Hoe kijken jullie aan tegen het concept brownies en downies? Ik ben er laatst een keer met mijn zoon gaan zitten. Ze hebben echt heerlijke koffie en taartjes. Maar ik zat er toch een beetje met een dubbel gevoel. Er waren sowieso geen mensen aan het werk met het downsyndroom maar die stonden wel op elke pagina van de boekjes. Terwijl er dus ook genoeg jongens en meiden werken met onzichtbare beperkingen of zonder überhaupt den beperking. Maar dat gemixte beeld komt dan weer niet terug in hun drukwerk. Vond ik echt een gemiste kans. Ook op de tv in de zaak met foto’s van dir locatie kwam alleen foto’s voorbij van jongen en meiden met downsyndroom. Ik kreeg er een beetje een onbehaaglijk gevoel bij alsof mensen er komen om aapjes te kijken. Terwijl ze echt de lekkerste koffie en appeltaart hebben van heel het dorp.
Bij ons heb je Prins Heerlijk. Hier werken mensen met down syndroom of een andere beperking samen met de begeleiding. Het eten is er ook echt heerlijk! Ik eet er graag en vind het prachtig te zien dat ze dit werk met zoveel liefde en plezier doen. Brownies en downies ken ik eigenlijk niet (tenminste wel van horen zeggen maar heb er zelf nog nooit gegeten)
dat is prima, maar soms zijn er situaties waarin vragen of opmerkingen niet gepast zijn. Bijvoorbeeld in deze situatie waarbij de jongen ze kon horen. Dat is mijn punt. Mijn punt is niet dat kinderen niet nieuwsgierig mogen zijn, of vragen mogen hebben. Mijn punt is dat deze stellen of uiten niet altijd gepast is. Kinderen weten dat niet altijd, zelfs volwassenen schatten het soms verkeerd in. Ik vond de situatie die toen voor mij afspeelde een mooie reminder. Goede intentie staat niet gelijk aan dat iets ook goed is om te doen. ik denk niet dat er ‘iets is gebeurd met de opvoeding’ van dat meisje. Eens moet de eerste keer zijn. Ik begrijp ook niet hoe je tot die conclusie komt eigenlijk.. Je kent dat meisje niet, de kent de ouder niet, je hebt ze zelf nog nooit gezien of gehoord. Je leest 2 zinnen en trekt gelijk een negatieve conclusie over de opvoeding van het meisje. Waarom? nagellak dragen als jongen is geen goede vergelijking met een handicap of stoornis, nee.
Je bent er wel echt goed in om de laat maar reactie bij mensen op te roepen. Dus bij deze laat maar… wij gaan nooit op een lijn zitten. En ik heb er ook geen zin meer in dat je mijn reacties aldoor in het extreme uit zn verband rukt. Ik ga eens op zoek naar een blokkeer knop. Die schrijnt ergens te zijn.
Oh dat ken ik niet maar klinkt heel leuk. Dat is denk ik ook wel een beetje het concept van brownies en downies. Hier in Brabant zitten ze op veel plekken. Maar ik kreeg gewoon een beetje een dubbel gevoel met hoe het wordt uitgedragen.
Ik ben er een jaar of 4 geleden 1x geweest. De mentor van mijn nichtje was fransiser in dit concept dus nichtje wilde lunchen in de tent van haar mentor en daar werkten die dag meerdere mensen met het syndroom van down.
Ik heb nog wel een vraagje, omdat ik een in een situatie terecht kwam waarbij ik niet goed wist hoe te handelen. Wij, mijn man en dochter van toen 4 jaar stonden in een wachtrij voor een attractie te wachten tot we naar binnen mochten. Vlak voor ons was een meisje dat in een rolstoel zat. Mijn dochter vroeg aan mij wat er met dat meisje was. Omdat dat meisje zo dichtbij was, binnen gehoorafstand, vond ik het zeer onbeleefd en ook gênant om over haar te praten. Daarom zei ik tegen mijn dochter dat ze het best mocht vragen aan dat meisje. Maar ja, dat durfde mijn dochter niet en tja, niet iedereen zit op vragen van vreemden te wachten. Kijk, als dat meisje niet vlakbij ons was geweest voor langere tijd had ik mijn dochter een en ander kunnen uitleggen of vertellen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Zoals na het passeren van iemand of zo. Mijn dochter is nieuwsgierig en daardoor weet ze ondertussen al best wat betrefende verschillende handicaps of ziektes. En dat het niet netjes is om te staren of hardop over iemand te praten. Vragen kunnen ook later gesteld worden.
Ik zou het ook zo aanpakken denk ik. Maar ja soms vraag je je inderdaad af waar je nu goed aan doet bij welke situatie. Dat maakt het ook gewoon lastig.
Een nichtje van mij heeft down en werkt bij brownies & downies. Zij vindt het hartstikke leuk dat ze een echte baan heeft. Wij gingen daar een keer lunchen en ze was megs trots om ons een plekje te geven en te bedienen. Toen wij er waren, werkten er nog een stuk of 4 anderen met down. Ik heb geen mensen gezien met een andere of onzichtbare beperking. Ik ging er dus vanuit dat het wel echt op downies gericht was.
Ja dat laatste dacht ik dus ook. En het is ook super leuk dat er eindelijk een wat grootschaligere keten is die juist deze jongens en meiden op de voorgrond laat werken. Het kwam bij mij alleen wat vreemd over dat er dus niemand was van de jongen en meisjes op de foto’s en dat dan weer de jongens en meiden met een andere ‘beperking’ die er ook werkte weer niet op de foto’s stonden. We gaan er in elk geval binnenkort nog een keer naartoe. Ze hebben een leuk terras, leuke mensen, lekkere koffie en een fijne sfeer.
Ik ben wat dat betreft eerlijk. Zo was er een man dochter was best jong nog en zij vroeg gewoon aan de man wat het was. Hij had zo'n buisje in zijn keel weet niet hoe je het noemt. Vertelde hij ook gewoon wat het was en waarom daarna nog een praatje gemaakt. En ja dat ging moeizaam wand hij moest hem dicht dieuwen. Maar je zag dat het hem goed deed. Ook als er een met een blinde/slechtziende stok loopt vertelde ik gewoon waarvoor dat is. Net zo met een rolstoel ja soms kunnen ze een stukje lopen maar vaak ook niet. Van de week in de bibliotheek liep er een kind met een rollator dar was wel even raar vond dochter maar toen ze zag hoe handig zij daar mee was, was het ook klaar. Had verteld dat het meisje zo ook kon lopen en als ze zonder zou lopen het moeilijk of niet lukte. Je zag haar echt steunen er op. En ik zelf had een vriendinnetje dat gehandicapt is. Helaas is dit verwaterd omdat ik weg ging heel jammer. Het zijn mensen en soms is het lastig iets uit te leggen maar eenmaal die drempel over gaat het heel makkelijk. Het is wat het al doet het pijn hoor om dit te zien. Omdat zoon ook zomaar in een rolstoel had kunnen zitten en wij dus ook de ouders waren van een kindje met een zichtbare beperking. Dus ik heb heel veel bewondering voor de ouders.
@Mississippi ❤️ Wat verschrikkelijk mooi ❤️ Was jij ook niet diegene die, als je nog een dagje met haar zou mogen beleven, de hele dag met haar zou dansen? Ik las dat een paar jaar geleden en het greep me zo aan (toen kende ik jullie verhaal nog niet). Ik heb er regelmatig aan terug moeten denken en nog steeds ❤️
Brownies en downies kom ik erg graag. Zeker met dochter. Zo ziet ze dat andere extra speciale mensen ook lekker kunnen werken en het geeft me zelf een positief toekomstgevoel. Bij deze vestiging werken zowel mensen met syndroom van down als andere beperkingen. En ik voel me gewoon helemaal thuis op de plek waar onze dochter niet de uitzondering is.
Mijn kinderen zaten op een BSO waar in de vakanties dagbesteding was voor kinderen met een handicap. zowel een fysieke als mentale handicap. Zij zijn opgegroeid met mensen die er anders uit zien en zullen daarom minder snel op iemand reageren die anders is. Zo ook op de recreatie van de camping. Waar 2 dames waren van middelbare leeftijd maar met een verstandelijke beperking. Dus uiteindelijk waren ze waarschijnlijk in dezelfde leeftijdsfase als de kinderen die daar waren van 4 tm 10 jaar. Zij zaten aan de tafel van mijn kinderen en hebben de tijd van hun leven gehad. Mijn kinderen vonden het niet raar. Wat wel raar was? Dat de recreatie leiding (ook middelbare leeftijd) tegen de begeleiders van die 2 dames zeiden dat ze niet meer mochten komen omdat de kinderen het raar vonden. Ik had gewoon plaatsvervangende schaamte. Want heel eerlijk ze hadden ook gewoon die kinderen kunnen vertellen hoe het zit. En heel eerlijk het waren niet eens de kinderen maar de Oma's en moeders van bepaalde kinderen die vonden dat deze 2 dames er niet bij mochten zijn.
Ik heb een dochter met een aardbeienvlek in haar gezicht. Deze viel echt ontzettend op en is nu steeds minder zichtbaar. Mensen die ons nu aanspreken, denken altijd dat zij verbrand is. En doen al een aanname voor ze überhaupt iets weten. Mijn dochter kan heel goed vertellen dat ze een aardbeienvlek heeft en wilt dit ook graag uitleggen als iemand er vragen over heeft. Wat zij doet, is het benoemen van: ik heb een aardbeienvlek en jij hebt een bril en mijn mama heeft sproetjes. Iedereen is anders en dat is mooi! Ik leer haar ook op andere af te stappen als zij graag wilt weten waarom iemand 'anders' is. Juist door het te vragen aan een persoon. Ik wil zelf geen aannames doen, stel dat het toch anders ligt.
En weet je wat ik zo enorm mooi vind aan de mytylschool... Ze hebben allemaal íets en ze lopen of rijden (tenminste hier) allemaal met een dikke glimlach op hun gezicht door de school. Mijn dochter heeft zich bij de eerste open dag van zoon zijn school haar ogen uitgekeken. Maar o wat leerzaam. En de kindjes op school zelf die zien elkaars 'handicaps' niet eens meer... Dat is juist zo mooi en puur!
Ik werk op een school met jongeren met een beperking. Ik regel stage plekken voor ze. Zo ook bij brownies en downies. Ook vaak leerlingen met een niet zichtbare beperking. Dus het zijn zeker niet allemaal mensen met downsyndroom. Ze hebben in ieder geval een ontwikkelingsachterstand. Wat het soms ook lastig maakt als je niks aan ze ziet omdat ze dan soms te hoog ingeschat worden.