Ik ben het eerlijk gezegd zat. Eerst kon ik prima doorbijten. Maar inmiddels vraag ik mij af hoe lang we hier nog mee gaan zitten. Covid 19. We zitten bijna in 2022... Sommige dingen blijven onwerkelijk voelen terwijl het niet nieuw meer is. Ik wil inmiddels een beetje weten waar ik aan toe ben. Hoe gaat dit verder, wat gaat er nog allemaal gebeuren?
Ik begrijp je gevoel wat betreft je eigen kinderen. Echt waar. En het lijkt me heel naar. Ik bedoel het dan ook oprecht niet vervelend. Maar vind je het dan fair om te zeggen "wij mogen niet, dus jullie ook allemaal niet"?
Dat zou een lange zit worden Mijn jongste zoon is inmiddels dusdanig geconditioneerd dat hij elke twee minuten in zijn slaap gaat kuchen om niet naar school te hoeven...
Als het gaat om 2G of ‘niemand iets’, dan neig ik naar ‘niemand iets’ of nog beter; naar 1G; voor iedereen dezelfde regels. Ik vind die QR-code echt schijnveiligheid geven, er kunnen dan alsnog tig mensen besmet rondlopen en anderen besmetten en dat is nou net wat we niet willen, toch?
Nee hoor sommige dingen zijn niet zo slim om nu te doen, zoals alles waar veel mensen bij elkaar komen. Dus dat zouden wij sowieso niet doen. Als je niet gevaccineerd bent is het natuurlijke nog minder slim. Stukje eigen verantwoordelijkheid. Die ik gelukkig in mijn directe omgeving wel terug zie.
Ik voel me sinds een paar dagen zo vreselijk down. Ik ben niet meer bang voor covid, ik ben bang voor de tweedeling, de ikke ikke mentaliteit, de toekomst van mijn kinderen, ik ben nog banger om nu kanker of een auto ongeluk te krijgen en niet de juiste medische zorg te kunnen ontvangen.
Ik ben vandaag toch ook wel een beetje in een mineurstemming en nu werkt het weer ook niet echt mee. Dan weer berichten over een nieuwe variant, scholen wel of niet dicht, wel of niet sporten voor de kinderen, zal blij zijn als het straks weer een keer voorjaar zal zijn. Heb voor mezelf maar een mooie nieuwe winterjas besteld als troost
Ja, hier ook en ik vind de nieuwe maatregelen zo ontzettend krom. Kan er helemaal niks mee. Ben vast volgende week het wel weer een beetje vergeten, maar nu pff. Ik snap ze gewoon helemaal niet.
Ik merk dat de maatregelen behoorlijke impact hebben. Ik kan weinig van mijn zwangerschapsverlof genieten en ben heel veel met het nieuws bezig en voel me niet erg blij. Ik ben alle logica al een tijdje kwijt en zie het als een uitzichtloze situatie. Nieuwe varianten die opduiken kon je natuurlijk je geld op inzetten. Het virus muteert constant. Als er geen structurele veranderingen plaatsvinden of geen goede medica komt vrees ik dat de QRcode niet verdwijnt en dit nog jaren zal duren, met grote maatschappelijke veranderingen in het vooruitzicht. Ik vraag me af of we ooit weer terug kunnen naar het "oude normaal". Ik zie de vaccins enkel als pappen en nathouden en ben bang als dat de enige strategie is, we echt niet meer terug gaan naar hoe het ooit was. Oke, bovenstaand verhaal klinkt wel erg depressief, maar zo zien mijn gedachtespinsels er tegenwoordig uit.
Ik ben ook down, geen ‘routekaart’, geen perspectief. Hoelang gaat dit duren. Ik word er onrustig van en had zo’n andere jeugd voor m’n kids voor ogen.
Oh echt dit laatste ook hoor. Die jonge jaren vliegen voorbij, en zoveel beperkt.. geen levensproblematiek hoor maar wel al twee jaren het echte sinterklaasfeest missen, van de weinige jaren dat kids erin geloven / het bewust mee kunnen maken. Zo nog tig voorbeelden natuurlijk.
Maxi lag net huilend op de bank. " Het leven is kut, het wordt nooit meer beter, we kunnen nooit meer normaal naar school, we gaan toch de volgende eeuw niet meer naar het buitenland op vakantie kunnen". Ik maak me inmiddels echt wel zorgen om hem, de jongste twee hebben minder besef van wat ze missen, maar hij heeft al een aardig moeilijke weg achter de rug qua school en sociale ontwikkeling en deze hele situatie helpt hem steeds verder de put in. En dat breekt mijn hart.
Och jee. Wat sneu. Ik snap het ook goed. Mij vliegt het zelf ook soms enorm naar de keel. Heftig hoor.
Ja dit heb ik ook. En mijn nek en rug doen pijn van de stress. Ik vind het enorm sneu voor de kinderen allemaal. Waarschijnlijk weer een kerstvakantie waarin we niks kunnen. Weer alles half vieren. Ik ben niet bang voor Corona. Sterker nog ik heb ergens zoiets van kom maar op heb ik dat ook weer gehad. Want hoewel ik gevaccineerd ben is het niet of maar wanneer ik het krijg. Ik ben eerder bang dat er iets gebeurd met mijn kinderen of mij en we niet naar het ziekenhuis kunnen. Ik mis onbezorgd een keer afspreken of uiteten met mijn vriendinnen. Want het is niet onbezorgd. Als je afspreekt dan wegen we nu af, nemen we afstand, moeten we wellicht een zelftest doen. Ik wil daarnaast de laatste weken van m’n verlof genieten van m’n laatste baby maar ik denk alleen maar hoe overleef ik weer werken met 3 kids thuis. Of ik zit me de hele dag druk te maken over waar het naar toe gaat en vergeet te genieten van m’n baby. Ik heb de laatste tijd zoveel moeite om mezelf weer op te peppen…
Ik heb een paar kneiterdrukke weken achter de rug èn voor de boeg. Sinds dit schooljaar ben ik een dag meer gaan werken en eerlijk gezegd is de werk/privé balans nog steed een beetje uit het lood. Door zieken & quarantaines werk ik nu bóvenop die uitbreiding nog meer uren omdat we geen invallers hebben. En eigenlijk trek ik dat niet zo heel goed. Dus heel eerlijk: drie weken 's avonds even niks 'hoeven' voelt voor mij als een welkome adempauze. Sorry, ik wil niemand tegen de schenen schoppen. Ik vind het oprecht erg voor de ondernemers die hier last van hebben en voor de mensen die hun uitlaatklep missen. Maar de vraag van dit topic is wat de maatregelen mentaal met mij doen. Dus ik geef echt even antwoord vanuit mijn eigen perspectief. Die avondlockdown vind ik dus stiekem wel lekker. Drie weken is lang genoeg hoor, alsjeblieft geen hele winter! Van alle andere maatregelen heb ik persoonlijk geen last. Weer een mondkapje op op school: oké, prima. Geen moeite. Ook voor oudste zoon: geen probleem. We hebben er genoeg. Testen deed ik al geregeld, dus ook wat dat betreft niks nieuws onder de zon. Zelftesten voor kinderen is een dringend advies. Ik zal het met zoon bespreken. Maar ik ga hem niet dwingen. Misschien 1x per week. Bijvoorbeeld voordat we de grootouders zien. Beetje spannend dat de beslisboom weer strenger wordt. Onze jongste is geregeld verkouden. Toch wel een dilemma elke keer (zoals voor zoveel werkende ouders). Bij elke hoestbui denk ik meteen: als ik hem thuis moet houden, zit m'n klas ook thuis. Die stress zit er wel een beetje in. Terwijl mijn man nu een leidinggevende functie heeft en zelf niet meer voor de klas staat. Gelukkig zei hij net al: dan blijf ik wel thuis. Voordeel dat hij ook in het onderwijs werkt, zijn collega's snappen ook dat als de keuze is tussen een leerkracht thuis en dus een klas thuis of een directeur thuis, dat dan de directeur thuis blijft. Hij kan ook (video-)bellen. Het is niet ideaal, maar beter dan het alternatief. Ik zal dan alleen niet meer invallen, want op die dag zou hij dan wel gewoon naar school kunnen. Zit er alsnog een klas thuis, maar ik kan niet overal verantwoordelijk voor zijn. Dus tja. Op dit moment doen de maatregelen me niet zoveel. Ik heb echt meer last van het lerarentekort. En deels ook wel het gevoel; "Fijn dat we open blijven... maar hoe lang nog?" Dat thuisonderwijs hangt wel steeds al een soort zwaard van Damocles boven ons hoofd. Ik hoop van harte dat we gewoon open blijven. Maar als we weer dicht gaan, zal het ergens ook als een soort 'opluchting' voelen. Niet dat ik er blij mee ben. Maar het is net alsof je weet dat de tandarts klaar staat met een grote spuit voor een verdoving... liever ren ik weg uit die stoel maar dat kan nu eenmaal niet. En aangezien het wachten net zo erg is als de prik zelf, heb ik het liever maar gehad. Liever kort in spanning zitten en die pijnlijke prik krijgen, dan lang in spanning zitten en dan alsnog die naald erin.
Het enige wat ik nu dacht na de maatregelen te hebben gelezen.:Wat wordt nu het daadwerkelijke plan? Corona zal niet gaan verdwijnen en constant muteren. Steeds meer denk ik dat we het virus gewoon zijn gang moeten laten gaan. Dit gaan we toch niet jaar in jaar uit volhouden? De logica begrijpt ik ook niet... Morgen weer een nieuwe dag!
Hier veranderd er niks eigenlijk voor ons, dus we merken er niet zoveel van. Enkel het mondkapje bij dochter en op school.