Dan zou het een optie kunnen zijn om het wel tegen de stewardessen te zeggen. Dat kan ook voor de omstanders voldoende zijn om begrip te krijgen. Dat begrip, daar gaat het om. Ik heb een kind dat echt flinke driftbuien kan hebben. Ik ben er ook gewoon open over richting de buren. Ze zeggen dat ze door zo open te zijn en te vertellen wat we eraan doen, begrip voor ons hebben. De andere buren tonen dit begrip niet. Pas op zo'n moment zou ik zeggen dat op een gegeven moment je er daadwerkelijk wel alles aan hebt gedaan. Als de ander dan geen begrip heeft, dan kun je de verantwoordelijkheid meer bij die ander leggen. Zegt natuurlijk niet dat het niet vervelend is. Ik vind het ook niet leuk voor de buren dat ze overlast ondervinden. Overlast geven is in de meeste gevallen nooit het doel.
Laat gaan. Ze heeft haar mening en dat mag. Gelukkig zijn er veel meer mensen die zich wel kunnen inleven en wel begrijpen dat we niet in fantasieland wonen. Ik ben blij dat de meeste mensen niet vinden dat kinderen met een beperking of moeilijk gedrag achterin het vliegtuig horen, of iig niet in business class *insert arrogante pose*, of zelfs helemaal niet in een vliegtuig. Ga maar lopen of zo. Ik zie dat ook in dit topic, veruit de meeste mensen begrijpen dat het echte leven niet zo simpel is, en dat kinderen met gedragsproblemen/andere stoornissen - waardoor ze zich niet altijd sociaal wenselijk kunnen gedragen - en diens ouders met zo goed op vakantie mogen als ieder ander. Focus je op die mensen
Ja dit zeg je nu vaker. Doen alsof ik vind dat mensen met jonge kinderen niet op vakantie mogen. Er zit alleen nog een wereld van verschil tussen niet op vakantie gaan of een bestemmingen zoeken waarbij je niet een intercontinentale vlucht hoeft te nemen. Als je denkt dat jouw kleuter het nodig heeft om naar zuid Afrika op vakantie te moeten, dan leef je behoorlijk in lalaland. Maar goed, ik heb altijd geleerd dat je de overlast die je veroorzaakt op andere moet beperken tot het minimale. Sommige dingen kan je beter ondernemen als een kindje wat ouder is hebben ze er vaak nog meer plezier van ook.
Ik denk dat jij het ook niet nodig hebt om naar Afrika op vakantie te gaan. Intercontinentale vakantievluchten is sowieso iets wat niemand nodig heeft. Het feit blijft dat dit soort kinderen bestaan en blijven meereizen. Dat doen ze omdat ze bij een gezin horen dat samen een reis maakt (om wat voor reden dan ook). Aan jou de keus om daar een zuurpruim over te blijven en je kind zelfs een vakantie te ontzeggen omdat je bang bent dat hij zich misschien misdraagt op de vlucht. Ik vind dat oprecht vervelend voor je, en voor hem, want zoals je hier kan lezen begrijpen veruit de meeste mensen het echt wel als een kind zich niet 8 uur lang voorbeeldig gedraagt in een vliegtuig. Het leven is te kort om je op te winden over (dit soort) dingen waar je geen invloed op hebt.
Nee hoor, ik doelde meer op bepaalde vluchten vanuit bepaalde landen waar dit speelt… Zo heeft ieder z’n eigen opvoed stijl, en dat mag. Maar het is wel opvallend. Vanuit de Afrikaanse landen zie je bijvoorbeeld vaak dat kinderen keurig opgevoed zijn. Luisteren goed en mama is echt de baas. En uiteraard vinden wij het helemaal geen probleem! Ik vind het altijd super leuk, kinderen aan boord. Vooral baby’s… Met dat riempje dat doe ik ook, de voorschriften zijn dat een 2 jarige niet meer op schoot mag, maar ik heb liever dat een kleintje (want dat zijn het natuurlijk nog) goed vast op schoot zit dan los op eigen stoel.
Misschien een niet helemaal faire vergelijking, maar goed; Mijn peuter van 2 jaar is vreselijk verlegen. Zodanig verlegen dat als ze een volwassene ziet die ze niet kent, ze als een soort koalabeerbaby in ons kruipt. Als die vreemde haar negeert, dan is er verder niks aan de hand. Maar komt die dichtbij, praat tegen haar of (God forbid) raakt haar aan; dan is ze gerust een kwartier op vol volume aan het brullen. Dit is geen uitzondering, dit is mijn dochter (nu, ik gok dat als ze 18 is het wel over is ). We doen er van alles aan, maar dat is niet zomaar op te lossen. Wij weten dit. Dit doet ze 100% van de tijd als een vreemde volwassene in de buurt is. Afgelopen week ging haar opa hertrouwen. Alle kleinkinderen waren bij de ceremonie, maar onze dochter hebben we thuis gelaten. We weten gewoon dat dit een groot drama was geworden, met het risico dat ze de hele ceremonie lang loopt te huilen op standje oorpijn . Heeft onze dochter het recht om bij de trouwerij van haar opa te zijn? Ja, natuurlijk. Maar wie doen we er nou een plezier mee in dit geval? Zij is twee, ze herinnert zich hier toch niks meer van als ze ouder is. Iedereen gaat zich hieraan storen (ondanks dat het allemaal familie is die weten hoe ze is) en de ceremonie is verstoord. Ik kan buiten gaan staan met haar, maar daar ga ik geen 2 uur heen en 2 uur terug voor rijden natuurlijk. Ergo; besluit genomen dat mijn man alleen gaat en wij met dochter de dag erna naar het feest komen, maar niet naar de ceremonie. Ondanks dat wij "het recht hebben" om onze dochter mee te nemen en te laten brullen waar iedereen last van heeft en kunnen roepen dat iedereen daar maar begrip voor moet hebben, want ze is pas twee. Het is ieders "recht" om op vakantie te gaan. Net als dat het ieders recht is om harde muziek te draaien overdag of elke dag een vuurkorf aan te steken in de tuin waar de hele buurt door blauw staat etc. Maar dat je het recht hebt om iets te doen, maakt nog niet dat je dit recht ook ten koste van anderen altijd maar ten volste hoeft te benutten. Je kunt (mits het dus weer niet om noodgevallen etc gaat) er ook voor kiezen naar een bestemming te gaan die minder ver weg is/met de auto gaan etc. Het is niet alsof er voor vakantie maar 1 optie is en dat is de andere kant van de wereld reizen. Ja, dat recht heb je. Maar ik vind het asociaal en egoïstisch als je weet dat je kind het (waarschijnlijk) niet aan kan om dan zo'n verre vlucht te boeken en te verwachten dat de rest van de zoveel honderd mensen die er last van hebben daar dan maar begrip voor moeten hebben "want jij hebt ook recht op vakantie naar de andere kant van de planeet". Just my 2 cents.
maar stel nu he, dat jouw 2 jarige niet alleen maar verlegen is (wat hoogst waarschijnlijk wel het geval is, en dan heb jij er op korte termijn "geen last meer van"). Maar dat het iets blijvends is, een gedragsstoornis om het maar even zo te zeggen. Ga je dan de rest van haar jonge leven nergens meer naar toe? Want uit jezelf zul je al heel veel dingen schrappen omdat je idd zowel jezelf als je kind er niet blij mee maakt, maar je wereld kan ontzettend klein worden, en de behoefte om er als gezin op uit te gaan groter. Nu heb ik 2 kinderen waarbij het nog niet zo "ernstig" is als wat ik bij sommige forumgenoten lees. Maar inmiddels zijn ze wel 8 en 12 en worden de problemen zeker niet minder, integendeel, we komen voor steeds meer uitdagingen te staan. De situatie die jij beschrijft zou ik precies zo gehandeld hebben, maar ik ben benieuwd of je daar zo makkelijk overdenkt als je jaren verder bent en jij voor de miljoenste keer thuis moet blijven. Dit is zeker niet als aanval bedoeld, maar om te schetsen dat het helaas niet altijd zo eenvoudig is.
Het is voor mij makkelijk kletsen, want inderdaad, mijn dochter groeit hier waarschijnlijk met een paar jaar wel overheen. Daarbij ben ik sowieso totaal ongeschikt om een kindje met ernstige gedragsproblemen op te voeden, dat weet ik van mijzelf al. Ik kan ook slecht omgaan met mensen met downsyndroom bijvoorbeeld. Afijn; je vraagt het dus eigenlijk aan de verkeerde; maar ja. Ik denk inderdaad dat als ik een kind had, ook als die al ouder was, die NOOIT een lange vliegreis zou kunnen maken zonder een groot risico dat andere passagiers daar uren lang overlast van zouden hebben, dat ik dan dus nooit met mijn kind zo'n vlucht zou boeken. Als ik zelf heel graag zo ver weg wilde zou ik opvang regelen en met mijn partner/who ever gaan. Maar mijn kind zou ik dan meenemen naar dingen die dichterbij zijn. Ja, je wereld is dan wel kleiner, maar dat is sowieso als je een kind hebt dat bepaalde beperkingen heeft. Ik zou mij dan richten op wat wel mogelijk is, binnen redelijke kaders. Een vliegtuig met zoveel mensen er in 6 uur lang uit hun rust houden zou ik niet als optie zien tegenover het recht dat ik heb om een verre vakantie te boeken. Maar nogmaals; dat komt van iemand die totaal geen ervaring heeft met kinderen met gedragsproblemen en sowieso er niet mee om kan gaan.
Hoezo vraagt ze het aan de verkeerde? Wat nu als een van de twee of beide kinderen waar je nu zwanger van bent blijkt een syndroom te hebben of misschien iets waar je het nu nog niet van weet maar wat zich later openbaart? Dat kan trouwens ook bij je huidige kind. Of dat er iets gebeurd in het leven waardoor er problematiek komt? Hoe kan je nu al weten dat je daar niet mee om kan gaan? En als dat echt zo is, wat zou je dan doen als een van je kinderen bepaalde problematiek heeft of later krijgt? Ik vind dit best wel een forse uitspraak hoe het hier staat.
Je weet pas wat je doet als je echt in die situatie zit. Maar ik denk dat als beide van de tweeling geboren worden met down syndroom, dan denk ik niet dat wij voor ze blijven zorgen. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Hoe verdrietig dat ook is. En als het een eenling was en uit de NIPT kwam down, dan zou ik de zwangerschap waarschijnlijk afbreken. Als mijn dochter ernstige gedragsproblemen krijgt, met agressie en dingen slopen etc. Dan weet ik niet hoe lang ik voor haar zou kunnen blijven zorgen. Maar dat soort dingen daar groei je ook gewoon in mee misschien en moet je ook ervaren om het te weten denk ik. Dat kan je van je eigen kinderen vooraf slecht zeggen. Net zoals je kan roepen dat je nooit IVF zou doen, tot je geen andere keuze hebt. Ik heb weinig hands on ervaring met kinderen die ernstige stoornissen en/of gedragsproblemen hebben. Maar de keren dat ik ze tegen kom, merk ik gewoon aan mijzelf dat ik daar niet goed raad mee weet.
Maar waar haal jij deze info allemaal? Je weet niets uiteindelijk. Wie zegt dat het om vakantie ging? Wie zegt dat ze het vooraf wisten dat hun kind het niet aankon ? Wie zegt dat ze verwachten dat iedereen het oké vind ? Niemand zegt dat het gezellig is e. Maar de meeste snappen wel dat het allemaal niet zo voorspelbaar is met kinderen. En dan kan je vinden dat mensen zich maar moeten aanpassen aan hun kind , alleen is dat voor mij persoonlijk heel lachwekkend om te lezen van iemand die voor het gemak koos en zonder kind op vakantie ging. Dat valt voor mij niet eens onder aanpassen.
Wie gaat er dan voor je kind(eren) zorgen als jullie dat niet gaan doen? En je partner staat die er ook zo in? Het is best wel wat dat je dat nu al zo redelijk stellig op voorhand zegt vind ik. En natuurlijk weet je nooit helemaal zeker of je het wel of niet aan kan. Maar dat weet geen enkele ouder bij het krijgen van een kind.
Ik reageer op uitspraken van anderen hier die zeggen dat iedereen het recht heeft om op (verre) vakantie te gaan. Ik zeg nergens dat ik er vanuit ga dat dit hier het geval was. Ik zeg juist "noodgevallen daar gelaten". Ik ben nog nooit zonder mijn kind op vakantie geweest, dus ik weet niet waarom je dat lachwekkend vind. Maar ik zou dat zo doen hoor. Ook terwijl mijn dochter (nu nog) geen problemen heeft die dat in de weg staan. Ik vind het heel gezond om ook dingen alleen met mijn man te doen. Weekendjes weg etc. Net zo goed als dat we met haar naar Landal gaan en naar de dierentuin. Maar goed, dit gaat een kant op die niks meer met dit topic te maken heeft
Ik zeg het niet stellig; ik zeg dat ik DENK dat ik zo zou reageren. Ik zeg juist telkens erbij dat ik dat nu zeg, maar dat ik zelf ook wel weet dat als het je overkomt, dat je dan heel anders kan reageren. Ik vind het eigenlijk verder ook niet relevant voor de discussie in dit topic. De vraag was of ik mijn kind met gedragsproblemen mee zou nemen op een lange vlucht voor vakantie. Het antwoord daarop was dus voor zover ik dat vooraf zonder enige ervaring kan beantwoorden: nee, die zou ik denk ik dus niet meenemen.
Nou ik noem dat dus stellig omdat jouw inschatting is dat jullie niet voor de kinderen gaan zorgen als ze beiden downsyndroom zouden hebben. Dat zie ik dan als basisuitgangspunt, wat in de praktijk mogelijk anders kan worden. Dat is een uitgangspunt wat in mijn ogen best wel bijzonder is. Vandaar dat ik er ook op doorvraag. Maar je hebt gelijk dat dit niet meer ontopic is.
Ik kan me ook vreselijk irriteren aan huilende babys in het vliegtuig zeker als het een lange vlucht is. Tegelijkertijd ben ik als mama altijd enorm bang dat ook mijn kleine zal schreeuwen of huilen tijdens een lange vlucht. Ik zou me erg schamen dat ik mensen tot last ben, toch vind ik dat iedereen ongeacht de situatie recht heeft op een verre vliegvakantie. Wij betalen voor de vlucht en niet voor de rust.
Ajjjjjjjjjj…Je kind heeft er geen boodschap aan hoor, dat jij jezelf niet “geschikt” acht. Die verdiend gewoon een ouder die er is, in goede en slechte tijden. Makkelijk? Nee, dat weet ik uit ervaring. Maar geschikt zijn is echt zo ontzettend NIET relevant… JIJ kiest voor kinderen. Dat is een beslissing die niet voorwaardelijk is. Je zorgt voor je kind tenzij het echt onhoudbaar is. Edit, ik lees nu pas dat je schrijft dat als je kindjes met het syndroom van Down ter wereld komen, je waarschijnlijk niet voor ze gaat zorgen. Zo makkelijk hoe je dat schrijft, het gaat hier om mensenlevens, je eigen vlees en bloed, die helemaal niks misdaan hebben en van wie het leven niet te voorspellen is. Ik ben hier echt even stil van. Dus een zorgenkindje is bij jou niet welkom. Bij wie is er dan eigenlijk werkelijk iets mis?
In vredesnaam waarom schamen? Een baby/dreumes kan zich maar op 1 manier uiten als ze moe is, veel indrukken te verwerken heeft. En dat is huilen. Echt niet nodig.