De maatregelen doen me niet zoveel, de scholensluiting was even lastig, maar ook dat hebben we gered en zouden we, als het moet, nog wel een keer redden. Wat mentaal veel meer met me doet is mijn werk. Ik ben het zo zat om weer 80% van mijn diensten in volledige PBM te lopen, om de ene na de ander collega te zien omvallen door werkdruk, covid of een combinatie, om te zien dat vacatures maanden openstaan omdat er gewoon niemand is, om al maanden onderbezet te lopen en daardoor niet altijd de zorg te kunnen leveren die je wil en zou moeten leveren, om vrijwel elke vrije dag ( en dat zijn er niet veel, werk alweer weken 40+ uur per week) gebeld of geappt te worden of je extra kan werken of kan schuiven, de verbale en soms fysieke agressie van familieleden die geen mondkapje willen dragen in de algemene ruimten etc. En dan vervolgens lezen dat er maar verpleegkundigen en verzorgenden uit de verpleeghuizen naar de IC opleiding moeten! Ik ben nu op het punt dat ik denk dat we maar gewoon alles, maar dan ook alles, twee of drie weken dicht moeten gooien. Een korte, overzichtelijke maar harde klap.
Voor jou en je collega's moet het zwaar zijn om alles over je heen te krijgen. Jullie zien de directe gevolgen misschien wel het meest. Dan heb ik makkelijk praten vanaf de zijlijn. Toch hoop ik dat er veel meer geïnvesteerd gaat worden in de zorg, naast het vragen om te vaccineren. Hoewel ik inhoudelijk niets tegen het vaccin heb (al is het nog in de testfase) houd de dwang erachter me zo tegen. Maar als je dan mensen zwaar ziek binnen ziet komen of de werkdruk zo lang op voelt lopen is het wel een ander verhaal ♡
Allereerst iedereen die het zo zwaar heeft een dikke digiknuffel. Dankje ts voor dit topic. Met het verhaal erachter kan ik veel beter begrip opbrengen voor "het gezeik". De maatregelen zelf heb ik weinig last van. Ik werk al sinds de eerste lockdown thuis. En vind het heerlijk. Sinds kort waren we weer terug naar kantoor het gaan. 1 keer per 2 weken. Beide keren kon ik de dag erna geen poot verzetten. Zo moe was ik. Dus laat mij maar fijn op m'n kantoortje op zolder. Winkelen, feesten of uit eten hoeft voor mij niet perse. Ja... fijn als het kan hoor (uit eten dan ) Maar een poosje biet is ook prima. Het thuis laten bezorgen van ern sterrenmaaltijd was ook heerlijk relaxed. Winkelen kan ook online. En feestjes hield ik toch al niet van. De scholensluiting was wel echt een uitdaging hier. Ik hoop ook heel erg dat dat niet meer nodig gaat zijn. Wat wel erg drukt op mijn stemming is alle ellende die we meegemaakt hebben met de ziekte covid zelf. En de fragiele gezondheid van onze oudjes na covid. En de fysieke achteruitgang van enkele anderen in mijn directe omgeving die zorgwekkend is. En niet te vergeten het verlies van een (ouder) familielid aan covid. Wat mij ook somber stemt zijn de verhalen (op de media, maar ook uit eerste hand) hoe het in de zorg gesteld is. En dat daar NOG STEEDS niks aan wordt gedaan. Ik snap heus dat het niet zo simpel is als gewoon een zak geld eten pompen. Maar doe in elk geval iets
Ik had er aanvankelijk weinig last van, voor mijn gevoel kwam ik overal wel goed doorheen. Nu het echter mentaal slecht gaat met mijn moeder besef ik pas wat een impact alle aandacht voor covid op de ggz heeft. Mijn moeder is na een crisisopname al bijna drie maanden dakloos en vanwege hoge wachtlijsten wordt ze van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ben zo vaak boos geweest op de gemeente en op andere instanties. "Sorry mevrouw, door covid hebben we het drukker en minder personeel." Dat deze staat een vrouw van 60 met een psychische gevoeligheid nu al drie maanden op een onverwarmd bootje laat wonen (van Veilig Thuis mag ik haar niet in huis nemen), daar valt dus echt mijn mond van open! Dat is vooral waar ik nu al maanden stress van heb. Lieve moeders die tegen hetzelfde aanlopen in de ggz met hun kind: ik heb diep respect voor jullie, wat moeten jullie je machteloos voelen.
Inderdaad, doe ik dus ook. Wel weer balen die mondkapjes. Maar wat doe je eraan? Van de week een klant (vrouw,rond de 55/60jaar) die heel recalcitrant riep dat ze er flauw van was en daarom geen mondkapje op had. Dus ik haar vriendelijk uitgelegd dat ze alleen haarzelf ermee heeft en wij als personeel er ook niks aan kunnen doen en dat het voor ons beiden niet leuk is dat ik haar erop moet attenderen. Dan ga je maar met een spandoek in Den Haag ofzo staan. Dus de keer erop had ze wel een mondkapje op
verschrikkelijk waarom mag je haar van Veilig Thuis niet in je huis? Voor autisten is het echt een heftige periode. Te veel onzekerheid en (veel) te weinig ondersteuning. Veel sterkte jij en jullie! Schrijnend dat ze op een onverwarmde plek moet leven. Hoe kan het in het land als Nederland..
Ze heeft een psychose gekregen terwijl ze oppaste op mijn dochter. Gelukkig heeft mijn dochter er niets van mee gekregen en heb ik Veilig Thuis op afstand kunnen houden. Echter was dit wel een voorwaarde van hun (en volledig begrijpelijk hoor). Ik heb zelf in de hulpverlening gewerkt en het kon altijd wel beter, maar wat we nu mee maken is gewoon schrijnend. Ik had ook nooit verwacht dat Nederland zo met haar burgers om zou gaan.
Heftig zeg. Een zieke moeder is al erg genoeg maar alles wat je noemt wat daarbij komt geeft me kippenvel Heel veel liefs
De meeste maatregelen doen me niet veel. Dat restaurants dicht gaan of concerten niet door kunnen vind ik vervelend voor de eigenaren en alle personeel eromheen, maar op zich is er natuurlijk prima te leven zonder. Het leven is leuker met, maar het valt te overzien. Maar het thuiswerken en gebrek aan contact breekt me ontzettend op. Mijn werkgever is (terecht) heel streng, maar ik trek het eigenlijk niet meer. Ik kan me niet meer motiveren en het voelt tegelijkertijd alsof ik nooit meer echt vrij heb omdat werk er altijd is als ik de gang op loop boven. Maar ik vind het het moeilijkst voor de jeugd. 1,5 jaar stilstaan voor mij is niet het ergst, hoeveel verandert je leven nou tussen 39 en 41, maar 1,5 jaar grotendeels stilstaan als je net naar de middelbare of basisschool gaat, als je hulp nodig hebt omdat je je zo verveelt dat je je op school niet meer kunt concentreren, als je vol in de puberteit zit, enz, enz. Dat vind ik bij mijn eigen kinderen al moeilijk om te zien en die hebben een relatief stabiele situatie om hen heen, maar ik zie bij zoveel andere kinderen dat het nog zoveel meer doet en dat maakt me boos en verdrietig tegelijk.
Ik vind dit heel moeilijk om te lezen omdat het gewoon heel pijnlijk is om de pijn van een ander te lezen, maar tegelijkertijd heel mooi. Het plaatst voor mij bepaalde reacties (of wijze van reactie) meer in perspectief en ik denk dat dat een van de moeilijkste zaken is van samenleven, maar zeker van een forum, dat het soms goed is om dingen door andermans ogen te kunnen zien, maar dat het heel moeilijk kan zijn om dit te kunnen omdat je nu eenmaal niet in andermans hoofd zit. Doordat we als mensen momenteel noodgedwongen veel minder contact met elkaar hebben is dat nog moeilijker geworden omdat de persoon aan de andere kant van de computer gewoon anders werkt dan iemand in het gezicht kijken.
Zo blij met alle reacties hier! Geen discussie en respect voor ieders gevoel. Bedankt, laten we dit zo houden ♡
ik heb vooral moeite met de boosheid van mensen... Het zorgt bij mij voor angst.. gespannenheid. Vreet van de energie, die ik al sowieso amper heb. Ik wil het graag iedereen naar de zin maken, ben gevoelig voor sfeer. Maar nu wordt dat allemaal extra lastig. Ik had er op mijn werk altijd al moeite mee - het commerciële deel zeg maar. Het werk van cassiere, het gastvrouw deel, vind ik hartstikke leuk. Maar dat je ook het 1e aanspreekpunt bent als mensen boos zijn (op een collega, op mijn baas etc) dat vind ik normaal dus al te lastig. En dan nu dus nog de extra boosheid van mensen.. ook gericht op mijn collega's die óók gewoon hun werk uitvoeren. Zorgt hier dus al weer voor heel veel spanning. Ik moet er echt aan blijven werken om die spanning af te voeren, om te voorkomen dat ik instort. Mogelijk is het trouwens wel een verklaring voor de vermoeidheid -die normaal al erg lastig is- maar me nu bijna helemaal lam legt.. zo vervelend ook voor man en kinderen.
Ik heb niet zoveel last van de maatregelen, wat niet wil zeggen dat ik ze dus maar prima vind. Maar we gaan nooit uit en uit eten zijn we ook niet van. We zijn gezegend met gezonde kinderen die prima mee komen op school, ook tijdens een sluiting. Maar ik zie ze het liefst op school, in hun veilige en gezellige omgeving met hun vriendjes en vriendinnetjes. Gelukkig blijven de scholen nu dus ook open! Ik vind het wel triest om te lezen wat het bij sommige gezinnen voor gevolgen heeft, sterkte daar mee!
Ik snap je. Ik zit er af en toe ook helemaal doorheen. Maar het licht zal het duister overwinnen! Knuffel voor jou. We moeten er voor elkaar zijn, al kennen we elkaar niet persoonlijk. Ik voel me wel verbonden met velen hier.