Ik heb ooit van mijn man in combinatie met zoontje een ketting gehad. Zo niet mijn ding. Wel gehouden maar gewoon maar zeer zelden gedragen. Ik schijn nu binnenkort een armband te krijgen. Ben wel een beetje bang Ik zou in elk geval nooit voorstellen het niet meer ruilen maar gewoon bedanken en (soms) thuis dragen…
Met lootjes trekken met Sinterklaas had mijn oudste op haar verlanglijstje een handtas gezet. Ze was toen een jaar of 13/14. Mijn man had haar getrokken en stond dus voor de onmogelijke taak een hippe handtas zoeken. Hij op zoek. In een winkel vond hij een tas, vroeg aan de verkoopster of dat een beetje een leuke was voor een meisje van 13/14 jaar. Nou volgens de verkoopster echt wel. Hij liet hem wat aarzelend aan mij zien of het echt wel zo was. Oh man, wat was dat ding lelijk!! Daar durfde ik niet eens mee over straat. Er was geen tijd meer om nog eens op stap te gaan. Ik heb mijn dochter toen maar even voorbereid. 'je gaat een heel lelijke tas krijgen, doe maar net of je hem mooi vindt. We gaan volgende week wel even samen op stap' Ze kan zo bij het toneel hoor
Ach wat sneu voor je dochter! Ik snap dat ze verdrietig is. Maar wie is er met haar meegegaan? Kon die niet wat sturen in cadeau? Of zeggen dat een unicornhanger echt voor kindjes is, ik noem maar wat hoor. En wat is duur? Ik neem aan geen 100€? Als.iets niet je smaak is, dat kan, maar ik zou het zeker wel dragen. Is toch mooi hoe je dochter iets speciaal voor jou uitzoekt? Maar nu heb je het eigenlijk al tegen haar gezegd en is ze er al verdrietig om.. het kwaad is in mijn ogen al geschied Of je hem nou houdt of niet. Ik heb ook een knalroze armbandje gekregen van mijn dochtertje. Zou ik zelf nooit uitkiezen. Maar ik vind hem soms toch best leuk en vrolijk staan en draag hem met trots omdat zij hem heeft uitgezocht.
Hier ben ik dan bang voor. Stel je zwijgt én doet alsof je het mooi vind, je draagt het af en toe. Krijg je elk jaar zo iets lelijks... Je kan dan toch beter eerlijk zijn
Ze is 6? Omdoen en voorlopig niet meer afdoen. Als mensen ernaar vragen, trots vertellen dat je hem van je dochter hebt gehad die hem met alle liefde zelf voor haar moeder heeft uitgekozen..
Niet heel erg on topic, maar in andere topics lees je dat kinderen ook met teleurstellingen om moeten leren gaan. (Bijv. door quarantaine of corona geen schoolreis, schoolkamp oid. Dan hoort het bij het leven) Nu kiest een kind een, in haar ogen, prachtig sieraad uit en dan mag je als moeder niet eerlijk zijn en laten merken dat je hem niet mooi vind. Want dan is het sneu.... Is dit dan geen leermomentje? "Niet alles wat ik mooi vind, vindt een ander mooi" Lastige dingen. Geen verwijt naar wie dan ook, maar gewoon een constatering en even hardop gedacht...
Ten eerste had ik dit nooit gedaan, ik vind het echt sneu voor je dochter om zo te reageren. Maar nu je het toch hebt gedaan zou ik idd samen gaan ruilen. Nu ineens beweren dat je hem toch mooi vindt of zoals iemand suggereerde beweren dat je er even aan moest wennen dan vind ik huichelachtig en nog erger. Ik zou er een gezellig uitje van maken zonder verdere familieleden en daarna wat gaan drinken of iets leuks shoppen voor haar en benadrukken dat je het zoooo lief van haar vond. Tuurlijk moeten kinderen leren omgaan met teleurstellingen en dingen die ineens niet door gaan, maar ik vind deze situatie niet lenen om dit te oefenen. Tenminste als de buurvrouw thee komt drinken en een bos bloemen meeneemt zeg ik ook niet Dankje wel maar ik vind rode tulpen niet mooi, ik hou van gele tulpen. En dat mogen kinderen ook leren. Of vind je dat ze dat dan ook eerlijk mogen zeggen?
Persoonlijk denk ik dat dat leermoment ook op een ander moment en op een andere manier kan. Er zijn hier in huis regelmatig momenten waarop duidelijk wordt dat we niet allemaal dezelfde smaak hebben, buiten de cadeaus die we elkaar geven om. Op het moment dat een 6-jarige zelf een cadeau uitzoekt, betaalt en daar apetrots op is, lijkt mij dat op geen enkele manier het moment om die les te leren. Ik vind het vooral kwetsend. Sowieso vind ik het onnodig om mensen die hun best hebben gedaan om een cadeau voor je uit te kiezen en te kopen terecht te wijzen. Ik vind dat niet zozeer eerlijk, maar eerder ondankbaar. Als ik iets krijg wat ik niet zo mooi vind, ben ik altijd nog blij met de moeite en het gebaar er achter. En geen haar op mijn hoofd zou eraan denken om een cadeau terug te brengen, en al helemaal niet bij één van mijn kinderen.
Ja eerlijk naar de volwassene die samen met het kind het cadeau koopt. Zodat die het jaar erop beter kan sturen. Maar je kunt ook alles voor zijn een een verlanglijst maken incl afbeeldingen
Ik ben nu wel echt heel benieuwd wat je hebt gekregen en wat het heeft gekost! Ik weet trouwens niet hoe ik dit had aangepakt maar ik hou sowieso geen dure cadeaus die ik lelijk vind. Mijn man is er inmiddels aan gewend .
Ik leer mijn kind dat ook als een cadeau tegenvalt je dank je wel zegt en er blij mee bent omdat diegene de moeite heeft gedaan een cadeautje te kopen voor je, ongeacht wat het is en hoe jij het vindt is er aan je gedacht en tijd besteed om wat te doen en dat alleen die gedachte iets al mooi maakt. Ook krijgt hij de les dat mensen ook zonder cadeautje welkom zijn met feestjes omdat niet iedereen geld heeft voor een cadeautje en het feit dat ze er zijn het feest compleet maakt. Dat gezegd hebbende zou ik het cadeau dus mooi vinden omdat er tijd en moeite in is gestoken en het met liefde is uitgezocht en gegeven en alleen al om die reden zou ik het prachtig vinden en dragen.
Ja ergens wel een beetje hoor. Maar ik zou ook weer niet helemaal iets nieuws gaan kopen. Misschien zou ik eerder iets zeggen wat prachtig dar je dit hebt uitgezocht voor me en zoveel moeite hebt gedaan. Het is alleen niet helemaal mijn smaak maar ik waardeer het enorm. En hem dan wel af en toe dragen. Ik denk niet dat mijn kind van 6 echt zou begrijpen dat Ik hem zou gaan ruilen… hij zou de volgende keer nooit meer iets durven uitzoeken voor me…
Precies. Hoe duur is duur? Ik zou dan misschien willen ruilen om twee matchende armbandjes te vinden, één voor mezelf en één voor dochter, om samen te dragen.
Ik kan me betere situaties voorstellen om een kind om te leren gaan met teleurstelling (‘de ijsjes zijn op’, ‘we gaan toch niet naar oma vandaag’) Ik vind het ook geen leermoment voor de dochter, dat smaken verschillen leert ze echt wel met vriendjes (‘unicorns zijn stom!’ ‘Roze is de lelijkste kleur ooit!’). Daar heeft de reactie van haar moeder op haar zorgvuldig uitgezochte verjaardagscadeau echt niet voor nodig.
Lastig iets hè. Ik denk ook niet dat ik tegen mijn kind gezegd zou hebben dat ik het niet mooi vind. Maar wel diegene die mee was het kwalijk nemen. Dankbaarheid bij een cadeau is zeker een belangrijk iets. Moeten kinderen ook leren. Omruilen is ook erg lastig, want dan zeg je indirect toch dat het niet goed is. Uiteindelijk zou ik het sieraad gehouden hebben, inderdaad om mijn kind niet teleur te stellen. En ondertussen zit iedereen hier te hopen op een foto van het betreffende sieraad
Sommige dingen kun je niet voorkomen (zoals corona), kun je niks aan veranderen, heb je geen invloed op en dus moet je er wel mee om leren gaan. Vind ik totaal wat anders dan een leugentje om bestwil tegen een 6 jarige.
Ik wil foto's van de lelijke cadeaus! Ik word hier veel te nieuwsgierig van (ik voel trouwens weer een "wat is het ergste cadeau dat jij ooit hebt gekregen" topic aankomen)