Met een baby die af en toe even huilt, of een kindje dat verdrietig heeft, daar heb ik echt geen last van. Maar kinderen die echt overlast veroorzaken, daarbij krijg ik de neiging om uit te leggen dat er glijbanen aan boord zijn… Ik ben gister terug naar NL gevlogen vanuit Aruba, dus best een ritje. En er zat een meisje een paar stoelen verder van een jaar of 8. Ze heeft werkelijk waar het hele vliegtuig aan gort proberen te slaan. Tijdens het taxiën zat ze nog op de grond ipv in haar stoel. Ze sloeg en beet haar ouders, gilde het hele vliegtuig bij elkaar. En elk uur begon het hele feest weer opnieuw. Niet tof op een nachtvlucht waarbij je toch probeert te slapen. Er was wel duidelijk wat mis met haar. Maar ik denk dan, ga dan niet vliegen als je kind zo heftig op prikkels reageert. En natuurlijk kunnen er uitzonderingen zijn, waardoor je weg moet. Maar ik was niet heel blij met deze medepassagiers.
Als moeder van een kind die iets mankeert vind ik je gequote stuk echt naar. Ik begrijp dat jij een rustige vlucht wilt, sterker nog; wij zelf ook. Maar jij insinueert hier dat wij, ouders van een kind met een beperking (in welke gradatie dan ook) maar niet op vakantie moeten of moeten vliegen? Besef je dat dit voor de ouders vaak net zo machteloos is als voor jij die je irriteert. En ja, wij maken dit soort afwegingen ook. Maar ik vind je reactie hierboven vrij kort door de bocht en ietwat egoïstisch zelfs.
Wij zijn vorige week naar Kos gevlogen en er zat 4 rijen achter ons een moeder met 2 kinderen die filmpjes aan het kijken waren met volume op hard zodat wij het nog mee konden luisteren. Ik heb echt geen problemen met geluid van filmpjes maar dan wel zacht geluid of regel koptelefoons voor de kinderen met een splitter ertussen als ze het anders niet horen..
Ik neem aan dat de ouders het zelf ook heel rot vonden. Als er bij het kind in kwestie andere dingen spelen dan "gebrek aan opvoeding", dan heb ik er veel minder moeite mee. Ik kan me dan alleen maar voorstellen hoe rot die ouders zich moeten voelen nu en dan valt waarschijnlijk mijn ongemak in het niet daarbij. Misschien hadden ze gedacht dat het beter zou gaan. Wie weet ging de heenreis ook wel hardstikke goed en zijn ze nu ook overvallen door de heftigheid. Kijk, als er kinderen bij zijn die rottigheid uithalen en die ouders laten het maar gewoon, dan zou ik ook flink pissig zijn. Maar dit klinkt meer als overmacht.
Prima dat het kort door de bocht is, maar als je kind het hele vliegtuig verbouwt kan je op zn minst je even verontschuldigen lijkt me. Ik ben er maar vanuit gegaan dat er wat mis was met haar, gezien het extreme gedrag. Het had uiteraard ook gewoon een verwend nest kunnen zijn. Ik snap mensen niet zo goed, die perse met hun jonge kinderen naar de andere kant van de wereld moeten. Zat bestemmingen dichter bij huis. Uiteraard kan ik dat laatste alleen voor mijzelf besluiten. En zal ik de keuzes van een ander maar moeten slikken.
Ben het met @Muisje2016 eens. Rekening met elkaar houden en begrip tonen, ja prima. Maar omdat ouders zo nodig met een kind moeten vliegen die dat (blijkbaar) helemaal niet aan kan... de rest van de wereld hoeft geen last te hebben van jouw kind (niet in die mate) en dat een kind een beperking heeft is naar maar daar hoeft de rest niet alles van te slikken. Hij/zij kan er niks aan doen! Nee dat zal, maar als ouders kan je andere keuzes maken.
Rekening met elkaar houden kent echt wel grenzen. Ik vind persoonlijk dat je je maar weinig inleeft in je eigen kind wanneer je het meesleept naar de andere kant van de wereld. Maar deze dit duidelijk niet kan handelen. Dat heeft werkelijk niks te maken met hoe fijn je eigen leven is.
het is lastig, dit soort situaties. Maar om je zelf als ouders van een kind wat 'iets mankeert' álles te ontzeggen, vind ik ook niet te doen. Dus soms waag je het er op. En tja.. als dat verkeerd uitpakt dan is soms de enige optie om alles maar 'uit te zitten' . Rot voor diegene die ook meevliegen. Maar zij stappen later uit het vliegtuig en gaan rustig naar huis. Het gezin is mogelijk nog dagen bezig om alles weer op de rit te krijgen. En dat is het misschien ook állemaal wel waard... 1x in de 5, 6 jaar? Of misschien komen ze tot de conclusie dat het het niet waard was. Maar hoe verrot moe en sjacherijnig je ook was na zo'n vlucht - met jezelf frustreren heb je ook alleen je zelf maar. Ik denk dat je ondertussen juist blij mag zijn en in je handjes mag knijpen dat jij zelf niet in de schoenen van de ouders stond op dat moment. --
Maar je ontzegt jezelf toch niet alles om te kiezen voor een locatie. Nou hoop ik dat die ouders idd niet meer zo ver met dat meisje gaan vliegen. Daar doen ze werkelijk niemand een plezier mee.
Ik denk dat je als, ouder ongeacht de leeftijd van het kind, sowieso al 1-0 achter staat. Mensen hebben gigantische vooroordelen als jij met kinderen een vliegtuig in stapt. Een kind is niet voorspelbaar. Of hij/zij nu wel of geen beperking heeft, je weet gewoon niet hoe hij/zij reageert. Of wat er vooraf heeft afgespeeld waardoor dit kind dit gedrag vertoonde. Misschien ging de heenvlucht prima en was het terug een drama. En áls dit kind wél een beperking zou hebben, zou deze familie dan maar helemaal niet meer op vakantie moeten gaan, omdat medepassagiers hier last van kunnen hebben? Sorry. Het is een vlucht van 9 uur, maar bij een korte vlucht had je je waarschijnlijk ook aan dit kind geërgerd.
Het zou ook zomaar de eerste keer kunnen zijn dat ze het proberen he, zo’n reis. En als je dan op de heenweg merkt dat het niet lukt, zal je alsnog terug moeten. Onhandig, maar waar. Mijn kind wilde na een vlucht van 8 uur ook nooit meer in een vliegtuig. Maar ja, in Amerika blijven wonen kon niet. Een vlucht van 4 uur vindt hij prima, alles om het vliegen heen vindt hij prima, dus wilde ik best een keer 8 uur vliegen uitproberen. Helaas, dat was over zijn grens. Empathie, compassie, inlevingsvermogen, vergevingsgezind zijn... Dat soort dingen. Het is maar een paar uur van je leven. Voor die ouders is het hun hele leven.
Nou, wij zijn een keer naar turkije gevlogen. Daar was een alleenstaande moeder met 3 jongens,bij ons in het vliegtuig en in het busje naar het hotel. Ze zaten achter ons in het busje en 1 kind zat toch regelmatig aan mn rugleuning te trekken en waren ook best luidruchtig. Gelukkig zaten ze niet bij ons in het hotel Helaas op de terugvlucht,zat het oudste jongetje bij ons in de rij,naast mijn man. Maar die moeder keek amper naar dr zoontje om,een keer wat drinken aangegeven en een zak chips gegeven. Kind verveelde zich stierlijk,was mn man aan het uitdagen en toen ie in slaap viel, ging die zak chips bijna vallen. Toen hebben we die wel op de grond gelegd. Maar zij had haar kinderen duidelijk niet onder controle
Ik ben het met ts eens als de ouders het weten dat het niet lukt en het dan toch doen. En de ouder met de kinderen in het vliegtuig met de filmpjes vind is sowieso aso. Maar je weet het niet, misschien was er iets gebeurt dat de stoppen waren doorgeslagen bij het meisje en gedraagt ze zich normaal wel. Maar ik vind dat de ouders het wel even hadden kunnen uitleggen dan krijg je meer begrip van de rest. Ooit eens op een camping gestaan met een huilende baby, de volgende dag kwamen de ouders het uitleggen en je hoorde ook dat de ouders het kindje probeerde stil te krijgen en dan heb je er veel meer begrip voor. Terwijl we ook eens een gezin naast ons die de baby de hele nacht lieten huilen. Dan heb ik daar ook veel minder begrip voor.
Bij kinderen vanaf een jaar of 4 ben ik van mening dat je die als ouder onder controle moet kunnen houden en moet kunnen zorgen dat ze niet tot grote overlast voor andere moeten zijn. Bij een korte danwel lange vlucht. Tevens ben ik ook van mening dat als je gaat reizen met 200 man in een blikken trommel, je altijd irritaties gaat ondervinden. De een stinkt de ander praat te hard. De volgende laat alle lampen de hele tijd aan of draait die stomme blower in jouw richting. Tja dan kun je daar heel erg op gaan focussen. Of het jezelf makkelijker maken, en het naast je neer leggen, of proberen met elkaar een oplossing te vinden.
Komt het nu in niemand op dat die mensen misschien wel niet voor hun plezier vlogen, er zijn ook mensen die geëmigreerd zijn en in geval van nood terug moeten naar een ander land. Daarnaast eens moet de eerste keer zijn, en dan vlieg je en maakt je kind mega drama en kan het niet aan dat wil dan niet zeggen dat je dan halverwege uit kunt stappen en terug zwemmen. Ik zou daar niet zo heel veel moeite mee hebben en vooral beklag hebben met die ouders dat hun kind het zo moeilijk heeft en ze er niet doorheen komen en gekalmeerd krijgen. Ik zou waarschijnlijk vooral mega dankbaar zijn dat het niet mijn kind is dat drama maakt