Als ik me ermee bezig hou is het vooral enorme frustratie. Frustratie omdat er zoveel scheve verhoudingen zijn. Ik geloof allang niet meer in de maatregelen omdat het ene wel mag, bv met zijn allen in 1 kleedkamer proppen bij de zwemles, maar 5 meter verderop staan kijken bij het zwembad waar men veel meer verspreid kan staan kan weer niet. Nu gaat het me niet om dat kijken, wel om de scheve verhoudingen. De frustratie hoe het kan dat een stel, naar wat je zou denken, intelligente mensen die het land regeren gewoon niet inzien dat de zorg juist meer hulp nodig heeft. De frustratie waarom die mensen niet inzien dat veel wat ze beslissen gewoon niet gaat helpen. Ik kan er echt met mijn pet niet bij en hoe meer ik ermee bezig ben, hoe kwader ik word.
Sorry maar als dit niets met jou doet; dan ben je echt een harteloos persoon geworden ! En dit is pas het begin
Los van dat ik het verschrikkelijk vind (ik ben echt heel erg tegen uitsluiting), zou ik in dit geval als ouder of testen (dat kon/kan nog, toch?) of thuis blijven en het op tv kijken. Ik zou mijn kind niet in die situatie zetten, ook niet om een statement te maken. Ik ben tegen, maar speel dat niet niet ten koste van mijn kind.
Tuurlijk daar heb je helemaal gelijk in! Maar elk kind kijk uit naar de intocht van Sinterklaas. Mijn zoon vond het super jammer dat we vorig jaar ivm een verjaardag niet naar de intocht konden gaan, dus keek er heel dit jaar naar uit om te gaan en de Sint weer te kunnen zien in het echt. Gelukkig kon het waar ik woonde maar het is toch bizar dat het niet overal mocht. Misschien waren deze ouders daarvan niet op de hoogte dat het in hun gemeente anders was? En zijn ze toch met goede hoop ernaartoe gegaan om hun kindjes blij te maken om de Sint en pietjes kunnen zien, en misschien wel snoepgoed te krijgen ? Dat is toch wel een hele andere ervaring dan het op tv te zien. Zwemles of andere sport mogen ouders ook al niet bij zijn, terwijl andere moeders en vaders wel aan de kant zitten/staan. Dagje ballenbak ook al niet. Moeten deze kinderen dan voortaan maar alles op tv zien hoe andere kinderen wel alle leuke dingen kunne mee maken?
Wat bizar! Heb ik gelukkig hier nergens gezien of gehoord. Bij ons is enkel de route 2x zo lang gemaakt met het verzoek aan iedereen om afstand te houden. Wat vervolgens bijna niemand deed..
@Belle22: Natuurlijk kijkt ieder kind daarnaar uit. Dus zou ik mijn kind als ouder niet kwellen door er niet bij te mogen, maar me óf testen óf een intocht zonder QR-code zoeken óf het op tv kijken. En nee, dat is niet leuk, maar beter dan je kind zo tussen een kiertje door moeten laten gluren ed. Dit staat voor mij los van de discussie of deze ontwikkelingen gewenst zijn of niet, want dat vind ik dus absoluut niet! Maar ik wil mijn kind niet 'inzetten' in die discussie, ze hebben er al genoeg last van, alle extra's die ik kan voorkomen, voorkom ik dan liever.
Om naar binnen te mogen moest je een ticket reserveren en moet je een QR code hebben. Dat deze ouders zonder reservering komen opdagen en dan niet naar binnen mogen is gewoon dom van de ouders. Het is heel normaal dat een festival wordt afgezet met hekken als er om toegangsbewijzen wordt gevraagd. Ook logisch dat ze worden afgeschermd anders verzamelen zich teveel mensen bij elkaar achter de hekken. Ik ben tegen de QR code, en ik vind het sneu dat dit jongetje niet mocht komen, maar de foto vind ik neigen naar stemmingmakerij.
Ik ga al 1,5 jaar van me er niet druk om maken naar me er wel druk om maken. Eerste lockdown vond ik heftig. Vader en zus maanden niet gezien, dochter thuis van school. Die moest naar de noodopvang, en ondanks dat ik blij was dat we er recht op hadden, was het voor haar natuurlijk waardeloos. Sporten van haar die niet door gingen. De tweede schoolsluiting kwam me echt rauw op mn dak vallen. Ik was ook zo boos over de reden. Sindsdien heb ik een stuk minder vertrouwen in de overheid. En dat wordt er alleen maar minder op. Ik voel vooral frustratie eigenlijk. Ga van denken op gevoel, naar denken rationeel en kijkend naar de cijfers. Maar baal dat we nu weer in deze situatie zitten, en dat het alleen maar erger wordt met die 2G. Op dit moment zie ik het weer somber in. Hoop ik met heel mn hart dat in elk geval de scholen open blijven. En ik raak ook wel gestrest van telkens bang zijn voor klachten, quarantaines. Met elk bericht dat van school binnen komt, ben ik weer bang dat dochter in quarantaine moet.
Ik zou daar inderdaad ook niet naar toe gaan. Ergens snap ik het bericht wel. Deze zelfde kinderen kunnen niet meer naar de ballenbak, niet naar het zwembad etc etc. En straks niet eens even naar de kerstshow van Intratuin bijvoorbeeld. Daar gaan staan met je kind is natuurlijk dom, maar de situatie waar we momenteel inzitten is nog veel erger.
Absoluut! Alleen zou ik er dus niet voor kiezen mijn kind nog eens extra met zijn/haar neus op die situatie te drukken...zeker niet op een leeftijd dat ze dat nog helemaal niet begrijpen (ik begrijp het als volwassene al amper...).
Nee dat zeg ik ook, ik was daar ook niet gaan staan. Maar omdat het verder doorging als stemmingmakerij wil ik nog wel even benadrukken dat dit soort situaties helemaal niet zouden moeten voorkomen.
Het doet mentaal best veel met me. Ik ben moe, bang voor wat komen gaat, boos en verdrietig om wat er gebeurd. Maak me zorgen om de kinderen. Ik heb ze van zwemles moeten halen en wat komt er straks nog meer. Waarschijnlijk laat ik me uiteindelijk vaccineren omdat de kinderen anders teveel de dupe worden. En dan maar hopen dat het vaccin niet verkeerd uitpakt waardoor de kinderen alsnog de dupe zijn. Ik probeer zoveel mogelijk van de kinderen te genieten en fijne momenten te creëren zodat ik weer een beetje kan opladen. Maar dat valt niet altijd mee
Ik vind het erg zwaar worden. Als de scholen weer dicht zouden gaan weet ik niet of mijn zoon dat nog trekt, de eerste lockdown ging redelijk, maar die was voorjaar zomer en mijn zoon liep voor met zijn schoolwerk en dus viel het mee. De tweede lockdown was zwaar , buiten dat de kinderen thuis waren, werd het huis van de buren verbouwd en zaten we dus ruim 8 uur per dag in het klus lawaai. Door al dat lawaai kwam mijn zoon (autisme) niet aan schoolwerk toe en was compleet overprikkeld, resultaat, wij liepen op onze tenen en onze dochter bleef (om buiten schot te blijven) de hele dag op haar slaapkamer (waar ze online les kreeg) . Dat de leraar van mijn zoon (let wel speciaal onderwijs) het een goed idee vond om ze elke dag (via google agenda) door gaf wat er gedaan moest worden maar verder geen ondersteuning (via b.v online les) bood, viel ons ook zwaar ( vooral bij wiskunde). Uiteindelijk aan de bel getrokken dat het zo echt niet meer ging en toen mocht onze zoon 2 dagen per week naar school (niet dat hij les kreeg maar er kwam iets ritme in en dus ook meer rust) Ik weet niet of wij een derde lockdown (wat betreft school) zouden overleven. Ik zelf ben constant thuis, kom alleen buiten voor boodschappen. Had laatst (online) pantoffels gekocht, die op donderdagavond aangetrokken om er op zondag achter te komen dat ik mijn schoenen nog niet weer had aangehad. En dan nog die twee deling die hier letterlijk voelbaar is. Verjaardag van mijn man komt eraan. De hele familie uitgenodigd (onze hele familie- buiten ons vieren- bestaat uit 5 personen) Nu willen mijn schoonzus en zwager - niet ingeënt , gelovend in allerlei complot theorieën - niet tegelijk met mijn ouders - geënt, en helemaal voor allerlei maatregelen tegen niet geënte mensen ( en 80 +) op visite komen. Man zei al als 1 van die twee stellen begint over corona en hun standpunt erin dan sta ik op en ga ik weg. En ik zelf, van mij hoeft het allemaal niet meer, het liefst kruip ik in bed en kom er weer uit als alles over is.
Ik vergat er 1 te noemen. Ik ben best wel panisch tegenwoordig en mijn man vindt dat rete irritant. Elke keer al de besmettingen oplopen ben ik bang dat de kinderen of wij in quarantaine moeten/ziek worden (en het als in dood ziek dat geloof ik niet maar dat we dan 2-3 weken zoet zijn en weer geen school enzo hebben) Elke hoest of kuch van de kinderen word ik een havik: is dit normaal? Moeten we testen (nee dat doen we niet steeds) kan hij naar school? Moet hij thuis blijven. Ik zelf ben thuis en kom niet veel ergens en anders sowieso op afstand maar ik merk dat ik elke keer stress krijg. Ik vind het echt best vervelend worden. En dat buiten dat hele 2G dan wat ik belachelijk vindt..
Over het algemeen ondergaan we het allemaal gelaten. Terwijl ik ook vaak denk: ik wil dit helemaal niet gewoon vinden. Ik vind het bijv. vervelend om te horen dat de kinderen het logisch vinden dat je niet mee mag naar zwemles, dat wanneer de oudste moet hoesten zegt dat we maar even langs de teststraat moeten, etc. Het onvoorspelbare gaat mij ook minder goed af. De ene dag is er niks aan de hand, de dag erna met z'n allen in quarantaine... Dan moet ik echt wel even schakelen. Hoe gaan we dit doen? Werk, thuisonderwijs, uitzieken? Kinderen vertellen dat ze geen Sint maarten mochten lopen, niet naar de intocht, oudste moet zijn eerste voetbalwedstrijd missen, geen afzwemmen voor de jongste, etc. Ik was uiteraard de stomste moeder ooit en we hebben lekker samen zitten janken. Later kan ik wel weer relativeren en probeer ik ook wel te genieten van de tijd die we nu extra samen hebben.
Jouw post triggert mij heel erg. - sinterklaasoptocht, daar hadden mijn kinderen ook graag heen gewild, maar met de huidige besmettingsaantallen is het ook een verantwoordelijkheid om niet naar mensenmassa's te gaan. - sinterklaasfeesten missen mijn kinderen ook weer, ja heel jammer. - zwemles, gaat hier ook niet door, er kan geen afstand gehouden worden, dus we gaan niet heen. - overdekte speeltuinen, komen er ook niet meer om te voorkomen dat dochter weer een verkoudheidsvirus oploopt en weer thuis zit. Met 1 kind die chronisch verkouden is en nu ook 1 kwetsbaar kind, mogen wij al 1,5 jaar al heel veel niet, wordt er 2x per week een thuistest en regelmatig een PCR test gedaan, gewoon om naar school te kunnen. Als ze verkoudheidsregels weer aanscherpen is er een kans dat mijn kind weer thuis komt te zitten.
Factcheck van TV Oost (die je gewoon had kunnen vinden door te googelen op Zwolle intocht sinterklaas) Conclusie De foto van het kind achter het witte hek is niet in Zwolle genomen maar in Rotterdam. De foto's van zwarte afzettingen zijn wel genomen in Zwolle, maar deze afzettingen stonden niet langs de hele vaarroute van de boot van Sinterklaas. Op sommige plekken was steeds gewoon vrij zicht op de varende boot, al was er vanaf de kade dus niet veel te zien van de activiteiten op het festivalterrein. Zowel in Rotterdam als in Zwolle was er geen sprake van dat mensen zonder vaccinatie de intocht niet mochten zien. Wel werd een geldige QR code (getest, genezen of gevaccineerd) gevraagd voor toegang tot het festivalterrein van de intochten in Rotterdam en in Zwolle. Buiten het festivalterrein was er in Zwolle niet veel te zien van de intocht, omdat de activiteiten zich focusten op het festivalterrein. De claim dat ongevaccineerden geweerd werden van de intocht van Sinterklaas in Zwolle is hoe dan ook onjuist. https://www.rtvoost.nl/nieuws/2028487/Factcheck-weerde-Zwolle-ongevaccineerden-bij-de-intocht-van-Sinterklaas En het vriendelijke verzoek aan iedereen die blindelings Facebook en Twitter feedback vanuit hun algoritmes de wereld inknalt: controleer het even. Voordat je oprecht verontwaardigd bent, huilende smileys plaatst of je afvraagt waar het toch heen moet met de wereld. Eerlijk, ik vraag me af waar het heen moet met de wereld als mensen die roepen zich goed in te lezen over bijvoorbeeld vaccins en corona (want je moet toch wel weten wat je in je stopt) zich zo ontzettend makkelijk op een dwaalspoor laten zetten.
Ik vind het jammer dat ik weer zoveel thuis moet werken nu. Echt oprecht jammer, want ik begon net plezier te krijgen in deelname aan de OR en nu moeten alle vergaderingen weer digitaal, wat toch echt anders is. Daarnaast maak ik me heel erg ongerust over een aantal mensen in mijn omgeving die volledig tegen het beleid zijn en/of niet in corona 'geloven'. Een paar van hen, waaronder een zeer gewaardeerde collega en mijn eigen vader zijn enorm wanhopig, bang, verdrietig. Ze hebben er écht onder te lijden, merk ik. Leven nu met het gevoel dat hen een groot onrecht wordt aangedaan. Ik probeer niet veel te zeggen van hoe ik er zelf in sta, maar vooral te luisteren. Meer dan een luisterend oor bieden kan ik denk ik niet. Alleen toen mijn collega de vergelijking begon te maken met WO2 heb ik wel gezegd dat me dat te ver ging. Ik vraag me af hoe dat nu verder moet met hen. Ze nemen het mij beiden kwalijk dat ik 'wegkijk' en niet voor ze opkom. Er zit zoveel boosheid in, die ik zelf helemaal niet voel. Ik ga ook niet doen alsof dat wel zo is. Ik ben vooral bezorgd om hun geestelijk welzijn. Van de maatregelen zelf, buiten het thuiswerken, heb ik geen last. Ik vind de afstand houden prima, feestjes kunnen me gestolen worden, mondmaskers dragen boeit me ook al niet (ik vergeet vaak dat ik er een op heb), ik test mezelf om de dag vanwege mijn werk. Geen centje pijn. Voor mij voelt het goed en logisch om er zo bewust mee bezig te zijn als de besmettingscijfers zo hoog zijn.
Ieder staat er anders in en dan moet ieder ook lekker zelf weten. Ik sta hier heel anders in. Mijn beide kinderen zijn werkelijk zelde verkouden, nooit een griep gehad. kinderen gingen ook beide tijdens de lockdown naar school/opvang ivm mijn beroep en hebben altijd gedaan wat we altijd doen.. zelfde geldt voor mij en mijn man, wij beide maken geen gebruik van mondkapjes, en letten al helemaal niet op de 1,5 meter regel. Met mijn post bedoelde ik dat het bizar is, in wat voor wereld we leven dat het nu zo is, 2 jaar geleden was je voor gek verklaard dat dit zou gebeuren. En nu moeten we het meemaken.. met gevolg hoe de kinderen eronder moeten leiden.. oké, dus moeten we dit allemaal normaal vinden dat de kinderen eronder leiden ?