Goedemorgen! Misschien voor sommige herkenbaar, voor sommige juist totaal niet. Ik ben uitgerekend in februari, maar eigenlijk nog geen seconde wat gemerkt van die “roze wolk”.. Tot 20 weken kotsmisselijk geweest, amper kunnen eten, me verschrikkelijk gevoeld. Nu 26 weken zwanger, soms tussendoor nóg misselijk, eten water verkeerd valt etc. Ik vind m’n lichaam verschrikkelijk, voel me vreselijk in m’n vel. Ik was altijd al wat onzeker over mijn lichaam, maar sinds de zwangerschap is dit zoveel erger geworden.. Ik walg werkelijk van mijn eigen lichaam. Kwalen lijken zich af te wisselen, alles wordt alleen maar onhandiger want me gefrustreerd maakt. Ik weet dat dit voor sommige gevoelig ligt omdat zwanger worden niet altijd vanzelfsprekend is, en dat er mensen zijn die niet kunnen wachten tot zij eindelijk zo’n positieve test in hand mogen hebben. Maar wat is voel kan ik moeilijk hierdoor weg gaan stoppen en geforceerd blij doen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil de baby heel graag (het liefst nu al) in m’n armen hebben maar de zwangerschap en alle gevoelens die erbij komen vallen me zo verschrikkelijk tegen. Ik kan hier toch niet de enige in zijn? Of is dit een taboe om over te spreken? Daarbij ben ik m’n dood voor de bevalling, ik heb al jaren een schimmelinfectie die niet te verhelpen is volgens de dokter. Een bepaald soort waarvan ik even niet op de naam kan komen, iets met Glabrata? Draag al jaren de ellende ervan mee, jeuk, pijn bij sex etc. Hierdoor ben ik dus extra bang, voor de baby, maar ook voor mezelf. Alles kan daar vanonder al zoveel pijn doen. Ik merk gewoon dat misschien heel veel met angst te maken heeft, onwetendheid. Hou ook echt niet van bloemetjes en bijtjes verhalen om maar gerust gesteld te worden, dat helpt alleen maar averecht. En waarom? Ben zo’n doemdenker! Verschrikkelijk. Wilde dit echt even van me af schrijven, en vooral benieuwd of er misschien vrouwen zijn die ook niet van de zwangerschap genieten of hebben genoten.. x
Wat vervelend dat je je zo rot voelt! Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee, maar misschien kun je dit bespreken met je verloskundige of huisarts? Er is vaak zo veel meer mogelijk dan je denkt om je beter te voelen!
Herkenbaar. Ik was en ben nu weer blij met de baby, maar zwanger zijn kan me gestolen worden. Vind zwanger zijn absoluut niet leuk. Ik was voor de 1e bevalling ook doodsbang, maar eerder voor het inscheuren en/of knippen, of er niks geks zou gebeuren etc. Ik had er echt paniek van en was ook bang dat ik daardoor tijdens de bevalling in paniek zou raken. Ik had toen ik in het ziekenhuis aankwam even een moment van: oké het gaat gebeuren. Mijn weeën stopte daardoor en ik besprak toen mijn angsten met de verpleegkundige en vk. Zij hebben mij gerustgesteld en goed begeleid. Al ben ik lang bezig geweest en ingescheurd, ik kijk nu heel positief terug op de bevalling. Inscheuren voel je absoluut niet, dit geloofde ik voorheen niet. Ben je bang voor de pijn door je schimmelinfectie? En dat er iets gebeurd met je kindje? Krijg je antibiotica als je bevalling begint? Pijn doet het sowieso, maar je lijf maakt bepaalde stofjes aan waardoor je het echt kunt handelen!
heel bang voor de pijn indd, en ik weet dat de ruggenprik bestaat, maar dan denk ik weer: ik ben straks (misschien) uitgescheurd, dan zit ik met een schimmelinfectie (wat betekend elke nacht jeuk), én dat de boel daar kapot is van de bevalling… Schijnt dat het voor de baby niet heel veel kwaad kan, alleen dat ze spruw kunnen krijgen, verder niets. Tóch zit me dat niet lekker, dat wil je je kind natuurlijk helemaal niet meteen mee geven bij de geboorte..
De verloskundige weet er van, en dit word allemaal nog uitgebreid besproken. Ze heeft ook aangegeven dat ze het heel serieus neemt.
Dat lijkt me dan een goede eerste stap. Ik hoop dat je je gauw wat beter zult voelen en dat je de hulp vindt die je nodig hebt!
Absoluut herkenbaar! Ondanks dat ik zelf ook in fertiliteit traject heb gezeten beide keren geniet ik deze zwangerschap echt totaal niet. Net als jou maandenlang kots misselijk geweest en heb me eigenlijk maar 6 weken oké gevoeld van de hele zwangerschap. Ben echt aan het tellen nu want ben er zo ontzettend klaar mee! Bah. Vindt er niks aan dat zwanger zijn en mijn lichaam lijkt er ook niet geschikt voor op de een of andere manier. Je gevoel mag er zijn, weet dat en voel je er absoluut niet schuldig over. Het wordt heel vaak mooier voor gedaan dan dat het is en je hoort helaas nog te weinig de mindere kanten waardoor je gaat denken dat wat jij ervaart niet normaal is. Dat is het wel. Er zijn er denk ik genoeg die zich in je verhaal herkennen echt waar. Buitenstaanders hebben vaak een bepaald beeld bij zwanger zijn en op de roze wolk zitten en zeggen dan dingen als : ‘ geniet ervan’. Dan denk ik zelf altijd waarvan precies moet ik genieten? Ik voel hem niet hoor. Fijn dat je goeie begeleiding hebt en het bespreekbaar maakt en houd je taai.
Even voor je schimmelinfecties : neem vanaf nu probiotica in. Dat geeft in ieder geval een goed zetje mee straks!
Volledig eens met @Milkyway7 vind aan zwanger ZIJN ook geen bal. misselijkheid maagklachten bekkenpijn spataderen nu weer aderontsteking Van de week bestelde mn man eten nou gerecht x leek me wel wat! 1 hap...sorry schat dit wordt m niet... Als je de naam weet kan ik eventueel wel spieken in t A. Vogel boek hier. Ik denk dat je Gardnerella bedoelt?
Deels herkenbaar! Na een lang traject vond ik het mentaal heel lastig om te genieten. Daarnaast kwamen er halverwege de zwangerschap lichamelijke klachten bij. Ik heb zoveel pijn gehad in rug/banden/bekken etc. Er waren dagen dat ik niet wist waar ik het zoeken moest.. Dus genieten zat er ook vaak niet bij. Maar weet je, je hoeft ook niet van elke seconde te genieten. Ook niet elke dag. De dagen dat ik me beter voelde of er iets was wat ik wel leuk vond probeerde ik daar bij stil te staan en kort te genieten. (Bv als ik een dag minder pijn had, als ze lekker aan het bewegen was, kamertje inrichten etc). De rest van de tijd was het uitzitten en dat is helemaal oké. Het is misschien niet wat je verwacht had, maar je bent echt niet de enige. (Net als dat je na de bevalling niet op een roze wolk hoeft te zitten ) Een zwangerschap en straks een baby hebben is ook erg pittig. Fijn dat er vrouwen zijn waar het wel soepel bij gaat en die zich goed voelen, maar er zijn er net zoveel die het niets vinden. Wat betreft je lichaam, daar heb ik geen ervaring mee. Ik vond het juist wel mooi zwanger zijn. Je lichaam verandert maar dit heeft een doel, misschien kun je het los proberen te zien van je lichaam voor de zwangerschap? Je lichaam als middel om tot je doel te komen: een prachtige baby straks! Vergeet niet wat voor een top prestatie jij en je lichaam leveren. Het is niet niets zwanger zijn, en je lichaam moet hard werken. Wat mij ook hielp is om te bedenken waar ik wel blij van zou worden tijdens de zwangerschap. Ik kocht eens wat vaker een tijdschrift, ik kocht een bad (tubble, opblaasbad), een lekkere bodylotion etc. Ik probeerde elke dag even te wandelen. Soms was dat alleen de straat uit en terug, en soms een wat groter blokje om. Ik lees dat je al contact hebt gehad met je vk over je angsten mbt bevallen en de schimmelinfectie. Hopelijk kan zij je gerust stellen en vinden jullie een manier om de angsten wat weg te nemen bij je.
Hier ook absoluut herkenbaar, bij punctie bloeding gekregen en vanaf dat moment klachten van pijn, daarbij nog weer bloedingen gehad, waarbij je bang bent op een miskraam. super misselijk,maagpijn en bekkenpijn. En nu zijn er problemen met de placenta dus nee die roze wolk heb ik nooit gehad en zal ik waarschijnlijk ook nooit vinden. En nu wordt ik ook chagrijnig van al die kilo’s die ik ben aangekomen. Tot vorige week werd ik misselijk van water en kon alleen frisdrank drinken. Nu vooral continu aan het eten om misselijkheid en slechte smaak in mond te voorkomen. Dus ben hier ook erg aan het aftellen.
Voor de zwangerschap slikte ik al probiotica inderdaad. Alleen toen die 20 (kots)weken niet omdat alles er toch constant terug uit kwam. Nu sinds een tijdje weer terug mee begonnen!
Herkenbaar met dat eten ook ja! En soms zo’n zin in iets van eten hebben, en ‘t vervolgens tot grote frustratie niet verder weg krijgen na 2 happen.. Heb even terug gezocht, maar de schimmelinfectie heet Candida Glabrata. Het lijkt wel een Harry Potter spreuk haha!
Je bent zeker niet alleen! Ik vind zwanger zijn op zich wel leuk; het idee van het groeien van mijn kindje vind ik heel speciaal. En voel me dankbaar. Maar dat is het dan ook.. lichamelijk en psychisch vind ik het erg zwaar. Ik heb geen last van ernstige dingen zoals HG of zulke hevige bekkeninstabiliteit dat ik in een rolstoel moet, maar wel 100 kwaaltjes die mijn dag al 3 maanden bepalen (ik wil zeggen verpesten maar dat klinkt wel erg negatief…) Misselijk, vermoeidheid, lage bloeddruk, alles stinkt, prikkelbaar, rugpijn, buikpijn. Daar ben ik gewoon erg moe van.. nu al! En ik ben pas 13 weken. Dat opgeven van je lichaam en geest vind ik erg zwaar. En dat stopt niet met 9 maanden, dat gaat nog na de zwangerschap maanden door. Ik ervaar dat als nòg zwaarder want dan heb je geen ‘excuus’ meer; men verwacht dat je dan weer je stabiele zelf bent, afgevallen en in control. Met een krijsende baby die niet rustig wil worden in de supermarkt want het heeft NU honger maar jij hebt je door extreme vermoeidheid verkeken op de klok en dacht dat je wel even snel kon. Maar dat zijn vooral (onrealistische) verwachtingen die ik van mezelf heb. Als ik zou aangeven dat ik het zwaar vindt dan zou er geen persoon zeggen “geniet ervan hoor!” Maar omdat ik dat niet deed kreeg ik de opmerking wel en ik voelde me daardoor waardeloos. Tip: spreek uit hoe je je voelt. Daarnaast zit ik psychisch ook niet lekker. Dit kindje kwam onverwachts en daar ben ik nog steeds niet aan gewend. Ik ben nog steeds niet blij. Soms ben ik bang dat het nooit komt. Maar die gedachte probeer ik echt de kop in te drukken. Ik neem het per dag en ga bewust uit dat het wel komt. Al voelt het soms heel anders. lichamelijk vind ik het ook moeilijk. Ik vind zwanger zijn niet mooi. Bij lange vrouwen vind ik het wel mooi, maar ik ben klein en wordt een propje, een walvis. Ik kom ook altijd heel veel aan. Mijn insteek : geef er maar gewoon aan toe. Je kan er toch niets aan doen. De baby heeft de controle en jij volgt. Praat erover met je omgeving. Als men niet weet hoe je je voelt dan gaat men er vanuit dat alles goed gaat en dat je je goed voelt. Een baby is tenslotte goed nieuws, je hebt er zelfs zelf voor gekozen, dus alles gaat goed. Dat is het idee. Neem het per dag. Ik kijk niet verder dan morgen en volgende week want ik ervaar veel stress als ik denk aan nà de bevalling. De kraamtijd, de maanden erna, het eerste jaar… wat @xxmoixx zegt ben ik het mee eens. Je hoeft niet elke dag te genieten, of een hele dag door. Het zijn de momenten: een schopje van je kindje, een compliment van je buurvrouw, een droomgesprekje met je partner over ‘straks als de baby er is’. Leg jezelf niet teveel druk op. Neem het per dag, per moment ik zou je angst voor de bevalling en het oplaaien van je schimmelinfectie wel bespreken met de vk. Want logisch dat je je daar onzeker/niet goed over voelt.
Nou in dat geval Wingadium Leviosa...zou fijn zijn. Zwangerschap is niet t moment om aan een dieet te beginnen, maar let op je suikerinname en witmeel producten. Daar is elke candida hopeloos in looove mee. Die kan je wel redelijk goed uitwisselen voor een alternatief. Pas wel op uiteraard met suikervervangers want acesulfaam-k bijv. geef je liever ook niet aan jonge kinderen in een siroopje ofzo. Wij zijn niet moeilijk met suiker ze krijgt hier echt wel een snoepje of een chocolaatje maar met bijv. light siroop/suikervrij zijn we terughoudend, zelfs al is t stevia. In zwangerschap vermijd ik die ook Er is een heel candida dieet maar die is loodzwaar en dat zou ik ff niet doen nu je zwanger bent (of wanneer je bv gaat geven). Molkosan komt ook een heel eind (voor meerdere dingen inzetbaar trouwens) maar allicht ken je die al.
Die is zoooo herkenbaar, denk ook de enige insteek die realistisch is. Deze kwam ook als een verrassing, wij zaten de sterilisatie papieren al door te lopen... Hier loopt de teller zo'n beetje tegen t einde. Kan er blij om zijn dat ik minder last heb van mn bekken dan dat we verwacht hadden gezien dochter. Maar nu weer een nieuwe kwaal (aderontsteking) die me t leven zuur maakt en mobiliteit tergt. Niet bepaald hoe ik de laatste weken had hopen door te brengen na alle inspanningen om mn bekken te besparen. Ik verlang echt weer naar mn eigen lijf: normale proporties ipv kastdeur open willen doen en tegen een bumper aankomend genaamd buik. Fatsoenlijke concentratie, ookal gaat dat nog ff duren Normaal kunnen lopen (gaat met mijn bekken ook wel ff duren) Gewoon de lekker voorspelbare kwalen, dat ik morgen redelijk kan overzien wat wel of niet kan ipv per dag(deel) bekijkend (fysiek dan, dochter gooit ook nog wel eens roet in t eten door te spoken in de nacht en die baby zal daar z'n zus vast ook wel bij helpen) Dat als ik iets zie op een menu kaart dat t na een paar happen ook nog steeds lekker is en dat dat ene watertandende gerecht niet op een ban-lijst staat. (er staat hier een compleet menu op papier "after-release" o.a. sushi (tot grote verbazing van mn man die altijd dacht dat ik daar een gruwel aan had maar nooit realiseerde dat ik maki wel eet)) Potentieel zit er wel een heel belangrijke verbetering allicht. Mijn bekkeninstabiliteit werd tijdens en na de zwangerschap van mn dochter niet opgepakt, volgens mn vk hoorde het er allemaal maar gewoon bij (incl die rolstoel) en naief als wij waren vertrouwden wij daar op, nu weten we wel beter. Na oplevering van deze pakken we dat nu gelijk op met bekkenfysio en trainingsplan ligt al klaar dus daar ligt nog een mogelijkheid om t van scratch af aan enorm te verbeteren vergeleken met hoe het was. Een betere nieuwe start dan dit is eigenlijk niet mogelijk aangezien geen enkel proces die bekken zo verslapt als een zwangerschap en bevalling. Dus allicht is dit een verrassing met een extra cadeautje! Al zal recreatief hardlopen m dan nog niet worden, maar dat is te overzien.
Vooral dat stukje dat je verlangd naar je eigen lijf. Heeeel herkenbaar. En die bumper… tsja dat had ik dus laatst met de autodeur. Ik zei nog hardop: ja lekker handig ook weer die buik .
Wat herkenbaar ook weer allemaal. Zeker dat van de 100 kwaaltjes. En ook het stukje dat je zwanger zijn niet mooi vindt, dat vind ik namelijk ook niet, en al helemaal niet bij mezelf! Als ik soms van die “blije zwangere reclames” voorbij zie komen op tv bijvoorbeeld, kijk ik de andere kant op want ik gruwel er werkelijk van . Ik vind het heel bijzonder dat een vrouwenlichaam dit kan, en ben ook dankbaar dat het zo mag zijn. Ik wil ook heel graag deze baby in m’n armen hebben, maar heel die zwangerschap kan me gestolen worden. Ik zeg ook wel eens tegen m’n vriend: kunnen ze niet gewoon aan een boom of aan een bosje groeien, en dat je ze er na 9 maanden vanaf mag plukken
@Baby94 paar weken terug zag ik een animatie van een zwangerschap en hoe er in je lijf de beol verhuisd werd. Ergens weet je t wel maar best imposant om te zien. Ging mn man klagen over een opgeblazen gevoel, perfectere timing kon haast niet. Heb t filmpje maar ff laten zien. Dat gezicht...goud waard.