Mooi nieuws. Echter sta ik wel te kijken dat ze jullie doorverwijzen naar maatschappelijk werk (los van dat dat nooit kwaad kan!) omdat de kans bestaat dat het niet gaat lukken. Ik snap dat je met alle scenario's rekening moet houden maar jee... je staat nog maar aan het begin. Dan ga je er toch gewoon vanuit dat het jullie gegund is? Dan ga je jezelf toch niet nu al bezig houden met dat het mogelijk niet gaat lukken? Maar kan aan mij liggen hoor en mogelijk is het heel basic wat je gaat bespreken, dat is natuurlijk altijd fijn.
Ben wel benieuwd: hebben jullie die gesprekken al (veel) gevoerd over wat als het niet lukt? Wij niet echt. We gaan er nog steeds vanuit dat het goed komt. Ik heb wel het idee dat als het toch niet goed komt, ik niet wil adopteren/pleegouders oid. Dan echt kinderloos. Maar wel sterk het gevoel dat er iets 'voor in de plaats' moet komen dan. Hebben jullie dat ook? Klinkt misschien raar, maar dan een hond, een vakantiewoning, weet ik het, maar iets van perspectief ofzo?
Ik wilde zelf ook wel iemand erbij om te praten, mn vriend vind het erg moeilijk om verder te denken en ik weer wat minder. Ik heb zoiets van ja we moeten ook reeel blijven en tuurlijk moet je er vanuit gaan dat het lukt, maarja als wij over 6 weken horen het is genetisch en onmogelijk vind er geen operatie plaats en ook geen ICSI. Ik vind het juist fijn dat het kan, het kan er niet slechter van worden! Ik wil sowieso niet kinderloos blijven, dan moeten we kijken of we beide voor een donor gaan tegen die tijd.
Wij wel heel veel. We hebben heel erg getwijfeld of we uberhaupt ivf/icsi wilden doen vanwege de fysieke en emotionele belasting op jezelf en je relatie. (Eigenlijk valt dat tot nu toe enorm mee, al zijn de ups/downs/ups/downs in zo'n traject wel emotioneel vermoeiend). Adoptie is niet echt een mogelijkheid omdat het gewoon niet echt een realistisch perspectief is in Nederland - de kans is nog veel kleiner dat je een Nederlands kindje mag adopteren dan dat wij zelf zwanger konden worden met hulp, en internationaal adopteren is voorlopig geen optie meer en had ik al moeite mee vanwege grote risico op mensenhandel etc. Pleegzorg is voor ons altijd wel een reële optie geweest, zowel als het ons zelf níet zou lukken, als wél. Als het nu mag lukken, dan zouden we op termijn denk ik alsnog wel pleegzorg overwegen (al hangt dat ws. wel af van hoe ons leven loopt, we dromen ook wel van in het buitenland wonen etc). Als het niet mag lukken, dan zou ik het denk ik per se wel willen doen, omdat ik dan toch een vorm van moederschap kan ervaren. Een hond (eigenlijk meerdere) is hier ook altijd het plan. We hebben dus al een hond, en die is echt ons kindje hoor... In de toekomst wil ik ook sowieso honden blijven houden, ook als zij overleden is, maar mochten we geen kind hebben, dan zou daar nog meer nadruk op komen te liggen idd. Ook voor honden geldt, wij zijn van de asielhonden/opvanghondjes We zijn softies, al onze dieren zijn eigenlijk afdankertjes en opvangertjes, en die rol willen we ook wel hebben voor kinderen die tijdelijk opvang nodig hebben. Nou goed, we houden er steeds wel veel rekening mee met dat het nooit lukt. Moet zeggen dat het ook daarom wel even echt schakelen is als het deze keer tóch lukt. Je hebt altijd wel de hoop, maar we zijn/waren ook wel steeds echt bezig met 'hoe willen we leven zonder kinderen'. En dat was voor mij geen nachtmerrie-bestaan ofzo (zij het dan wel eentje met een verdriet).
Wat fijn! Ik hoop dat jullie snel die helderheid hebben en ook dat ze gewoon zaadjes kunnen vinden voor icsi! En vind die maatschappelijke zorg ook wel een goed idee om te ondersteunen bij het praten, al verbaast het ook mij een beetje dat ze er meteen mee komen - sowieso is de kans bij ivf 'maar' 60% gemiddeld dat het lukt, dat is bijna hetzelfde als 50% - dus er is een heeeeel reële kans dat wij allemaal kinderloos blijven ondanks het traject. Dus snap eigenlijk niet waarom ze het dan niet vaker aanraden, want vind het best een heel goede tip.
We denken nu zo: geen adoptie, geen pleegkind en geen donor. Maarja, wie weet verleg je de grenzen.. ivf was nooit een obstakel voor mij. Toen ik een tiener was dacht ik altijd al; oja, een kindje moet via het ziekenhuis (omdat m’n ouders zo lang bezig zijn geweest). Dus vond het eerlijk gezegd vervelend dat ik nog jaren moest wachten voordat we met ivf mochten beginnen. En geloof me, we hebben in die 3,5 jaar echt alles uit de kast gehaald hoor. Iui leverde daarna niets op en bij ivf van de 3 terugplaatsingen 2x zwanger, maar niet blijvend. Ik hoop dus dat er ooit een poging blijft plakken. Ik wil ook best flink sparen voor een vierde poging of voor poging in het buitenland.
Even iets heel anders maar moet het echt van me af schrijven: Even klaagmodus, niet netjes maar doe het toch. Ben zo blij dat die "trut" vertrekt (collega). Zoveel dingen die ik niet ga missen aan haar. Vrijdag had ik mijn raam even open gezet omdat ik het warm had, vroeg ze zoals ze altijd doet met een open raam, deur, airco, mag het raam dicht heb het koud. Madamme is gewend altijd haar zin te krijgen, bijna 50 jaar maar zo een klein kind. En ik dacht echt "nee, deze keer niet" dus antwoordde ook "nee, straks, ik heb het warm, maar laat hem niet lang open". Maar de goedzak die ik ben, heb ik hem met 10 min dicht gedaan omdat ik mij schuldig voelde. Vandaag (over 3 dagen gaat ze weg) was ze in overleg en ik en mijn manager hadden het koud en hebben de airco met verwarming aangezet. Toen zij beneden kwam weer uit en later weer even aan met een andere fan speed, zodat zij er minder last van zou hebben. Zo net vraagt mijn manager of hij uit kan want het is warm genoeg en ze vraagt het ook aan haar. Komt ze weer met haar steek onder water "heb het de hele dag al bloed heet maar durf niks meer te zeggen". Ik moet dan echt tot 10 tellen en de mantra herhalen, nog 3 dagen, nog 3 dagen. Dit gaat al 7 jaar zo. In ons oude pand is de hele indeling veranderd omdat zij het altijd koud had, op de toch zat, last van haar arm en nek kreeg enz. Het is toch eigenlijk abnormaal!
@Leraje whaaaaaaaa jij ook zwanger, proficiat!! Zo blij voor jou! @M061987 dat is een super oploop!! @Asil oh die collega wat een drama. Gelukkig is ze over 3 dagen weg! Vandaag heerst hier op het werk ook een ‘sla jezelf’ sfeer iedereen is geïrriteerd inclusief ik heb net een tompouce gehaald bij de Hema omdat ik daar ineens zo’n zin in had. eet ik normaal eigenlijk nooit. Maar ik wacht nog op m’n menstruatie. Heb al 3 dagen beenkrampen en ben echt niet te genieten. Iedereen is lastig en ik heb geen lontje. Mijn dochter maakt nu de wendagen op de basisschool, beïnvloed haar doen en laten ook een beetje.. mijn gastouder is al 2 weken ziek = kind thuis en ik moet daarnaast zien te werken.. plus gisteravond kwamen we erachter dat bij de klinische genetica de boel stil ligt o wat waren wij boos. Ingelogd op zijn digitale dossier om te kijken of er nou eindelijk eens een uitslag was. Bleek dat ze eind september iets van een uitslag van zijn vader binnen hadden gekregen maar dat die niet voldoende was. En daarna is het radiostilte.. eind september zijn wij dus niet gebeld, er is niks gebeurd nu. Vanmorgen geprobeerd te bellen, ja goh meneer die arts werkt hier niet meer een vervanger wisten ze nu nog niet want die moest zich eerst helemaal inlezen in het dossier. Dus we kregen niemand te spreken, we moesten maar weer mailen. We waren om te schieten, echt. Heb daarna meteen mijn gyn gebeld, onze hoofdbehandelaar die ook de regie heeft. Uitgelegd aan de assistente wat er gebeurd was, die stond vierkant achter ons en vond dit ook belachelijk. Heb gevraagd of de gyn weer even aan de teugels kon trekken, want wij lopen vast.. Gyn was vandaag vrij maar ze zou meteen donderdag een belafspraak voor me inplannen. Nou, dat had ik ook bij die andere afdeling gewild. Blijkbaar zijn ze daar niet zo begaan met hun patiënten. Ik heb dus echt een pesthumeur vandaag met al die dingen plus mijn pms hormonen wil gewoon onder een dekbed duiken met chocola en taart en iedereen wegsturen.
Echt dat, zeiken om het zeiken. We proberen haar al geen ingang te geven want als je dat doet... mennn
Wat een achterlijke gladiolen! Je zou ze toch door de telefoon willen trekken. Zo iets belangrijks en zo onbenullig mee omgaan doe daar boven op de "bitchslap in your face" humeur en je hebt een nucleaire bom die elk moment kan ontploffen. Hoop wel dat het lontje iets is geblust met de "schrale" troost van je hema tompouce want die zijn echt HEERLIJK. Maar meid, heb het met je te doen. Dikke middelvinger naar je collega's van mij voor jouw.
Hihi nee ik hoop met je mee hoor! Je wacht nu al lang zat! Wel fijn dat de kinderwens van je ouders alsnog vervuld werd meer jeetje 17 jaar is lang om elke maand de hoop te verliezen. Mijn tante had ook soortgelijk verhaal. 22 en wilde zwanger raken... 20 jaar later een zoon gekregen. 43 was ze. 10 maanden nadat mijn moeder mij had gekregen beviel zij dus van haar zoon. Was heel bijzonder zo. Enige waar ze van baalde dat hij niet 8 dagen eerder kwam: dan was ze nog 42 geweest
@DangerBlonde ik heb daar geen woorden voor... jemig. Ik vind dat wel echt heel slecht zo mep ze!!!! @Michelletb97 wat goed om te horen en wat fijn dat er al een tijdpad duidelijk is: onder voorbehoud van wat er uit onderzoeken rolt natuurlijk. Maar een arts waar je vertrouwen in hebt, is al zo fijn! Spannende tijden voor jullie
Enige dat ze nodig heeft is een uitgang hahahaha adios! En tot nooit weer ziens Hopelijk neemt ze wat lekkers mee voor t afscheid
Welnee joh ook dat moet allemaal volgens haar wens, niet te druk, het liefst helemaal geen algemeen afscheid. Kind heeft overal "last" van , geluid, geur, warm, koud, druk, stress, is altijd het slachtoffer ergens van. En kan oude koeien van begin dienstverband nog zo erg omhoog halen alsof het gister is gebeurd, en ze werkt hier 11 jaar. Ze is niet in en in slecht hoor, ze heeft ook hele lieve momenten maar meer momenten dat ik haar een "slap back to reality" wil geven. Ze heeft een klein leven, alleen haar vriend en een kat. Ze belt 3x per dag met haar ouders... Ja echt, elke focking pauze als het kan. Alles wat er hier aan de hand is moet ze eerst met hun en haar vriend (ook ex collega, hebben elkaar hier leren kennen) bespreken voor ze "er op terug komt" en man dat wil je echt niet want je productiviteit kelderd van 100 naar 0 want ze wilt dan de hele dag met je praten. Ben je het niet met haar eens, praat ze dagen niet met je of ze lult je zo erg om ver dat je maar mee gaat om van het gezeik af te zijn...
Jemig wat vermoeiend @Asil. Nog maar tot het einde van de week! Hoera! @DangerBlonde, zo, daar wordt je toch agressief van of niet dan! Wat laten ze daar steken vallen zeg. Ik krijg een verkoudheid volgens mij Mijn zwager had 'm al maar ik dacht dat het aan mijn deur voorbij ging. Hopelijk niet ook mijn man, want die kan er soms best lang last van hebben (aan de andere kant, soms ook met 2 dagen een virus wegwerken waar ik dan 3 weken over doe... ).
Bluh ik heb beeld! Wat superfijn dat ze weggaat dan ik heb deze collega’s ook rondlopen hoor. Probeer ze zo veel mogelijk te vermijden.