Ik vind het lastig dit topic te beginnen, ook omdat ik weet dat het iets in mn mindset is dat ik moet zien te veranderen wat me tot op heden niet lukt. Maar wil mn verhaal toch even kwijt. Wellicht wat herkenning. Sinds afgelopen maart heb ik een nieuwe baan. Mijn droombaan. 10 jaar geleden ooit een studie in die richting begonnen maar door omstandigheden niet af kunnen maken en er later nooit weer aan begonnen, maar altijd zo'n 'wat als' gevoel gehad. Inmiddels dus een vacature waarbij een afgeronde opleiding niet noodzakelijk was. Gereageerd en wonder boven wonder aangenomen. Ik zit daar echt op mn plek, leuke collegas, fijn team. Maar wel heel pittig werk om te doen als je 0,0 achtergrond hebt en alles moet leren. Zeker omdat de werkplek best chaotisch is en ik bepaalde dingen op verschillende manieren aangeleerd krijg tussen de bedrijven door. Ik maak dus ook regelmatig nog (domme) fouten, waar ik zelf dan weer enorm van baal. Zeker nu er een stagiaire is die zo'n beetje de hemel in geprezen wordt over hoe goed ze het doet. En ik weet dat ik mezelf niet mag vergelijken met iemand die al 3 jaar opleiding en stages heeft gedaan. Maar ik doe het onbewust toch, en loop als ik thuis ben nog te balen van dat ik fouten maak en niet beter ben in mn werk. Ook al hebben ze aangegeven dat je ongeveer een jaar nodig hebt om ingewerkt te raken. En ik er nu dus 5 maanden werk. Als ik thuis zit na mn werk of in mn weekend hik ik ergens alweer op tegen gaan werken, niet omdat ik t niet leuk vind, maar omdat ik t voor mn gevoel niet goed doe. Hierdoor kan ik in de weekenden dus ook niet goed ontspannen. Ik werk ook niet superveel uur, maar ben na een dag werk wel helemaal kapot. En heb vervolgens nog fulltime de zorg voor A. Merk dat ik de afgelopen 2 weken een heel kort lontje heb naar hem toe. Vaak loop te snauwen. Hij mist de uitdaging van de peuterspeelzaal, ik ben op van werk en ondanks dat we best veel ondernemen samen heb ik daar gewoon niet altijd puf voor en dat moet ook kunnen denk ik. Daarnaast heb ik als hobby ook nog een paard. Dit geeft me ontspanning en is echt iets wat ik nog voor mezelf nodig heb. Maar de laatste weken heb ik gewoon het gevoel op alle vlakken tekort te schieten, op werk maak ik dus fouten waar ik zelf heel zwaar aan til, qua opvoeding vraag ik me op dagelijkse basis af of ik uberhaupt wel moeder had moeten worden en vind ik mezelf gewoon tekort schieten, en ook voor mn paard heb ik vaak geen energie meer om echt iets met hem te doen. Mn batterij is leeg en laad niet meer op. Ik kom aan alle kanten tekort. Gelukkig draait vanaf morgen de opvang weer gewoon, en heb ik over 2 weken vakantie. Ik hoop echt dat het daarna beter word. Heb het op werk ook wel aangegeven maar dan hoor ik alleen maar 'fouten maken hoort erbij' en 'van je fouten leer je' maar zo.voel ik het zelf gewoon niet. Voor mn gevoel zou ik nu meer moeten kunnen en doen, meer initiatief tonen ook, maar het komt gewoon niet uit de verf. Aan de andere kant. In t ergste geval word mn contract niet verlengt in maart.. heb ik toch een jaar mn droombaan gedaan. Verstandelijk kan ik dat bedenken. Gevoelsmatig voel ik me aan alle kanten falen, als werknemer, als moeder, als paardeneigenaar..
Volgens mij leg je de lat erg hoog voor je zelf en gun ik het je dat je milder naar jezelf kijkt. Je hebt het voor elkaar gekregen om een fantastische baan te krijgen, waar je niet voor bent opgeleid en dat weten ze, dus daar kiezen ze bewust voor. Neem de tijd het je eigen te maken. Ik denk dat je misschien baat kan hebben bij bijv. de POH ggz van de huisarts, of een coach om je te helpen alles in perspectief te zien. Als je er middenin zit is dat heel moeilijk (weet ik uit ervaring). Sterkte en wees lief voor jezelf!
Je hebt veel hooi op je vork genomen, een nieuwe baan is enorm intensief. Een paard kost heel veel tijd en moeder ben je 24/7. Ik ben het eens met @Jozefien85 wees liever voor jezelf. Je zegt het al, de stagiair heeft veel meer ervaring en mss werkt hij/ zij full time. Jij hebt minder ervaring en je werkt parttime en ze weten dat je nog veel ervaring moet opdoen. Probeer dagelijks op te schrijven wat wel goed gaat en haal daar je energie uit.
Dus je hebt de kans gekregen waarvoor je eigenlijk 3 a 4 jaar naar school had moeten gaan en die wil je nu in een korte tijd helemaal eigen maken ... dat is heel wat dus daar moet je ook echt wel de tijd voor nemen. Ze hadden je niet aangenomen als ze niet in je hadden gezien dat je het aan zou kunnen. Dit te samen met vakantie periode ... geef het de tijd zeker als het je droom baan is!
Thanks wat jullie zeggen weet ik verstandelijk ook heel goed. Maar gevoelsmatig. Ik heb al veel jaren therapieen gevolgt, onder andere om de eisen die ik aan mezelf stel te kunnen verlagen. En meestal kan ik het heel goed relativeren met de handvaten die ik geleerd heb. Maar dit keer lukt me dat gewoon niet goed en dat begint me te verstikken. Ik wil juist genieten van deze ervaring en blij zijn met wat ik heb en mag leren.
Is er iets waar je concessies in kunt doen? Bv een bijrijder voor je paard tijdelijk? De boodschappen laten bezorgen? Standaard 2* in de week bij je.moeder eten? Ik noem maar iets hoor. Maar dingen die je leven nu net iets makkelijker maken.zodat jij je kunt richten op je werk(ben zoooo benieuwd wat je droombaan is). Toen mijn droombaan kwam en ik hem kreeg, kwam het net niet goed uit. Toen hebben we ook concessies gedaan in dingen. Ik heb mezelf beloofd dat ik het een jaar ging doen, eerder mocht ik niet stoppen. (En na 2 jaar mocht ik ook niet stoppen, bekend dingetje, na 2 jaar kak ik in.. en nu draai ik nog steeds m'n droombaan). Prik punten op de kalender waarop je eerlijk mag kijken hoe het gaat. En dat is niet nu. Je bent er net, het is vakantie, kdv dicht etc. Prik een punt dat eerlijker is en kijk dan hoe het gaat
Boodschappen worden al bezorgd haha. En ik heb al 2 dagen in de week iemand die mn paard voor me doet. Dus heb al geprobeerd zo wat van mn bordje af te halen. Ik denk dat je qua kijken naar hoe het gaat wel gelijk hebt. Ik wil daar nu ook nog geen oordeel over hebben. Maar in mn achterhoofd denk ik bij elke opmerking op iets: fuck ja dat wist ik wel. In plaats van dat om te kunnen zetten in; oke volgende keer beter. Ik hoop gewoon dat dat snel bij trekt. Want vooral voor die kleine vind ik dit ook echt niet leuk. Tis wel fijn om herkenning te lezen, en te zien dat het je gelukt is.
Ik herken het ook wel. Ik heb ook een baan gekregen zonder juiste opleiding maar puur op basis van de resultaten van een coachings traject.. Ik ben er superblij mee maar ervaar ook een hele hoge druk om mezelf te bewijzen nu. Niet vanuit het bedrijf maar meer vanuit mezelf ook. Ik heb ons kindje verloren in de eerste maand dat ik er werkte en daar ene vervelende lichamelijke nasleep van gehad. En hoewel ik weet dat ik daar echt helemaal niks aan kan doen en ze het op het werk alleen maar naar voor me vinden, ‘baal’ ik er ook gewoon van dat ik daardoor nog geen vliegende start heb kunnen maken.. Terwijl het echt een functie is waar je langzaamaan in moet komen.. Ik zou vooral inzetten op kind weer naar de peuterspeelzaal en evt. wat meer uren? En het jezelf verder inderdaad zo gemakkelijk mogelijk maken om je werk te laten slagen. En wat misschien ook op kan luchten is op je werk ook gewoon eerlijk zijn. In gesprek gaan met je directe leidinggevende of ervaren collega en zeggen hoe je erover in zit dat je het misschien niet goed doet. En evt. eerlijk vragen hoe zij dat zien. Wie weet valt er een last van je schouders!
Zo herkenbaar, want ik mag geen fouten maken... Toen ik net begon werd ik vaak beoordeeld/geëvalueerd. En dan hoorde ik dingen waarvan ik dacht: ja, dat komt wel. Ik leer van kijken en lezen. Niet van steeds een beetje proberen. Ik doe het pas als ik het kan. En zo was ik dus 2 maanden stil. En dacht iedereen: waar zijn we aan begonnen. En na die 2 maanden kon ik het, iig ik kon zelfstandig aan de gang. Maar die 2 maanden waren loodzwaar, dat eerste hele jaar was zwaar. Maar ben zo blij dat ik doorgezet heb. Ik ben als een vis in het water nu. Dat moment dat je je realiseert dat je het beheerst, is zoooo fijn! Kijk daar maar naar uit!
He een kopietje qua mindset... Ik zit nu ook op mn droombaan, maar heb gewoon een schurfterige tijd achter de rug. Dochter met een slaapstoornis, vader overleden, kindje moeten opgeven, miskramen erbij. Om me heen collega's die relevante opleiding hebben gedaan en ik zit er met een "hier is een server en daar is een boek" achtergrond tussen. Nieuw collegaatje, nog groener dan t gras vliegt door de materie heen en die komt echt net kijken in t werkveld. Ik heb heel wat jaren voorsprong wat dat betreft maar had ook altijd nevenfuncties erbij dus niet vol dedicated op dit onderdeel. Dus ja zo'n lekker underdog gevoel dat je t nooit niet bij kan houden en weet je, logisch ook! Van mijn oude team (heb me laten verkassen) was ik de enige met een kind. De meesten daar wonen nog thuis of hebben net een huisje voor zichzelf gekregen. Ik ben parttime, dat scheelt al heel veel, heb een kind met een slaapstoornis waar we net een beetje uit zijn en waar je compleet door leeggetrokken wordt qua energie. Zodra die naar bed is en mn huishouden weer een beetje bij heb ik echt de fut niet om nog een boek erbij te pakken. En t meest frustrerende...ik wil t DOOOOOLGRAAG het is voor mij de Jamin, hardstikke veel speelgoed en alle medewerking, maar ik ben mentaal kapot in de avond. Nu zwanger kan ik t helemaal vergeten, allicht in mn verlof ofzo nog. Mja, ik kan me kapot ergeren daaraan rn mezelf onderuit trekken maar met vergelijken met andere collega's die niet met de "rugtas van een gezin" te maken hebben, dedicated opgeleid zijn etc. So be it, vergelijken heeft geen nut. Laat hun maar de speedboat pakken, ik doe voorlopig even wat ander werk waar ik heel veel ervaring in heb en ook plezier en ik loer op de zijlijn even terug en kom er als een dieseltje gewoon achteraan. Ben nuttig bezig en ik heb een meerjaren plan, ik heb wel gekkere routes gelopen dan dit en uiteindelijk kom ik waar ik wezen moet met een zeer brede achtergrond die tot op heden verdraaide handig blijkt te wezen. Ben nu ook bezig om een zeer gelukkig huwelijk tussen mijn originele werk en dit werk op te bouwe, wacht maar...Alles heeft een reden, doel en nut. Al weet ik soms nog niet altijd waarom, maar tot op heden komt t handig van pas.
Wat heftig zeg. Dan heb je ook wel alles tegelijk sterkte daarmee nog. Ik heb het op mijn werk al aangegeven, zowel bij mijn baas als ook bij het 'hoofd' van waar ik onder val. Mijn baas zei in elk geval dat ze tevreden zijn so far. Dat zij het heel prettig vind dat ik goed ben met de klanten. De rest kan ze me leren, dat niet. En evt als A. Op school zit dan is een opleiding volgen wat haar betreft ook nog een optie. Maar eerst maar eens zien of ik dat 1e jaar doorkom. Mijn 'hoofd' zegt gewoon: fouten maken hoort erbij, leer je van. Als je maar erkent dat je een fout maakt. Maar zo werkt dat in mijn hoofd nou eenmaal niet Af en toe iets fout doen.. oke. Maar voor de rest wil ik er gewoon graag goed in zijn
Dat is wel superfijn. Ik leer het juist wel door te doen, moet ook wel want het zijn voornamelijk handelingen. Maar ook een stuk productkennis wat ik gewoon (nog) niet heb. Ik onthoud veel, maar niet alles. Sommige dingen ontgaan me dan een beetje of moet ik vaker zien/horen/doen. Wel super dat t bij jou nu zo goed gaat hopelijk kijk ik hier over een jaar lachend op terug.
Superknap dat je er zo in kunt staan, en waarschijnlijk heb je daarin ook gewoon wel een punt. Alles gaat straks wel voor jou op zijn plek vallen En hopelijk voor mij ook. Ik ben tegenwoordig al blij als ik niet meer de halve dag van alles hoef te vragen. Ik ben iets jonger dan de rest (op de stagiaire na) en heb daardoor ook t gedeelte website/social media op mn bord gekregen. Maar laat ik daar nu juist superveel lol in hebben en handig in zijn. Dus daarin 'onderscheid' ik me dan weer iets van de rest. Uiteindelijk heb ik gewoon veel geluk gehad dat ik dit kan uitoefenen zonder het papiertje. Ik baal dan dat mn eigen hoofd me daarin soms zo in de weg kan zitten. Het is niet even een knopje omzetten en doorgaan. Dit is zo'n diepgeworteld probleem met fouten maken. En wat dat betreft ook niet nieuw. Maar op alle andere vlakken in mn leven onder controle. Behalve de 2 belangrijksten op dit moment, mijn kind en mn baan.
Het is heel herkenbaar, iedereen wil het liefste meteen alles goed doen, maar dat gaat helaas niet. En we leren allemaal dat je van fouten kunt leren, alleen is er een groot verschil tussen iets weten en het ook zo accepteren. Misschien kan je de bijrijder vragen tijdelijk een dagje extra te rijden? Ik vind het echt heel knap, alleenstaande moeder, een paard en een baan. Ik kan alleen maar denken, hoe doe je dat.
Hier even een ander geluid. Je zegt dat het je droombaan was maar misschien dat dingen gewoon veranderen met de tijd? Dit was vroeger je droombaan maar als ik je hoor zeggen dat je aan het einde van de dag helemaal kapot bent blijkt die baan misschien toch anders in de praktijk? Soms pakken dingen nou eenmaal anders uit dan je had gedacht. Ik wil niet zeggen dat je de handdoek in de ring moet gooien hoor maar probeer af en toe eens met een helikopterview naar jezelf te kijken en te denken hoe werkt het nu voor mij? Grote kans dat het in de komende maanden beter gaat worden. Alle begin is moeilijk zeggen ze maar als het in de komende maanden misschien niet verbetert dan is dat ook gewoon oké. Dan komen er vast weer andere goede mogelijkheden op je pad.
Het is misschien makkelijk gezegd. Maar wees eens trots op jezelf en wat je hebt bereikt. Probeer als je in een negatieve mindset zit te kijken naar zaken die wel goed gaan op je werk. En stop met jezelf vergelijken met anderen. Zeker als dat ervaren en opgeleide mensen zijn. Motivatie en inzet zijn zo vreselijk belangrijk. Die mensen komen vaak het verst. En echt 5 maanden is nog niets qua ervaring. Ik heb mijn baan al jaren en leer nog steeds nieuwe dingen. Waar het om gaat is dat je wilt leren en verbeteren. Probeer voor jezelf de knop ook letterlijk om te zetten als de deur dichtgaat. Of zeg tegen jezelf "daar ga ik morgen verder over nadenken/het anders doen". En stop met malen en piekeren.
Niet zo zeer herkenbaar voor mij maar wel voor mijn man. Vooral het gedeelte dat het voor een ander allemaal zo makkelijk lijkt en goed af gaat. Mijn man had het idee dat hij achter liep, minder snel alles onder de knie had etc. Hij had een collega, hele joviale jongen iedereen vond hem leuk en hij deed het zo goed allemaal had al veel stage ervaring etc. Mijn man werd er onzeker van want ze waren gelijk gestart, daarnaast nog een collega die een hogere functie heeft, heel veel kritiek heeft en niemand haar eigenlijk mag maar uiteindelijk is die joviale collega gestopt , heeft mijn man heeft doorgezet en die collega die heel kritisch is die is helemaal idolaat van mijn man en ziet grote potentie in hem. Uiteindelijk heeft het tijd nodig gehad, moet je niet zo zeer naar een ander kijken en wat hem ook heeft geholpen is er eerlijk over zijn tegen zijn baas . Hij heeft 2 hele fijne bazen, heel open en daar heeft hij mee gepraat dat veel hem toch onzeker maakte. Die hebben uiteindelijk gezegd dat het heel normaal is allemaal er komt zoveel op je af en je moet zoveel doen na je studie en dat ze hem absoluut niet kwijt willen.Hij was ook erg kribbig thuis, veel aan het piekeren of dit de juiste baan is, maar eenmaal er door heen zit hij zo goed op zijn plek en wil hij absoluut niet weg bij zijn baan. Het moet allemaal nog even voegen, je leven is weer anders ingedeeld. En als je eenmaal wat beter in je vel zit gaat de rest ook beter.
Het zal je onderhand niet meer verbazen, maar wat je schrijft is zo herkenbaar. En zo te lezen heb je het best redelijk onder controle. Je hebt het zelfs al in een gesprek aangegeven op het werk, en eigenlijk een hele mooie en positieve reactie daarop gehad. Is alleen de vraag hoe ga je dat gevoel wat meer in overeenstemming krijgen met de werkelijkheid? Helaas, dat knopje heb ik ook nog steeds niet gevonden. Wat voor mij wel verschil maakt is om bewust ook goed voor mezelf te zorgen. Op tijd naar bed en momenten voor mezelf inplannen. En ik ben daar met 3 pubers iets flexibeler in dan jij, dat realiseer ik me ook wel. Succes, en als jij intussen wel de gouden oplossing vindt, wil je dat dan met me delen?
Wat heb je veel op je bord zeg. Ook als alleenstaande moeder. Ik heb helaas geen tips, maar is dit je eerste vakantie sinds je er werkt? Ik heb namelijk al een aantal jobs gehad + veel mensen opgeleid en ik merkte dat een vakantie na enkele maanden écht nodig is om gewoon even alles te verwerken. Probeer 2 weken gewoon even niet aan je werk te denken, ook niet aan fouten want ze zijn nu eenmaal gemaakt en je draait ze niet terug. Probeer te ontspannen en daarna weer gewoon met volle moed terug te gaan werken. Ik merkte aan mezelf en de collega's dat er na die 2 weken vakantie veeeeeel beter gepresteerd werd. Ook zou ik proberen iets minder perfectionistisch te zijn en proberen minder te balen van de fouten. Je bent er niet de baas en het is niet aan jou om stress te hebben over dat bedrijf. Daarvoor werk je er niet genoeg en heb je er te weinig verantwoordelijkheden. Die stress voor een baas/job is het niet waard. Je hebt maar 1 leven en je kindje kijkt naar jou op in zijn leven, hij heeft meer baat aan jouw liefde en geduld en een blije mama dan jouw collega's aan jouw stress thuis.
Ik wou niet zomaar wegklikken maar weet ook geen oplossing.. Ik ken het gevoel heel erg en toch even virtueel een dikke knuffel <3