Lieve lezers, Ik hoop mijn gedachten hier even van mij af te kunnen schrijven en jullie ervaringen te kunnen lezen. Het ontstaan van mijn eerste zwangerschap was door verhoogde prolactine waarde, een onzekere periode. Toen ik eenmaal zwanger bleek, waren we zielsgelukkig. Toch is het ook intens geweest omdat doe periode emotioneel veel heeft gedaan met mij en mijn man. Gelukkig zijn we hier sterker uit gekomen en zijn we een dolgelukkig gezin met onze prachtige, liefste dochter. Deze zomer kochten we ons droomhuis die we vanaf december gaan verbouwen en werd ik op vakantie ten huwelijk gevraagd en wilden we volgende zomer gaan trouwen. Dat we ooit voor een tweede wilden gaan was duidelijk, maar pas na het trouwen en wanneer onze dochter 3 jaar is. Dat leek ons een prachtig moment om het weer te gaan proberen. En nu ineens heb ik begin deze week een positieve test in mijn handen. Door mijn eerdere ervaringen weet ik hoe bijzonder dit is en dit voel ik ook oprecht. Tegelijkertijd spoken er vreselijk veel onzekerheden door mijn hoofd. Onze ideeën over volgend jaar zullen we anders moeten indelen en ik weet heus wel dat we daar een mouw aan gaan passen. Maar ieder moment wanneer ik nu naar mijn dochter kijk, bekruipt mij een enorm gevoel van angst en schuld: ik geniet zo intens van haar, onze uitjes, onze band, ons gezin. Zonder dat ik erbij nadenk schieten regelmatig gedachten door mijn hoofd dat ik haar dit straks misschien niet meer kan bieden.. dat ik niet goed weet hoe we dit straks met zo'n heerlijke peuter en kleine baby moeten doen, de tijd.. de aandacht. Kan ik dit wel, nu? Misschien moet het idee om even landen, we weten het pas vier dagen. Maar het voelt zo naar om met zulke gevoelens te starten met een zwangerschap. Zijn er mama's die dit herkennen?
wat ontzettend schrikken was dit voor jullie! Ik herken een gedeelte van je gevoelens. Mijn 3 kids zijn dan weliswaar gepland, maar ik herken zeker wel die onzekerheden over kan ik het allemaal wel aan, hoe ga ik dat straks allemaal doen want heb ik soms al moeite met 1 (toen we voor de tweede gingen) en nu zelfs ook weer dat gevoel. Angst of ik wel net zo veel van een tweede kindje kon houden als van de eerste. En ga zo maar door. Ik denk dat dat hele normale angsten zijn. Ik heb ook nog eens bij beide kindjes een postnatale depressie gehad dus daar zijn bij mij ook zorgen/angsten over. Bij jou komt er dan nog bovenop dat het ongepland is en misschien angst voor weer een diep dal tussen jou en je man. Mijn ervaring is wel dat komt tijd komt raad zeg maar.
Hi Stokstaartje86 , Bedankt voor je reactie. Het is altijd fijn om een stukje van herkenning te lezen bij andere vrouwen. Als je dacht minder onzeker te zijn bij een tweede zwangerschap, valt dat toch weer even tegen. Toch went het idee al meer en gelukkig kunnen we er nu al goed samen over praten. Dat is zo fijn om te voelen. Hoe het komt, komt het, en het komt goed. Hoe probeer je je voor te bereiden, kijkend naar jouw eerdere postnatale depressies? Ik kan mij goed voorstellen dat je daar ook angstig voor bent!
Wat fijn dat jullie er samen in elk geval goed over kunnen praten! Dat scheelt de helft!!! Zelfs nu bij de derde was ik weer net zo onzeker als bij de eerste. Misschien zelfs nog wel onzekerder. Toen was het angst voor het onbekende en nu weet je juist teveel haha. We proberen ons deze keer goed voor te bereiden door tijdens de zwangerschap met zorgverleners te praten en van te voren alvast wat lijntjes uit te zetten zodat ik mocht het zich weer voordoen ik bekend ben en snelle hulp heb en korte lijnen en hopelijk geen wachttijden. En voor de rest blijft het dealen met wat er gebeurd wat jij ook zegt.
Heej @Mlo Ik herken je onzekerheid en gevoel naar je eerste kindje toe zó goed! Vorige maand ontdekt dat ik terug zwanger ben. Goed over nagedacht en dus gepland. Was in ronde 2 al raak en had misschien niet gedacht dat het zo snel zou gaan... Maar sinds ik weet dat ik zwanger ben, heb ik ook vaak doemscenario's over hoe druk het gaat zijn met een tweede erbij, over hoe de band met mijn zoontje misschien zal veranderen,... We hebben het nu zó goed met ons drietjes, ik krijg genoeg slaap en genoeg me-time. WAAROM doen we dit? Het wordt plots allemaal zo echt hé. Maar als ik dan denk aan een broertje of zusje voor ons zoontje, smelt mijn hart! Alvast gefeliciteerd met de zwangerschap!!
Ten eerste van harte gefeliciteerd, ik hoop dat je een voorspoedige zwangerschap hebt! Ik begrijp je angsten en onzekerheden helemaal! Ons overkwam het dit jaar ook, ongepland zwanger met een dochter van 14. Van haar had ik een moeilijke zwangerschap, toen ze kleiner was en we een tweede wilden is het daarna 3x misgegaan. Toen hebben we besloten dat het gezin af was. En zo ineens, kwam ik er in mei achter dat ik al bijna 20 weken zwanger was. We zijn echt in een achtbaan gegooid, met maar de helft van de 40 weken om ons voor te bereiden. De eerste week hebben we dan ook samen zitten huilen, meteen zoveel zorgen. Kan mijn lichaam dit wel aan? Is alles wel goed met het kindje? Hele leven weer inrichten op een baby… wat vind dochter er van? Wat vind de omgeving? Maar ik kan je ook, hopelijk gerust stellen Naarmate de tijd en de eerste schok verstreken, zijn we ons echt heel erg gaan verheugen en zien wij het echt als kadootje of ‘het lot’ dat we toch nog een zoon mogen krijgen. Morgen word ik ingeleid. De zwangerschap zorgde weliswaar weer voor wat problemen, maar we zijn erg goed begeleid geweest bij de gynaecoloog, en uiteindelijk heb ik deze (helft van mijn) zwangerschap zelfs beter uitgezeten dan mijn eerste. Onzekerheden heeft denk ik iedere ouder wel, het is toch een nieuw mensje, een nieuw gezinslid, een nieuwe verantwoordelijkheid. mijn dochter was meteen zielsgelukkig dat ze een broertje krijgt, en in de omgeving ook alleen maar fijne reacties gehad. De angsten en onzekerheden worden ingeruild voor trots en liefde Blijf goed met je partner praten, neem een vriendin of familie in vertrouwen en bespreek je gevoelens met je VK / gynaecoloog of huisarts. Laat het nieuws nog even dalen, ga straks genieten van de echo’s, het eerste schopje…. Je dochtertje is nog jong, en zal straks niet beter weten. Vertel haar van de baby in je buik als het zichtbaar is, Ookal begrijpt ze het misschien niet zo goed Als je straks ziet hoe jullie 2 kindertjes samen opgroeien, samen spelen (en ruzie maken) dan zal je merken dat de liefde voor het eerste kind niet veranderd of minder is dan voor de volgende.
Ik was mentaal net zo ver dat ik de babymeuk op zou gaan ruimen, dochter was 4 ik bijna 36, sterilisatie al doorgenomen (man). Na mn 36e voor mij niet meer zwanger worden aangezien mn lijf t echt niet grappig vindt... Toch maar even een testje doen voordat ik de hele zolder leegtrek en naar de kringloop breng...(weekend na mn verjaardag gepland) Woops...Die zagen we NIET aankomen. Ervaring rijker door t verleden, we zien eerst wel even hoe dit gaat lopen. Mja volgens mijn banner lijkt t er op dat t dus echt gebeuren Kostte hier ook wat omschakeltijd, had me helemaal voorbereid op een leven met een gezin van 3. Babykamer was al omgebouwd tot thuiswerk paradijs etc. Dus mijn plaatje lag ff helemaal overhoop. Dochter hebben we een tijd buiten schot gehouden omdat we ervaring hadden dat t flink mis kon gaan, maar ze is nu echt al stapel mesjokke op dr broertje en kijkt er zo enorm naar uit. "mama is de baby wakker?" jaaa zo te voelen is de baby wakker... (tegen mn buik) "Baaaaaaaaby kom je speeeeeeeeeluh???" "jaaaaa hij schopte mama! zie hij luistert al goed naar zn grote zus!"
Ik begrijp dat het schrikken is, maar als ik het goed begrijp is dit kindje wel welkom? Het zijn hele normale gevoelens die je hebt, ook wanneer het kindje wel gepland is. Toen ik zwanger was van onze tweede kon ik me niet voorstellen dat een volgend kindje net zo leuk en lief kon zijn. Maar dat is hij wel, maar dan weer op een andere manier dan de oudste en de vragen die je nu hebt had ik ook. Hoe oud is je dochter nu? Een groter leeftijdsverschil kan voor jezelf vast makkelijk zijn, maar onze jongens komen dicht op elkaar en ze hebben zoveel aan elkaar en spelen zo leuk samen. Had het twee jaar geleden niet kunnen voorstellen dat het mogelijk zou zijn: maar twee kinderen is ook echt dubbel genieten!
Ik snap je gevoelens wel als je zo’n ander beeld had. Maar misschien helpt het ook om wat positieve kanten hiervan op een rijtje te zetten? Zo zie ik nu dat mijn zoon en dochter met net geen 2 jaar leeftijdsverschil veel aan elkaar hebben doordat ze altijd iemand hebben om mee te spelen (of ruzie te maken). Ook is het handig dat je waarschijnlijk nog in de middagslaapjes etc. zit. Tuurlijk zal het ook wel eens pittig zijn. Ik zou jezelf ook weer niet verplichten om nu meteen dolenthousiast te moeten zijn. Je hebt nog wekenlang om eraan te wennen voordat je het aan iemand hoeft te vertellen gelukkig!