Hoi lieve mensen, Ik ben 5 weken en een aantal dagen zwanger. Ik heb een verleden met een burn-out en ga heel soms nog in kleine dingen over mijn grenzen (klein voorbeeld: appje beantwoorden als ik dat niet wil…), mijn lijf reageert hier op met spanning maar ik heb het idee dat de spanning veel meer blijft hangen als voor mijn zwangerschap? Herkent iemand dit?
Kunnen je hormonen zijn, die schoppen veel dingen in de war en hebben mentaal echt wel zo hun weerslag. Tip vanuit mijn kant (ook een burnout verleden) ga actief op zoek naar ontspanningstrainingen en plan gerichte ontspanningsoefeningen in. Kan van alles zijn als je maar tot rust komt en bij voorkeur ook iets wat je statisch kan doen (op bed bijv, zoals ademhakingsoefeningen oid). Bevalling is ook best spannend en hormonen als cortisol en adrenaline wil je liever niet in je systeem houden, die schopte bij mn dochter ook de boel in de war terwijl mn lijf andere stoffen aan moest maken om de bevalling zo soepel mogelijk te laten verlopen. (vk had me flink zeer gedaan, pas uren later was ik daar vanaf. Toen in t ziekenhuis weer en toen begon gelijktijdig ook de echte wedstrijd, dus dat begon lekker).
Thanks voor je reactie! Probeer idd ademhalingsoefeningen te doen! En s’avonds een ritueel te maken die ontspant. Ben ook lichtelijk “bang” voor deze gevoelens van spanning mbt de zwangerschap. Lees er verschillende verhalen over… maar probeer het ook te relativeren. Herken je deze gevoelens ook? Angsten over gezondheid van de baby door het ervaren van spanning?
Met onze geschiedenis is spanning tijdens de zwangerschap niet geheel te voorkomen. Zoontje had T21, die zagen we echt niet aankomen bevallen met 15 weken. Nog een mk er achteraan terwijl we t hartje al hadden zien kloppen en een zvmk. Ook nog een horrorbevalling van dochter. Dus moah stress speelt zeker mee en moet je een weg in vinden om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. We vieren hier eigenlijk elke mijlpaal die we behalen. Echo intacte zwangerschap, hartje klopt, goede nipt, 13-14 weken echo, 15 weken gepasseerd, goede 20 weken echo, 24 weken behaald, 28 weken behaald etc. Focus ligt meer op afvinken van behaalde stationnetjes als wat er allemaal mis kan gaan, dan kijk je terug op een kut zwangerschap terwijl t helemaal niet nodig was. Met ons zoontje hebben we 3 weken moeten wachten op een plekkie voor een vlokkentest. Dat er IETS niet klopte vermoedde we al n.a.v. de echo. De kleine man tolde al behoorlijk in de rondte dus menig avond, heb heel wat liedjes gezongen en een blokkendeken gehaakt, die hebben we hier nu nog liggen en is ondanks t verdriet toch een van de mooiste dingen die we "samen" hebben gemaakt. Je kan je om van alles zorgen maken en als controlfreak zou ik maar wat graag een kijkluikje hebben of een dataport waar informatie uitrolt, feit is: of je nou hoog of laag springt, dat bouwproces van die baby draait gewoon door en jij hebt geen bal in te brengen. Enige wat je kan doen om te helpen is goed eten, drinken, naar je lijf luisteren, bewust met schoonmaakmiddelen etc zijn en de rit uitzingen en maar zien waar je uitkomt. Heel lastig, maar iets anders zit er echt niet in en daar zal je je echt bij neer moeten leren leggen.
Jeetje wat heftig allemaal zeg. Je hebt zeker gelijk: elke mijlpaal vieren. Zo sta ik er ook in ik stuur je veel positieve energie
Blijf je daar op focussen op t vieren van die mijlpalen en dan zakt die spanning vanzelf een beetje weg.