Wat betreft de prikbussen en mogelijkheden op school. Helaas gaat die vlieger hier niet op. Voor oudste moeten we 'gewoon' nog naar de ggd op afspraak en op een half uur rijden. Eens met @tupp waarom zou je daar zo moeilijk over doen? Wil je het niet, dan ga je niet. Wil je het wel, dan wordt het makkelijker gemaakt. Hier in de wijk rijd regelmatig een ijsbus. Als we geen zin in ijs hebben gaan we ook geen protestmars starten omdat onze kinderen misschien wel om een ijsje vragen. Het wordt ook vooral in achterstandswijk etc gedaan. Waar niet iedereen op elk moment een auto beschikbaar heeft. Dan vind ik het een goede zaak dat mensen die dag willen ook de mogelijkheid krijgen om het (gemakkelijk) te doen.
Bijzonder. Want volgens mij steeg dit al heel snel in de jaren hiervoor. Ontkennen dat de corona ermee te maken heeft zal ik niet doen. Het zal er zeker debet aan hebben gehad. Maar er is meer dan alleen corona.
"Instellingen die precieze cijfers aanleverden melden een stijging van 30-60% ten opzichte van voor de coronaperiode." https://www.denederlandseggz.nl/nieuws/2020/forse-stijging-aantal-crisismeldingen-jongeren-met-suicidaliteit-en-eetstoornissen-bij-jeugd-ggz
Wellicht is dat dan zo in de regio waar jij werkt. Hier is dat echt niet maar een paar procent. Daarmee zeg ik overigens niet dat de problematiek niet erger is geworden sinds de Coronaperiode, want dat is gewoon een feit.
Natuurlijk waren deze problemen er al voor de Covid maar door alle maatregelen zakken veel jongeren die al niet goed in hun vel zaten nog dieper weg. Ik heb het dan over alle psyche problemen en niet enkel over eetstoornissen, Zelf ben ik opgegroeid met een ernstig depressieve moeder( dit werd ze door omstandigheden) Voor mij was naar school gaan mijn toevluchtsoord want daar was ik even niet de dochter van maar een meisje van 18 jaar die gek kon doen met vriendinnen, met vriendinnen naar de film kon gaan en als ik het in de avond niet meer trok kon ik met mijn fiets naar iemand toe. Stel dat ik toen ik toen in die periode van mijn leven in de Corona crisis terecht was gekomen, niet meer naar school kunnen, niet meer in de avond kunnen vluchten naar iemand ivm die stomme avondklok die ze toen hebben verzonnen, heel eerlijk... dan had ik niet gezeten waar ik nu zit en was ik wschl helemaal het verkeerde pad opgegaan, denk aan drank en drugs en misschien nog veel erger. Het is allemaal niet zo simpel als dat het soms lijkt en het zijn niet allemaal sullige pubers die niks kunnen hebben maar het zijn juist de jonge mensen die al veel te veel hebben meegemaakt in hun jonge leven. Die gaan er kapot aan.
Nou, afgelopen 1,5jaar heeft mij doen beseffen dat hele generaties totaal niet gewend zijn om te gaan met enige tegenslag. En inderdaad "de maakbare wereld", vinden dat iedere bedachte luxe een soort primaire levensbehoefte is, leidt ertoe dat het even wegvallen van deze luxe kan leiden tot volledig instorten van mensen. En dat brengt me terug tot het niet kunnen omgaan met tegenslagen.
Tuurlijk. Maar het vervelende is dat de jeugd hier nu in extreme mate het slachtoffer is. En het is wel heel makkelijk voor onze generatie om dan maar te zeggen dat ze dan maar 'gewoon om moeten leren gaan met tegenslagen', en dat het leven 'niet maakbaar' is. Als ik dat hier op ZP zou zeggen tegen mensen met vruchtbaarheidsproblemen zou de pleuris uitbreken.
Ik heb zelf ook jarenlang gekampt met vruchtbaarheidsproblemen. Niets voorspelbaars aan, een beetje inlevingsvermogen wederzijds zou welkom zijn.
tuurlijk, daarom haal je t ook aan .. omdat je weet hoe het is… vreselijk mens ben je. Daarom de vorige keer al iemand die een medische behandeling niet heeft gehad de grond in trappen..
Ik denk wel dat het klopt dat 'we' teveel het idee hebben van een maakbare wereld. En dat veel mensen in rijke landen zoals Nederland inderdaad niet goed met grote tegenslagen om kunnen gaan. Natuurlijk maken veel mensen verdrietige of heftige dingen mee in hun leven. Ziekte, verlies, stress etc. En dat soort gebeurtenissen moet je zeker niet wegwuiven alsof het niks is. En ik weet dat veel mensen in Nederland nu ook ook zwaar te lijden hebben onder de coronamaatregelen. Dit brengt in veel gezinnen grote financiële onzekerheid mee. Maar ook het wegvallen van bepaalde structuren (onderwijs, dagbesteding, mogelijkheden om elkaar op te zoeken òf juist even te 'ontvluchten) vergen hun tol. Vooral in gezinnen waar het al niet lekker liep, die om de één of andere reden al kwetsbaar waren. Maar vergelijk het eens met de diepe wanhoop die mensen nu moeten voelen in Haïti of Afghanistan. Vorig jaar die ontploffing in Beiroet; die stad is voor een groot deel nog steeds niet hersteld. Daar is geen geld voor. Niet vanuit de overheid en ook voor veel mensen in de bevolking is het niet te betalen om hun huizen te repareren, omdat voor een deel van de bevolking het volledige inkomen al opgaat aan voedsel. Dat is wel andere koek dan een avondklok of het niet doorgaan van een festival. Eigenlijk moet je het ene leed nooit met het andere leed vergelijken. De situatie die @Anouk2005 schetst, waarbij ze 'vluchtplekken' ('rustplekken'?) nodig had. Dat is echt iets waar oog voor moet zijn. Dat jongeren naar school kunnen. Elkaar op kunnen zoeken. En dat geldt ook voor volwassenen met een lastige thuissituatie. Dan moet je gewoon af en toe weg kunnen. Even op adem komen. Daar heb ik alle begrip voor. En zelfs als je in principe géén zware thuissituatie had, was met name voor ouders de periode van thuiswerken-zonder-school-of-kinderopvang natuurlijk erg zwaar. Of niet-thuis-kunnen-werken-maar-ook-geen-opvang-hebben. Maar laten we eerlijk wezen: er zijn ook mensen die het in wezen prima voor elkaar hebben. Zeker sinds de scholen en kinderopvang weer open zijn, is er denk ik bij veel mensen al veel druk weggevallen. Als je dan uitgebreid gaat zitten klagen dat je na 12-en niet meer op het terras mag zitten en je moet reserveren voor het zwembad... dan denk ik ook wel eens: nou nou, als je dit soort first-world-problems al niet kunt handelen, dan is het maar goed dat je dit leven leeft. Want voor een heel groot deel van de wereldbevolking geldt dat de problemen toch wel ìets zwaarder zijn. Ik vraag me af hoe die mensen zich staande moeten houden als er hier een oorlog uitbreekt of er een grote ramp gebeurt die niet binnen een paar weken 'opgelost' is. Het lastige is: je weet bij onbekenden natuurlijk nooit of het verwende 'first-world-problem'-klager is of dat er misschien wel meer aan de hand is.
Maar je weet zelf ook dat men doorgaans heel meegaand is, tót de maatregelen ineens precies ingrijpen op de persoonlijke situatie. Die grens ligt voor iedereen ergens anders. Voor de éen is het de horeca, voor de ander de zwemles van de kinderen. Voor mij is het voornamelijk mijn zoon en het feit dat hij al vanaf oktober vorig jaar met een mondkap op op school zit, en het feit dat we nu al een aantal weken eigenlijk practisch nergens meer heen kunnen zonder covidpas. Dan kun je nu nog zo hard roepen dat we allemaal heel verwend zijn, maar je loopt nu al meer dan een een jaar de erosie van de basisrechten goed te praten. Waar ligt voor jóu nu de grens eigenlijk?
Misschien ligt de kern wel bij de gedachte dat de generaties na ons het slechter gaan hebben dan wij.
Haar geschiedenis dat ze anders tegen Corona aankijkt dan jij? Dat geeft je toch niet het recht om zo kinderachtig te gaan doen. En dat van die medische behandeling was volgens mij toch echt iemand anders.