Hoi dames, Ik zit er even helemaal doorheen na vanavond dus zou graag wat tips willen hebben of gewoon m'n ei kwijt. Ons zoontje (4,5) is altijd al een ventje met een sterk karakter en eigen wil geweest. Op school merken ze dit inmiddels ook wel, het moet gaan op zijn manier, anders wil hij nog wel eens uitvallen tegen andere kindjes.. maar daar blijft het bij en de juf ziet niet echt iets afwijkends. Thuis merken we dit ook uiteraard, maar hier gaat het er soms nog wat extremer aan toe.. Zojuist met het naar bed brengen een enorme uitbarsting van hem, wat eigenlijk heel klein begon. Het huilen stond (en staat) me nader dan het lachen.... Wat voorbeelden van het extreme: -wij doen een deur open (van het huis of de auto) en hij had in zijn hoofd om dat te doen, de deur moet dan dicht zodat hij hem open kan doen. -Ik doe het rolgordijn op zijn kamer alvast dicht, maar dat was niet de bedoeling volgens hem.. rolgordijn moet weer terug open en mag pas dicht wanneer hij het zegt. -Ik loop als eerste de trap af in de ochtend, omdat hij nog in bed ligt of op zijn kamer aan het spelen is bijv, ik moet terugkomen de trap op zodat hij als eerste kan gaan. Omdat we dit erg extreem controle gedrag vinden, geven we hier niet aan toe en gaan we hier niet in mee, we zijn bang dat het dan alleen maar meer uit de hand loopt als we dat wel doen. Verder zijn we wel van 'pick your battles'. Dus in kleine dingen gaan we dan maar mee in hoe hij het wil. We laten (naar ons idee) hem vaak genoeg zelf iets kiezen of bepalen (wat hij aan wil, wat hij wil eten of wat hij wil doen vandaag bijv). Ik vraag me dus af waar dit gedrag vandaan komt of hoe ik er het beste mee om kan gaan. Vind het erg lastig en pijnlijk om te zien en dat ik hem niet kan helpen twijfel enorm aan mezelf en aan onze aanpak.. of ik niet iets verkeerd doe in de opvoeding. Verder is het een heerlijk sociaal, enthousiast en lief mannetje. Maar soms lijkt ineens die knop om te gaan en dan is er geen land meer mee te bezeilen.
Hier zijn het andere voorbeelden, maar ik herken dit soort extreme dingen wel (tenminste, ik vind het extreem hier) Hier is het echt om chaos te vermijden en rust in zn hoofd te krijgen. Inmiddels maken we wel duidelijke afspraken, want we kunnen natuurlijk niet eeuwig bezig blijven. Dat van de trap aflopen zou echt pech zijn hier, dat is iets waar je onmogelijk rekening mee kunt houden. Maar alle zaken die voor het naar bed gaan moeten gebeuren heeft hij zn eigen volgorde in gemaakt en die houden we aan. In bed liggen= in bed blijven, daar zijn we ook echt streng in, anders blijf je bezig. Ik moet erbij zeggen dat onze zoon de diagnose ADHD heeft.
Ai, ik herken er ook wel wat van @Spectre. En ik geloof gelezen te hebben dat jij mogelijk wat autisme trekjes hebt. Ik ben zelf wel wat dwangmatig aangelegd en mijn man heeft adhd, dus mijn kinderen hebben een leuk genenpakket Misschien de waar komt het vandaan-vraag deels beantwoord kan worden met: genen/aanleg? Het is vast zijn manier om wat houvast te creëren. Mijn kleuter kan ook totaal uit zijn plaat gaan als het niet gaat zoals hij dacht dat het moest of zoals hij het wilde. Zo liep hij eens zijn broertje van het toilet af, toen hij daar zijn handen móest wassen, want dat is de regel. Naar buiten móet zijn zonnebril en pet op, ook op school. Nu heeft hij een lichte angst ontwikkeld voor slagbomen. Daar gaan we niet in mee. Het illustreert wel wat er in z'n koppie om gaat. Laatst had hij een uitbarsting om iets en vroeg ik hem daarna wat hij ervan vond als dat gebeurt. En hij gaf aan dat hij dat niet leuk vond van zichzelf. Toen pas realiseerde ik me dat hij in die zin net een mens is zoals iedereen. Ook ik reageer soms niet zoals ik wil, dus waarom zouden zijn uitbarstingen dan wel te voorkomen zijn? Ik hoop wel dat hij er beter mee om leert gaan. Maar misschien kan je dus eens een gesprekje met hem hebben over de trap? Of een regel instellen erover? Degene die als eerst wakker is mag als eerst de trap af. Als zijn controle om houvast gaat, geven regels hem dat misschien ook? Verder zou ik er denk ik wisselend in meegaan. Als hij dat met de gordijnen alleen doet als hij super moe is, zou ik het die ene keer per week doen, bij wijze van. Als het dagelijks gebeurt zou ik er meer werk van maken.
En wat zijn die zaken zoal? Bedoel je dan gewoon omkleden, tanden poetsen etc? Dat heeft bij ons ook wel een vast ritueel, alleen hetgeen hij daarvoor doet verschilt erg. Ene keer is hij nog aan het spelen, andere keer kijkt hij nog een filmpje. Het helpt op zich wel om te zeggen 'je mag nog 5 minuten spelen/ filmpje kijken en dan gaan we slapen'. Vandaag was hij boven aan het spelen, ik kwam melden dat het bedtijd was. Hij was het daar niet mee eens, dus oké hij mocht dan nog even spelen tot ik de was had opgeruimd. Hij wilde niet meer spelen ineens, maar beneden nog een filmpje kijken. Dát mocht niet van mij.. en ik denk dat dat kortsluiting veroorzaakte in zijn hoofd.. daarna kwamen er allemaal andere dingen bij (gordijn wat terug omhoog moest omdat ik het al dicht had gedaan, ik moest terug naar de badkamer want was niet tegelijk met hem gelopen) ik denk dan indd zoals jij beschrijft om de rust terug te krijgen in zijn hoofd door weer controle te hebben over iets. Ik vind het heel lastig daarmee om te gaan en hoe ik hem daar weer uit kan halen zonder mee te gaan in het extreme.
@JupitR dat klopt inderdaad. Mijn man heeft als kind bij verschillende psychologen etc. gezeten, er is nooit echt een diagnose uit gekomen (had niet echt de typische trekjes van adhd, add of autisme) hij werd dan maar als 'onhandelbaar' bestempeld. Zelf ben ik ook nooit gediagnosticeerd, maar redelijk wat autistische trekken. Nu wil ik m'n kind niet gelijk in een hokje plaatsen, maar het helpt misschien mee om te kijken naar een juiste aanpak. Zeker een grote kans dat genen erin meespelen. Bedankt ook voor de tips! Dat van de trap is een goed idee om te proberen, om er een duidelijke afspraak over te maken..
Overal de controle over willen houden en woede-uitbarstingen herken ik ook, maar mijn oudste zoon heeft ASS met ADHD kenmerken.
Met oog op naar bed gaan, zou het hem helpen elke avond hetzelfde te doen? Dat doen wij dus wel Avondeten, speelgoed opruimen, filmpje kijken en naar boven. Boven pyjama aan, tanden poetsen, verhaal en dan slapen. Mijn gevoel is hier iig dat meer keuzes op bepaald vlak ook meer onrust teweeg brengen. Kan je goed genoeg communiceren met je zoontje om te bespreken wat er gebeurt als je niet doet wat hij wil (paniek vermoed ik?) en hem vragen hoe hij dan ook rustig kan worden? Dan zou je kunnen zeggen: nee, we gaan niet nog een keer heen en weer lopen, maar ik kan je nu wel een knuffel geven, zoals afgesproken?
Hmmm wel een beetje herkenbaar. Mijn zoontje wilt altijd de deur open doen van onze woonkamerdeur als wij thuiskomen. Als ik het doe is het gillen, soms zeg ik wel mama mag de deur ook open doen he. Of van het is mijn huis he, dus mijn woonkamerdeur. Wc doortrekken als hij heeft gepoept wilt hij meestal ook zelf doen, maar een enkele keer mag ik het doen. Soms doe ik het perongeluk en dan is het huilen.
Heel herkenbaar bij onze jongste dochter. Precies ook wat jij zegt: als het niet gaat zoals zij in haar hoofd zit, berg je dan maar en ze kan er uren in blijven hangen. Zo had ze tot vorig jaar een zelfbedacht riedeltje wat we moesten opzeggen voordat ze ging slapen, 1 woord verkeerd en je kon weer opnieuw beginnen (vergelijkbaar met Sheldon en zijn ‘soft kitty’ ) Nou is onze oudste gediagnosticeerd met ASS en ik zou er niet van staan te kijken mocht zij ook op het spectrum zitten (eerder als dat niet het geval is). ik zeg weleens gekscherend dat wij een clubje autisten bij elkaar zijn, want ik herken heel veel in mezelf, maar ook in mijn partner. Structuur en vaste volgorde is in ons gezin ieder geval heel belangrijk. Wat ik meestal doe is haar even in haar sop gaar laten koken (benoem ik ook) en als ze weer wat rustiger is het gesprek met haar aan. Vooral haar dan een oplossing laten bedenken hoe we het de volgende keer dan aan zouden moeten pakken. Of afleiden met iets anders helpt soms ook goed. Maar soms heeft ze dus ook echt gewoon pech gehad, ze is niet de enige bij ons thuis of in de klas . En dat zal ze toch moeten leren als ze het straks ook wil redden in deze wereld, ik probeer dat wel altijd zo duidelijk mogelijk uit te leggen dat sommige dingen gewoon anders gaan en dat ik daar zelfs als groot mens ook moeite mee heb meestal kweek ik daar wel begrip mee. Maar af en toe pfff…
@Eppo82 dat riedeltje opzeggen herken ik hier ook inderdaad 'alles zeggen wat ik zeg mama' is het dan voordat ik de kamer uit mag lopen haha. Fijn om wat herkenning hier te lezen en ben ook zeker blij met de tips ik ga er de volgende keer wat mee doen en kijken hoe het dan uitwerkt.
Precies de voorbeelden die jij noemt zijn erg herkenbaar, op die leeftijd had onze zoon dat precies zo. Volgens mij liet ik hem meestal maar gaan en paste ik me wel aan als ik eraan dacht, maar die leeftijd van 3-5 jaar heeft me bij hem best wat moeite en frustratie gekost. Moet zeggen dat het echt wel verminderd is naar mate hij ouder en zelfstandiger is geworden, als hij het zelf doet kan ik het ook niet verkeerd doen zeg maar. Zaken zoals een door openen etc kon ik hem op den duur uitleggen. Hier verder geen diagnose of iets, maar wel al vanaf peuterleeftijd het gevoel dat hij 'anders' is. Ook school herkent dat, hij heeft bijv een flinke ontwikkelingsvoorsprong, maar ook een sterk rechtvaardigheidsgevoel en houd van voorspelbaarheid. Dus een deel van die dwangmatige of controle dingen staat daar natuurlijk mee in verband. Als de juf bijv in de kleuterklas de picto's niet goed had opgehangen kwam hij dat zeggen. Ook wist de juf op den duur dat ze hem even moest vertellen als ze 2 activiteiten omwisselen, dat scheelde haar een huilende kleuter. Nog steeds vind het duidelijke afspraken erg fijn. Laat ik iets in het midden dan weet hij niet waar hij rekening mee moet houden en dat vind hij lastig. Dat stukje herken ik ook wel van mezelf. Zolang wij hem thuis en op school kunnen bieden wat hij nodig heeft laten we hem verder niet onderzoeken. Mochten we ergens ook maar iets vast lopen of ons zorgen maken dan gaan we ermee aan de slag, maar het lijkt ons voor nu geen toegevoegde waarde hebben.
Klinkt inderdaad als een manneke die het nodig heeft om iets van controle in de chaos te hebben. Maar ook ik herken het van mijn zoons met een autisme diagnose. Je zou eens kunnen kijken naar 'geef me de vijf'. Het is een methode om mensen met autisme meer houvast te bieden, maar helpt ook als je die diagnose niet hebt. Komt er simpelweg op neer hoe je de wereld voor je kind duidelijker en behapbaarder kunt maken.
Ik denk dat het zeker zal helpen om iedere avond hetzelfde ritueel aan te houden. Dat zal vast niet altijd lukken, maar gelukkig resulteert het niet áltijd in een uitbarsting. Op het moment van de uitbarsting is het nog lastig communiceren, daarbuiten kun je goed dingen met hem bespreken of afspraken maken.
Wij laten onze dochter ook niet verder onderzoeken, bij zoon is het verder onderzocht naar aanleiding van een intelligentie onderzoek. Maar hij en wij ervaren geen problemen dus wij zien nog steeds het nut van de diagnose niet. En zolang wij en school onze jongste dochter met het reguliere pakket kunnen blijven ondersteunen zie ik ook echt geen reden haar verder te laten onderzoeken.
Nee, dingen als de Donald ducks moeten een bepaalde volgorde hebben, hij heeft vanwege een huisstofmijtallergie niet veel knuffels meer in bed, maar wel wat andere spulletjes die een specifieke plaats moeten hebben, en bijna elje dag wil hij iets in zn piekerdoosje stoppen.
Ons zoontje van 3,5 heeft dit ook heel erg. Hij moet de deur opendoen, op de lift drukken, etc. Anders drama. Vaak zijn het dezelfde dingen zoals de deur, maar soms ook losse incidenten. Ik probeer er in mee te gaan tot een bepaalde grens. Hij mag de deur open doen, maar als ik per ongeluk op het liftknopje heb gedrukt; jammer dan. Er moeten ook andere mensen met de lift en we kunnen niet bezig blijven. Ik denk overigens niet dat hij ASS/ADHD heeft (maar soms twijfel ik wel daarover).
Noem mij gek, maar als psycholoog vind ik dit op zich heel normaal gedrag op deze leeftijd. Ieder kind heeft een primaire emotie die het meest bij zijn temperament past, het klinkt alsof je zoontje als primaire emotie boosheid ervaart. En ja, boosheid gaat altijd over eigen wil die beperkt wordt. Dat gaat over controle willen hebben en zelf bepalen. Dit is dus niet perse afwijkend of autistisch (wel alleen als er verder geen symptomen van autisme zijn) maar gewoon adequaat peuter en kleuter gedrag.. Wat wel hetzelfde is als bij autisme is duidelijkheid en structuur nodig hebben, dit geeft de minste ruimte voor discussie. Dat neemt niet weg dat het enorm lastig kan zijn en dat je af en toe met je handen in het haar zit. Momenteel is er een gratis training te volgen hoe om te gaan met boze kinderen. Zie: https://urlenuk.nl/ Misschien dat dit je wat handvatten kan geven!
Ik lees hier een jongetje dat boos is en probeert controle en misschien zelfs wel zelfstandigheid te winnen door zijn eigen wil te uiten, dat is ook een hele mooie eigenschap! naast structuur is het misschien een idee om hem op andere vlakken meer zelfstandigheid te geven rondom slapen? Zodat hij het idee krijgt het zelf in de hand te hebben en niet meer opzoek te hoeven naar die controle?
Dit is denk ik een goede en wat mij ook nog te binnen schiet, het heeft onze zoon heel erg geholpen klok te leren kijken. Niet precies natuurlijk, maar aankondigen, bijv als de lange wijzer boven staat gaan we naar de winkel. En later zei ik, als deze getallen op de klok staan dan gaat de tv uit enz. Dingen af moeten sluiten had hij veel moeite mee en de klok gaf daarin verduidelijking. Als peuter was hem ophalen bij oma of gastouder echt drama, hij ging altijd overstuur mee naar huis. Totdat we dit doorhadden, sindsdien ging hij steeds makkelijker mee.
Mijn vriend heeft ADHD en ook zeker een stukje Autisme en die heeft dit nog. Alles moet op zijn manier, en als ik het dan op zijn manier heb gedaan controleerd hij het nog. Ik laat het gewoon. Als het hem rust geeft. Voor we de deur uit gaan controleerd hij ook alles. Kan soms wel 10-20 min duren, maar ik vind het wel prima. Ik heb ook ADHD en ben daar veel te chaotisch voor. Ik stap zo zonder sleutel het huis uit of sta in de supermarkt mijn boodschappen af te rekenen zonder portomonee. Zelf vind ik het niet echt heel vervelend en ben ik het gewend.