Geen advies helaas, alleen een digitale knuffel. Wat ongelooflijk kut voor je dat je je zo voelt. Ik denk dat ik voor iedereen hier spreek als ik zeg dat ik je beter gun dan dit. Heel veel sterkte met deze hele klotesituatie! ❤️
@GossipGirlxoxo ik heb niet echt tips maar heb wel ervaring met heeeel weinig slaap. Het is een cirkeltje: van het kut voelen slecht gaan slapen en van het slecht slapen ga je je nog depressiever en kutter voelen. Dus op zich snap ik dat proberen je eerst iets meer te laten slapen. Heel veel sterkte ❤️
Wat ontzettend naar voor je! Ik weet helaas gedeeltelijk wat je mee maakt. Ik ben ook mijn vader verloren. Bij mij dmv euthanasie na een kort ziekbed. Maar dusdanig traumatisch dat ik er EMDR therapie voor heb gehad. Dit ook door schuldgevoel over mijn rol in het geheel. Ik wil er inhoudelijk niet teveel op in gaan op het forum maar je mag me altijd een pb sturen. Heel veel sterkte en een knuffel!
Toen ik opeens vanwege ziek zijn en medicatie gebruik moest stoppen met borstvoeding heeft de arts zelf meteen daarvoor medicatie voorgeschreven.
de praktijkondersteuner stelde ook een verwijzing voor emdr voor maar de psychiater zegt dat dat veel te vroeg is en het nu erger maakt dus dat ik daar zeker nog een paar maanden mee moet wachten. En ik denk alleen maar wtf maanden!? Ik weet nu niet eens hoe ik 1 dag door moet komen laat staan een paar maanden. Ik weet met mijn verstand dat al mijn twijfel en al mijn ‘wat als ik dit’ geen verschil meer zal maken maar mijn gevoel spreekt me zo gigantisch tegen daarin. En iedereen om me heen is lief en zegt voel je niet schuldig, je vader wilde niet dat je zo verdrietig bleef, misschien moet je leuke dingen gaan doen, maar ik krijg het niet voor elkaar.
@GossipGirlxoxo Vaak als je beter slaapt kan je de dingen ook beter relativeren. Maar het is nog zo kort geleden en je bent nu uit de overlevingsmodus en nu komt alles 10x zo hard binnen/terug je herbeleefd alles weer. En soms is dat ook een wirwar boel. Geef toe aan je emoties en praat er WEL ja met uitroeptekens over met je man ect. Het is namelijk een groot deel van de verwerking door te praten over wat er die dag is gebeurt. Knuff
voor mijn gevoel val ik met dat praten zo in herhaling tegen iedereen. Ik kan ook niet praten zonder emotioneel te worden.
Het klinkt mij wel logisch wat de psychiater zegt. Om iets te verwerken moet je eerst wat rustiger worden. Het verlies is nog zo vers. Dat heeft tijd nodig. En ik zou het toch vooral met jje man wel over hebben Probeer maar eens een skippybal onder water te houden. Hoe harder je het probeert , hoe gefrustreerde wordt je ervan en nog eens doodmoe ook En voor je kinderen moet je je ook niet altijd groot houden. Verdriet hoort bij het leven en dat hoef je niet hen weg te houden ( zoals jouw ouders juist geprobeerd hebben bij jou) Heel veel sterkte!!!!
Herhaling is juist goed klinkt raar hé? Maar het is wel zo en die emoties lekker laten gaan! De wat als is zooo vreselijk.. want wat als dit of dat maar weetje dat weetje gewoonweg niet.. 1 ding is duidelijk hij wou niet in ziekenhuis sterven maar thuis.
Bij mij is het in juni gebeurt en ben met emdr gestart in november. Ik sliep niet meer, functioneerde op de automatische piloot... Na mijn 1e emdr sessie was de mist uit mijn hoofd en ben ik als een blok in slaap gevallen. De emdr heeft me toen enorm geholpen. Heb nog wel wat sessies gehad het is heel heftig omdat je het opnieuw beleefd allemaal maar enorm effectief. Ik had ook hevige paniek aanvallen heb je dat ook?
Maar lieve schat, waarom zou je er niet emotioneel over mogen worden? Waarom zou je niet in herhaling mogen vallen? Wat ben je vreselijk hard voor jezelf.. ♥️
Ik raak van het verdriet en de twijfel inderdaad in paniekaanvallen terecht. Het begint altijd met huilen, dan twijfelen en dan eindigt het in paniek.
@GossipGirlxoxo Heer eerlijk de ambulance broeders hadden je toen er ook niet bij kunnen gebruiken, en mee na de oven is ook heel heftig en moeilijke beslissing maar op dat moment heb je besloten dat het toen goed was. En je hebt hem niet alleen gelaten. Je was er toen hij viel je hebt alles gedaan wat je kon doen. En je bent er altijd geweest en dat wist hij. Zelfs wij op forum weten het hoe liefdevol je over hem sprak dat je zorgen maakte ect! En het is normaal dat je verschillende fases van rouw doorgaat
mis heel fijn. Snap niet ene arts heel panisch doet en andere gewoon geeft. Ben zo blij ik steeds kreeg.
Dikke knuffel voor jou. Als jij je je niet goed voelt bij extra medicatie vooral niet doen. Want strals zit jij er met een probleem bij. Een hoge dosis waar je niet meer vanaf komt. En trauma verwerking als in EMDR oid zeggen zij vaak 4 maanden na trauma. Echter mijn dochter heeft het binnen die 4 maanden gehad en het heeft ook geholpen. Mijn dochter at en sliep ook niet meer. Zij was toen 8 jaar en ze vonden dat het niet zo verder kon. Laat je doorverwijzen naar een psychologe. Dit hoort denk ik ook niet bij de praktijkondersteuner thuis. Dat is leuk voor andere zaken maar niet zo complex als een trauma! Dikke knuffel ❤ N
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en zeggen dat je niet alleen bent! Mocht je er behoefte aan hebben, ik zit in precies hetzelfde schuitje je mag me altijd een privé bericht sturen om te praten!
Misschien omschrijf ik het zo goed. Ik ben heel praktisch. Weet ik ergens een antwoord niet op google ik net zo lang tot ik het weet, anders heb ik geen rust. Ook wil ik weten waar ik aan toe ben. Plannen is mijn leven. En nu kan ik nergens googelen naar antwoorden en niemand kan me een tijdlijn geven wanneer dit achter de rug is. Met al die onzekerheden kan ik niet omgaan en die zorgen voor paniek. Ik kan gewoon niet tegen onduidelijkheden.
Wat naar! Dikke knuffel Misschien kun je googelen op een acute stressstoornis en (het verschil met) een posttraumatische stressstoornis, dan kun je ook wat vinden over duur en behandeling.
Maar luister lieve Gossip... Zoals ik me je man voor moet stellen uit je verhalen hier, en je ouders waar je een superband mee hebt, denk ik dat voor hun dit JUIST vreemd is. Tuurlijk moet je praten. Verwerken = praten. En ik kan me echt niet voorstellen dat je man of je mam het vreemd gaat vinden als je emotioneel gaat worden. Nou en? Je hebt toch iets kei ergs meegemaakt? Juist deze gevoelens moet je delen... Hoe zou jij je voelen als je moeder geen gevoelens met je deelt? Of dat je erachter komt dat je man diep in de shit zit en jij het niet weet... Daar zijn familie en vrienden voor!!!!
@GossipGirlxoxo herhalen is verwerken, klein miezerig stapje voor stapje en af en toe een dreun met drie stappen terug. Je bent echt te hard voor jezelf. Het belangrijkste wat je voor hem hebt kunnen doen heb je gedaan en in elk geval in liefde geprobeerd. Je hebt hem thuis gebracht, je kijkt om naar zijn grote liefdes, ook in tijden van nood en ellende met een hart op de goede plek. Ik weet niet hoe de jouwe was, maar de mijne had me een uitbrander gegeven als ik bij de pakken neer was gaan zitten. Mja dat is familiespreuk ook wel: "opstaan en weer door" alleen dat opstaan is soms zo verrotte lastig en dat "weer door" is in t begin ook lang niet zo makkelijk. Niet omdat verdriet er niet mag wezen, maar het moet je niet gaan overheersen. Dood is inherent aan leven hoe crue en onverwacht het ook mag komen het is de puls onder je bestaan, de reden om te ontdekken, genieten en te leren. En waar verdriet iets heel lastigs is, het is ook een teken dat je een pad heb mogen delen met iemand waar je trots op mag zijn en die je dierbaar is geweest. Waar je allicht ook wat moeilijkere momenten mee hebt gehad (wie niet?) maar ook heel veel fijne, anders zou het je niet zo raken. En tuurlijk mis ik die ouwe van mij ook, helemaal nu ukkepuk er bijna is en hij die moet missen (en ukkepuk een geweldige ondeugende opa). Maar ik heb gedaan wat ik kon en had beloofd te doen en gehandeld zoals hij me (mede) had grootgebracht. Een grotere eer dan dat kan ik hem niet bewijzen. Het is prima dat dingen tijd nodig hebben en je kinderen mogen echt wel meekrijgen dat ook jij verdriet hebt en hem mist, je bent GELUKKIG geen robot. Dochter en ik zaten ook geregeld samen te huilen, nouja beter dan alleen. En vervolgens halen we de leuke herinneringen op en wordt een traan een lach. Dochter hier geef ik ook mee: Je tranen van verdriet en gemis zijn niet het ergste wat je overkomt, maar het teken dat je gezegend was met iemand die je dierbaar was en heel bijzonder voor je, die je leven heeft gedeeld. Heel veel erger zou het wezen als je nooit verdriet of gemis zou hebben gekend. Focus niet op het verlies hoe moeilijk het ook is, maar koester alle mooie momenten. Snapt ze nu nog geen bal van, althans ze snapt er IETS van maar de rest komt met de jaren wel.