Hallo. Ik heb in het verleden via een ander account hier ook wel eens geschreven. Zoals de titel het aangeeft, gaan ik en mijn man na 16 jaar samen uit elkaar. We hebben altijd een stabiel huwelijk gehad. Maar volgens hem is de koek op. En eerlijk zit ik er met mijn gevoel ook best dicht bij. Maar er zat ook nog wel een sparkle van mijn kant... Maar volgens hem zit het er bij hem er helemaal niet meer. Conclusie, waarom nog liefde in iemand stoppen als hij het niet het zelfde voelt en niet terug kan/gaat geven. Dus ik laat hem los. We moeten dit nog aan onze 11 jarige dochter en ouders en familie vertellen. Dan begint de emotionele achtbaan... Maar ik ben ook opzoek naar handvatten. Tips. Ook herkenning, deel je verhaal hoe jullie het destijds hebben aangepakt. We hebben een idee hoe we het dochter en familie willen vertellen. Maar aanvulling is welkom. We zijn getrouwd in gemeenschap van goederen. We hebben een koopwoning. Bedankt voor het lezen, Liefs Zilverkreeftje.
Sterkte, moeilijke tijd. Ik lees in ieder geval geen heftige ruzie en mijn tip is dit vooral zo te houden. Wij hebben ook altijd onze kinderen (toen nog 2) voorop gesteld. Dat die goed terecht kwamen. Daarom hebben wij niet alles 50/50 toen verdeeld, maar naar wat diegene nodig had. Wij hebben elkaar altijd met respect behandeld.
Wees eerlijk tegenover jullie dochter en leg de situatie uit. Benadruk ook dat jullie geen ruzie hebben en beiden (natuurlijk) veel van haar houden en hier niks in veranderd. Beantwoord al haar vragen eerlijk, geef haar ook de tijd om er over na te denken. Wie weet komen de vraag bijv. na een paar dagen. En boosheid/paniek/onbegrip mag er allemaal zijn. Veel sterkte de komende periode.
Mijn moeder is ook gescheiden toen ik die leeftijd was. Wat ik misde in die periode was inspraak/invloed in de situatie. Op dit punt lijkt je dochter klein maar ze zal zelf wensen hebben wat ze graag zou willen. Bij mij was er enorme ruzie en niet veel ruimte en begrip voor mijn gevoelens en wensen. Dat steekt mij nog het meeste als ik er aan terug denk. Vraag je dochter wat ze wil zoals bijvoorbeeld als co ouderschap of andere afspraken. Als jullie beide zouden moeten verhuizen welke buurt wil zij dan graag wonen dat soort dingen. En geef aan dat je haar wensen meeneemt in jullie gezamenlijke beslissingen. Hiermee neem je haar mee in de aanpassingen en maakt het de overgang voor haar hopelijk wat gemakkelijker. Heel veel sterkte gewenst!
Bedankt voor je reactie. Het respect en gun factor zit er nog naar elkaar. We hebben allebei zeker de visie om het voor onze dochter het zo draaglijk te maken als het kan. Hoe vlot is de scheiding bij jullie verlopen? Was jullie gevoel situatie vergelijkbaar met die van ons? En hoe gaat het met jullie kinderen?
Bedankt. Zeker krijgt ze de ruimte voor haar gevoelens. En waar het kan laten we haar in de situatie mee denken.
Niet helemaal vergelijkbaar, want bij ons was de liefde er nog steeds. Maar ik had bepaalde dingen van hem nodig die hij op dat moment niet kon geven (en andersom dus eigenlijk ook). Op dat moment was de breuk wel definitief als in: ik heb een ander huis gekocht, regeling voor de kinderen, alimentatie voor hen, etc. Echter zijn wij na bijna 2 jaar toch weer bij elkaar gekomen. Maar toen was het voor mijn zoontje (toen 5) toch best een heftige periode: naast dat hij verdrietig was dat ‘papa en mama niet meer in 1 huisje woonden’ moest hij ook dealen met het verhuizen an zich, papa missen, andere school, starten met zwemles. Best een hoop voor zo’n mannetje dus hij reageerde zich af en toe flink af op met name mij. Gelukkig konden we wel goed praten over hoe hij zich voelde. Mijn dochter was toen net 3 en heeft er niet heel veel van meegekregen/last van gehad. Die accepteerde de situatie eigenlijk meteen. Jullie dochter zal het waarschijnlijk wel moeilijk hebben,11 jaar, beginnende puberteit.. Vooral de communicatie met haar open houden , haar vragen beantwoorden en zolang jullie allebei eerlijk zijn zal dat z’n tijd nodig hebben, maar uiteindelijk goed komen. En gun jezelf af en toe een pas op de plaats. Ik ben die periode alleen maar doorgedenderd (had ook net een nieuwe baan bijv) en toen we eenmaal gesetteld waren viel ik wel even terug. Dus.. laat af en toe even de boel de boel en drink een kop koffie met een goede vriendin, mediteer of doe in ieder geval iets waar JIJ geluk/energie uit haalt. Dan kun je de volgende golf weer beter aan . Succes!
1 ding; open communicatie Wij hebben vorig jaar februari de kinderen (toen 8 en 10) verteld dat mama en papa uit elkaar gingen. Natuurlijk schrokken ze enorm en was er even paniek, maar we hebben hen vanaf het begin op het hart gedrukt dat het anders wordt en niet slechter. Door covid hebben we nog een jaar onder hetzelfde dak gewoond (laatste maanden met ex zijn nieuwe vriendin bij), maar in die tijd heb ik bv een huis gekocht, hen mee laten kiezen voor meubels, kleuren van de muren etc en vooral: laten zien dat mama en papa nog met elkaar door dezelfde deur kunnen. Sinds een halfjaar woon ik nu in mijn eigen huis en de kinderen zijn de ene week bij mij en de andere bij papa, maar we springen vaak bij elkaar binnen. Ik heb bewust een huis gezocht dichtbij ons oude (ex heeft me uitgekocht) zodat ook qua school, hobbies, vriendjes alles hetzelfde bleef zodat de impact zo minimaal was. Onlangs vroeg ik de meisjes hoe ze het nu ervaren. En ze zeiden: "eerlijk mama, als we bij de ene ouder zijn, denken we bijna niet aan de andere." En ik vond dat eigenlijk een perfect antwoord. Want in het begin maakten ze zich zorgen dat ik een week alleen zou zitten. Maar ik houd wel van die week alleen zijn...
De tranen springen bijna in mijn ogen van je reactie. Hopelijk mag het bij ons zo gaan. Ook een mooie, dat het idd anders wordt. En we willen de communicatie naar haar open houden. En haar uitleggen dat we het zo goed mogelijk samen gaan oplossen zodat het voor iedereen het beste uitkomt. Bij geen van ons beide is er al niemand anders in het vizier. Dus de druk om het allemaal snel te moeten doen is er nog niet. Hopelijk lukt het dat een van ons in ons huis kan blijven wonen. En ook allebei in de zelfde woonplaats blijven wonen. Morgen gaan we het haar vertellen. En dan ouders broers en zus Etc. Hoe reageerde bij jullie de omgeving. Ben bang dat het voor vele onbegrijpelijk is.. En de vragen van of we het dan "alle opties " hebben geprobeerd etc.
Die vraag of we alle opties geprobeerd hebben kwam idd ook van ex zijn ouders (mijn vader is overleden en moeder is dement dus die maakt het niet bewust mee). Zij hebben idd de fases van boosheid en verdriet enz doorgemaakt, alsook enige reserve om de nieuwe vriendin te ontmoeten. Want ze waren de voorgaande 16 jaar (idd ook wij na 16 jaar) gewend mij te zien. Daags nadat we de kinderen het verteld hadden, hebben we de school ook ingelicht, zodat ze mee een oogje in het zeil konden houden rond verandering in gedrag, punten of eender wat. Maar daar was gelukkig geen invloed. Verder is het nieuws redelijk verspreid net via de kinderen, waarop ouders ons aanspraken of een bericht te sturen om te vragen of het klopte wat ze te horen hadden gekregen. Want voor de buitenwereld kwam dit als een donderslag bij heldere hemel. Maar laat ons eerlijk zijn, mensen gaan uit elkaar voor een reden en binnenskamers ging het er niet altijd even netjes aan toe maar naar anderen toe hebben we dat steeds verborgen. We vertelden dus enkel wat wij relevant vonden: het ging niet meer, mensen veranderen en dan moet je erkennen dat de koek op is. Al waren er natuurlijk wel een paar mensen op de hoogte van hoe het echt tussen ons ging. Maar ook naar anderen toe benadrukken we dat we nog steeds overeen komen (precies omdat we niet meer samen zijn; de druk is er af) en het is voor hen dan ook niet nodig om partij te kiezen of ongemakkelijk te zijn omdat ze nog spreken met mij of hem. Integendeel, ze zien hoe we de meisjes samen (met 3 zelfs, ex, lief en ik) uitzwaaien als ze op kamp vertrekken, we hebben hen samen op de eerste schooldag weggebracht etc.
Wij zijn nu officieel 1,5 uit elkaar en ik woon ruim een jaar in een ander huis nu. Ik voelde geen liefde meer, het was op. Ik zag er heel erg tegenop onze dochter dit te moeten vertellen. Ze was toen 6 jaar. Maar ze reageerde heel nuchter en stelde vooral praktische vragen. Wij gaan nog prima met elkaar om! Wonen dicht bij elkaar, eten nog wel eens samen met mijn familie en vieren bijvoorbeeld haar kinderfeestje gezamenlijk. Ik wil niet zeggen dat ik daar allemaal om sta te springen, maar dat doe ik ook voor haar. We gaan samen naar oudergesprekken en hebben regelmatig contact over haar. Volgende week ben ik jarig, die dag is ze bij papa. Maar hij app'te van de week of ze uit school langs mochten komen. Uiteraard! Onze dochter gaat heel goed met de situatie om. In het begin vond ze het soms wat lastig om naar papa te gaan (toen alleen maar vrijdag en zaterdag) Later, tijdens de lockdown, ging ze al op donderdag. Ik merkte dat dat heel goed ging en dat ik er ook wel aan toe was om ietsje meer tijd voor mezelf te hebben. Ik heb haar gevraagd of ze voortaan wat langer naar papa wilde. Dat wilde ze! Dus gevraagd of ze voortaan al op donderdag kon komen. Hij heeft gelijk geregeld dat hij vrijdag thuis kan werken, zodat hij haar naar school kan brengen. We hebben echt heel duidelijk voor ogen dat zij op nummer 1 staat. Zij heeft hier niet voor gekozen. Nu is het wel zo dat er bij ons beide nog geen nieuwe partners zijn. Ik hoop dat het ook dan zo goed en makkelijk blijft gaan als nu! Ik geniet enorm van mijn eigen plekje! Geen moment spijt gehad. Veel sterkte!
Gisteren avond hebben we het haar verteld. Ze was eerst vol ongeloof.. Toen in shock.. Uiteraard veel gehuild. Haar vragen beantwoord en haar duidelijk gemaakt dat het niet minder hoeft te worden maar anders. Ze mocht bij ons slapen. Ze heeft gelukkig best goed geslapen. Vanochtend hebben dochter en ik ook veel gehuild. Samen verwerken en plekje geven. Voor haar is het ook allemaal moeilijk te omvatten.. Ook ouders en broers en zussen zijn nu op de hoogte. Het kwam voor hen ook als donderslag bij heldere hemel.
Veel sterkte! Bij de vader van mijn oudste en mij gaat het heel anders. Q is nu ook 11 jaar, ze was 4 toen we definitief uit elkaar gingen. Wat ik je wel als tip kan geven is proberen naar haar te blijven luisteren en ook proberen te letten op dingen die ze niet zegt. Een vriendinnetje van Q, ook 11 met gescheiden ouders, voelt nu erg grote druk bij het kiezen van een VO school. De ene school is dichter bij haar vader, de andere bij haar moeder. Ik heb het idee dat ze hier niet met haar ouders over praat. Dit soort dingen zijn denk ik wel belangrijk om in jullie hoofd te houden. En verder, Q vindt het erg fijn dat ze inspraak heeft in wanneer en hoe vaak ze naar haar vader gaat. Zo voelt ze zich serieus genomen.
Weet je ik snap dit nooit zo goed Waarom gaan jullie niet therapie om elkaar weer te vinden Je kan toch niet zomaar opgeven voor elkaar maar Ook voor je dochter…
Ik spreek niet zo snel namens anderen, maar geloof mij, als er kinderen bij betrokken zijn, ga je niet "zomaar" uit elkaar. Dit klinkt zo makkelijk en ook vol onbegrip... @Zilverkreeftje : de eerste stap is gezet en natuurlijk gaat er veel verdriet mee gepaard en zullen er nog moeilijke momenten komen, maar die zullen mettertijd meer en meer plaatsmaken voor meer positieve gevoelens. Sowiso komt je dochter op de eerste plaats, maar kijk ook naar jezelf en je noden. Alles komt goed, geloof me
Je kan het ook anders lezen alsof ze niks geprobeerd hebben het staat er namelijk wel heel luchtig alsof een relatie of huwelijk tegenwoordig niks meer voorstelt
Ik denk echt dat dat jouw interpretatie is. Vind het persoonlijk ook raar dat je zo oordeelt, terwijl je helemaal niet weet wat ze geprobeerd hebben. Ik heb "mijn verhaal" hier ook kort gedaan, maar daarin ook niet vermeld dat we nog relatietherapie hebben geprobeerd. Juist omdat er een kind in het spel is. Maar als het gevoel echt weg is, is het weg. Of er nu wel of geen kinderen in het spel zijn.