Hier wel een wens maar geen optie meer ivm gezondheid. Man constant prima met 2 maar mocht t gebeuren dat is hij er blij mee. Alleen voor mij is het niet gezond meer om nog een zwangerschap te doorlopen. Na 7 jaar zijn wij gezegend met 2 kindjes en 6sterretjes. En daar blijft t bij. Hoe graag ik ook nog eens zou bevallen
mijn man vond 1 wel genoeg Inmiddels zwanger van de 4e. Wel is dit echt de laatste.. ben er helemaal klaar mee.
Erg herkenbaar dit! Bij ons zou de vierde ook echt de laatste zijn, maar al toen hij een aantal maand oud was begonnen we allebei al te twijfelen over een eventueel 5e. Ik durf nog steeds niet te zeggen of we er voor gaan, te veel twijfels nog. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat er geen baby meer komt. Toevallig weet ik dat mijn dochters het geweldig zouden vinden, dus dat zit wel goed, maar kan me wel eens druk maken over wat anderen ervan zouden zeggen/denken, maar dat zou eigenlijk geen enkele rol moeten spelen.
Ik heb hier stiekem ook wel kriebels. Maar ook nooit gedacht dat ik dat zou krijgen. Mijn zoons zijn 10 en 8.. en ik heb er nooit meer aan gedacht. Tot een jaar geleden. Maar mijn man wil absoluut niet meer.
Herkenbaar... mijn meiden zijn al 12 en 9 en wij dachten echt klaar te zijn met 2. Bij mij kriebelt het al jaren voor een derde, maar hoe zeg je dat zo mooi.. de afgelopen jaren kwam het leven ertussen. Nu eindelijk in rustiger vaarwater en gaan we ervoor (als het ons nog gegeven is natuurlijk!)
Lijkt mij best lastig... denk je er nog veel over na of hebben jullie het er wel eens over? Ik weet vrijwel voor 100% zeker dat mijn man echt geen 3e meer wil, nu niet, nooit niet.. dus ik stel me er maar op in dat dit het is. En zo met z'n 4en ben ik ook gelukkig hoor, daar niet van.. maar het gevoel zal vast en zeker nog regelmatig de kop opsteken.
We hebben het er wel eens over gehad. Maar hij is er duidelijk in. Hij vind kinderen heel leuk maar het hele baby gebeuren etc een stuk minder. Ik snap je, dat heb ik ook. Met zijn vieren helemaal prima, maar de gedachte zal er altijd zijn.
Ay heb precies hetzelfde, wil zo graag maar hij echt niet .. @KleineFee geen antwoord voor je maar alleen herkenning. Dacht altijd dat 2 de max was voor me maar wil nu nog zo graag een kindje! Ik hoop voor je dat alles loopt zoals je wilt.
Oh herkenbaar!! Tijdens/na m’n eerste voldragen zwangerschap wilde ik absoluut niet meer kids! Na de 3de een kleine twijfel en onze vierde is nu net 3 maand… In feite zou dit ons laatste kindje wezen. Maar….. het kriebelt!!!! En het werkt absoluut NIET mee dat onze 2 oudsten 5 en 3,5 jaar ook er geregeld om vragen! Heel eerlijk, het enige wat me tegen zou houden is m’n lichaam. Nu eerste graads verzakkingen, en bang voor verergering. Als ik zeker wist dat dat niet zou verergeren dan zou er absoluut nog kindje bij komen over paar jaar, mits dat ons nog gegund zou zijn..
Ik herken het deels. Het is bij mij vooral het nooit meer meemaken van de zwangerschap en de bevalling, kraamtijd, etc wat soms moeilijk is. Maar 3 kinderen is voor ons echt genoeg. Alleen het idee nooit meer een baby Ik denk dat dat gevoel altijd zal blijven bij mij. Maar we voelen ons compleet.
Ik had achteraf best een groot gezin gewild. Had niet kunnen bedenken dat ik het moederschap zo fijn, mooi en bijzonder zou vinden. Maar nu ik eind dertig ben en onze derde op komst is, weet ik dat het goed is zo. Ik kijk er naar uit om alles nog eens mee te maken. En ik kijk er naar uit dat hierna een volgende fase aanbreekt. Iets rustiger. De puberteit. Zelfstandige kinderen. Nog zoveel moois dat er aan zit te komen. Maar als ik tien jaar jonger was geweest....
Ik denk dat veel vrouwen een soort baby verslaving hebben (en veel ook niet ) wat is er nu heerlijker dan zo'n hummel geboren te zien worden, alleen maar mindful knuffelen hele dag etc, is ook gewoon hormonaal bepaald volgens mij anders zou ons ras uitsterven haha. Dus volgens mij moet je je in deze niet alleen door je gevoel laten leiden, daar hebben we tenslotte ook een goed stel hersens voor gekregen. Maar ik zou echt nooit laten meewegen wat anderen er mogelijk over zouden zeggen..boeiend
Na nummer 3 heb ik best nog eens aan een vierde kind gedacht maar heel eerlijk had ik er helemaal geen zin in om 2 kinderen op 1 kamer te moeten zetten, een andere auto, stoppen met werken, weer enorm dik worden tijdens een zwangerschap en weer moeten bevallen en dat maakte de keuze vrij helder, klaar ermee en ik heb er werkelijk nooit spijt van gehad. Op een gegeven moment is het gewoon klaar en een afgesloten hoofdstuk en is het geeneens meer een issue en wordt je al beroerd bij de gedachte alleen al Als je dat punt bereikt komt die kriebel of verlangen echt niet meer.
Hier is een derde altijd al een sluimerende wens geweest. Manlief en ik heb er jaren over gesproken en het bleef terugkomen. Na onze verhuizing in 2020 kon ik er niet meer omheen en ook manlief wilde toch wel weer. In januari begonnen en februari zwanger. Helaas bbz. In maart mijn moeder ziek geworden en overleden op 58 jarige leeftijd in mei. Die derde is er nog niet van gekomen. Hopen in oktober weer echt te proberen
Je verhaal is best herkenbaar. Ik wist tijdens de zwangerschap van mijn tweede al zeker dat het de laatste was. Na ieder maatje de kleertjes weg gedaan, hoewel mijn man twijfelde. Toen de jongste nog geen jaar was, gaf mijn man aan toch wel een derde te willen. Toen ben ik gaan twijfelen. Verstandelijk roept alles nee. Zware zwangerschappen, heb veel last van mij hormonen, zeker na de bevalling. We hebben het nu geweldig zo, waarom iets veranderen? Maar mijn jongens zijn zo leuk en we genieten er zo van! Dat is de enige reden om er nog een te willen. Toevallig eind juli onverwachts zwanger geraakt. Dit is een miskraam geworden. En nu weet man nog zekerder dat hij een derde wil. We hebben nu afgesproken dat we na januari een beslissing nemen. Nu even rust. Maar ik denk dat die derde komt, hoewel ik het ook wel heel eng vind!
Ik wilde altijd 3 of 4 kinderen. Manlief vond 2 wel genoeg dacht hij. Onze 1e kwam niet geheel vanzelf. Dus voordat ik zwanger was van hem de wensenlijst al bijgesteld: laten we eerst maar eens kijken of er 1 mag komen. Dat lukte! Na een jaar of 2 (ruim) begon het te kriebelen voor een 2e kindje. Die diende zich spontaan aan en werd geboren toen onze oudste 3,5 was. De jongste was als baby net zo makkelijk als de oudste maar als peuter een stuk ondeugender en ondernemender. Dus die 3e hoefde voor mij ff niet meer...... totdat hij bijna naar school ging, toen begon het weer te kriebelen, ook bij mijn man Dus afgesproken dat we er nog een keer voor gaan... en dat doen we nog steeds. Al bijna 3 jaar hopen we op een 3e maar tot nu toe gebeurt er niks. We gaan niet meer dokteren. Komt het dan komt het en komt het niet dan komt het niet.. De jongste is nu bijna 7 en ik hoop nog steeds op een 3e. Maar er is ook twijfel. Ik ben 41 is dat niet te oud? De jongens worden steeds zelfstandiger, wil ik nog een keer helemaal opnieuw beginnen? Maar ondanks die twijfels gaan we er nog voor. Niet te krampachtig, we houden het leuk samen. Maar de wens is en blijft er. Het slijt wel iets hoor, niet elke maand een drama als blijkt dat het niet gelukt is, ik kan daar goed mee om gaan, maar jammer is het wel. Wie weet gebeurt er ooit nog een wonder en krijgen wij een mooi cadeautje, maar als het niet zo is, is het ook goed, al zal er altijd iets blijven knagen, maar we kunnen later niet zeggen dat we het niet geprobeerd hebben. Voor ts: als de wens er bij allebei is en er is genoeg liefde, ruimte, geld enz enz dan zou ik zeggen: ga ervoor!