Ik doe niet aan doemdenken hoor maar kwam dat stuk tegen en vooral het stuk over veranderen van verpakking herkende ik direct. Het gaat hier met vlagen dat het me benauwd maakt. De huisarts zegt zolang ze goed groeit en ontwikkeld moet je je niet druk maken dus dat vertrouw ik maar, maar aan de andere kant hoop ik voor haar dat ze ooit beter gaat eten. Voor sociale dingen is dit voor haar namelijk een beperking. Ze wil alleen bij kinderen spelen of naar feestjes als ze weet dat er voor haar Komkommer is zodat ze wat kan eten en als ze bij mijn vriendin logeert wil ze alleen als ik brood en smeerkaas van huis mee geef. En voor haar maak ik er alles behalve een issue van. Ik ga geen strijd voeren aan tafel, ik dwing niets wanf ben bang daarmee dingen juist te verpesten. Het vervelendste is misschien wel de omgeving die altijd maar herhaalt neem een lekker snoepje neem een lekker chipje wil je geen patatjes het is echt lekker hoor waarvan zij in paniek raakt want dan word ze bang dat ze moet eten en gaat spugen. Vorig jaar heeft ze onder sociale druk van vriendinnen van mij een smoothie opgedronken en heeft daarna wel 4x gespuugd.
Ik vind dat toch wel heel beperkend klinken. Ik denk dat ik in dat geval toch echt wel aan zou dringen op hulp via de huisarts bijv. om op de een of andere manier te proberen te trainen dat het haar wat minder beperkt. Dit klinkt wel alsof ze er last van heeft en heel bewust mee bezig is.
Een diagnose is geen doel, maar een hulpmiddel wat deuren opent naar betere behandeling. Niet perse alleen met ARFID. Mijn andere zoon heeft ASS, met diagnose, maar ik zou nooit storend/afwijkend/gevaarlijk gedrag goedpraten met "laat hem maar, hij heeft ASS". Maar als ik dat gedrag zie, weet ik wel dat ik het waarschijnlijk anders moet benaderen om het "op te lossen". Zonder "harde" diagnose had ik dat ook gekund, omdat ik het al zeker wist, maar het is zo fijn om er af en toe met een kinderpsychiater/kinderpsycholoog over te kunnen sparren. Die deuren zitten dicht als er geen diagnose is. Of je krijgt het verkeerde antwoord Mbt arfid hoeft er hier thuis ook niet perse een diagnose op, maar als ik zonder diagnose wéér jaren tegen de bierkaai aan het vechten ben zonder dat ik de goede handvatten krijg, dan graag die diagnose. Overigens, ARFID, ASS, ADHD vind ik geen hokjes of labels. Mijn oudste is namelijk niet "de autist", maar gewoon "voornaam". Het zijn dan helaas wel delen van de maatschappij die hem graag helemaal en alleen het hokje "autist" willen duwen en hem behandelen alsof hij toch al is afgeschreven. Het is onderdeel van hem, maar hij zit echt niet in een hokje.
Ik bedoel ook niet aan afdoen hoor. Maar dat ouders hun kind in een hokje willen hebben, ik denk dat ouders door dat het een benaming heeft wellicht sneller gerichte hulp kunnen geven. En in sommige gevallen is er idd geen hulp nodig, is het voorlopig een kieskeurige eter. Maar ik lees het hier toch ook wel bij oudere kinderen en dan wordt het langzaamaan wel een probleem.
Heel herkenbaar. Behalve het deel van sociale druk. Mijn kind heeft autisme en voelt totaal geen sociale druk. Da’s wel handig in deze Ik krijg bij jouw dochter zeker wel alarmbellen vanwege de heftige reactie op eten en het anticiperen op eten. Haar leventje (logeren/spelen/feestjes) beginnen al stress te geven want er is wel/geen bepaald eten. Huisartsen hebben geen kennis van psychische stoornissen. Die wegen en meten en zeggen ‘gaat prima, gewoon blijven aanbieden’, daar zou ik dus ook niet heen gaan. Ik weet niet waar je moet zijn in NL voor hulp/advies maar anderen hier weten dat wel las ik
Groente en fruit heb ik altijd wel gegeten, vroeger ook. Maar ik eet nu idd wel wat meer dingen dan vroeger alleen vind ik het altijd spannend om dingen te proberen omdat ik bang ben dat ik het niet lekker vind. En daardoor eet ik dus het liefst de veilige dingen en eet ik dus ook eenzijdiger
Sommige kinderen zijn 'gewoon' lastige eters of eten een periode slecht, bij de meeste kinderen is het van voorbijgaande aard. Als het langere tijd blijft en het wordt erger en echt een belemmering, dan zou ik er wel wat mee doen, anders zou ik het gewoon aankijken en aan blijven bieden en het verder laten (dus ook niet straffen, overmatig belonen, enz.). Kom bij mijn jongste dochter ook niet aan met vanilleyoghurt met een andere verpakking, dat is bij voorbaat niet te eten. En zo nog wel wat meer dingen, maar het gaat steeds beter. Ze heeft ook heel lang al haar eten van huis uit meegekregen, vind ik geen probleem. En qua drinken ed dronk ze heel lang alleen water; handig, want dat komt gelukkig overal uit de kraan. Verder zeg ik altijd tegen haar dat zij mag bepalen wat ze eet, wat anderen ook zeggen. Toen ze jong was was ik er ook bij en dan help ik wel dat niemand haar dwingt. Mensen gaan haar niet dwang voeden oid, ze heeft dus zelf te controle en dat weet ze (gelukkig). Ik vond en vind het zelf soms irritanter dan zij dat mensen aan bleven/blijven dringen dat ik iets echt lekker is ed. Ik zei/zeg dat ook altijd: ZIJ denkt er anders over en dat is prima. En zoals ik al schreef, het wordt bij haar steeds beter. Ze wil nu in een goede bui wel af en toe iets anders proeven (zoals curry van een ander merk dan Remia ), soms lust ze het dan, maar meestal is ze niet heel enthousiast. Mijn zusje at vroeger ook niets, behalve patat en 'slaatje', sinds ze een jaar of 19 is, gaat het beter en inmiddels eet ze vrijwel alles. De oudste wilde vroeger geen rood eten eten, ze deinsde daar echt van achteruit. Vanaf een jaar of 4/5 is dat beter gegaan en ze eet nu al jaren 'gewoon' tomaatjes en aardbeien ed. Ook bij haar is het dus goed gekomen. Dat zegt natuurlijk niet dat dat altijd zo gaat, er zijn genoeg kinderen waarbij het anders loopt, maar ik denk dat het best vaak uiteindelijk goedkomt.
Ik ga denk ik eens contact met een diëtiste leggen kijken of die goede tips en adviezen heeft. Als het eten nou ietsje meer was geworden ipv steeds ietsje minder had ik er minder zorgen om gehad trouwens. Ze lijkt ook niet echt een honger gevoel te hebben. Ze zeurt in ieder geval nooit over honger na een dag slecht eten. Gisteren heeft ze over de hele dag een droog pistoletje, een Komkommer en 4 kipnuggets op en dat was het.
Een diëtiste is idd geen slecht idee. Die heeft kindvriendelijke manier en methoden om kinderen een ander inzicht te geven
Zoek dan wel een diëtist die hierin gespecialiseerd is. Mijn dochter kon naar een eetteam wat gekoppeld was aan kinderfysio. Je zou ook de seyscentra om advies kunnen vragen voor goede adressen.
Lijkt me een goed plan Ik denk dat het ook belangrijk is om te vertellen dat ze het moeilijk begint te vinden om naar andere mensen te gaan vanwege het eten, dat het haar stress/verdriet geeft.
Het gevecht om tot de juiste hulpverlening te komen ken ik helaas wel, ik heb ook twee zoons met ASS en in hun geval daarnaast een fikse TOS. Met arfid heb ik dan (voor mij gelukkig) heel weinig ervaring. Mijn jongste zoon lust weinig, maar meer dan genoeg voor een gezond dieet. Op RTL stond er een artikel over: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5250766/arfid-kind-eetstoornis-angst-voor-eten-hoorzitting-gezondheidsraad En de geïnterviewde Rita Maris heeft er meerdere boeken over geschreven, misschien zou je daar naar kunnen kijken.
Ik denk dus wel dat een hoop ouders hun kinderen in een hokje willen stoppen, op allerlei gebied en niet alleen wat betreft eten. En nee, ik bedoel daar echt niet iedereen mee want er zijn ongetwijfeld ouders en kinderen met problemen die dolgraag hulp willen en zoeken. Je hoort alleen zo vreselijk snel tegenwoordig dat Henkie wat drukker is dus hij zal wel ..... mankeren, of Beppie wil niet eten dus ze zal wel ..... mankeren. En daar zijn de ouders dan heilig van overtuigd terwijl er dan niets aan de hand is. Ik zeg ook echt niet dat mijn dochter in zo'n vakje past, maar als we zouden gaan denken zoals TS deed dan kun je een heleboel kinderen in dat hokje van Arfid stoppen, inclusief mijn dochter. Maar ik maak me om haar dus niet druk en ga er vanuit dat ze gewoon kieskeurig en een dramaqueen is.
Ik vraag mij af waar jij dat dan hoort en hoe je dan kan bepalen dat dat onzin is. Ik ken wat ouders waarvan kinderen een labeltje hebben. En die ouders willen dat niet heel graag hoor, het is voor ouders vaak echt heel verdrietig. Dat er ouders zijn met een kind met bijvoorbeeld ADHD die alle gedrag daarop steken en niks corrigeren dat geloof ik graag. Maar dat heeft niks te maken met "je kind in een hokje willen stoppen".
Ik vind hier meer problemen uit klinken. Dan vind ik de diëtist een goede eerste stap. Optie is ook het wijkteam, zij zijn officieel de eerste lijn voor kinder-psychische hulp. Kan ook via huisarts, maar mijn huisarts doet daar bijvoorbeeld moeilijk over.
We zijn met de middelste nu uitgebreid bezig en dan wordt je gewoon gevraagd of je een diagnose wil. Ik wil geen diagnose, ik wil hulp, maar zonder diagnose is dat heel moeilijk. Dus moet ik maar een diagnose willen.
Ik vermoed mijn huisarts ook omdat ze goed groeit en ontwikkeld. Ze is wel dun maar altijd al geweest en dat gaat volgens haar eigen lijn dus dat is dan geen zorg.
Sowieso is landelijk afgesproken dat deze zorg in eerste instantie via wijkteam verloopt. Maar de huisarts mag gewoon verwijzen en zij doen dat vaak ook wel. Maar mijn huisarts is nogal van de regels en afwachten. En jouw huisarts ziet geen probleem, dus dan is wijkteam een logische stap. Die zijn heel laagdrempelig bereikbaar, helaas is de kwaliteit wel heel wisselend in mijn ervaring. Maar hopelijk heb je geluk.
En dat wordt alleen maar erger is mijn ervaring. Zoon was deels best blij dat hij niet op kamp kon, want dan hoefde hij daar ook niet te eten. Als iemand met een lepel wat uit een bak yoghurt heeft gehaald (alleen ik mag dat nog), dan wil hij niet meer. Zelfde geldt voor melk, moet een nieuw pak zijn. Ik weet niet of het ook nog met elkaar te maken heeft, want dit is nieuw voor ons, maar het begint behoorlijk lastig te worden voor hem én voor ons.