Heeft mijn oudtante dr leven gekost helaas. Liep met een plek op dr borst die niet dicht wilde gaan. Hield dr mond er over tegen iedereen want wilde een ander niet tot last zijn en zat maar met pleisters en gaasjes te klooien. Totdat dr arm zo dik was dat ze m niet meer omhoog kreeg en gruwelijk pijn deed, toen moest ze wel maar toen was t helaas al vollop terminaal. Ze heeft net dr pensioen gehaald, na jarenlang ellende (niet haar toedoen) ging t zonnetje net weer schijnen voor dr...adios. Had t met mn achternicht te doen, die wist van niks en had met liefde dat ER / eigen bijdrage betaald. Iedereen in de familie overigens, zou dat hebben gedaan zonder blikken of blozen. Maar dan moet je wel weten dat er wat is. Zo'n tof mens...bah klote systeem met die zorgverzekeringen.
Oh jee...afdeling tuttebel heb ik hier ook lopen...Ik zal mn aantekeningen uit de tijd "lief en schattig" even stelselmatig uitbreiden. Tegen die tijd heb ik ze geloof ik hard nodig. Als ze hier gaat klagen dat ze de ergste ouders heeft als ze puber is, kan ze overigens zomaar gelijk hebben. Ben dan ook in staat om dan een (of meerdere) smart mirror (s) te maken met een raspberry pi. " This household has been "drama free " for: <timer dd:hh:mm:ss> " En dan wel met een wifi connector dat we m overal door t hele huis kunnen resetten.
Ha ha, toch waardering Mijn man was wel een volhouder hoor. Die ging onverstoorbaar door. En bleef gewoon herhalen dat papa het niet fout deed maar anders Maar we hebben er wel eentje bij waarbij hij echt het bijltje neergegooid heeft. Die was zo lastig. Die heeft hij de eerste 6 jaar echt niet naar bed gebracht. Alleen als ik niet thuis was ging het goed, maar als ik thuis was echt absoluut niet. Toen hebben we maar voor de weg van de minste weerstand gekozen. En bracht ik hem gewoon naar bed. Inmiddels is hij bijna 10 en gaat hij gewoon zelf naar bed
Jeetje wat verdrietig zeg. Dat vind ik echt heel erg dat mensen zichzelf om geld toegang tot de zorg ontzeggen.
@Liekje81 je zou denken dat een drukkend gevoel op de borst wat tintelingen bij iedereen een belletje gaat rinkelen. Nu ben ik benieuwd nog ze wel is gekomen
Ja, dr dochter heeft dr gebracht. Is met ambulance opgehaald. Ben vrijdag pas weer werken, dan zal ik wel zien wat er uit is gekomen in het zh.
Hier was het eerste woordje van zoon papa, gevolgd door auto en toen pas mama, Dochters eerste woordje was koe, daarna papa , oma en toen "pas" mama
Ik ook. Meer zelfs, ik koester dat. Ik ben me er maar al te bewust van dat er ooit een dag zal komen waarop ik niemand meer met ‘mama’ zal kúnnen aanspreken... Dus zolang ik kan, noem ik haar met veel trots en liefde ‘mama’!
Grappig hoe mensen kunnen verschillen. Zeg ik tegen de kinderen iets óver mijn (schoon)moeder dan spreek ik over ‘oma’ (bv. ‘geef dit eens aan oma’). Spreek ik mijn (schoon)moeder aan zonder dat de kinderen rechtstreeks betrokken zijn, dan spreek ik hen gewoon aan met ‘mama’ of ‘naam schoonmoeder’, ook als de kinderen wel in de buurt zijn. Zelf word ik ook écht niet graag met ‘mama’ aangesproken door eenieder die níet mijn kind is! Mijn schoonmoeder heeft soms de neiging om me met ‘mama + mijn naam’ aan te spreken als de kinderen erbij zijn. Ook al weet ik dat dat goed bedoeld is, stiekem gaan mijn nekharen dan toch omhoog staan Nog erger wordt het als ze over mij spreekt tegen de kinderen en het dan ook heeft over ‘mama + mijn naam’. Neen! Voor hen ben ik gewoon ‘mama’. Jij bent toch ook gewoon ‘oma’? Haha, die kleine irritaties... Zolang mijn man me niet plots met ‘mama’ begint aan te spreken, kan ik er wel mee leven (heeft die gelukkig nog nooit gedaan! Mijn maag zou omkeren ) Edit: zie nu pas dat er over dit laatste onderwerp verderop nog expliciet gesproken werd. Beetje mosterd dus
O wat zielig dit zeg Gelukkig is dochter erg begaan en adquaat! Horen jullie het vaker dat mensen bang zijn voor de kosten? Edit: ik lees nu verder en zie dat het vaker voorkomt. Ik werk zelf op een oncologie verpleegafdeling en wij hebben ook wel een aantal patiënten gehad die met een wond rond bleven lopen die uiteindelijk dus een tumor bleek te zijn die naar buiten groeide. Helemaal uitgezaaid, geen kans op genezing en binnen een paar weken/maanden overleden...
Ik merk heel vaak in mijn werk dat mensen toch niet naar de huisarts willen vanwege de hoge kosten aan eigen risico. Ik adviseer mensen met een laag inkomen om alvast elke maand je eigen risico te betalen aan je zorgverzekering. Met bijna elke verzekering is dit wel af te spreken. Hebben ze geen zorg gebruikt dan ontvangen ze het gewoon terug. Zo komen ze niet ineens voor een hoge rekening te staan.
Mijn vader is ook overleden. Mijn moeder is een paar jaar geleden hertrouwd. Haar man spreken we aan met zijn voornaam, wilde hijzelf. Een van de kinderen had het een keer over oma en opa. Daar heb ik direct een stokje voor gestoken Hij is best aardig hoor, zorgt goed voor mijn moeder, maar hij is absoluut niet de opa van mijn kinderen. Dus die titel gaat hij niet krijgen. Voelt zo niet goed voor mij. Onze kinderen noemen hem dus ook gewoon bij zijn voornaam.
Ik word gewoon gebeld tijdens het boodschappen of ed dat ze iets lekkers willen en dat man gewoon thuis is... heel bijzonder; ik geef ook nooit antwoord en ik zeg alleen: was je papa kwijt??
Mijn ouders zijn gescheiden en waar dat ik hem gewoon met voornaam aanspreek is hij voor mijn dochter wel haar OPI. En ik laat haar zeggen want hij is de enige die de taak van opa op zich neemt. Mijn vader heeft het te druk met pintelieren en mijn man zijn vader is jammer genoeg al 20jaar overleden. Dus voor mij geen enkel probleem dat hij OPI is voor haar.
Mijn opa was overleden voordat ik geboren was. Oma is hertrouwd toen ik 3 was. Tijdens hun verloving heb ik hem opa voornaam genoemd, maar daarna gewoon opa, en zo heeft hij ook altijd gevoeld voor mij. Mijn moeder noemde hem wel bij zijn voornaam. Mijn "echte" opa ken ik alleen van een paar zwart wit fotootjes.
Je moet doen waar je goed bij voelt. Iemand op deze leeftijd papa noemen terwijl het niet je vader is lijkt me ook raar dus zou ik hem aanspreken met zijn naam. Betreft de titel opa kan ik me voorstellen dat je voorzichtig bent met die titel. Dat is een gevoelskwestie, misschien voelt het nooit goed maar zo lang dat niet zo is gewoon zo laten. Dan is er geen goed of fout. Mijn moeder is nog alleen, als ze iemand ontmoet kan ik me ook niet voorstellen dat ik hemmdan papa zou noemen
Fijn dat hij voor jou een opa was! Een deel van mijn kinderen hebben hun opa nog wel gekend, een deel van de kinderen niet. De man van mijn moeder is best aardig hoor, maar hij kan voor mijn gevoel niet eens in de buurt van 'opa' komen. Dus dat zal hij nooit worden ook. Ik was al getrouwd en had zelf kinderen voor mijn vader overleed. Dus hij is idd nooit als vader voor mij geweest. Het voelt idd niet goed om het de titel 'opa' te geven. Zal hij echt nooit krijgen. Het is allemaal op een wat vreemde manier gegaan, mijn moeders tweede huwelijk. T is inmiddels 6 jaar geleden, maar zit nog te janken als ik er aan terugdenk...