Ik had vorige week krampen in mijn baarmoeder. Dat heb ik nog nooit eerder gehad. Ben vermoeid, af en toe hoofdpijn. Verder eigenlijk niet echt ergens last van. Maar wat is van de utro en wat niet? Mijn gevoel zegt ook al vanaf het begin dat het niet gelukt is. Dus wanneer het wel zo is zou ik wel echt overdonderd zijn.. en heel erg blij natuurlijk. Ik ben morgen 11dpo en wil dan een eerste predictor early wagen. Is nog vroeg, maar zonder utro zou ik vrijdag ongesteld moeten worden.
@Korey Ja die kramp gevoel heb ik ook gehad. Is sinds gisteren weg. Ik zou niet weten hoe ik mijn dpo moet uitrekenen. De maand voor start heb ik geen cyclus gehad door de lucrine. Ik hou maar aan wat de dokter zei. Donderdag laatste dag utrogestan en dan 2 tot 3 dagen later evf ongesteld of niet....maandag testen.
Natuurlijk mag dat! Welkom. Het is ook een zwaar traject. En Succes de komende dagen... wanneer heb jij je eerste fm?
De dag na de punctie is 1dpo. Ik moet vanuit het ziekenhuis ook testen op maandag. Maar dan weer tot zondagavond utro gebruiken. Wat is het ook verschillend overal. Wachten is misschien het beste hoor.. maar ik ben gewoon heel ongeduldig...
Hoop het zo voor jullie dames! Wat moet dat wachten moeilijk zijn. Ik hoor morgen eindelijk weer wat... arts terug van vakantie.. hoe nu verder? Wanneer/hoe/wat, zoveel vragen. Eerst die psychische screening nog pff
Mooie score! En ja ik ben extra verzekerd bij zorgzaam voor poging 4 en 5. Poging 4 al gehad. Is met zorgzaam wel zo dat er iemand tot 3de graad in je familiet gediend moet hebben of een baan als burger moet hebben gehad, toevallig mijn vader en opa. Ook heb je bij zorgzaam geen toestemming nodig.
Nog nooit zo erg gehoopt op mijn menstruatie... al 2 dagen buikpijn en bruinverlies. Zet nou doooor, dan kunnen ze ons gaan inplannen voor IVF 1!!!
Dag van punctie is 1 dpo. Op die dag worden je eicellen ook bevrucht. Als je 4 dagen na TP van een 5-daagse blasto bent dan ben je 9dpo. Wat betreft Utrogestan, ik weet wel dat je daar pijnlijke borsten van krijgt. Krampjes kunnen helaas beide kanten op gaan (weet ik uit ervaring)
Hoi meiden.. ik merk zoveel boosheid wanhoop eenzaamheid bij mezelf.. al die meiden om me heen maar zwanger, net een babytje, al kindjes.. etc. Ik word er echt mee geconfronteerd elke dag weer. Ik kan er ook echt niet meer blij voor zijn en het liefst ga ik alles uit de weg. Hoe gaan jullie ermee om.. hoe geven jullie dat een plekje? Hoe geef je uberhaupt een plekje dat je misschien nooit een kindje kan krijgen? De hoop met het traject is er wel, maar ik zal ook realistisch moeten zijn dat het misschien niet lukt?
Heel herkenbaar naar ik ben al veel verder. Maar maakt het gevoel niet minder. Ik hoop voor je dat je een succesvol traject door loopt.
Ervaar je het na zo'n lange tijd nog steeds zo? Ook die boosheid? Ik baal er zo van.. ik weet me soms echt geen houding meer te geven.
Yes, maar je gaat er anders mee om. Jij bent nu afscheid aan het nemen van het idee dat het "nooit" meer natuurlijk lukt. En dat is gewoon een rouwproces. Maar er gaan andere deuren open. En elke fase in de mmm heeft zijn verwerking nodig en volkomen normaal.
Thanks voor je reactie. Wat je zegt is zeker zo.. ik hoop dat ik snel weer wat dagen heb dat ik het even kan dragen. Vandaag lukte het gewoon even niet.
@DZ91 Snap t wel hoor en soms ook t gevoel dat iedereen om je heen "zomaar" zwanger wordt. En dat iedereen maar babys krijgt. En ik denk dd dat je nu moet aanvaarden dat t niet natuurlijk gaat. Dit is een andere stap maar kan je hopelijk gevenwaar je naar verlangt.
Echt kan niet anders zeggen dan dat je zeker niet alleen bent. Ook hier op ZP niet. In elk topic van de mmm gaat het er wel over. Ieder ervaart het verdriet en het onrecht.
Ja het is gewoon zo dat ik niemand om mij heen heb die dit heeft ervaren of door maakt. Gelukkig reageer ik dus niet te overdreven hierop..
Zeker niet. Ook ik herken het van ons eerste traject. Ik heb een weekend lang om alles lopen huilen. En boze periodes heb ik ook gehad. Maar was Asil zegt klopt, je gevoel wordt naarmate de tijd duurt anders. En je krijgt telkens nieuwe uitdagingen voor je kiezen. Maar ik heb ook mooie dingen geleerd.. bijvoorbeeld dat onze relatie zo sterk is dat het dit ook aan kan. Dat je elkaar niet altijd begrijpt omdat de een nog in boosheid of verdriet zit en de ander alweer verder is. Dat je elkaar soms even verliest, maar dubbel zo hard weer terug vindt. En juist het niet begrijpende van mensen om je heen maakt het lastig. Ik heb ook hele lieve vriendinnen, die echt begripvol proberen te zijn. Maar echt begrijpen doen ze het niet. Daarnaast heb ik een super leuke app groepje van het traject van onze dochter.. en daar hoef je maar 2 woorden te zeggen en je wordt begrepen. Dat is echt heel waardevol! Spreek je uit, dat is ook waar dit forum voor is. Zodat we elkaar een beetje kunnen helpen.
Op de momenten waneer je je het meest verloren voelt in het traject wat he samen doorloopt, vind je elkaar. En wat Luna ook zegt, hier kun je je steun krijgen en vinden. Helaas weten alleen lotgenoten hoe het echt is. Echt, dus stort je hart en je zult zoveel herkenning lezen.
Zo is het ook. Wij hebben ook al veel doorstaan in onze relatie (bijna 14 jaar samen). Dit moet ons ook gaan lukken.