Dat is niet de bedoeling ♥. Het is gewoon sinds het jaar dat ik nu mee schrijf helaas elke keer zo geweest als ik tegelijk met anderen was of in dezelfde periode dat ik buiten de boot viel. Toen ik zwanger was, was ik dat tegelijk met iemand en ik had een MK en zij bevalt al bijna. En ik gun het iedereen, echt want we verdienen het allemaal even hard. Maar ik had graag mee gedaan. En nu, vind ik het super moeilijk om dat onderschrift te zien, want dat had ik ook kunnen zijn.. Maar dit staat totaal los van het gevoel geven om kansen te ontnemen want we hebben het allemaal verdiend. En ik vind het oprecht fijn voor jullie allemaal!!
Nou dat laatste dus. Die van mij kan niet positief zijn, dat is wat de cijfers zeggen. Kromme en stomme gedachten en wellicht niet realistisch maar helaas wel elke keer gelijk gehad.
@Asil ik begrijp wat je bedoelt met kansen, maar ik probeer dat echt los te zien en niet te gaan tellen in forumgroepjes. Ik ken echt veel mensen waarbij het na 10 jaar of langer gelukt is, dus ik zeg maar steeds tegen mezelf: ooit komt het goed, heb geduld.
Ja dat is het, je kan wel echt blij zijn voor iemand en tegelijk verdriet hebben of jaloers zijn. Dat kan wel hand in hand gaan. En op sommige momenten ook even niet. Snap goed dat het even binnen komt dat zij bijna bevalt... ook heel herkenbaar. Niet dat bevallen, maar anderen hadden na de miskraam bijvoorbeeld meteen weer een cyclus, of de miskraam kwam vanzelf op gang weet je wel. En ik was de enige in het groepje waarbij zelfs de medicijnen niet werkten en ik heb 6 weken moeten wachten. En toen moest de cyclus nog starten. Dat voelde ook zo kut, iedereen ging weer snel door en sommigen ook meteen zwanger!
Lief, snap ik maar na bijna 6 jaar MMM, 13 IUI, 4 IVF/ICSI, 4 (5) MK's, straks TP 7 van 8ste embryo (theoretisch 9 als je mijn natuurlijke zwangeschap meerekend)... wat zijn de kansen.. Soms is realistisch zijn en stil te staan dat het misschien nooit gaat gebeuren ook ok ♥ Helemaal wanneer je uit een familie komt die aardig vruchtbaar is, oma 10 kids, andere oma 5, op 1 tante na heeft iedereen kinderen. Mijn oma van de 10 kids had haar laatste op haar 45ste. Mijn moeder en oom zijn een tweeling en waren de 1 na laatste. (sorry voor mijn doemdenkerij, zijn jullie niet helemaal van mij gewent maar moet ook realistisch zijn)
@Asil ik vind het geen doendenkerij, maar gewoon een hele normale menselijke reactie op zoveel pech en teleurstellingen. Kon iemand ook maar in de toekomst kijken en de garantie geven dat dit $&@*$* traject en de miskramen een positieve afsluiting konden hebben. Ik vind het echt heel rot voor je zolang met lege handen staan is ook niet menselijk
Daar had ik zoveel moeite mee 'ja ik was gelijk zwanger na miskraam, je bent extra vruchtbaar' eh nee ik dus niet. Ik ben niet extra vruchtbaar. Ik ben doordat de bbz in de eierstok zat juist nog minder vruchtbaar geworden. En dat in dat groepje die ook foutgelopen zwangerschap hadden binnen no time zich wel voortplanten, dat hielp niet mee. Heb rond mijn uitgerekende datum ook echt flinke inzinking gehad dat ik alleen maar dagen in bed kon liggen huilen. Rond mijn uitgerekende datum lag ik ook met de benen wijd... bij de fertiliteitsarts ipv bij de verloskundige. (En emdr heeft mij goddank goed geholpen) En daarom heb ik mij wel aangesloten hier: ik ben dan voor de derde niet zo lang bezig, maar heb wel een rugzak al mee. En echt, ik wil dolgraag als laatste aan de beurt zijn, als dat zou betekenen dat de kinderlozen hier eindelijk mama kunnen worden zou ik het gelijk doen. Ik zou zo uit de rij stappen en jullie voor laten gaan, zonder probleem. Ik gun jullie het zo snoeihard
Wat gaat het aantal berichten hier soms hard @Didi5555 gecondoleerd! @Leraje ik vind net als de andere de testen er prima uitzien! @M061987 we duimen gewoon nog voor een hele mooie oploop! @Asil ik snap ook heel goed wat je zegt hoor. Wij hebben het hier thuis ook over en ook wel met mijn ouders dat we ook gewoon moeten leven en er rekening mee moeten houden dat het voor ons gewoon niet weggelegd is. Ben daar ook heel realistisch in. Stiefbroer van me partner en zijn vrouw konden ook geen kinderen krijgen en als ik nu naar hun leven kijk denk ik je kan ook gelukkig zijn zonder en dat moet ook, voor jezelf..!!
Ik herken het ook heel erg @Asil en eerlijk gezegd ging/ga ik er zelf ook vanuit, daarom kan ik met deze tests ook nog niet erg uit de voeten.. Mijn zwager en schoonzus kunnen ook geen kinderen krijgen, heel traject met bbz en behandelingen... maar die hebben een heel gelukkig leven nu. Al blijft het uiteraard een gemis op dat vlak, is het niet dat hun leven leeg is, ze doen geweldige dingen. Ik denk dat ze gelukkiger zijn dan veel mensen mét kinderen eigenlijk... dat soort dingen doen mij trouwens ook wel weer twijfelen, wíl ik wel zoveel moeite doen om een kind te krijgen? Is het alle ellende wel waard? (Ik voel me ook weer raar dat ik dit soort dingen zeg nu ik voor het eerst wél positieve tests heb trouwens. Alsof het nu dan opeens toch gemakkelijk zou zijn voor ons ipv hoe lang we al wachten.)
Maar dat is ook het contrast inderdaad, 2 nichten hebben geen kinderen, 1 omdat ze nooit echt een lange vaste relatie heeft gehad. Ze is heel zelfstandig en heeft mannen voor de fun niet omdat ze ze nodig heeft. Gaat heel makkelijk op single reizen ed. Andere heeft pas laat haar "liefde" van haar leven gevonden. Hebben het nog geprobeerd op haar 41/42ste was zwanger maar MK met 15 weken. Daarna hebben ze het geaccepteerd en reizen nu veel. Ik zou ook veel willen reizen maar mijn vriend niet. Die vind het zonde van het geld, gaat liever binnen nederland, vind hij ook mooi. Dus die droom heb ik op gegeven. Maar voor de rest, zou ik net als de anderen, geen vervanging van een kindje willen maar een hond zou ik echt tof vinden. Maar ook met kind hoor. Katten zullen we altijd houden denk ik. Onze moppies zijn hoog bejaard, als ze nu zouden gaan man man man... Pfffff (17.8 jaar en 16.3, ja we tellen de maanden hahaha)
Hahah snap ik hoor, onze hond is 17,5 en dat is ook bizar. En toch zouden we kapot zijn wanneer ze sterft... (maar serieus elke keer als we denken 'misschien dat het einde nu toch in zicht komt' krabbelt ze weer op en gaat ze weer heel lekker. Ze is nu steeds weer superhyper en actief, gelukkig, want ze moet mee op vakantie ). Ik ben zelf minder van het reizen, vooral omdat ik niet wil vliegen ivm klimaat. Maar ik heb wel andere dromen en ambities. Mijn man is juist degene die graag nog lange reizen wil maken. Maar ik verzeker hem dat wij/dat hij dat ook mét kind kunnen doen. Ik vind het echt geen probleem als hij bijv. een half jaar door Afrika wil fietsen ook al hebben we een kind. Dan komen kind en ik hem af en toe opzoeken bijv. Maar het is natuurlijk wel makkelijker zónder kind
WAUW 17.5 jaar voor een hond zo bizar, je had het wel eens laten vallen inderdaad. Die van ons doen het ook nog prima, houden gezondheid nauwlettend in de gaten en kort lijntje met de DA. Die van mij wilt alles samen doen, no way dat die zegt ga jij maar ik blijf thuis.. Zo jammer.
Ik las even mee over kinderloosheid en ik vind het mooi om te lezen hoe mensen erin staan. Ik moet wel eerlijk zeggen, dat na een lang IVF traject met veel terugplaatsingen.. het wel steeds moeilijker wordt om te accepteren dat je alles voor niks hebt gedaan. Veel grenzen over gegaan.. op de spoedeisende hulp beland met bbz en tubectomie (kans 1%) met als resultaat nog onvruchtbaarder te worden dan je al was. Als we niet aan dit traject begonnen waren dan was me veel trauma en verdriet bespaard gebleven en had ik het acceptatie proces al veel eerder in gang kunnen zetten. Nu is dit acceptatie proces van de kinderloosheid nog lastig in gang te zetten als je nog middenin het traject zit.. er is nog een sprankje hoop dat het nog wel kan lukken. Het is bijna wishfull thinking geworden.. Deze gedachte zit wel heel vaak in mijn hoofd.. dat maakt het moeilijk en vermoeiend. Ik wil dingen kunnen afsluiten en door .. en dat kan op dit moment niet..
Ik stuur jou een dikke virtuele knuffel (en iedereen die het kan gebruiken, zoals @GroeneBomen wat is dat nou, nu al helderrood ). Ik snap je doemdenken/realistisch zijn en dat je naar de feiten/cijfers kijkt. Toch blijf ik hopen dat we allemaal het tegendeel van de statistieken gaan bewijzen! Aan de ene kant geeft het mij hoop dat er hier dames na 300 jaar blijvend zwanger raken, maar ik herken volledig: wanneer ik en als ik het al raak gaat het vast mis. Het is gewoon verschrikkelijk oneerlijk, meer kan ik er niet over zeggen. Zonder te oordelen, maar doe het toch: daarom kan ik niet kijken naar programma's vier handen op een buik bijvoorbeeld
Hahahaha dat zou mijn man het liefste ook willen hoor, dat ik méé ga op zo'n tocht! Maar sommige avonturen wil ik wél, en andere níet Ik zou bijv. wel een jaar met een camper willen rondtrekken door de wereld. Maar dan wil ik wel op de een of andere manier enige zekerheid qua baan/huis bij terugkomst. Ik ben best een schijterd wat dat betreft. Ik heb ook familie die dit gewoon dóet, en dat gaat allemaal prima.
Kan ik me heel goed voorstellen en juist zo'n traject maakt het idd héél lastig. Als ik nu een (vroege) miskraam krijg, gaat dat ook weer zo'n mindfuck zijn. Begin je je er net voorzichtig op in te stellen dat het misschien wél voor ons weggelegd is, en dan weer niet. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik, mocht het nu misgaan, weer een tweede cyclus wil. Misschien wel, maar niet meteen. Of misschien helemaal niet. Terwijl ik vóór de positieve test dacht 'hoppaaaa tijd voor ronde 2'. Maar dat op neer op neer op neer in je hoofd... misschien focus ik dan liever op dingen waar ik wél invloed op heb. Maar goed, nu maar afwachten dus. Wat ook dodelijk vermoeiend is
Hear Hear, hoe is het met je man? Klaart hij al een beetje op. Gewoon het gevoel bij elke TP toch weer dat sprankje, hoe minimaal ook, om vervolgens je hart weer uit je lijf gerukt te voelen is "a hard pill to swallow" andere kant. Ik moet het van mezelf doen. Puur om te kunnen zeggen "we hebben er alles aan gedaan".