Jij was ook al vroeg wakker zie ik Ik denk 11, loop volgens mij gelijk op met jou. Maar vanmorgen getest en mega Omo wit. Dus hier is t weer klaar denk ik. Begin steeds meer te geloven dat een natuurlijke zwangerschap niet meer weggelegd is voor ons. Had deze ronde wel veel hoop maar helaas weer.
Oh nee enige hoop die je nog hebt is dat je heel misschien toch nog wat vroeger bent, en dat de urine misschien niet geconcentreerd genoeg was (zoals mijn verhaal gisteren). Was echt een wereld van verschil met ander merk en andere urine! Maar ik herken je gevoel over natuurlijke zwangerschap. Ik heb ook altijd hoop gehouden maar hoe realistisch is dat gezien de voorgaande jaren? Waarom al die jaren niet en dan wel ineens? Die kansen lijken me zo klein. Maar het kan wel, zoals bij Betsies Die hoop is ook wel iets moois elke maand, maar het wordt vervelend als je er elke keer zo hard van af keldert.
@Leraje dat snap ik heel goed, ik heb mega testvrees dus dan is wachten niet moeilijk. Ik hoop heel hard op twee mooie streepjes voor jou, vanavond misschien? Want eerst was er nog leuke afleiding toch? @GroeneBomen dankjewel, ja mooi gezegd, zo voelt het wel @DangerBlonde potverdikke ik hoop ook dat er bij jou sprake is van vertraging op je test, net als bij @M061987 En het kan inderdaad dus ineens zijn dat je lichaam het snapt, daar hoop ik ook weer heel hard op! (En dat het dan ook snapt dat het negen maanden nodig heeft)
Ik had zoiets raars gister avond. mijn menstruaties duren 4 dagen sinds ik pil loos ben, dag 4 vaak beetje bruin bloed en dan klaar maar gister avond verloor ik ineens mega veel bloed en stolsels, vanmorgen ook weer bruine stolsels en zit nu op dag 5.. zit ook gigantisch onder de puisten … en ze gaan maar niet weg Kan dit door stress? Relatie is niet echt op zijn best en ben zelf zo onwijs moe/bang voor alles wat komen gaat Ook de angst dat alles weer erger word. Was donderdag echt zo niet lekker door mijn ms en had dit 12j geleden toen ik nog niets slikte. Moest ook me bed uit omdat ik doorlekte
Ik heb twee kennissen (37 en 40 jaar)die na 10 jaar (mmm zonder resultaat) natuurlijk zwanger werden (allebei in de lockdown, dus wellicht heeft meer rust er wel mee te maken, maar dat weet je nooit zeker). M’n moeder na 16 jaar, dus ja, alles kan, alleen bij mezelf heb ik de hoop inderdaad ook al opgegeven. Al is het wel altijd in de pauzes tussen terugplaatsingen een goede afleiding. Ik wacht nu met smart m’n ovulatie af.
S Stress kan sowieso heel veel doen. Sommigen hebben dit de eerste maanden na een vaccinatie, kan dat het zijn? Vervelend is het sowieso! En blijf werken aan je relatie, ik probeer die altijd op nr 1 te zetten (op nr 2 pas de kinderwens). Vertel dus wat je voelt, waar je bang voor bent, etc. Krop het niet op en probeer je angsten/saggo gedachten niet op hem af te vuren
Ik heb me niet laten vaccineren juist daarom! ik vertel wel alles alleen hij praat niet wat zorgt voor ergenis etc
Ik bedoel dit totaal niet als kritiek, maar uit enige bezorgdheid: jij bent behoorlijk jong nog, je vriend volgens mij ook. Al heel vroeg in het proces gaan jullie de mmm in voor onderzoeken - terecht, blijkt na onderzoek, maar jullie zijn als stel wellicht nog niet helemaal toegegroeid naar dit best zware traject. Daar komt nog bij dat veel mannen sowieso al niet zo goed zijn in met hun gevoelens omgaan vanwege hun opvoeding - en jonge mannen zonder al te veel levenservaring nog veel mínder. Ik kan me voorstellen dat hij op dit moment in zijn leven volledig dichtklapt met zo'n traject in het vizier, helemaal omdat de 'schuld' bij hem ligt. Daar komt bij dat als je eenmaal kinderen hebt, onderlinge communicatie alleen maar belangrijker wordt om je relatie goed te houden. Zou het niet verstandig zijn om hem en jullie relatie wat meer tijd te gunnen om goed te leren omgaan met zijn/jullie emoties, voor jullie daadwerkelijk een traject ingaan? Bijv met therapie voor hem en jou en/of relatietherapie voor jullie samen, om te leren praten. Dat je nu al steeds zo moe en bang bent, is heel erg heftig. Hij heeft dat ws ook, maar dan van binnen. Jullie zijn jong genoeg om over een jaar of twee nog stééds erg jong te zijn om een traject in te gaan (en daarom goede resultaten kunnen verwachten iig van jouw eitjes ). Omdat jullie er zo vroeg bij zijn, hebben jullie nu nog de ruimte om te zorgen dat jullie relaties zo'n traject overleeft en dat jullie de beste ouders te worden die jullie kunnen zijn. Zou je niet willen overwegen om die te nemen?
Ik help je hopen, maar ik heb niet echt een ander gevoel dan normaal.. er heeft een boel gerommeld de laatste dagen, maar geen resultaat. En idd zoveel tijd niet gelukt waarom nu dan ineens wel. Ik ben eigenlijk aan het hopen dat we snel een goede uitslag hebben van de klinisch genetica en dan door kunnen naar ivf. En ontzettend aan t hopen dat we dan niet nog eerst een half jaar op de wachtlijst moeten… of nog langer. Ik heb weinig vertrouwen in iui omdat ik niet weet of mijn eileiders hun werk doen. Ook vanwege de endometriose klachten die steeds erger worden. Vermoed van niet anders was t nu wel gelukt een keer. Aan het zaad van m’n man ligt t niet, dat is heel erg goed. Kan soms echt zo boos zijn op m’n eigen lijf. Stomme hormonen, stomme baarmoeder, stomme eileiders, stomme eierstokken. YOU HAD 1 JOB! Maar even los van mijn klaagzang heb jij al oploop? Ik zou even aankijken of dit de komende cycli ook gebeurt. Als je dit al had voordat je aan de pil begon, zou het goed kunnen dat je cyclus weer terug naar af gaat. Ik heb daar ook last van helaas. Heb je ook veel krampen die eerste dag? En hoe groot zijn je stolsels? Volgens mij mogen ze niet groter zijn dan een euro munt. Dan is het nog ‘oké’. Wat je zou kunnen proberen als je veel krampen hebt is meteen bij de start van de bloeding 2 Aleve Feminax pakken. En dan elke zoveel uur (staat op t doosje) eentje. Geloof 4 per dag. Doorgaan tot de dag/dagen die zo zwaar zijn voorbij zijn. Aleve remt de prostaglandines volgens de bijsluiter. Daardoor minder zwaar bloedverlies. Het helpt bij mij wel voldoende om de scherpe randjes eraf te halen, en ik bloedde daarvoor ook altijd helemaal wezenloos leeg. Inclusief vies bed en kleding de eerste dagen. Nu een stukje minder met de aleve. Je kan ook snachts een menstruatie cup proberen, of een tampon. En daaronder een maandverband als je t niet vertrouwt. Dat helpt mij ook goed om in elk geval de wc te halen zonder bloedbad in m’n kleren en bed. Wat betreft je relatie: ik denk dat het meeste hier al gezegd is. Rot voor je dat dat ook nog niet lekker loopt. Blijven praten is wel het belangrijkste. Ik kan me ook voorstellen, maar dat is even mijn aanname, dat je vriend een enorme klap en een giga deuk in z’n mannelijke ego heeft gekregen door die uitslag van geen zaadcellen. Geloof me, daar is een man niet trots op en hij schaamt zich er dood voor. Dat gaat ie niet even zomaar aan z’n maten vertellen. Zoals mijn baarmoeder one job heeft, hebben zijn ballen dat ook. En mannen en hun zaakje dat is hun heilig. Als dat niet werkt dan ben je geen echte man in hun ogen. Dat werkt vaak nou eenmaal zo in de mannen cultuur (zullen wij vrouwen nooit snappen haha). Zal ik je wat vertellen: toen mijn man zijn zaadonderzoek terug kreeg, wist zijn huisarts niet hoe hij dat moest uitlezen. Hij deed het helemaal verkeerd en gaf mijn man dus ook helemaal de verkeerde uitslag door. Hij belde me op en zat in zak en as, doodverdrietig, omdat de huisarts had gezegd dat zijn zaadcellen heel slecht en weinig waren. Zijn angst: ze gaat me verlaten voor een ander die wel goed zaad heeft en die haar wel makkelijk kinderen kan geven. Die angst heeft hij nog heel lang gehad, ook al wisten we na een week of zo via de gynaecoloog dat zijn zaad helemaal top in orde was. Hij was echt bang dat ik bij hem weg zou gaan. Terwijl ik uiteindelijk het probleem was, en ik hem vroeg of hij om die reden bij me weg zou gaan? ‘Nee natuurlijk niet!!’ Maar andersom voelde dat dus eenmaal zo voor hem Mijn ongevraagde advies: erken zijn gevoel en dat het er mag zijn, laat hem even afkoelen, doe even allebei je eigen ding. En probeer over een week of zo eens rustig er voor te zitten samen, drink een wijntje samen, en vraag hem hoe hij zich voelt. En of hij zich schaamt. Ik denk als hij voelt dat jij hem snapt en steunt dat het beter zal gaan straks. ❤️
Bedankt voor je lieve reactie! Ik gebruik btw al de grootste tampons en maandverbanden die er zijn en daar doe ik gemiddeld 3/4 uur mee Ja die angst heeft hij enorm gehad, nog wel hoor, maar ik zei dat dat niet de bedoeling is dat we dan maar de relatie opgeven! Morgen eerst eens kijken wat het ziekenhuis te zeggen heeft. We zijn vandaag samen naar de thaise massage geweest en gaan zo bij mn schoonmoeder eten (hij wil liefst afzeggen en bankhangen) maar kunnen we niet maken
Ik begrijp je reactie maar niet volkomen. Ik vind het soms zo naar dat er altijd maar naar leeftijd wordt gekeken en het hebben van levens ervaring. Daarintegen zijn we al 6 jaar samen en zijn we niet het koppel wat na 1 maand al aan kinderen begint. En ja we zijn jong maar hebben beide een flinke rugzak mee en daaruit ook heel wat levenservaring opgedaan. Ik voel me soms sowieso al een buitenstaander omdat de gemiddelde leeftijd hier stukken hoger is qua traject etc, en ik begrijp dat je me niet aan wilt vallen hoor maar waarom zou ik mn wens uitstellen omdat we jong zijn. Elke relatie heeft ups en downs en we komen hier ook wel weer uit.
Dat is voor de nacht niet genoeg idd. Dubbelop dan? Kan je in elk geval de nacht door slapen.. Die massage klinkt wel lekker! Goed gedaan zo lekker samen. Succes morgen!
Knuffel voor jou @DangerBlonde. Denk dat niemand zo goed de teleurstelling kent als wij hier. Hopelijk heb je toch een beetje kunnen genieten van je zondag. @Michelletb97 los van jullie leeftijd: wat moeten jullie al zware kost verwerken zeg. Hoop dat jullie hierin samen jullie weg vinden! @Leraje hou jij het een beetje vol?
Hoe is het @Leraje ? Heb aan je gedacht vandaag. Vanavond testen? Echt super shit dat je geen cryo’s hebt. Dan is het wachten extra slopend. knuffel voor jou, hopend op een wonder
@DangerBlonde ach jakkes. Ja stom is dat. Je hoopt toch dat je die ene uitzondering bent en dan ben je toch weer teleurgesteld in je lijf daarin. Tegen beter weten in ook nog. Maar goed, zo werkt ons brein gewoon... een mens heeft dromen en wensen en als t lijf dan middelvinger opsteekt moet je maar gewoon F you tegen je lijf terugzeggen. T is ook gewoon stom. @Michelletb97 zwaar zo bespreek dit ook gerust met de gyn he! Ik heb ook al aangegeven dat wij er tegen op zien en of ze ook vinger aan de pols wil houden om te zien of wij het nog oke vinden. Als het niet zo is, lassen we pauze in. Want soms is doorgaan ook achteruitgaan en kun je door pauze juist weer verder gaan (Dit is vooral als je verder in t traject gaat dat je echt goed je grenzen gewaakt. Nu wil je gewoon weten waar je aan toe bent, dat geeft ook zoveel stress en is ook super rot)
Dames, fotoshoot overleefd hoor we kwamen daar binnen en mijn schoonmoeder keek mij aan en zei: wow! Wat ben je mooi en je hebt je prachtig opgemaakt! Je ogen zijn zo sprekend, ik vind het prachtig! Nou ik had er gelijk zin in ik voelde mij ook écht mooi
Dames dit geloof je toch niet, test kapot plas op. Misschien later nog es als ik me er weer toe kan zetten.
Ik bedoel niet dat je vanwege je leeftijd niet er niet aan moet beginnen, maar aan een stel van eind 30 zou ik niet zo snel zeggen "wacht even tot jullie je samen beter voelen" want die tijd héb je dan niet meer. Anders zou het op die leeftijd ook een goed advies zijn imo. In dit geval bedoel ik niet dat je vanwege je leeftijd het niet zou moeten doen, maar dat je leeftijd je juist de ruimte geeft om eventueel te zorgen dat jullie er samen mentaal gezond instaan. Die luxe heb je niet als je zoals mijn man en ik tot in de 30 voor we er serieus mee bezig gingen. In zijn algemeenheid lijkt het me altijd verstandig om te zorgen dat je relatie stabiel is en je allebei genoeg weerstand hebt voor je een moeilijke periode ingaat. Maar wederom, met kinderwens kun je dat na 35 eigenlijk niet meer doen. Maar voor 25 wél.