Hallo dames, Het is al weer jaren geleden dat ik een normale baan heb gehad. Ik wil heel graag, maar ik ben zo bang! Bang dat het me niet gaat lukken, bang dat ik het allemaal niet kan bolwerken. Maar ik wil wel heel graag! Ik solliciteer ook heel dapper, maar zodra ik gebeld wordt voor een gesprek gaat het mis. Dan kan ik wel huilen zo bang als ik word, ik krijg hartkloppingen, moet huilen, ga trillen en word duizelig. Het is me wel eens gelukt om naar een gesprek te gaan, maar zodra ik aangenomen werd sloeg de angst weer toe en zei ik het af. Waardoor ik ook weer verdrietig werd, omdat het me frustreert en ik teleurgesteld in mezelf ben. Nu ben ik vandaag weer gebeld en uitgenodigd voor een gesprek. Voor morgen.. maar ik voel me alweer helemaal paniekerig. Ik weet niet wat ik moet. Ik begrijp ook helemaal niet wat er met mij aan de hand is dat dit telkens weer gebeurd.
@Beheer kan dit verplaatst worden naar de Lounge? Hier krijgt ze denk ik niet zoveel reacties.. Hoe is het uiteindelijk gegaan? Ik heb verder geen tips voor je, maar misschien dat praten met een professioneel iemand wel iets kan helpen?
Waarom stopte je destijds met werken? Ligt daar allicht iets waar je wat mee kan? Evt. beginnen met vrijwilligerswerk oid waar wat minder druk op je nek ligt maar je wel t ritme ervan krijgt en kunt zien dat je t wél kan bolwerken?
Lief dat je het vraagt! Het gesprek is goed gegaan. Het is me gelukt om er heen te gaan, wat al heel wat is. Ik moet nu 2 weken wachten of ik aangenomen word of niet. En als dat wel zo is zal de angst weer toeslaan denk ik. Misschien dat het inderdaad kan helpen om erover te gaan praten.
Ik moest stoppen destijds om dat mijn contract afliep. En ze geen vast contract aanboden. Ben daarna nog even naar school geweest, maar dat hield ik niet vol vanwege de druk die op me stond en de prestatie drang die ik had + perfectionisme. Het was gewoon niet te doen en ik raakte overspannen.
Wellicht een optie om met de praktijkondersteuner te gaan praten? Om te kijken waar de paniekaanvallen vandaan komen en jou zo verder helpen.
Oef perfectionisme is een mooi iets maar een kneiter valkuil als je die niet in toom houdt. Heb er hier mee te maken mee gehad icm extreem hoog verantwoordelijkheidsgevoel, met bijna burnout cadeau. Beste advies wat ik dan kan geven is kijken of je bij een psycholoog handsvaten kan krijgen, al of niet via een praktijkondersteuner. Prestatiedrang en perfectionisme is leuk maar in dit geval werkt t je vrees ik hopeloos tegen en zal je die knop om moeten leren zetten anders hou je jezelf gevangen. Maar dan moet je wel op je gemak achterhalen waarom die twee zo hoog zijn geworden dat t uberhaupt een probleem werd (wat zorgde ervoor dat ze buiten proportioneel AAN stonden, want in die hoek zit ook de UIT schakelaar (of de volume regelaar)). Tackle je dat probleem niet, dan blijf je in t cirkeltje teruglopen dat je jezelf voorbij blijft lopen, niet alleen met werk maar ook met allerhanden andere mogelijkheden in je leven. Zou zo zonde zijn.
Meid dit klinkt als een paniekstoornis. Ga inderdaad langs de poh, en overweeg met hem/haar een doorverwijzing naar een psycholoog. Zonde om hiermee zo rond te blijven lopen.
Ben je bekend met angststoornissen? Misschien een idee om dit aan te pakken eerst? Ik herken het wel deels, ben vaak bang voor het 'onbekende', solliciteren vind ik ook echt helemaal niks.
@Alpacaatje misschien kan CGT/ RET (resp. cognitieve gedragstherapie/ rationeel emotieve therapie) je helpen.