Zo kunnen wij samen behangen...zijn de enige in de hele familie die dat samen kunnen zonder een spontane echtscheiding. Alhoewel twee ikea ladekasten bij alleen t uitpakken spontaan in een Cluedo event kon veranderen...
Hahaha Behangen heb ik alleen gedaan. Hij mocht helpen afstomen. Maar plakken deed ik zellluf. Hij commentaar dat t randje boven niet recht genoeg was Maar goed. Nu had hij een plank van dat verrekte bed verkeerdom, zodat nu de gaatjes voor de trap op de verkeerde plek zitten (dat was natuurlijk zijn schuld) . Dus we staan weer gelijk Weetje... we kunnen kibbelen en ons ergeren. Maar in de avond kruipen we toch weer lekker tegen elkaar aan. En dan is dat grote zachte lijf weer lekker van mij.
Oh met die doos van die kast was eigenlijk ook de enige echte "ruzie". Zijn ongevraagde "hulp" kostte mij bijna mn oog omdat hij nogal overdreven de doos open scheurde vlak naast mij, vooral t hoogzwangere component was toen levensgevaarlijk. Hij had alleen geen idee waar het gereedschap lag dus die schroevendraaier werd een 1.5 uur durende zoektocht zonder succes, dus dat werd toch maar sorry zeggen...Dan is t voor mij ook wel weer klaar hoor maar tor die tijd laat ik m in zn sop gaarkoken. Weet niet wat er heftiger was...dat ik m 1.5 uur in zn sop liet gaarkoken of dat hij 1.5 uur de gereedschapskist naast m niet op had gemerkt...
100% de ware? Ik weet het niet en doordat ik niet vol overtuigd ja kan zeggen denk ik van niet. Hou ik van hem, voel ik me geborgen en veilig? Doet hij alles om me blij te maken, helpt hij me als ik hem nodig heb, op alles kan ik volmondig ja zeggen. Vind ik hem nog woest aantrekkelijk, nee eigenlijk niet. We zijn al vanaf jong samen, samen volwassen geworden en denk daarin wel scheef gaan groeien. Is hij de beste vader die ik voor mijn kinderen had kunnen wensen, zeker weten! Had ik dit leven met een ander op willen bouwen? Absoluut niet. Maar soms heb ik weleens het idee dat ik te jong samen met hem in het diepe ben gesprongen en denk dat mijn leven er heel anders (zeker niet slechter of ook niet perse beter) had uitgezien als we niet zo jong samen waren gekomen. Ik denk ook niet dat als we niet zo jong waren samen gekomen we dat op volwassen leeftijd dan alsnog waren gekomen.
Nee, mijn partner is niet de ware en hoeft dat ook niet te zijn. Hij heeft zijn gebreken en ik de mijne en samen maken we een goed team. Hij is knap en grappig en lief en onzeker. Door een baby die lastig slaapt en vaak pijn en ongemak heeft, krijgt onze relatie momenteel wat minder aandacht. Ik heb al bijna geen aandacht voor mijzelf. We hebben drie kinderen en ik streef ernaar ze met een stabiele basis groot te brengen. Ik ben niet per se op zoek naar groots en meeslepend, zit wel erg op mijn ratio. Er moet iets geks of bijzonders gebeuren als ik dat compleet aan de kant schuif voor een andere man.
Mijn man is absoluut, geen greintje twijfel, 100% de ware voor me. Voor minder dan dat was ik ook niet eens meer in een relatie gestapt, had m’n portie ellende wel gehad op m’n 30e, toen ik hem tegenkwam. We zochten niet direct een relatie maar er was geen houden aan, dít was het. We hebben allebei al een mislukt huwelijk (en gefaalde relaties) achter de rug dus we wisten beiden heel goed wat we wilden en nodig hadden en het mag meer dan een wonder heten dat we dit in elkaar gevonden hebben; we zijn allebei mensen die op bepaalde fronten aan het uiteinde van een curve bungelen. Vind dan maar eens iemand met wie je matcht. Ik geloof niet in voorbestemdheid, maar als we hier een algoritme op zouden loslaten zouden we vaststaand kunnen concluderen dat we elkaars ‘one in a billion’ zíjn. We hebben het serieus eens berekend.
Hoe jong waren jullie dan toen jullie een relatie kregen? Ik lees dit wel vaker hier. Zelf was ik 20 en mijn man 27 dus niet heel jong meer. Bedoel je dan echt 14/15 jaar?
Hier al redelijk snel nadat we samen waren besefte ik dat mijn nu ex niet de ware was voor mij. Hij een veel te sterk/dominant/manipulerend karakter maar ik was te slap om weerwerk te bieden. Maar toch blijven doorgaan, met diepe dalen en af en toe een piekje... De beslissing om voor kinderen te gaan was daarom misschien wel erg egoïstisch, omdat we (ik?) op voorhand al wist dat het geen stabiele omgeving zou zijn. Na 16 jaar hebben ex en ik er een streep onder getrokken. Voor zover we kunnen zien lijden de kinderen er niet onder. En ik voel me veel beter nu alleen. Maar of ik klaar ben om me weer open te stellen voor iemand? Voorlopig niet...Angst om mezelf opnieuw kwijt te raken is te groot, net zoals mogelijke impact op de kinderen om iemand nieuw in hun leven te brengen (al is dit reeds het geval bij hun vader. Zou best kunnen dat dé perfecte man voor mij ergens rondloopt, maar wie wat waar en wanneer blijft de vraag.
Man en ik zijn een eenheid. We zijn al 22 jaar samen (ja ik was 15 en hij 17) en dus samen opgegroeid. En onze relatie wordt alleen maar sterker met de jaren. We begrijpen elkaar en vullen elkaar aan, en hij is fijn op alle zintuigen. (Hij was vroeger zeg maar boyband-knap en wordt heel mooi ouder, ruikt altijd lekker, heeft een fijne stem, ik krijg nog steeds een speciaal gevoel als we knuffelen en hij smaakt zelfs lekker bij het zoenen). Natuurlijk is niet alles alleen maar gaaf. Man heeft een chronische ziekte waardoor dingen anders lopen dan verwacht, en onderlinge verschillen op sommige terreinen veranderen en uitvergroot worden, waardoor ik ervoor moet waken dat we de gelijkwaardigheid behouden en ik hem geen dingen verwijt waar hij niks aan kan doen. Maar we vinden onze weg hierin. Wat ik bij hem "mis" wordt goed gemaakt door zoveel dingen, dat ik niet denk ooit nog zo'n fijn totaalpakketje te vinden.
Dit had ik kunnen schrijven als ik nog met m’n ex was samen geweest. Achteraf hebben we ook tegen elkaar gezegd dat we veel te jong samen waren gekomen (15 en 17).
Oprechte vraag - en geen kritiek! - want heb ‘m nu een paar keer voorbij zien komen in dit topic: waarom zou leeftijd dat verschil maken? Je kan in elke leeftijdsfase wel uit elkaar/los van elkaar groeien. Toch? Wij waren 17 en 18, btw. Samen gaan wonen toen we 22 en 23 waren en nog geen 2 jaar later is onze oudste geboren . Ook jong, dus, misschien dat ik het me daarom zo afvraag.
Ik denk dat leeftijd zeker een rol kan spelen maar dat het ook echt aan de persoonlijkheden ligt. Wij waren in de ogen van sommigen ook jong (19 en 23) en 2jr later ouders. Beide zijn niet heel temperamentvol. Niet heel emotioneel. Wel erg rationeel. Vandaar dat onze relatie ook niet hele ups heeft. Maar daarentegen ook niet hele erge downs.. Ik kan me voorstellen dat passioneel, emotionele en temperamentvolle mensen iets meer moeite hebben met bv aanpassen en relativeren en dat dit "beter/beheersbaarder" is als men iets ouder is.
Ik ken best wat mensen die ook jong bij elkaar zijn gekomen en waarbij het nog heel erg goed gaat. Mijn ex en ik zeggen dat het door de leeftijd kwam maar er speelden ook andere dingen mee. Ergens in de reis op weg naar kinderen en járen in de MMM, zijn we elkaar kwijtgeraakt en konden we elkaar niet meer terugvinden zoals het was. Combinatie van factoren denk ik. Maar als die hele MMM niet meegespeeld had, was het denken we ook mis gegaan. We ontwikkelden anders: kwamen ook uit zulke verschillende werelden. En niet dat de één beter was dan de ander maar je snapt m’n punt wel denk ik. We doen nu allebei dingen in onze ‘nieuwe’ relatie die we vroeger nooit gedaan zouden hebben als stel. De kern blijft wel de leeftijd (en ik denk wel dat als ik 10 jaar ouder was geweest toen ik hem ontmoette dat we dan ook samen waren gekomen), maar was niet de hele issue. En aan de andere kant: als we wél een kindje hadden mogen krijgen dan weet ik niet of ik bij hem was weggegaan…
Pfoeh moeilijke vraag eigenlijk wel. Ik ben heel blij met ons leven samen en ik zou niemand anders willen. Hij is mijn maatje, we kunnen lachen, praten en huilen samen! Het enige wat ik mis is aantrekkingskracht en nouja, passie.. Het gebrek aan deze dingen liggen wel alleen bij mij hoor, hij voelt deze nog genoeg. Ik vraag me dan ook wel regelmatig af of dit gewoon aan mij ligt en aan hoe ik ben of aan dat hij het mss op dat gebied toch niet helemaal is voor mij. Ik wil echt niet bij hem weg, maar ik vind het wel moeilijk en dan ook voor hem..
Ja denk dat wij wel gelukkig zijn samen. Soms is het jammer dat we maar beperkt de tijd hebben. Maar hij maakt me blij. Vriend zei laatst nog dat hij echt niet meer zonder mij zou willen. Dat vond ik echt heel lief ❤️ We zijn vier jaar samen nu.
Of hij de ware is? Wie zal het zeggen. Weet wel ik geen enkele behoefte heb om uit te vinden of iemand nog beter bij me zou passen. We zijn nu 11 jaar samen en vanaf dag 1 zijn we een team geweest. We denken over de meeste dingen hetzelfde en kunnen zonder problemen 24/7 met elkaar samen zijn en werken. Tuurlijk hebben hier en daar ook wel eens een meningsverschil of lopen er dingen even niet lekker. Maar dan worden we even boos gevolgd door een goed gesprek op de bank onder het genot van een wijntje en is de lucht weer geklaard. Maar over het algemeen hebben we voornamelijk veel lol samen. Ik voel me volkomen veilig en geborgen bij hem. Inmiddels weten we ook dat we in mindere tijden een team kunnen vormen, samen komen we er altijd wel weer doorheen. En zelfs na 11 jaar kan er af en toe nog wel eens een vlindertje langs komen. En dan denk ik altijd: yes, hij is van mij.
Beide 16 en hij had een hele slechte thuis situatie dus kwam na 6 maanden al bij ons wonen. We waren 20 dat we samen een huis kochten en 23 dat we ouders van zoon werden.