Zo'n geval hier ook gehad dus dochter was razend nieuwsgierig. "Zo kan hij de weg vinden. Heel veel mensen wiens ogen t niet doen of heel erg slecht kunnen daarmee toch alles vinden. Die speciale tegels hier helpen daar ook bij die zijn makkelijker te volgen met een stok, daarom mag je daar nooit iets opzetten als je fiets bijv.". Dochter "WOOOOW dat is knap!!! Kan ik dat ook leren?" Je kan het leren maar je wordt er nooit zo super goed in als hun. Idem hier voor een hulphond in de straat. Dat vond ze ook wel wat. Deze is getrained voor epilepsie. Dat is wat lastig uit te leggen. Maar de hond voelt aan wanneer er een stekkertje niet meer zo goed zit en waarschuwt het baasje zodat die op tijd is voor medicijnen of een veilig plekje en blijft altijd bij het baasje. Haar opa kon amper praten en super slecht mobiel, mja ze kende m niet anders en t boeide dr ook geen bal. Opa was opa. Zware restschade door herseninfarct of niet voor kleine superfan maakte dat niet uit en ze behandelde m ook echt niet anders dan dr andere opa. Ook daar uitgelegd dat een stekkertje in zijn hoofd niet meer goed zat, maar die kon helaas niet gemaakt worden. Ze had wel door dát er wat anders was namelijk. Broertje (15w) weet ze dan nog niks van, ging aan haar voorbij. Voor haar beeld wordt zij nu pas grote zus, technisch ligt dat ietsje anders maar we laten dr maar gewoon in de waan. Als ze een jaar of 12/13 is, is t vroeg zat voor de basics.
Ik vind t wel prachtig hoe kinderen van iets knap kuts toch iets positiefs kunnen vinden. Zelfs al is t de verkeerde voetbalclub naar mijn idee. Dochter hier vind mijn rolstoel helemaal t einde. Die zit ook echt te wachten tot ik er weer mee op pad moet, want dan komt zij wel lekker op schoot en mag papa duwen en hoeven we beiden niet te lopen. Ze vindt t ook niet eng of raar ofzo, ze weet dat door dat ding we meer kunnen doen wat anders niet had gekund met mn bekken dus dat ding is alleen maar super handig. Je moet alleen geen hoog/laag bed neerzetten, dan gaat ze overstuur en vraagt ze of je dood gaat maar dat is logisch ook. De enige ervaring die zij er mee heeft was mijn vader die toen terminaal was. Ging ze (toen hij nog leefde) ook makkelijk mee om overigens. Wij deden er ook niet anders om overigens, waren allang blij dat hij niet zo eigenwijs was en dat bed weigerde te gebruiken.
Ik begrijp wel het standpunt om het rechtstreeks te vragen. Maar ik kan me ook voorstellen dat na 2 of 3 keer die vraag, iemand er niet meer op zit te wachten om uitleg te geven. Heb je een leuk uitje, word je constant aangesproken op je handicap... even gechargeerd. Dus als het mogelijk is zou ik toch zelf als ouder uitleg geven ipv mn kinderen naar iedereen toe te sturen om het te vragen. Tenzij de situatie zo is dat je al in contact bent met diegene bijvoorbeeld.
Dit topic komt best even binnen....Mijn zoon word ook anders behandeld in de speeltuin (lees,genegeerd door kinderen en ouders) omdat hij een andere manier van spelen heeft ,hij begint gelijk hele verhalen te vertellen over wie hij is en hoe oud hij is en wil dat ook graag weten van anderen (ook volwassenen).Hij is motorisch nog onhandig en fietst daarom ook op een speciale driewieler.Hij durft daarom ook niet alleen naar de speeltuin,gaat zelfs liever niet daar heen maar naar een speeltuin in een andere plaats omdat kinderen daar gewoon doen tegen hem.Paar jaar terug maakte een kind (12) de opmerking dat je wel goed aan mijn zoon kon zien dat hij niet normaal was omdat hij er dom uitzag...zijn moeder zei er niets over maar gaf hem gelijk....dat deed ook pijn.Uitleggen doe ik niet altijd meer,zeker niet nadat ik de opmerking kreeg dat ieder kind tegenwoordig wel iets heeft terwijl een kind vroeger gewoon lui was oid.Hij vind het wel leuk om mee te gaan boodschappen doen en zegt iedereen ook gedag en een kletspraatje links en rechts,vooral ouderen vinden dit geweldig. De opstapplaats van de schooltaxi is bij een hersenletsel centrum met woongroep en dagbesteding, uiteraard kennen we inmiddels bijna alle bewoners en staan we ook regelmatig met ze te praten,ook met de medewerkers.Mijn zoon heeft vooral een klik met een andere autist,hele vriendelijke man en die herkent zichzelf weer in mijn zoon...Mijn zoon vind het heel normaal dat er mensen zijn die er anders uitzien en ik doe er ook normaal over.
Wat een moeilijk en mooi topic tegelijk. Mijjn kinderen lijken het normaal te vinden dat sommige mensen er anders uit zien of zich anders gedragen. Soms hebben ze vragen maar uot verlegenheid vragen ze het liever aan mij. Net als Novi hierboven zei.. ik heb de indruk dat een kind of ouders die vraag geen 10x per dag wil krijgen dus probeer ik zelf dingen uit te leggen. Ik lees nu dat we dat best mogen vragen en dat is wel een leerpuntje
Ben ik het mee eens. Hoe vaak moet iemand uitleg geven, jaar in jaar uit. Ik zou er geen trek in hebben. Gewoon zelf uitleg geven aan het kind en alleen als je toevallig al in gesprek bent met de persoon en kind is onder de indruk van het een of ander een vraag laten stellen.
@sannever (en anderen ook trouwens): Lijkt me heel moeilijk al je kind (en misschien jij als ouder ook) zo aangekeken en aangesproken (en over gesproken…) wordt. Zoals jij je zoon omschrijft, vind ik eigenlijk alleen maar prachtig klinken. Ik vind het altijd wel een soort charmant als een kind een dergelijk gesprek begint in de speeltuin (of ergens anders). Ik probeer mijn kinderen ook uit te leggen dat je het beste gewoon even terug kunt praten en als je er zelf klaar mee bent, dan zeg je dat je wat anders gaat doen of wat dan ook, zodat je het gesprek netjes afrond. Of je gaat met iemand spelen, dat kan natuurlijk ook, alleen zijn mijn eigen kinderen daar nu wat te oud voor (en de jongste is sowieso niet ‘sterk’ met mensen die ze niet kent). Respect is de basis, altijd, dat probeer ik ze mee te geven.
Maar ZP is niet representatief voor alle mensen met een handicap of voor alle mensen met een gehandicapt kind. Dat hier voornamelijk mensen reageren die het wel prima zouden vinden wil niet zeggen dat iedereen hier zin in heeft.
Ik vind het dan aan die persoon om dat te zeggen. Ik denk dat de gemiddelde mens niet 100x per dag zo’n vraag krijgt. Sommige mensen doen het gewoon niet, anderen durven het niet en je komt iemand ook niet altijd op zo’n manier tegen dat het gepast is. Ik bedoel, als je iemand aan de overkant van de straat ziet oid, dan ga je er niet helemaal naar toe, maar beantwoord je de vraag zelf. Die enkele keer dat de situatie zo is dat het tot een vraag leidt, volgens mij kan het dan prima. En als de ander daar anders over denkt, dan zegt hij/zij dat hij de vraag niet wil beantwoorden ofzo. Ook prima. En op een gegeven moment is het zo gewoon dat er mensen zijn die afwijken van het gemiddelde dat kinderen het minderen opvallend vinden worden en dan komen er sowieso minder vragen, want dan ‘is het gewoon zo’.
Onze jongste heeft het hypermobieliteitssyndroom en mogelijk zelfs EDS. Hierdoor gebruikt hij geregeld een rolstoel omdat hij niet zoveel kan lopen. Wij krijgen vaak de gekke gezichten als hij uitstapt, want ja als je in een rolstoel zit kan je natuurlijk niet lopen. Gisteren een dagje pretpark en er hebben juist veel volwassen naar hem gestaart. Kinderen vielen juist mee, de gene die staarde keken eigenlijk meer naar zijn spaakbeschermers want die vonden ze wel erg gaaf (dinosauriërs) er was welgeteld 1 volwassen die wat zei/vroeg omdat hun kinderen de bescherming zo gaaf vonden. Ze gaf hem een compliment dat hij zo een gave rolstoel had en vroeg of hij hem zelf had uitgekozen
Dat zegt echt alleen maar iets over die andere moeder dan over jou/ je zoon, maar ik snap dat het pijn doet…
Ik ben 6 weken op groepsreis geweest met een persoon met chronische aandoening X. Ik behandelde hem normaal, wist niet wat het inhield, maar durfde het ook niet te vragen, omdat ik dacht dat hij er niet op zat te wachten. Nog geen 3 maanden later word ik toevallig met hetzelfde gediagnosticeerd.... toen wist ik pas wat het was, en vond het stom dat ik toen niets durfde te vragen, want ik zou het zelf ook fijn vinden om gewoon een korte uitleg te willen geven ipv dat mensen staren of niets durven vragen. Ik merkte dus dat ik het fijn vind als mensen dingen vragen. Ook omdat ik in sommige gevallen dan weet dat ze het iig niet verkeerd invullen in hun hoofd nu vraag ik ook niet alles aan iedereen maar wel een stuk makkelijker. Ik heb ook een "gek apparaatje" op mijn lijf, al 13 jaar. Mijn eigen kinderen vragen er niet naar want ze weten niet beter, maar vriendjes vragen vaak "wat is dat". Ik hou van die onbevangenheid! Ik antwoord simpel, niet geheel waar, maar iets wat hun kinderbrein aan kan. Door volwassenen word ik nooit aangesproken tenzij het een medegebruiker is Mijn kinderen zien geen verschil tussen de huidskleur van alle mensen, zo mooi! Ik had dat ook vroeger herinner ik me nog. Dus als er een kind zou zijn met een "ander" uiterlijk dan denk ik ook niet dat ze dat zien. Tenzij een rolstoel, want een rolstoel vinden ze interessant en mooi. Er wordt hier al binnen het gezin flink uitleg gegeven dat ieder mens anders is en mooi zoals hij is. Papa heeft een bril, mama "het apparaat", jongste kind kan niet praten (komt wel nu) en oudste kind heeft "geduldpilletjes". Oh en mama heeft ook geduldpilletjes Dat iedereen gelijk behandeld moet worden en als je vragen hebt dan vooral aan mama vragen of degene met wie je speelt. Maar ff eerlijk he, sorry. Hoeveel mensen reageren hier dat ze mensen met een zichtbare handicap normaal benaderen , maar ondertussen stoppen ze bijv "mensen met autisme" nog steeds meteen in een hokje "afgeschreven" en "geen volwaardig mens", en behandelen ze diegene alsof ze tegen een 4jarig kind praten (zonder dat daar aanleiding voor is). Het is een retorische vraag, ik wil vooral het onderwerp niet stelen, maar misschien eens een idee dat sommige mensen zich achter de oren krabben
Hier heb je helemaal gelijk in. Als onze zoon op zijn driewieler rijd hebben mensen geduld met hem,praten ze terug. Maar loopt onze zoon met ons mee dan word hij gek aangekeken, genegeerd, of mensen gaan overdreven zuchten en steunen. Onze zoon heeft daar echter geen boodschap aan want hij snapt deze signalen niet. Zelf ben ik daar door mensen gaan mijden en anderen kinderen. Wat onze zoon natuurlijk niet verdient. En ik moet nu leren om gewoon met hem op pad te gaan en gewoon naar de speeltuin te gaan.
Als een 12-jarige zoiets op die manier vraagt, dan zou ik er dus vanuit gaan dat ze ook een beperking hebben. Ik ken namelijk genoeg 12-jarigen (van school en opvang van mijn kinderen) waar je niets aan ziet of hoort, maar dus ook gewoon alles wat in ze opkomt eruit knallen als een peuter/kleuter. Doordat ze qua ontwikkeling niets ouder zijn dan die peuter/kleuter. Die vragen dus ook dingen aan mij over mijn dochter als “waarom praat zij niet” e.d. Jongere kinderen vragen ook altijd dat soort dingen. Nou ja, het helpt mij in ieder geval om er vanuit te gaan als dit soort opmerkingen gemaakt worden er iets met het betreffende kind aan de hand is en anders met de ouders (want als je je kind niet corrigeert hierin, dan is er iets goed mis met je empatisch vermogen).
Ik zou het juist heel jammer vinden als mijn kind geen contact zou maken met een kindje dat ‘anders’ is omdat ik hem zou leren dat hij Zn nieuwsgierigheid maar in moet slikken. Het is ook juist de stap naar begrip en omarming in de maatschappij. Toen ik nog jong was werkte mijn peettante op een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking in Schoorl. Mijn ouders kwamen er toen nog heel vaak omdat ze er voor ik werd geboren ook lang hadden gewerkt. Ik ben er dus praktisch opgegroeid. Ik heb mensen ook het hemd van het lijf gevraagd, samen brood gemaakt, potten gebakken, liedjes gezongen, kleedjes geweven enz enz. Ik ben in elk geval heel blij dat ik in een omgeving ben opgegroeid waar ik altijd alles heb mogen vragen, mits netjes. En dat is dus ook wat ik mijn zoon leer. Dat als hij iets wil weten hij dat aan die persoon vraagt waar het om gaat. uiteraard wel eerst netjes vragen of hij iets mag vragen.
Volwassenen zijn vaak nog erger qua staren dan kinderen, is mijn ervaring. Ik weet nog de eerste keer dat mijn vader boodschappen ging doen naar zijn amputaties. Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik er ook wat van gezegd.
? ik denk dat je de context waarin ik dit heb gezegd niet heb gelezen. Ook zeg ik in datzelfde gesprek dat als er ruimte is vragen niet erg zijn, maar dat nieuwsgierigheid niet altijd geuit hoeft te worden want het niet altijd gepast.
Beide benen is ook heftig hoor.. Ja ik denk dat met een beetje humor je het ook wat makkelijker accepteert. Mijn vader maakt er ook wel grapjes over, wij zelf ook wel. Het is ook een manier om er mee om te gaan. Maar kinderen zijn nou eenmaal (pijnlijk) eerlijk. Al snap ik wel dat je je schaamde
Mijn zoontje loopt met een spalk en heeft gedragsproblematiek, hij praat onduidelijk door de cp en kwijlt enorm. Als hij een extreme woede uitbarsting heeft in het winkelcentrum dan voel je de ogen in je rug branden (om even m'n moeder als voorbeeld te nemen die zou dan zeggen als ze het bij een ander kind ziet, die zou van mij een soejang krijgen) ze lachen hem soms uit door de spalk hij loopt daardoor wat mank met een been en als hij kwijlt helemaal. Ook vindt men hem zielig door de spalk. Hij is niet zielig het helpt hem beter lopen. Ik ben pro vragen, hij snapt het nog niet maar wij wel en kunnen prima uitleggen hoe of wat. Zelf zit hij op een mytylschool met kindjes die niet kunnen praten, in rolstoelen zitten en zelfs down syndroom hebben hij vind dit hartstikke normaal (gelukkig)
Ik heb de context wel gelezen. Ik heb geen idee hoe oud dit kindje was maar mijn zoon van 7 weet door te vragen heus al wel waar een hulphond of een blindenstok voor dient. De tegels heb ik hem zelf al uitgelegd op het station. Soms moet een situatie zich ook voordoen voordat je iets aan je kind uitlegt. Als een kind van 12 nog vraagt wat is er met dat kindje aan de hand. Dan vraag ik me af wat er met de opvoeding is gebeurt. Iets totaal anders maar wat wel afwijkt van de norm. Zoon draagt graag nagellak. Vindt hij leuk. Prima soms mag het wel. Daar krijgt hij ook te pas en te onpas commentaar of vragen over. Vooral door jongetjes. Hij is er in elk geval niet van onder de indruk en legt gewoon uit dat hij het mooi vindt. Maar goed hij kan er mee stoppen als hij het beu is. Dat is met een ‘visuele’ handicap natuurlijk heel anders.