Voor de duidelijkheid: ik wil het niet maar vroeg me wel af of er hier mensen zijn die geadopteerd zijn en dit hebben gedaan? Of ken je iemand die dit heeft gedaan? Eigenlijk is dit een vraag van mijn moeder. Ze zei in de vakantie: ‘zeg Ier, ik weet dat jij niet wil maar zitten er op dat forum van jou (ook DAT forum ) mensen die het wél hebben gedaan? Die hebben gezocht en gevonden?’ Dus vandaar de vraag. En nog meer? Hoe was dat? Positief? Negatief? Hoe is het nu? Het fijne was wel dat m’n moeder, C en ik er een avond lang heel gezellig over gekletst hebben in Frankrijk op zo’n mooie zomeravond met bier, wijn, kaasjes en fruit. Ik ben nooit zo van praten over m’n adoptie (m’n moeder en C wel), dus zij vonden het achteraf heel uitzonderlijk dat ik meeging in het gesprek. Ik praat er niet zo vaak over: niet omdat dit niet mag, maar het heeft voor mij geen meerwaarde. M’n moeder is m’n moeder, m’n vader m’n vader en m’n zus m’n zus. Voor mij maakt het geen reet uit uit welke buik ik kom Toch ben ik wel benieuwd naar ervaringen ❤️
Mijn nichtje en neefje zijn geadopteerd. Van mijn nichtje is sowieso info bekend van haar moeder (mijn neefje dacht ik ook maar die heeft het er niet zo over). Ze is nu 20 en heeft een paar maanden terug voor het eerst contact gezocht met het adoptiebureau. Via hen heeft ze nu tweemaal mailcontact gehad met haar moeder. ze wilt er in de toekomst ook graag nog eens heen. Ik weet van haar dat ze wel graag wilt weten waar ze vandaan komt, waarom ze is afgestaan etc. Haar biologische moeder wilde ook graag weten hoe het gaat met haar, die is blij dat ze contact heeft opgenomen. Ze wilt haar ook een keer opzoeken over een paar jaar (en dan samen met mijn neefje en haar ouders daar heen). Maar ze vindt het soms ook lastig en heeft er ook niet elke dag behoefte aan. Dus nu ligt het contact vanuit haar weer een tijdje stil tot ze wat meer behoefte heeft. Ze heeft nog wel vragen maar wilt dit op haar tijd doen, en ze vindt het ook lastig om te formuleren wat en hoe ze dingen wilt weten. Nu is het voor haar wel makkelijker omdat er dus altijd een soort van contact was (als in: het adoptiebureau wist wie haar moeder was, dit was wel het eerste contact tussen haar en haar biologische moeder). Ze gaf ook aan wel nieuwsgierig te zijn hoe ze zich voelde als ze weer in het land van herkomst zou zijn. Of ze een bepaald thuis gevoel zou krijgen of een bepaalde klik of iets. Ze heeft wel het idee dat een stukje van haar altijd ergens anders ligt/is. Ondanks dat ze hier alles op orde heeft en ook een hele goede band heeft met haar adoptieouders en broertje.
Mijn moeder is geadopteerd. Zij wil het niet. Is ook al haar hele leven boos erover. Heeft daardoor haar hele leven het gevoel ongewenst te zijn en een flinke knauw aan over gehouden. Heeft ook altijd gezegd: als ze aan de deur staat krijgt ze die in haar gezicht dichtgeslagen. En als wij het in ons hoofd halen om op zoek te gaan ze nooit meer met ons spreekt. maar wat zou ik graag op zoek gaan. Ik denk namelijk dat het niet een kwestie is van: ik wilde het kind niet. Maar waarschijnlijk een jong, ongehuwd meisje in de jaren 50. Ik zou zo graag willen weten of m’n moeder nog half broers of zussen heeft, hoe de karakters zijn, maar ook medische informatie waar ik veel behoefte aan heb. misschien als m’n moeder er niet meer is en ik aan de adoptiepapieren kan, ik toch een poging doe, al zullen er dan Nog weinig mensen leven
dat zou heel goed kunnen. Vriend van mijn vader is ook geadopteerd, zijn adoptiezus ook. Beide van jonge alleenstaande moeders eind jaren 50. In die tijd had je geen keuze, je was ongetrouwd en had geen geld dus je ‘moest’ je kindje wel af staan. Dat werd ook overal geadviseerd. Hij heeft later zijn biologische moeder opgezocht en ze hebben een fijne band kunnen opbouwen. Beide beschadigd door de adoptie, maar sommige wonden konden wel helen door het contact wat ze later wel mochten hebben.
Wat fijn dat ze er beiden nog iets aan gehad hebben. Lijkt me vreselijk je kindje te moeten afstaan. Maar ook het gevoel van het kind kan ik goed begrijpen. mijn moeder zegt altijd: mijn moeder heeft zelf gezegd dat ze me niet wilde. Maar als ik dan kijk naar hoe mijn moeder is qua karakter denk ik dat die vrouw zich “hard” heeft opgesteld als zelf bescherming. Ze wist dat ze het niet kon houden dus nam er op die manier afstand van. Als je snapt wat ik bedoel. Lastig uitleggen... Juist die karakter dingen zou ik graag willen weten
Ik snap je helemaal. Tijdens de zwangerschap weten ze al dat ze het kindje niet kunnen/mogen houden dus hecht je je zo min mogelijk uit zelfbescherming. ik begrijp je moeder ook zeker, afwijzing van een (biologische)ouder (goed bedoelt of niet) verandert wie je bent.
Mijn vriendin komt van een babyfarm helaas. De bio moeder waarvan zij dacht en de documenten dat ook zeiden en voelde dat dat haar moeder was, bleek na een dna test niet haar moeder te zijn. Deze vrouw had ze getraceerd na info, met hulp van een man die mensen hielp om bio moeder te vinden a la opsporing gezocht zeg maar en zelfs 3 bezoeken afgelegd. Ze heeft zelfs haar kinderen voorgesteld aan haar. Dna test, geen match. Wat een hel 1 grote deceptie.ze heeft nu 0 aanwijzingen voor haar bio ouders meer. Dus blijft 1 mysterie. Wat wel bijzonder was hoe thuis ze zich voelde in het land en zich er wou vestigen. Ze had zelfs hun huis al verkocht ervoor! Maar 1 van de kinderen kon niet tegen het klimaat. Maar ze vond het écht thuiskomen
Ik voelde me in India ook helemaal thuis maar niet zoals thuiskomen voelt zeg maar. Maar zo voel ik me ook in België
Mijn ouders hebben eens een heel goed gesprek gehad met een Chinese kinderarts. Meerdere gesprekken. Hij vertelde toen dat vrouwen uit een heel arm land die hun kindje afstaan het niet zo voelen als jij en ik het zouden voelen. Vooral ook omdat ze hopen dat hun kind een betere toekomst krijgt. Maar toch hè? Een zwangerschap van rond de 9 maanden, dan een bevalling (ook vaak geen pretje) en het dan niet bij je houden. Ik kan me niet voorstellen dat het zo anders voelt dan…
Nee ik ook niet. Mijn moeder is trouwens “gewoon” in Nederland geboren. Dus ik zou denk ik best aan informatie kunnen komen.
Dat denk ik ook wel. Misschien ooit? Ik weet best veel van m’n biologische moeder. Ik denk dat het niet heel lastig zal zijn. We hebben haar namen en de naam van het tehuis waar ik geboren ben, etc. Mijn biologische moeder was 11 toen ze mij kreeg. Erg jong. Bio vader is niets van bekend.
Ach jee. Met 11 is het wel heel lastig een kindje te houden, of de familie moet alles overnemen. mijn moeder heeft een naam van de moeder. En het ziekenhuis waar ze geboren is. Ze was te vroeg en heeft daar in een couveuse gelegen. Alle officiële papieren heeft ze liggen. Die heb ik eens gezien toen ik een jaar of 15 was, maar natuurlijk niet onthouden wat er stond. vriendinnetje van onze dochter komt uit China. Zij weet niets van de ouders alleen het tehuis waar ze een jaar is geweest. Haar Nederlandse ouders hebben haar al wel meegenomen naar China en leren haar er ook veel over, de gebruiken enzo. Maar ik geloof dat ze als vondeling in het tehuis terecht kwam en dan wordt het lastig te achterhalen
Het zusje van mijn man is zo geadopteerd. Zonder papieren, geen idee waar ze vandaan komt. Hun moeder is op een dag op pad gegaan (ze woonden in Azie dat moet ik er ff bijzeggen) en kwam 2 dagen later met een vers babietje weer thuis. Ze was heel blij. Het kindje tot in de grond verwend zo blij.. maar toen moeder overleed ontstond het grote "waar kom ik eigenlijk vandaan" gat en is ze een beetje het verkeerde pad op gegaan.. ze kan nergens aarden lijkt het. Heel sneu.. Maar goed, bij hen zit heel erg het gevoel beter af te zijn zo, een beter leven te krijgen. Ook dat hij zelf nu in nederland woont, dan zeg ik wel eens van goh mis je ni je familie en vrienden niet... maar zij zijn vooral blij dat hij in het "rijke westen" mag wonen ook als ze hem dan superweinig zien. Dat is echt een droombeeld voor ze.
Nou, ik voelde me er wel heel erg thuis. En wat ik heel leuk vond, was dat ik eindelijk eens mensen zag die eruitzien zoals ik. Qua uiterlijk lijk ik in niets op m’n familie natuurlijk. En meestal, als je Indiase mensen hier ziet, dan lijken ze niet echt op mij. In Goa zag ik vrouwen die dezelfde lichaamsvorm hadden en hetzelfde gezicht. Alleen m’n ogen begrepen ze (de plaatselijke bevolking) niet echt. Ik heb heel lichtbruine ogen met flink wat groen erin als het wat donkerder wordt buiten. M’n ex zei weleens voor de grap dat hij de tijd van z’n leven had met al die Irissen daar Ja, ik vind het een speciaal land, maar dat vind ik van België en Frankrijk ook.
Ik denk niet dat het helemaal de bedoeling was. Zou zomaar een verkrachting geweest kunnen zijn. India is niet zo vriendelijk voor vrouwen vaak. Ik was heel erg ziek, moest meteen 2 weken in het ziekenhuis verblijven toen ik aankwam en 2,5 maanden was. De kinderarts hier ging ervan uit dat de bio moeder in zeer slechte conditie was gezien mijn toestand.