Lieve dames en misschien ook wel heren. Ik merk dat ik nu echt de behoefte voel om even mijn gevoel van me af te schrijven. Laat ik voor op stellen dat dit bericht niet bedoeld is om iemand ook maar te ontmoedigen.. Ik hoop juist dat mensen de kracht en de hoop blijven houden. Waar zwanger willen worden eigenlijk leuk begint door een nieuwe stap te zetten begin ik bij mezelf te merken dat het zo nu en dan ook z'n tol eist. Hoe ga je om met het wachten, de onzekerheid, de teleurstellingen maar ook zeker de hoop die je wil/moet blijven houden. Dit is een lastige combinatie merk ik. Mij is altijd geleerd dat je hoop moet blijven houden in de meest rare situaties, ik heb in mijn leven al heel wat voor mijn kiezen gehad en de hoop trok me er altijd wel doorheen, dit neemt niet weg dat hij ook wel eens minder aanwezig was. Dit merk ik nu ook tijdens dit hele proces van zwanger willen worden. Ik merk dat bij het testen en vaak een mindfuck/mindkilling opkomt. Zie ik nou iets, ik blijf maar turen. Plaatsen mijn ogen dan dat streepje/verkleurinkje? Word ik nou echt gek, hup ik ga weer googlen. Waar ik normaal gesproken 's avonds lekker weg sukkel in een serie onderbreek ik hem nu 80x om toch nog even te googlen, want misschien heb ik wel niet de juiste termen gebruikt, misschien heb ik iets gemist. Dit is bij mij een combinatie tussen onzekerheid maar ook zeker hoop. Ik lees veel verhalen van andere vrouwen en denk dan alweer.. Poeh er is nog hoop.. Of jemig ik zit er echt naast.. Het word een mindkilling. De onzekerheid die weer begint zodra ik een testje doe.. Nou ik denk weer wat te zien en diep van binnen weet ik waarschijnlijk het antwoord wel maar ik blijf hoop houden maak foto's en gooi de testjes weg om vervolgens tussendoor nog vaak de foto's te bekijken. Want ach ik zag toch echt wat. Ik pak opnieuw een bak koffie en steek zelfs een sigaretje op want ja hé het is toch weer niet gelukt.. Na mijn sigaretje denk ik weer, stomme muts die je bent misschien is het wel gelukt en heb je nu weer zitten roken.. AARGH ik word gek van mezelf. Ik zoek naar de beste weg om hier mee om te gaan.. Ik mag de hoop niet verliezen. Soms wil ik reageren op een topic of een topic openen maar ook dat maakt me wel eens onzeker want denken mensen wel niet? Aan de andere kant daarvoor is dit forum. Toch plaats ik maar niks omdat ik diep van binnen het zelf ook wel weet. Laatst zei ik tegen iemand hier dat ik het zo lief vond dat ze me er toch doorheen blijft trekken waarop ze eigenlijk zei: ja we zitten toch allemaal in hetzelfde schuitje waar zijn we als we er niet meer voor elkaar zijn. Respect voor deze woorden want zo is dat. Ik ben nog niet heel lang bezig en besef mij ook zeker dat er vrouwen zijn die het veel zwaarder hebben of hebben gehad als ik, ik onderschat dat zeker niet. Maar iedereen is een mens met gevoelens, laten we voor ieders mening en verhaal respect blijven houden. (wat ik gelukkig op dit forum ook wel echt merk, dus dat is fijn) Soms vind ik het gewoon lastig om hier mee om te gaan, de hele maand ben ik eigenlijk bezig met het zwanger willen worden. Het 'wachtbankje' vreet me lichtelijk wel op en uiteindelijk ben ik nog nooit zo blij geweest om dan maar uiteindelijk ongesteld te worden ondanks de teleurstelling die erop volgt. Wat een wisselende emoties kunnen er vrij komen zeg. Ik denk dat vele zich hier wel in herkennen en ik vind het fijn om het nu even van me af te kunnen schrijven. Ik zoek nog steeds een weg om met de wisselende emoties om te gaan. Wij zijn sterk en wij kunnen dit ook zeker maar het is niet altijd makkelijk. Misschien helpt het voor de 1 wel om ze verhaal te delen en voor de ander niet. Nogmaals ik wilde niemand hiermee ontmoedigen, hoop dat jullie net als ik de kracht blijven vinden om met de lastige dingen hierin om te kunnen blijven gaan. Tips zijn altijd welkom.. En iedere mening mag geuit worden. Zo dit had ik dus even nodig. Poging 600 tot laat het even los, Google even niet, wees even niet onzeker en blijf de hoop houden. Iedereen heel veel succes met het stukje waar hij in zit. Uiteindelijk komen we er wel, zoals ik altijd over mezelf zei dan maar via de Japanse (die eigenlijk in China staat) muur naar Rome. Maar weet, waar een wil is, is een weg ook al zijn er obstakels. Wij zijn sterk! Liefs. En verlies de hoop niet..
Ben je al je cyclus gaan bijhouden? Misschien werkt het voor jou om je temperatuur bij te houden icm ovulatietesten. Dit geeft je in ieder geval een goed beeld of je ovuleert en zo ja wanneer. Wachten op je zo gewenste en geliefde kindje is in ieder geval heel naar. In je dromen leeft het kindje al.
Jup ik temp en gebruik ovulatietesten. Nou precies zoals je verwoord. In je dromen leeft het kindje al.
Ik kan uit je verhaal niet opmaken hoe lang je bezig bent en of het je eerste kindje is en of je medische assistentie zou willen? Als je alles goed monitort en dus zeker bent van je ovulatie, dan is het echt onzin om een jaar te proberen voordat je naar de huisarts gaat omdat zwanger worden nog niet lukt. Zes rondes goed timen zonder zwangerschap is dan voldoende. Maar nogmaals ik heb echt geen idee of je dit zou willen... is natuurlijk wel een stap maar als de frustratie van niet zwanger worden zo groot is wilde ik het toch even gezegd hebben.
Meid, zie mijn onderschrift, zo herkenbaar en je bent echt niet alleen. Ik heb al 8 jaar hoop, en in mijn dromen een elftal. Hoe ga je door en hoe hou je hoop, door het gewoon te doen. En girl, de tuur ogen, de denkbeeldige lijntjes, na een dag je testen uit de prullenbak vissen. Bewaren, vergelijken, weggooien, weer pakken, onder dit licht, zonder licht, vensterbank you name it. Heeft allemaal de revue gepasseerd. De "misschien moet ik dit doen, of dat slikken en als ik nou niet meer drink of geen filet meer eet in de wacht weken dan moet het vast lukken". heeft ook tot op heden niet geholpen. Wat kun je zeggen, dan doen waar je je goed bij voelt. Ik ben op het punt dat ik geen testen meer in huis haal ook niet na een traject. Ben ik niet ongesteld op het moment dat ik het zou moeten worden, prima, maar iedereen kan wel eens een afwijkende cyclus hebben. Ben ik niet ongesteld op de testdatum van het ziekenhuis, tof, maar ik wacht nog een dag of 2 a 3 just in case. Na al die negatieve testen, testen die positief zijn voor je NOD maar je toch ongesteld word, heb ik voor mezelf besloten mezelf dat niet meer aan te doen. De teleurstelling na hoop is groter dan wanneer je "gewoon" ongesteld word. Als je snapt wat ik bedoel. Hoop dat je snel een knaller in je handen hebt ♥
Lief van je, nog niet zo lang hoor.. 5/6 maanden.. Vanaf afgelopen maand dus ook tempen. Inpricipe eerste kindje, ooit 1 zwangerschap af moeten breken. Ik geef het ook gerust nog een kans hoor.. Maar merkte gewoon gister echt wel een bepaalde frustratie die ik even van me af wou schrijven
Zo ontzettend veel respect voor jou enorme doorzettingsvermogen!! Ben er helemaal een beetje stil van.. Ik ben pas bezig dus alles is ook nog zo nieuw.. Gelukkig is dat hele testjes gedoe dus niet heel gek.. Precies zoals jij omschrijft kan ik echt wel zijn Wens jou echt alle liefde, geluk en kracht toe. En hoop ook voor jou dat je uiteindelijk je droom mag verwezenlijken. Liefs
Je verlangt heel erg naar een kindje en moet dealen met de teleurstelling van een negatieve test en ongesteld worden. Dat is elke keer een klap die je moet verwerken, het is niet gezegd dat je niet flink mag balen omdat een ander het erger heeft dan jij. Jouw frustratie mag er ook gewoon zijn en is heel begrijpelijk voor iedereen die niet in een oogwenk zwanger raakte. En soms kunnen zelfs deze mensen je wel heel goed begrijpen. Anyhow, 5/6 maanden is al een flinke tijd. Hopelijk lukt het nu je tempt in ieder geval om je cyclus in kaart te brengen en weet je iig zeker of je het klussen goed timed. Ik ben er bijv. zo achter gekomen dat mijn cyclus heel normaal is qua duur, maar ik heb een kortere lf dus mijn ovulatie is later dan ik altijd gedacht heb.
Jup, na 2.5 jaar dat riedeltje gaven wij de hoop maar op en pakten ons reguliere leven op. Andere baan, brave gewoontes aan de kant en gewoon weer ons dingetje. Hier doelbewust geen tempen of ovulatietesten, ik zou er helemaal knettergek van worden en medische malle molen hadden we bij voorbaat afgesproken niet te doen. Jaar later stond ik te knipperen met mn ogen...dat was mn dochter. Enige advies wat ik kan geven vanuit ervaring, pleur die sigaretten gewoon definitief aan de kant. En jaaaaaaa het is f. moeilijk maar nu kan je nog ondersteuning krijgen met medicatie als je dat wilt, eenmaal zwanger is dat dus geen optie. Eventueel kan lasertherapie nog helpen, werkt met t zelfde idee als acupunctuur. Indien je partner ook rookt, hij ook. Zodra je eenmaal die plakker hebt wordt je peu nerveus van elke volgende stap die komen gaat. Met een net afgebouwde verslaving wordt dat gestress wel heel lastig. Sowieso kom je geen medische vervolgstap in als je rookt, eerst stoppen met roken omdat t bewezen is dat t de vruchtbaarheid aantast. En dat roept degene die keihard geknokt heeft om die t. gewoonte de deur uit te pleuren , ook met medicatie gestopt was in die 2.5 jaar dat we t probeerden (en begon toen we dat opgaven). Maar zelfs zwanger dat niet lukt... Ik kan t minimaliseren maar naar 0 lukt mij NIET...(en zo zullen er geheid nog meer zijn alleen hebben er weinig trek in de rel en dus hoor je dat niet of zelden). En jazeker, de korte en lange termijn risico's terdege van bewust ben er ook echt NIET blij mee. Minimaliseren is al een betere stap maar nog altijd onvoldoende, enkel 0 is voldoende. Mn dochter heeft gevoelige longen/peuterastma, menig verkoudheidsvirus slaat door naar dr longen. Of t nou wel of niet de reden is (probleem daarmee begon pas na RS toen ze 18mnd was), ik kijk toch echt naar mn spiegelbeeld en geef mijzelf hoe dan ook de schuld daarvan. Bespaar je dat schuldgevoel, aan de kant met die zooi en volle inzet op ondersteuning nu t nog wél kan. (en degene die commentaar wil leveren: geloof niet dat je iets kan bedenken waar ik mezelf nog niet eerder voor vervloekt hebt)
Dat hoop ik ook.. Hier nogsteeds een negatieve test met een soort van mindfuck streepje.. Nu menstruatie maar afwachten. Hopelijk krijg ik inderdaad een beter inzicht in mijn cyclus deze maand is hij wel weer regelmatig dus ben al blij dat ik daar achter ben. Alsgoed ook gewoon me ei gehad, helaas niet echt op de goede momenten geklust. Morgen Nod volgens de app, we shall see en anders goede hoop voor de volgende maand.
Geen commentaar over je rookgedrag en ik snap dat je jezelf de schuld geeft. Ik rook de ene dag wel de ander niet.. Soms iets meer en iets minder.. Een soort van stoppen lukt redelijk totdat ik even een stress momentje heb. Ook roken is een mindfuck maar ook een verslaving en dat is lastig ik weet er alles van. Doe meer dan me best en zie deze nieuwe stap zeker als motivatie punt. Gaat me aardig af.. Vriendlief rookt gelukkig niet, nooit gedaan ook.. Dus hopelijk kan ook ik ze snel definitief in de prullenbak gooien. Ergens toch wel fijn om te horen dat ik daarin niet de enige ben en tof daar je der zo eerlijk over bent. Hopelijk maakt je dochter het verder goed en nogmaals ik snap je schuldgevoel, maar je kan die tijd niet terug draaien en weet ook niet hoe het was geweest als je het anders had gedaan. Liefs
Nee snap ik, maar probeer ook bij de stress momenten (en verveling is ook een ding) die greep naar je pakje weg te hebben. Eenmaal zwanger komen er best wel wat van dat soort momenten voorbij namelijk. Qua frequentie dat jij rookt zal dat allicht iets makkelijkere stap zijn. Ik zat op 20 per dag toen ik dat display onverwacht voor mn neus had. Kan de verwoedde pogingen niet meer tellen en weet t naar max 3 te brengen met heel veel moeite zonder mn man te lynchen ene dag succesvoller dan de ander en de vlag uit wanneer t 0 is, dat haal ik tot de 4e dag en dan weer voor gaas. Tis net een "stoppen met roken" interval training en dan ben ik weer sacho op mezelf enzo ..
Even een hart onder de riem! het proberen zwanger te worden is inderdaad op een bepaald moment niet leuk meer, verplicht gezellig maken. Romantiek weg. Wachtbankje tegen beter weten in eerder testen ongesteld worden maar denken dat het een lichte is dus hé misschien innestelingsbloeding weer testen weer negatief. Het heeft bij mij helaas 5.5 jaar geduurd zwanger te worden en te blijven, en dat na een makkelijke snelle en spontane zwangerschap in 2013. Jezelf de schuld geven dat het niet lukt terwijl het hoe dan ook nooit jou schuld is. Wat bij mij uiteindelijk wel wat hielp was echt pas testen bij over tijd, zeker in het begin Killing, maar als ik 4 dagen over tijd was en nog negatief testte wist ik tenminste zeker dat ik geen tuurstreep over het hoofd had gezien. En inderdaad blijf altijd hoop houden, na 5.5 jaar was dat voor ons zo moeilijk en echt momenten gehad dat we dachten dat het nooit meer zou gebeuren. Probeer inzicht in je cyclus te krijgen door ovulatie testen eventueel in combinatie met temperaturen maar denk ook aan jullie relatie, ga uit of hang op de bank en kijk Netflix. En als je ongesteld word of je test negatief even lekker janken drink een wijntje of biertje en ga voel goede moed weer door. Heel veel geluk en hopelijk heb je snel een plakkertje!
Wat lief van je ik ga ook zeker proberen de volgende ronde pas bij overtijd te testen. Merk echt dat die testjes me voornamelijk opbreken. Wat vervelend ook voor jou dat het zolang heeft moeten duren. Ik neem je tips ten harte, goede moed de volgende ronde in
Door het tempen test ik niet meer voor niks dat vind ik fijn!! Want ik zie al dat m'n temp daalt vanaf 9dpo dan is testen onzin, dan ga je gewoon ongesteld worden. Als je niet zeker bent van je eisprong en je ziet een vaag streepje, kan je dan niet heel vroeg in je lf zitten en toch zwanger zijn? 9dpo of 10dpo bijv? Maar kan ook ophopingsurine zijn wat je ziet, zeker op kruidvat 2v5..
Same, weet inmiddels precies wat voor temp ik heb of krijg wanneer ik ongesteld word en helaas met de miskramen ook wanneer ik zwanger was en en wanneer het mis ging. Daarom haal ik dus ook geen testen meer tot ik denk "van he mijn temp zou nog wel eens kunnen zeggen dat". Maar voel het vaak aan alles al.