voor de 100ste x; wil graag 3e kindje maar man niet!

Ik heb ook in haar situatie gezeten rn geloof me dat is heel frustrerend. Respect en openstaan voor gevoelens moet wel wederzijds zijn. Het is ook niet eerlijk als hij geen ruimte heeft voor haar gevoelens hierin. Ze vraagt alleen advies in hoe hier mee om te gaan. Zowel net een blijvende nee van man haar kant en haar vurige wens naast zich neer te leggen en middels een grappige opmerking hoe het bij sommigen toch tot een Ja is gekomen. Niets mis mee lijkt me om lotgenoten op te zoeken

 

Ik had uit de openingspost inderdaad begrepen dat je meerdere topics zou hebben geopend. Ook in combinatie met je titel. Vandaar mijn reactie.

Inhoudelijk blijf ik van mening dat het overhalen van een partner (man of vrouw) niet zou moeten. En dat (hoe lastig ook) je zou moeten leren het een plek te geven.

 

Een lastige situatie, maar ik zie ook dat je kindjes nog erg jong zijn.. ik zou zeggen laat het onderwerp nog even een tijdje rusten, voor je het er weer over hebt. Blijven aandringen zal zeker niet gaan helpen.
Ook geen zekerheid dat hij met een jaar wél overstag gaat, dan zul je zijn keuze hierin moeten respecteren.

Ik herken het gevoel wel deels.. het voelt niet helemaal compleet voor mij. Maar rationeel is een 3e kindje hier niet wenselijk. Al zou ik het zó graag nog 1 keer willen meemaken... maarja, wie zegt dat dit gevoel weggaat als er nog een kindje zal komen?

 

Lieve Ts..ik denk dat de meeste mannen ( met uitzonderingen op de regel uiteraard) opzien tegen een groot gezin. Zoiets heeft tijd nodig.
Hier was het ook eerst dat 2 genoeg was. Tussen de eerste twee zit 2 jaar en 9 maanden. Ze zijn dan meer zelfstandig echt ideaal. Toen na bijna 2 jaar begon het toch weer te kriebelen, we hebben het onderwerp open gehouden.
Veel gepraat uiteindelijk ging manlief overstag en nu zijn we gezegend met 3 mooie meiden. Tussen de middelste en jongste zit ook weer 2 jaar en 9 maanden...we zijn helemaal verliefd op haar. Nu alweer bijna 10 maanden.

Hou het dus open, maar niet opdringen, dat vinden mannen nooit leuk.

 

Iedereen heeft andere kinderen en een andere ervaring. Ik vind 3 jarigen pittig. Toen veranderden de kindjes waarvan ik er wel 10 kon hebben in kindjes waar het huis min of meer om draait. Ik zou het nog even laten rusten en kijken hoe het loopt. Wat meer leeftijdsverschil heeft ook zijn voordelen.

 

Ik zou het voor nu ook even laten rusten. De jongens zijn nog erg klein en die ukkies zijn heerlijk en he lijf zit nog best lang vol hormonen. Althans dat was mijn ervaring.
Ik had ineens geen behoefte meer aan meer kinderen toen mijn zoon een jaar of 3 was. De gevoelens voor een tweede steken wel eens de kop op hoor, nu ik in mn omgeving weer allemaal zwangere mensen heb.
Maar mijn vriend (niet de vader van zoon) die wil geen kinderen. En dat heb ik maar gewoon te respecteren. Dat vind ik voor iedereen eigenlijk. Als een van de twee niet wil, dan zal je toch met die rouw gevoelens moeten dealen. Want het is wel een soort afscheid nemen.

 

Dat staat er ook hoor. Maar dan op meerdere fora maar dus hier de eerste. En de topic titel zegt ook al genoeg: voor de 100ste x

Voor TS: laat het even rusten. De meeste mannen reageren niet zo best als je er druk op zet
Misschien even een adempauze en dan het op een goed moment ter sprake brengen hoe groot je wens is.

 

Dat staat er niet. Er staat dat ze heeft gelezen (geleden) en niet dat ze topics heeft geopend. De topictitel: voor de 100st x heb ik opgevat als 'het zoveelste topic' over dit onderwerp maar niet specifiek van haarzelf.

 

Nee hij is er nog steeds niet heel duidelijk over hoor. Algemene gesprekken gaan van zeg nooit nooit maar hij vindt kinderen gewoon niet leuk.
Aan de andere kant vindt hij het wel gezellig met mijn zoontje.
Ach… we zien het wel. Het leven is prima zo, je moet ook niet alles maar willen denk ik dan. Als je het goed hebt samen, dat is het belangrijkste. En ik heb al een kindje.

 

Je kunt het inderdaad nog 1 keer goed bespreken en peilen hoe hij erin staat; is het dat hij nu niet wil, of nooit meer?
Daarna zou ik het onderwerp laten rusten..

Mijn man wil trouwens ook niet meer, was ik vergeten erbij te vermelden. En ik zie zelf ook wel in waarom niet, qua financiën en vrijheid.. nu is er nog enigszins ruimte om wat voor onszelf te doen, kindjes kunnen samen uit logeren, financiële ruimte om leuke dingen te doen of met vakantie te gaan, beide kindjes een eigen kamer... met nog een kindje hebben we o.a. een andere auto nodig, zolderkamer wat verbouwd zou moeten worden, de badkamer willen we nog verbouwen.. hogere kosten voor de kinderopvang, 3 kindjes bij opa en oma wordt te veel (dus nog meer opvang dan we nu nodig hebben).
Financieel is het gewoon niet gunstig als er nog een kindje bij komt. Wie weet in de toekomst hoe het er dan voor staat. Maar grote kans dat mijn gevoel zelf ook gaat ombuigen naar 'nee het is goed zo' . Onze dochter is nu 9 maanden en wat hierboven ook gezegd is; ik merk aan mijn lichaam dat het nog steeds vol hormonen zit, denk vaak terug aan de zwangerschap en de kraamtijd en hoe magisch de tijd met een newborn is. Soms moet je een rationele beslissing nemen ipv op je gevoel.
Succes met alles! Ik hoop dat wat de uitkomst ook mag zijn van het gesprek met je man, jullie hier samen doorheen komen.

 

de situatie ging hier wel wat anders. Wij hebben al jaren een wens voor 3 kindjes mocht het ons gegund zijn. Ik had na beide kids een postnatale depressie. Vooral de tweede heb ik lang last van gehad (3.5 jaar) waardoor het op den duur de vraag werd of er wel een derde zou komen. December 2019/Januari 2020 begon hij ineens grappen te maken over het maken van een kindje. Het ging toen al wel een stuk beter maar was nog wel aan de antidepressiva. Ik lachte het allemaal weg maar ineens dacht ik hoe serieus bedoeld ie dit eigenlijk. Toen bleek dat ie eigenlijk serieus was voor over een bepaalde tijd. Dus toen zijn we gaan praten. Want ik wou natuurlijk meteen (zaadje was gepland haha) en hij dacht over een jaar. We hebben toen wat doelen opgesteld en zouden na ong. 6 maanden beginnen/kijken of we gaan beginnen. Maar hoe dichterbij we kwamen hoe verder hij er weer vanaf ging staan. Het ging beter met mij, maar steeds slechter met hem. Hij kreeg toen pas rust doordat ik weer meer dingen zelf deed en kakte toen zelf psychisch in. Alleen op dat moment wou ik dat niet geloven, want elke keer was er weer iets anders waarom hij het niet wilde en het niet kon. Pakte ik dat weer aan dan was er wel weer iets anders. Het voelde als smoesjes en tijdrekken om zo toch op die 1 a 1.5 jaar te geraken waar hij in het begin aan dacht.

We zijn toen zelfs lijnrecht tegenover elkaar gekomen en hadden alleen nog maar ruzie en oog voor onze eigen redenen. Op den duur kwam het zelfs zo ver dat hij twijfelde of hij nog wel van me hield en met me verder wilde. Omdat hij dit al eens eerder heeft gehad koos hij er nu doelbewust voor om niet weg te gaan en alles in te zetten om het toch samen te blijven. Al voelde dat voor mij niet zo omdat hij niet met me praatte. Eind 2020 zijn we elke week gaan praten op een vaste dag, want met een jong gezin en werk schiet praten er bij in. En hij is ook al geen prater maar zo kon ik ook zeggen we gaan praten want dit is onze afspraak zeg maar. Veel gepraat soms ook niet (als het niet nodig was) en daardoor kwam er tussendoor ook vaak een kort gesprekje op gang omdat de weg naar elkaar toe wat korter was en opener stond. Ook heeft hij vertrouwd op mijn oordeel dat je bij een depressie/burn-out niets voelt dus ook geen liefde voor je partner. Alleen als er een heel intens moment is voel je een klein beetje. Hij begreep wat ik bedoelde en herkende dit later ook zelf. We kregen weer meer oog voor elkaar en elkaars gevoelens en zijn er toen uitgekomen....toen kon ik ook weer iets meer begrip op brengen om hem tijd te geven. Ook deed hij weer iets met mijn gevoelens als ik zei oke ik heb het geprobeerd maar dit werkt niet voor mij. We hebben toen weer een compromis gemaakt al bleef het wel een enorm gevoelig onderwerp omdat het er eventjes weer op leek dat hij tijd aan het rekken was. En toen ineens toch oke dan gaan we er dan voor. Maar toen hadden we weer bijna geen seks waardoor ik het idee had dat hij het op die manier aan het saboteren was. Dus er was nog regelmatig een woordenwisseling erover. Hij gaf zelf aan dat als ik zwanger was hij er dan wel naar uit zou kijken want dat had hij ook met de 2de gehad (hoorde ik voor het eerst). En dat hij steeds vaker voelde dat ie wel van me hield en ik dus gelijk had over het niets voelen bij een depressie/burn-out. Uiteindelijk hebben we 2x seks gehad en was direct raak. Dus niet echt de meest romantische manier om een kindje te verwekken en heb ook angst gehad dat het ons alsnog uit elkaar zou drijven als het balletje bij hem toch de verkeerde kant op zou rollen. Alsof dit een lijmbaby was ofzo. Maar toen ik op NOD bloedverlies kreeg en dacht dat het over was stond hij net zo hard te huilen naast me. Dus die angst was snel weg. Gelukkig geen miskraam gekregen en het gaat supergoed tussen ons en met de baby. We kunnen niet wachten tot ie er is.

Ik heb dus niet echt goede tips voor je, want geduld kon ik zelf niet meer opbrengen. Voelde alsof hij mijn hoofd op hol had gebracht en ik vervolgens niet kreeg wat beloofd was (even heel plat gezegd). Meestal kon ik het niet langer dan een paar dagen laten rusten. Ik had de wens al zoooo lang geparkeerd. Normaal zouden we er voor gegaan zijn als tweede dochter 2 jaar was en nu was ze al 3.5 jaar toen hij er over begon. En uiteindelijk 4,5 jaar toen we er echt voor gingen. Ik weet wel dat het anders was geweest als hij niet eerst erover begonnen was. Dus als we elkaar hadden afgewisseld met psychische problemen zonder een kinderwens te bespreken. Dat was ook kut geweest maar die stond toen toch al geparkeerd dus een jaartje langer had toch niks uitgemaakt. Dan zat ik nog in de modus van 'het kan nog niet'. Nu was alles al in volle hevigheid losgebarsten.

In het begin zijn we idd gaan kijken, wat zijn van beide personen 'de beren op de weg' en hoe kunnen we die evt tackelen. Ik was eerst degene die moeilijk deed, want 'wat als....' en 'wat als...' enz. Alleen het verschil was wel dat we er allebei voor open stonden.

Toen later in het jaar probeerde ik idd elk ding wat hij zei te weerleggen waardoor hij het ervaarde als dat ik hem wilde overhalen om het toch te doen en geen begrip had voor zijn gevoelens. Sta open voor wat hij zegt en luister naar hem. Betekent niet dat je dezelfde mening moet hebben he. Belangrijk is ook dat hij ook naar jou luistert en ruimte heeft voor jou gevoelens ook al zitten jullie niet op 1 lijn.

 

Ik wilde graag een derde toen de jongste 2 was. M'n man moest er niet aan denken, die vond het druk zat. We hebben het er wel een aantal keer over gehad, maar ik heb 'm nooit proberen over te halen. Hij wist hoe ik erin stond. Toen de jongste bijna 4 was en dus bijna naar school zou gaan begon ik te kijken voor ander werk, ik zou immers niet hele dagen thuis hoeven te zijn. Toen realiseerde hij zich dat jij wel nog een derde wilde. Dus toen zijn we gaan proberen (alleen is dat tot op heden niet gelukt). Je hebt 2 mensen nodig voor een kindje en die moeten dst beide willen. Natuurlijk vond ik het soms moeilijk. Maar het was niet anders.