@Leraje hier ook geen anti schimmel middel gehad met spuiten. Geen idee waar dat voor is. Maar wat fijn dat jij nu ook eindelijk mag!!! @Kruimel14 fijn die duidelijkheid! Heb je het verdriet een plekje kunnen geven? Knuffel! @Chrystal86 wauwwwieeee !! ❤️❤️❤️ @ andere dames: dikke knuffels voor alle cyclussen die niet lopen, alle kak dagen die er tussen zitten, en degenen die gewoon een fijne knuffel kunnen gebruiken!
Thx, laat het hier zeker even weten. Wat klote dat je cyclus nog niet op gang wil komen, hoop voor jou en @Asil gauw weer regelmaat! Yeah en spannend! Heb even mijn schema gepakt uit het kastje waar nog steeds wat Orgalutran en de naaldencontainer liggen. Ik had het korte protocol, dus op CD2 starten met Gonal-f en precies een week later mijn eerste follikelmeting op CD9. Daarna nog een keer terug (2 dagen later op CD11) en toen was het goed en werd de punctie gepland weer 2 dagen later (CD13). Maar ik reageer goed en snel op Gonal-f, dus vandaar dat ze bij mij liever een dag eerder plannen en dan maar een keer extra terug komen dan te laat. Heb trouwens ook nog nooit gehoord van anti schimmel, maar ja baat het niet...! Heel veel succes! En ik heb jou een berichtje gestuurd, wie weet lukt het nu wel? Lief van jou. Dank je wel. Ik vond de afgelopen twee weken zwaar, met name de dagen voor de miskraam, toen ik zondagochtend 9/8 wakker werd met de diepe overtuiging dat het mis was en dit werd bevestigd door mijn testen die lichter werden voelde ik me heel verdrietig. Na de miskraam kwamen andere gevoelens: heeft mijn lichaam het opgeruimd en nu met deze witte test heb ik daar wel vertrouwen in. Volgende stap is nu: hoe snel pakt mijn lichaam mijn cyclus weer op. Dat vind ik wel het zwaarste aan dit traject: steeds weer onzekerheden en je daar maar aan over proberen te geven.
Zo tegenstrijdig maar vandaag blij voor je witte test @Kruimel14! En hopelijk duidelijkheid en rust na de afspraak. @Leraje spannend nu je het schema binnen hebt, dan gaat het echt beginnen! Ik lees het al eerder, en bij mij meestal ook controle op cd9 dus het komt vast en zeker goed met die eitjes En potverdikkie wat een ns-eitjes @M061987 en @Asil allemaal zwaar vertraagd ik duim voor vlotte goede eitjes!! Ik doe ook mee met de knuffels van @DangerBlonde voor ieder die daar behoefte aan heeft ❤️
Ik voel me vandaag zo boos en verdrietig tegelijk. Komt denk door het stoppen met de hormonen en het weer in de war zijn daarvan. Nu menstruatie afwachten en dan even een maand pauze ivm vakantie..weten nog niet waarheen maar dat het ergens heen wordt waar het lekker warm is, is zeker...even lekker genieten en geen ziekenhuis en hormonen! Ben er zo aan toe! Wat is dit toch een rot traject...iedere keer weer tegen de grond gesmakt worden en maar weer op staan omdat je door wilt gaan voor jezelf en voor je omgeving..die het ook steeds moeilijker vindt om iets zinvols te zeggen..
Heel herkenbaar, afkicken van de medicijnen maakt labiel en je neemt gelijk je hele leven onder de loep. Zo irritant.
Knuffel voor jou, je woorden en gevoel zijn een op een herkenbaar. Sterkte en goed dat je iets gaat doen (vakantie) waarvan je weer wat oplaadt en energie krijgt!
Dit is een van de redenen dat wij het bijna tegen niemand zeggen. Omdat we niet willen dat mensen meeleven, hoe goed bedoeld ook... (uiteraard wel een paar mensen om m'n ei kwijt te kunnen hoor!) Klote is het toch. Die stomme hormonen ook.
Helaas, neemt het "vragen" in de loop deze jaren af. Althans dat is mijn ervaring, als het al zo lang niet lukt valt er op een gegeven moment nog weinig te vragen. Waarbij mijn ouders en schoonouders bijv. in het begin nog op de hoogte gehouden wilden worden omdat het ook voor hun spannend was. Laten ze het nu meer met rust en van ons af hangen wat we willen delen. Beide hebben allang heel veel respect voor onze lange adem. Maar na zoveel verdriet zijn ze bang de wond steeds weer open te trekken.
Ja snap jouw punt wel hoor, maar ik heb een soort van gevoel dit mag niet onbekend blijven en het mag niet altijd maar vanzelf sprekend zijn. Ben al heel wat mensen tegen gekomen die door het verhaal besef hebben gekregen dat je niet zomaar aan iemand kan vragen ooh wanneer jij of ben je al zwanger en dat vind ik heel belangrijk.
En ook precies dit! Na de miskraam deelde ik voor het eerst onze reis en de miskraam op insta. En man man man wat heb ik een berichten gehad! Heel erg veel meeleven, maar vooral heel veel herkenning. Ik dacht echt; ik wist niet dat zoveel mensen die ik ken een miskraam hebben gehad, of ook in de mmm zitten of hebben gezeten. Dat gaf me toch echt veel troost! En daarnaast gewoon een fijn idee dat iedereen nu gewoon weet dat we het wel willen en proberen, maar het nu eenmaal niet echt lukt. Mijn vriendinnen, collega's en familie wisten het vanaf het begin, maar op social media is dan nog een stap verder vond ik.
Ik vind het soms best frustrerend want in mijn hormonen cyclus ga ik het weer omdenken naar gebrek van interesse terwijl dat niet het geval is. Ze weten gewoon zelf niet meer wat wel of geen pij doet dus vragen ze niks. Ander V.b.: De beste vriendin van mijn zwager (maar mijn vriend kent haar al sinds dat hij 4 is maar heeft zelf weinig contact meer met haar), was ook ouder toen ze een kinderwens had. Zij was 36 geloof ik en wij net 32 toen wij aan de IUI reis begonnen. Zij raakte vrij snel zwanger en vond het moeilijk dat te vertellen. In het begin is dat ook zo en erg confronterend. Nu met vaderdag hadden wij een BBQ, alleen met schoonouders, zwagers en wij. Ik sta in de keuken en mijn vriend komt ineens naar mij toe en zegt "volgens mij is D. weer moeder geworden (nu 42). Ze hadden het over haar zoontje (O) maar ik kon die naam niet en volgde het gesprek niet. Dus ik (ben best bijdehand) loopt naar de woonkamer en vraag "wie is er bevallen", mijn zwager word rood mijn schoonmoeder slaat dicht en mijn schoonvader D. wist je dat nog niet.. Die dacht dat mijn schoonmoeder het wel verteld had en wist van niks.. Awkward sillence volgde.. En wij vonden dat eigenlijk niet zo leuk.. Komt mijn zwager naar mij toe en zegt "Sorry Lisa, ja mijn moeder wilde het niet vertellen, ze dacht dat het te confronterend zou zijn. Ik heb meermaals gezegd ma dat kun je niet maken maar ze bleef erbij". En dat vond ik het moeilijkst, dat iemand voor mij beslist, ik vond het veeeeel erger om achteraf te moeten horen dan het feit zelf. Ik was hartstikke blij voor D. dat ze op 42 een gezond kind heeft gehad. Maar zo zie je maar....
Herkenbaar ja. Ik zit nu in een periode waarin ik niemand baby's gun. Omdat er ineens weer een hele hoop mensen zwanger zijn in mijn omgeving denk ik. Ik dacht dat iedereen onderhand al wel zwanger was geweest die ik ken. Niet dus Ik gun niemand het en ik gun iedereen miskramen. Heel naar, weet ik, maar die periodes heb ik er nu eenmaal ook tussen zitten. Belt een van mijn beste vriendinnen mij op vorige week... wat denk je? Huilend natuurlijk, want ze vond het zo erg voor mij. Gelukkig had ik deze 'nietgunfactor' bij haar niet. Ik was blij voor haar. Zij wil ook al zo lang kinderen, maar bij haar lag het aan de partners elke keer. En heeft ook een miskraam gehad een paar maanden geleden. Dus zij mag zwanger zijn. Maar verder even niemand en ik eerst aub
Herkenbaar, al gun ik niet iedereen miskramen . Vandaag ook weer op FB. "onze kleine man al weer 6 jaar wat gaat het hard" Is de 2de van een vriendin die tegelijk met ons begon. Na 1.5 jaar zwanger van de 1ste, 3 maanden later van de 2de. Allebei zwaar overgewicht... Sta ik dan met mijn goede gedrag weer een smerige detox smoothie achter over te slaan bijwijze van...
Snap ik ook heel goed hoor, en ik ben het met je eens! Ik zit alleen ZO niet te wachten op iedereens meeleven, meedenken, meevoelen. Ik weet zeker dat het allemaal supergoed bedoeld zou zijn maar oh ik krijg de kriebels al als ik er aan denk. Mensen weten dan de helft niet en komen met goedbedoelde tips die niet relevant zijn (dat ik mijn voedingspatroon moet aanpassen bijv, terwijl bij mij alles in orde is), en ik heb geen zin om álle details dan uit te moeten leggen elke keer, en ook niet in van die misplaatste tips/opmerkingen hahaha. Achteraf zou ik het traject wel delen met vrienden/familie en heel misschien op social media (al is mijn man heel privé dus ik denk dat laatste niet). Ook als het traject níet gelukt is trouwens. Maar niet nu we er middenin zitten. Maar ik ben het helemaal met je eens dat de vanzelfsprekendheid over 'kinderen neem je' er wel wat uit mag! Ik heb nu ook weer contact (via app) met een oud studiegenoot omdat die wél deelde over hun traject, waardoor ik haar maar es een berichtje heb gestuurd etc. Zonder dat bericht van haar op social media had ik het nooit geweten.
Dit is in mijn ervaring sowieso het geval? Toen ik eind twintig was en net getrouwd, vroegen mensen heel regelmatig wanneer we baby's gingen maken. Tegenwoordig durven nieuwe mensen er volgens mij echt niet om te vragen haha. Ik ZIE nieuwe collega's, klanten etc het af en toe denken, maar ze durven niet te vragen waarom we geen kinderen hebben. En niemand suggereert dat we ze zouden moeten maken, ze gaan nu wel uit van 'kan niet of wil niet'. Vind ik eigenlijk ook wel best zo. Heb trouwens vandaag tegen directe collega verteld dat we dit traject ingingen (als een van de zeer weinigen; hij moet soms voor mij invallen als ik me ziekmeld bijv, plus hij is mijn vertrouweling daar al heb ik normaal nooit iets vertrouwelijks ). Merkte ik toch zowaar dat ik een beetje emotioneel werd bij het vertellen, echt wtf? zo niet mij. Hij moet wel gedacht hebben: "Jee, ze heeft een emotie." Mijn collega's 'beschuldigen' me er nog wel es van dat ik moeilijk te lezen ben / emotioneel geblokkeerd ofzo hahha, terwijl ik eigenlijk gewoon altijd vrolijk ben - ik verstop niks, ik heb gewoon niet zo veel te zeuren, zeker niet op mijn werk. Maar ze zien me dus eigenlijk zelden anders dan gewoon 'goed te pas', dus tja. Hij was heeel lief eronder, dat was fijn