Mijn man deed volgens de kinderen altijd alles fout. De pyjama fout aan (verkeerde volgorde) Tandenpoetsen fout. Verhaaltje was fout. Echt alles. Hij roept al jaren: "nee, papa doet het niet fout, papa doet het ANDERS!"
Bereid je maar vast voor , hier is de jongste 12 en brult ze omdat net die ene allerfijnste broek in de was zit, haar make-up niet wil lukken, de krul die in haar haren zit net niet moeten krullen of niet genoeg krullen of de verkeerde kant op krullen en het is altijd mijn schuld als ze te laat is.
Zo, zal maar wat gebeuren met haar terwijl haar kleinkind erbij is... Ze zal vast niks gezegd hebben tegen haar dochter...
Ik ben benieuwd hoe jij hier als ouder mee omgaat. Ik vind het bij vlagen echt verdomde moeilijk. Ik kan niet goed begrijpen dat hij op zijn bed gaat huilen om zijn sokken, in plaats van onder zijn bed te kijken (waar zijn sokken dus lagen).
Mijn ouders kennende (80+) houden ze het zo lang mogelijk stil. Ik wordt ook pas door ze op de hoogte gebracht als (in ons geval) mijn vader met spoed wordt opgenomen in het ziekenhuis om er vervolgens achter te komen dat hij al maanden aan het knoeien was met zijn gezondheid. Achteraf viel het heel hard mee, hij had een te lage bloeddruk en loopt bij diabetesverpleegkundige,huisarts en cardioloog en op 1 of andere manier had iemand besloten dat bloeddrukverlagende medicijnen de oplossing zou zijn tegen zijn klachten. Moet er bij zeggen dat mijn vader niet verder kwam dan , ik voel mij zo hol van binnen, om zijn klachten te omschrijven.
Hier is de oplossing gewoon even laten brullen/gaan dan is het het snelst over. Als ik me ermee ga bemoeien als ze nog aan het brullen is lijkt dit als olie op het vuur te werken en wordt het alleen maar erger. En ze nu ze ouder is kan ik haar ook wijzen op haar verantwoording. Als vuile was niet in de wasmand gegooid wordt maar b.v ergens op de grond, dan wordt het niet gewassen en kan ze wel boos zijn maar had ze het in de wasmand gegooid dan was het gewoon schoon geweest. Qua make-up en haren kan ik het me wel voorstellen en leef ik gewoon met haar mee, is ook heel vervelend dat het niet lukt en snap dat je gefrustreerd bent maar gaan liggen brullen gaat de situatie niet oplossen.
geheime tweelingbroer van mijn man soms? Roepen ze hem 3 keer en gewoon 0 reactie van hem, zo irritant!
Hier is ermee bemoeien meestal snel opgelost. Maar ik wil me er niet altijd mee bemoeien. Het geluid van zijn gehuil is soms zo frustrerend en zeker in de ochtend kan ik niet veel hebben. Als ik eenmaal wat gegeten heb gaat het beter
Ja, zou ik me kunnen indenken inderdaad. Maar als de assistente dan zegt dat die graag heeft dat je komt, dan bel je je dochter toch even? Maar tijdens het typen ging de telefoon en belde die dochter. Ze komen nu hierheen. Dochter vindt het ook niet verantwoord donderdag pas te komen. Dus dat is mooi
Uh serieus... Wow als mijn ouders daar zo mee om gingen dan zouden ze van mij letterlijk een uitbrander krijgen (en ja dat kan bij ons gewoon). En hoe moeilijk ik ook zou zitten met de kinderen qua opvang, ze zouden dus echt eerst naar de huisarts moeten voor ze mogen oppassen. Gelukkig denkt mijn man er idem dito over. Wij hebben al 1x gehad dat mijn moeder eind van de avond met spoed is opgenomen en wij dit in de ochtend te horen kregen onderweg naar werk, dat was dus rechtsomkeren (werkte toen samen op locatie), wij werken thuis. Idem toen mijn vader met spoed werd opgenomen vanwege een herseninfarct, samen zijn we de 1e dagen thuis geweest (thuis gewerkt) en ik de eerste 2 weken aangezien mijn moeder naar las vegas zou gaan en ik dat een once in a lifetime ding vond (mijn ouders kennende).
Over het algemeen doen mijn ouders netjes wat de dokter (of assistente zegt), al zouden ze er dan voor kiezen om alleen naar de dokter te gaan en dat de ander met het kleinkind thuis blijft.
Gelukkig belde dochter ongeveer uurtje geleden dat ze dr moeder had gesproken en die is meteen van dr werk naar huis gekomen en heeft dr moeder hier gebracht. Op dit moment wordt de ambu gebeld... Is ook wel echt schrijnend hoor. Dochter vertelde dat moeder zich zorgen maakt om de kosten, omdat ze zo krap zit. Dus dochter zei al, wat het ook kost, ik betaal wel.
Dat het mij nog steeds pijn doet dat mijn ex zelfs niet eens de moeite neemt om onze zoon een kaartje voor zijn verjaardag te sturen. Vraag mij af of het ooit over gaat.
Oh jeetje wat schrijnend dat je dus niet naar de dokter gaan omdat je zo krap zit dat je het eigenlijk niet kunt betalen. Gelukkig dat de dochter heeft doorgepakt
Dit had mijn opa kunnen zijn. Die weigert naar het ziekenhuis te gaan vanwegen de kosten en dat terwijl hij dus helemaal niet krap bij kas zit. Maar het zonde van zijn geld vind. Hebben hem een aantal jaar terug mee naar het ziekenhuis moeten slepen. Uit eindelijk heeft de ambulance auto hem mee genomen. Want hij wilde niet in de echte ambulance.
Toch fijn dat we t volgens de kinderen dan altijd goed doen, krijgen we tenminste ergens nog gelijk Zo jammer dat t dan veelal ook impliceert dat wij t op mogen lossen. Heb t nog zo hard geprobeerd door haar als eerste papa te leren zeggen (wat lukte) deel 2 van dat verhaal is ergens mislukt alleen geloof ik, hopelijk kom ik voor de geboorte van dr broertje er achter WAAR dat plan mislukte. Alle vragen beginnen steevast met "mama..." en ik wordt ook boven opgehaald om een pakje drinken ofzo te pakken, terwijl papa er LETTERLIJK naast zit.