks. Ik ga er vanuit dat ze het tegen de tijd dat ze 18 zijn verantwoord kunnen uitgeven, anders wordt het daarvoor overgeboekt naar een rekening van ons en mogen ze eerst met een goed plan (of een jurist) komen..
De rekening staat wel op hun naam, maar als het doel gehaald is, dan komt het geld op onze rekening. Volgens de bank was dit de beste constructie.
Bijzondere constructie/bank. Als het op hun naam staat mag je het niet eens zomaar op je eigen rekening zetten, ook niet als ze nog geen 18 zijn
Ik lees het als dat het niet de bedoeling is dat je het overmaakt naar jezelf om vervolgens op te maken. Overmaken naar jezelf met als doel het langer veilig te stellen en verder door te sparen kan dus wel.
Wettelijk gezien niet meer hè Dan kun jij gaan stampvoeten dat ze zich aan jouw afspraken moeten houden maar zo zit het juridisch niet in elkaar als jouw kinderen een jurist in de arm nemen.
Klopt, maar ik ga er vanuit dat ik een normale verstandhouding met mijn kinderen heb als ze die leeftijd mogen bereiken.
Ik had een prima verstandhouding met mn ouders hoor, maar toch opgemaakt aan dingen die niet nodig waren. Achteraf wel echt spijt van, maar ja, te laat.
In een ideale situatie gaat het idd zo, maar wees je er dan van bewust dat je dan dus geen rechten meer hebt.
Nou ja dat dus en ik denk dat dat veel vaker voorkomt. De meeste 18 jarigen staan daar gewoon niet op die manier bij stil.
Tja, zo heeft iedereen andere ervaringen natuurlijk. Ik heb er bijvoorbeeld geen seconde aan gedacht om het geld wat mn ouders voor mijn toekomst spaarden te vragen. Ik zou dat op hun moment wel krijgen
Ik ga er niet vanzelf van uit dat het zo gaat als jij zegt. Ik hoop het natuurlijk, maar ik ga er niet blindelings vanuit. En dat zegt niks over wantrouwen naar mijn kinderen toe maar ik ben altijd wat voorzichtig met stelligheid in deze. Uiteraard hoop ik dat ik dit nooit aan de hand zal hebben maar ik ben niet zo naïef dat ik denk dat sommige dingen mijn deur zullen passeren.
Dat kan ook natuurlijk, ieder zo zijn manier Ik ben graag positief over de toekomst. Dat is iets anders dan naïef natuurlijk.
Hier ook gebeurd. Zusje was beïnvloedbaar en bleek een fout vriendje te hebben. Alles weg. Dus ook hier wordt er alleen op mijn naam gespaard en op mijn rekening. Heb gewoon 1 rekening waar ik voor beide op spaar voor later. En beide hebben ze nog een eigen rekening voor zakgeld of iets dergelijks.
Wat een discussie, je kunt ook gewoon vast laten leggen dat je kinderen pas op hun 24e het geld mogen bezitten. Straks gaat je kind op haar/zijn18e op kamers en heeft het 15k in bezit of meer, nou dan kan je wel dingen hebben ‘afgesproken’ maar je hebt er niks meer over te vertellen hoor.
Dit doe ik inderdaad. Ik erf best wat als m’n moeder komt te overlijden. Stel dat ik al overlijd als Ies en Luc pakweg 15 zijn, dan kunnen ze pas bij mijn erfenis als ze 24 zijn.
Voor mij (en wat ik heb gezien bij anderen) ligt positief en naïef heel erg dicht bij elkaar. Ik dacht ook graag positief over mijn huwelijk. Vertrouwde mijn ex-man mbt geld, rekeningen, etc. Tot, let wel tot, we gingen scheiden omdat ik hem verliet. De meest gekke dingen zijn er gebeurd. Dingen waarvan ik achteraf denk: hoe kon ik zo naïef zijn. En dat alleen maar omdat ik positief wilde denken. Dus ik bedoel maar: je kunt er rozengeur en maneschijn van maken. Niet alleen in een huwelijk, dat was het voorbeeld, maar dat kan dus net zo goed de band zijn die je denkt te hebben met je kinderen. Er dus van uitgaan dat het allemaal wel positief zal uitpakken. Tja, soms gebeurt er iets (kan niemand misschien iets aan doen), waardoor je eerdere vertrouwen plotseling de mist in gaat. En dat wil ik dus zeggen met mijn vergelijking en eerdere stukje: gewoon hoeft niet zo gewoon te zijn, positief hoeft niet positief te blijven, beetje ‘doemdenken’ kan geen kwaad