Ach meisje toch… Dus jij voelt je nu al zo oud dat je een mid veertiger stokoud of bijna bejaard vindt. Ik krijg nu gewoon een beetje medelijden met je. En echt: ik hoop nooit zo oud te worden als jij je voelt en denkt te gaan voelen. Maar goed, je antwoord is zo bizar dat ik nu denk dat je zit te trollen… En anders: youth is waisted on the young
Jôh, ze mist duidelijk juist de levenservaring om alles een beetje in een normaal perspectief te zien Toen ik nog jong was (echt jong, jaar of 10) vond ik mensen van 30 jaar al stokoud. En ik vond het zelfs bizar als er nog mensen na hun dertigste gingen trouwen en kinderen gingen krijgen. Dan was je daar toch al veels te oud voor . Tot dat ik zelf die leeftijd kreeg en erachter kwam dat 30 helemaal niet zo oud was. Kwestie van perspectief en levenservaring, meer niet
voor mij is het ook een soort gevoel van een kantelpunt ofzo. Met die overgang naar de 30. Je hebt een vaste baan, een huis, gezin. Je leven is steady voor je gevoel. Je moet echt zelf weer een soort uitdagingen en nieuwe doelen gaan creëren als je dat wilt. Omdat je anders voor je gevoel een soort klaar bent. De dingen die je had bedacht toen je 20 was heb je volbracht. Alleen die nieuwe doelen stellen, dat vind ik nog wel lastig.
Jammer dat je zo over haar gevoel heen walst. Ze zegt letterlijk: "Want ik voel fysiek en geestelijk helemaal niet oud." En jij moet weer benoemen dat 30 helemaal niet zo oud is enz. Maar dat is dus niet het punt. En het helpt zeker niet om haar er zo de gek mee aan te steken. Misschien nog even haar berichten terug lezen. Maar dat is hoe ik erover denk..
Ik stel voor dat jij haar berichten even terug leest... en de mijne ook daarbij, want je leest niet goed… Dat wat jij citeert, daar reageer ik helemaal niet op. Dat is namelijk iets wat Ts zegt. Ik reageer op een andere forummer. En zij zegt: ‘Etc etc en dat jij je zo jong voelt met 46 zullen er ook niet veel van zijn.’ En daarbij zeg ik dat (even samengevat) het een beetje absurd is om te denken dat een 40 plusser zich niet meer jong kan voelen of om te denken dat er maar weinigen nog zijn op die leeftijd die zich jong voelen. Daar reageert zij weer op met: ‘Ja dat zou best kunnen die beleven een tweede jeugd ofzo. Hahaha Maarja nog 3 jaar ben je 50 !! Hopelijk mag je het halen want daar hoor je mij niet over praten over dankbaar zijn. Jullie snappen de hele context niet. Ws om Dat we zoveel jaar schelen!’ Oftewel: ik ben stokoud en zal het daarom wel niet snappen En even ter verduidelijking: ik reageer dus niet op TS, maar op de enigszins trieste beweringen van @Ayla7000 En met alle respect: maar dan sta ik 100% achter mijn opmerkingen.
Waarom heb je het gevoel dat je dat moet doen dan? Ik stel nooit doelen eigenlijk en ben daar ook niet rusteloos over daardoor.
Dat is alleen maar goed toch. Lijkt mij veel vervelender om je rond je dertigste al oud te voelen. Mijn vader wordt 72 en is nog een hele fitte en actieve man. Dus ik zie hem ook niet als heel oud. Wel ouder natuurlijk, maar zeker nog niet als een bejaarde die achter de geraniums moet gaan zitten.
Sorry, ik las het idd alsof je op TS reageerde. Wat ik wel denk is dat het leeftijdsverschil er idd mee te maken kan hebben dat je het niet zo ervaart. Gewoon puur omdat (zonder je oud te noemen of te vinden) je van een andere generatie bent. Mijn man is 41 en die denkt net als jij, age is just a number en heeft er ook totaal geen last van. Maar dat kan ook nog zijn omdat hij een man is.
Ik wil graag nieuwe uitdagingen aan gaan. misschien is doelen stellen niet de goede benaming ervoor. maar ik heb heel erg het gevoel dat vanaf nu tot mijn dood mijn leven min of meer hetzelfde zal zijn als ik er zelf niet nieuwe stappen in zal gaan zetten. Door cursussen te volgen in dingen die ik leuk vind, door sporten te gaan leren doen die ik nooit heb gedaan. dingen een beetje uit mijn comfort zone proberen te zoeken en me verder te ontwikkelen, als mens, als moeder, als vrouw. Tot mijn 30ste waren er allerlei dingen die ik graag wilde gaan doen, zoals studeren, de wereld over reizen, vinden van leuke baan, een leuke man, en gezin stichten. maar dat is allemaal afgevinkt. en nu? wachten tot ik dood ben, en maar op deze manier doorleven. Voor mij voelt dat gewoon heel benauwend. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat andere denken, pffff wat een millennial probleem zeg, kijk wat je hebt, ik zou er een moord voor doen. en dat weet ik, ik ben ook dankbaar dat ik een gezond gezin heb, een leuke man, werk, een huis! maar die onrust om mezelf verder te ontwikkelen zal altijd blijven.
Geen probleem en je mag me best oud noemen hoor. Daar zit ik niet mee En ik ben het tot op zekere hoogte met je eens. Ik gaf eerder een voorbeeld dat ik als kind een dertiger heeeeel oud vond. Te oud om te trouwen, kinderen krijgen etc. En dat veranderde natuurlijk toen ik zelf ouder werd. Dus juist die levensjaren erbij heeft me meer kennis en een ander perspectief gegeven. In dat opzicht ben ik het dus wel met je eens. Maar buiten dat heb ik nooit problemen gehad met mijn leeftijd. Het is voor mij altijd maar een getal geweest, ook toen ik 25, 30, 35, 40 en vorige week dus ook 45 werd. Ik heb daar nooit issues mee gehad, of het gevoel dat ik doelen moest stellen en in een bepaalde periode wat moest bereiken ofzo. Dat is dan waarschijnlijk iets wat meer te maken heeft met hoe ik in het leven sta, dan de leeftijd zelf.
Ik had die struggles toen ik 25 werd; ongewenst kinderloos op dat moment en even zo'n moment dat ik dacht: dit is niet hoe ik het leven voor me zag op m'n 25e. Ben nu 33, zwanger van de 4e en leeftijd boeit me werkelijk niks meer. Ben dankbaar voor de kinderen die ik heb en of mijn huis/baan/bankrekening dan zijn zoals ik het wilde zien, is een beetje van ondergeschikt belang. Maar vraag het me nog eens als ik 40 word
Ik ben toevallig ook pas 30 geworden, en heb hier ook last van. Denk niet dat het perse leeftijd gerelateerd is bij mij, maar meer dat ik mijn grote doelen zoals een huis kopen, kinderen krijgen, etc. volbracht heb. En dan? Nu wil ik wel graag totaal iets anders doen qua werk, en een studie oppakken waardoor ik er (de eerste 4 jaar) financieel op achteruit zou gaan. Haal geen voldoening meer uit mijn werk, maar ons gezin loopt nu zo goed. Misschien krijg je van minder inkomen zoveel meer stress, gaat je relatie daardoor niet meer goed, draait het gezin niet meer soepel, alleen omdat ik een nieuwe uitdaging wil. Wil ik dat risico nemen? Ik snap je dus wel, heb alleen geen tips om je te helpen.
Ik denk dat je dat de spijker op de kop slaat. Ik denk ook (sorry ....): wat een gezeur! Maar ... Ik ben ook begin 40, andere generatie dus. Spreek regelmatig mensen rond de 30 en het valt mij op dat dit in deze generatie echt een ding is. In de tijd dat ik 30 werd zag je daar nergens spandoeken of wat dan ook voor. Alleen Abraham/Sarah werd gevierd (50 dus). Tegenwoordig zie ik in de buurt regelmatig spandoeken hangen en versiering voor 30ers. Grote feesten etc. Het is echt een "ding" geworden. Ik snap het niet ... Maar dat zal aan de generatie kloof liggen. Net zoals dat ik bijv. een babyshower onzin vindt, ook zo'n generatie dingetje denk ik Waarom de nu-30ers er anders tegenaan kijken? Dat vind ik wel een interessante vraag. @TS, tips heb ik niet echt voor je omdat ik het niet herken, maar probeer het wat los te laten. Qua werk zou ik eerder over de afstand vallen dan dat je er "al" 10 jaar werkt. Als je uitgaat van met 67 jaar met pensioen moet je nu nog 37 jaar werken, je bent nog lang niet op de helft, dus als je over 5 of over 10 jaar wat anders wilt gaan doen (of niet), die tijd is er hè! Toen ik 40 werd had ik wel even een momentje van "jeetje, ik ben nu ouder dan xxxx" (aantal mensen die ouder dan mij waren en voor hun 40e overleden zijn), wel even stukje bewustwording, en dankbaarheid dat ik in goede gezondheid 40 werd.
Ik denk dat het algemene beeld is: rond je 30e heb je alles wel voor elkaar. Je moet eigenlijk alles hebben uitgevonden voor je 30e, je carrière, een huis, een partner, weten wie je bent, waar je voor staat etc. Dit zorgt voor veel stress en druk. Ik zie in mijn omgeving 30'ers die moeten afstuderen, nog bij ouders wonen of in een studentenkamer. Anderzijds kan 30 dus ook een kantelpunt zijn, als je dit allemaal al hebt bereikt. Je hebt alle 'harde' mijlpalen afgevinkt en welke doelen heb je dan nog verder? Soort kruising.. Voor de dertiger die nog studeert kan dit zijn een plek vinden om te settelen en een baan, kindjes oid. Voor de 30'er die dit al heeft dus: is dit wat ik wil. Ik denk dat voor 'deze' generatie (waaronder ik) social media van grote invloed is geweest. Pieken op je 30e, is een beetje de slogan. Het ideaalbeeld wat ik zelf had als kind. Als ik 30 ben, ja dan ben ik echt volwassen, heb ik het voor elkaar, ben ik zelfverzekerd, heb ik mijn droombaan etc etc etc.
Dan is die kloof al eerder ontstaan dan ik verwacht had. Daar hield ik mij als kind absoluut niet mee bezig. Ken ook niemand die dat wel had. Ik had inderdaad de Social media verwacht. Maar degenen die nu 30 zijn, zijn daar als kind niet mee opgegroeid. Hyves en Facebook is denk ik op z'n vroegst uit hun tiener jaren? Bijzonder dat een generatie kloof van 10 jaar zo'n verschil kan maken. Zit het perfectionisme daar ook in? De meeste 30ers die ik ken hebben namelijk bijv. als ze een huis hebben ook echt alles mooi voor elkaar. Inrichtingen a la VT wonen, op Insta (en FB) de mooiste foto's van uitjes etc. Zal dat dan toch voornamelijk de invloed van Social media zijn? Eigenlijk wel triest als dat zo is. De buitenkant perfect maar innerlijk dus die zwaarte van het kantelpunt 30
Ja herkenbaar mijn gloriejaren waren voorbij toen ik 30 werd zo voelde het echt. Nu ga ik al richting de 40 en vind het maar niks. Het is maar een getal en ik word altijd jonger geschat maar toch vind ik het wel een dingetje. Ik voel me absoluut nog geen 37 en zie er niet zo uit maar nee als ik de tijd kon terugdraaien dan zou ik wel weer 21 willen zijn ofzo. Maar ja het is wat het is en moraal van het verhaal ben blij dat ik ouder mag worden hoor maar ja herken het dus zeker.