Sorry hoor, maar mijn mond valt ook open van hoelang je door kunt blijven gaan met je punt maken en als mensen zich daardoor gekwetst voelen, doen alsof het probleem bij hen ligt i.p.v. een heeeeel klein beetje zelfreflectie tonen.
Ze kon niet zeggen ‘kom, we gaan ff een stukje lopen, ff daar en hier kijken’ ze had gewoon geen zin, want ja ze zat BC en daar zitten alleen perfecte mensen
Niet heel gezond, weet jij uberhaupt wel waar je over praat? En dat is een retorische vraag, want het is overduidelijk dat je dat niet weet.
De ouders met kinderen die ass hebben en dicht bij mij staan houden onvoorwaardelijk veel van hun kinderen. Ze hebben het zeker zwaar maar ze zouden hun kind niet anders willen hebben zoals ze het hebben gekregen. Want ze houden van hun kindjes en vinden ze speciaal op de manier waarop ze zijn. Tuurlijk zijn er zorgpunten en hebben ze het echt wel een stuk zwaarder dan een gemiddeld gezin. Ze zijn mega trots op hun kindjes. Die overigens ook allemaal niet gepest worden en vriendjes hebben. Dus als iemand zulke zware gevoelens heeft bij haar eigen kind, dan kan dat toch niet de bedoeling zijn. Dat is heel verdrietig als je je zo om je eigen kind voelt.
Ik hou ook ongelooflijk veel van mijn kinderen en hun speciale dingen maken hen uniek en dat vind ik ook mooi. Maar niet anders gehad willen hebben? Ik denk dat dat heel afhankelijk is van in hoeverre een kind er problemen aan ondervindt. Het ADHD stuk van mijn zoontje had ik zeker niet willen missen, hij is zo open en altijd enthousiast en vrolijk en vol energie. Maar het prikkelverwerkingsstukje dat had ik voor hem absoluut anders willen hebben, met 6 jaar alles zo zwaar ervaren dat je zegt: " ik weet niet hoe ik moet leven". En dat wij met beide kinderen nu al bijna 5 jaar lopen te tobben met begeleiding, therapieën e.d. Nee, ik geloof echt niet dat iemand dan zegt: ik had ze niet anders willen hebben.
Met dit soort domme reacties loopt dit topic behoorlijk uit dr hand. Nogmaals ik had op dat moment niet de indruk dat ik wat kon doen. Maar mocht ik zoiets nog een keer meemaken dan zal ik zeker proberen om te zien of ik kan helpen. Als ik hier de reacties lees zouden mensen dat dus zeer op prijs stellen.
Jeetje, ik denk juist dat ze het helemaal zo bedoelt. Wat een ontzettende nare opmerkingen zeg, daar word je toch gewoon misselijk van? "Levende rouw"?? Echt? Als je geen last van andere mensen wil hebben, moet je niet gaan vliegen. Zoveel mensen in een beperkte ruimte gaat nu eenmaal niet altijd rustig
Ga je alsjeblieft niet verdedigen, is nergens voor nodig. (Bijna) iedere moeder houdt van haar kinderen, maar dat wil niet zeggen dat je sommige dingen niet liever anders zou zien.
Maar leef jij een leven met een levende rouw omdat jou kindje anders is dan andere? Ik snap overigens heel goed dat jullie het zwaar hebben. Zeker met de dingen die je hier wel eens op het forum schrijft. En dan je hem meer ‘gemak’ (kan je dat zo zegge) in het leven gunt. En een fijn leven zonder al teveel haken en ogen is toch ook wel wat je je kind gunt. Gelukkig zijn eigenlijk alle inmiddels volwassen mensen met een vorm van ASS prima terecht gekomen. Ze hebben wel een handleiding, slikken soms medicatie, maar stuk voor stuk een fijn plekje in de samenleving gevonden. Ook de mensen die voor de rest van hun leven binnen een instelling wonen overigens.
Ik wordt vooral naar van types zoals jij die verdraaien wat ik zeg. Of niet in staat zijn om te lezen en er dan zelf een draai aangeven om maar lekker te stoken. Er is hier iemand die die worden zelf in de mond neemt over haar eigen kind. Dat vind ik ongelooflijk verdrietig om te lezen als iemand zo over zn eigen kind denkt. Dus kap gewoon met dingen op mij projecteren die ik niet zeg.
Lees je eigen reacties eens terug joh. Dat is toch niet normaal? Iemand benoemt levende rouw en jouw reactie daarop is toch om te janken? En dan heel wat harder dan het huilende kind in een vliegtuig.
Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Het is wel iets dat je moet verwerken (en zover ben ik helaas nog niet) Natuurlijk komt hij ws hartstikke goed terecht als volwassene, maar daar hebben we wel zorgen over. Maar het ergste vind ik dat we hen geen onbezorgde jeugd kunnen geven. Dat is wel een proces ja.
Wie zeg dat het zware gevoelens zijn. Ik heb een vriendin die twee kindjes met ass en een verstandelijke beperking heeft. Haar kindjes hebben 24-7 zorg nodig en kunnen nu nog thuis wonen. Zij kunnen niet communiceren want deze kindjes zijn non verbaal. Zij leeft sterk met het gevoel van levende rouw. Om alles wat zij niet kunnen. Geen hallo geen hoe gaat het geen gesprek geen school diploma etc etc dat zijn puntjes waar zij om rouwt. En dat word er dan dus ook mee bedoeld. En ik denk dat elke ouder van een kind met een beperking hoe veel ze er ook van houden dit soort gevoelens wel eens hebben. Het een sluit het ander niet uit. Mijn kind is perfect zoals hij is. En daar rouw ik niet om..... Maar wel om de dingen die hij nooit zal kunnen! Waar van ik zie dat het hem pijn doet dat hij het niet kan.