Wij willen dat af en toe nog wel doen als grapje naar elkaar. Maar nee onderling noemen we elkaar bij onze naam of koosnaam en voor/naar en namens de kinderen spreken we elkaar wel als papa en mama. Wordt dus ook echt wel eens overgenomen door nu de middelste, die roept dan bij de trap naar boven "koosnaampje/naam wij gaan boodschappen doen, zal ik wat lekkers meenemen?" En dat laatste stukje komt dan uit zichzelf Wij liggen ondertussen vooral dubbel wanneer dat gebeurd tijdens een overleg waarbij ze het dus kunnen horen maar goed zo heeft ze wel vaker dingen waarbij wij zoiets hebben van uh wijsneus... wij vieren de verjaardag van beide meiden nu in 1x, door omstandigheden, "ja mama dat is fijn want dan pak ik L haar cadeautjes ook uit want L is nog een kleine baby" en dan even voor de goede orde, ze schelen bijna 2 jaar, L zit nu nog 1 maat kleiner qua kleren, qua lengte scheelt het niet echt veel meer en qua gewicht zijn ze bijna even zwaar (net iets meer dan 1 kilo verschil momenteel weer).
Dan lag het dus niet aan mij en een warrig hoofd door ziek zijn. Ik zat het te lezen en had zoiets van uh... dit klopt niet en kon er dus gewoon mijn vinger niet opleggen wat er nou niet klopte. Ben dus maar gestopt met lezen.
Ik noem mijn man idd ook bij zijn voornaam en tegen de kinderen heb ik het over papa. Ik zei laatst wel een keer tegen mijn man: "mama schenkt wel even drinken in", hij lag bijna onder de bank van het lachen. Ik schaamde me dood, zó lelijk dat ik zei!
Prognose voor volgend jaar als we bij deze aanbieder blijven. Maar toch. Pffff. En dan hebben wij het geluk dat we die ruimte wel hebben. Je zou nu al de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Hoe ga je dat dan opbrengen?
Voornaam. Of schat. Vroeger op basisschool (katholiek dorpsschooltje) was het ook altijd juf/meester voornaam. Op de middelbare meneer/mevrouw achternaam. Tijdens schoolkamp moest het meester eraf en moesten we alleen voornaam zeggen. Sindsdien noem ik mijn vader bij de voornaam (was mijn groep 8 meester) Daarvoor was het meester voornaam op school en papa thuis.
Dat ik net mijn kinderen moest redden van dit monster. Ze stonden te gillen op de trap ( ja ook die stoere vent van 15). Dus ipv hard wegrennen ( wat ik het liefst zou doen) ben ik hem met de bezem te lijf gegaan. Terwijl mijn dappere dodo van 15 probeerde hem plat te gooien met diverse delen World Records boeken
Hier wilde ze t zelf, dat scheelt. Komen er ook niet zo vaak dus t aantal "beledigingen valt nog mee.
Gatver wat een grote spin. Zo eentje liep er pas bij ons op de werkvloer. Mijn collega heeft hem platgestampt met een keukenpapiertje, echt te goor
Net als bij jou. Voornaam mag ik de ketchup. Of tegen kind vraag de ketchup maar aan papa (die kan er bij, ik niet maar dat stukje inzicht is erg moeilijk blijkbaar )
Mijn oma is over-oma voor de kinderen. Sinds een vakantie in Miami (waar ik ook net wist dat ik zwanger was) noem(de) ik man weleens Papi, maar verder gewoon zijn naam, koosnaam of schat. Als ik hier schatje zeg, heb ik iedereen zijn/haar aandacht. Tegen de kinderen noem ik hem wel papa.
Tegen partner zeg ik mag ik de ketchup zonder zijn naam te noemen, ik kijk hem dan aan haha nee serieus, als ik man iets vraag noem ik hem bij zijn naam (of noem hem schat, lieverd, lief, mopper iets in die richting). Praat ik met de kinderen over hem dan praat ik over papa.
met mijn broer praat ik wel over mama en papa met anderen over mijn ouders. Ik noem ze ook nog voluit mama en papa. Ik hoor om me heen dat volwassenen het vaak afkorten naar pa en ma. hoe noemen jullie je schoonouders? In de tijd van mijn ouders hun generatie noemde je je schoonouders ook pa en ma. Ik noem mijn schoonvader gewoon bij zijn voornaam. Hij is niet mijn vader / pa namelijk.
Ik noem mijn oma gewoon oma, mijn man noemt mijn oma trouwens ook oma en ik zijn oma ook. Zijn oma is voor onze kinderen oude oma en mijn oma is voor onze kinderen omie. Mijn oma zou oude oma niet kunnen waarderen als haar oma-naam voor onze kinderen Mijn dochter heeft ook heel veel moeite met familiebanden begrijpen. Dat zij mijn kind is en ik haar moeder en mijn moeder haar oma en ik haar kind weer en mijn oma de moeder van haar oma en mijn moeder dus omie haar kind. Als dochter dat uit gaat leggen haalt ze alles door elkaar heen. En ze vraagt het heel vaak hoe het zit maar ergens blijft het niet hangen.
ik vind dat ook gek, misschien omdat ik het gewoon niet gewend ben. Maar vind dat kinderen respect voor hun docent moeten hebben en daarom meester/juffrouw of voornaam of achternaam of meneer/mevrouw achternaam horen te zeggen (en dan wat de voorkeur van de docent is) en dat docenten dat respect een beetje afdwingen door zo aangesproken te worden. Dat gevoel krijg ik minder bij alleen een voornaam. ik leer mijn kinderen ook om mensen buiten het gezin,familie,vriendengroep, met meneer/mevrouw aan te spreken en vind het denk ik verwarrend als dat op de ene plek van mij wel moet en bijvoorbeeld op school van een docent weer niet hoeft.
Bij de voornaam, dat doet mijn man namelijk ook gewoon. Hij noemt mijn vader ook gewoon bij zijn voornaam. Verder noem ik mijn vader gewoon pap als ik hem aanspreek, wij leren onze dochter papa, mama, opa, oma en als we iets aan elkaar vragen dan gebruiken we gewoon onze voornamen. Ik zeg tegen onze dochter wel weer: krijgt papa nog een kusje of ga maar even naar papa toe.
Ik ook en ik vind pa en ma zo plat klinken. Maar een volwassen vriendin die het tegen mij over mama heeft vind ik ook niet helemaal passen. schoonouders noem ik bij hun voornaam, maar meestal is het gerelateerd aan de kinderen en noem ik ze opa en oma.