Ik heb wel zelf ooit zo'n brief geschreven. Nog een mooie reactie terug op gehad, zij voelde wel een beetje hetzelfde. Ik, en zij ook, heb er dus wel een goed gevoel aan over gehouden.
Ik ben ook team verwateren. Je weet nooit wat er in de toekomst nog gebeurt. Waarom zou je nu expliciet de deur al dichtdoen? Ik heb ooit van een bevriende collega een uitgebreide mail gehad waarin ze onze vriendschap beeindigde, maar vervolgens kwamen we elkaar nog jarenlang dagelijks tegen, vreselijk ongemakkelijk was dat Daarnaast heb ik verschillende vriendinnen waarbij het afentoe een poosje verwaterd, maar waarna we later toch weer dichterbijelkaar komen. Een oude vriendin die helemaal de party-scene in verdween jarenlang met foute vrienden en pilletjes .. en die toen ineens met een dikke buik twee straten verderop kwam wonen en we waren weer onafscheidelijk.
Ik heb zo'n 2 jaar terug hetzelfde overwogen met een vriendin. Heb ook nog een brief geschreven, maar nooit verstuurd. Ik denk nog wel eens aan haar en hoe het met haar kinderen gaat en hoe zij de corona periode doorkomt, maar bepaalde dingen stond zij zo anders in dan ik, dat het me ook al langer ergerde. Het is dus wel goed zo. Het is gewoon opeens geëindigd eigenlijk. We hebben elkaar van beide kanten af niet meer geappt en we wonen 1.5 uur rijden bij elkaar vandaan, dus spontaan elkaar tegen komen is de kans niet groot op.
Ik zou het zo laten en geen brief meer sturen. Hier werd contact steeds minder, spraken ook niet meer af.. uiteindelijk enkel nog een kaartje bij de verjaardag of geboorte van mijn oudste... maar daarna ook dat niet meer. Het is jammer, maar soms loopt het zo..
Ik ben heel erg pro duidelijkheid en heel erg anti ghosting. Een brief zou ik er niet persé aan wijden, maar ik zou zeker wel met duidelijke taal kennisgeven dat het voor mij klaar zou zijn vanwege bepaalde redenen. Als ik zelf geghost zou worden zou ik dat ook absoluut niet tof vinden. Dan maar "hard" naar de ander toe. Liever dat dan onduidelijkheid. Edit: zeker na een lange vriendschap. Dan is het ook gewoon wel zo netjes om het gewoon af te ronden.
Ik zou het laten voor wat het is. Je weet waarschijnlijk ook niet of er nu iets speelt bij haar, hoe ze in haar vel zit, dan kan dit echt als een natrap voelen. Maar goed, ik heb vriendinnen die ik maanden niet spreek, waarvan ik verjaardagen vergeet, maar als we elkaar weer zien is het altijd meteen weer goed. En dat vinden we allebei prima.
Ik heb dit begin dit jaar ook gehad. Alleen wilde die gene juist steeds contact houden veel appjes vooral steeds dat ze wist dat ze raar gedaan had ' steeds als ze anderen vriendinnen had ging ze daar helemaal in op en als ze dan ruzie had of dat niet liep werd ik benaderd om het weer op te pakken' toen ze afgelopen jaar weeeer niet op kwam dagen, nu op onze zoon zijn eerste verjaardag en ze wel had belooft te komen. Heb ik het eerst laten dood bloeden. Zij wilden weten waarom dus aan gegeven waarom, wij zaten ook in een totaal anderen levens fase en dit kwam niet goed aan bij haar. En toen vroeg ze of we nog we contact konden houden en zag ik dat ze me verder overal verwijderd had op sociaal media gebied. Het heeft mij veel rust gegeven maar vooral door het gejojo steeds.
Het klinkt voor mij alsof het van twee kanten al aan het verwateren is? Dan voelt zij misschien hetzelfde en zou ik het niet expliciet en daarmee misschien pijnlijk gaan maken. Als zij wel steeds toenadering zoekt tot meer contact moet je het misschien op een vriendelijke manier duidelijker maken, maar anders zou ik het gewoon zo laten.
Soms ontgroei je elkaar. Dat kan tijdelijk zijn dat heb ik zelf ook wel eens met vriendschappen gehad. Ik denk wel dat als je elkaar niet mist of iets te melden hebt, het ook geen sterke band is of de moeite waard om contact te onderhouden puur om het feit dat je ooit vrienden met elkaar was. Persoonlijk zou ik er geen energie meer insteken dan.
Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt, met mijn beste vriendin. We groeiden ineens heel erg uit elkaar, van beiden christelijk werd zij ineens enorm fanatiek evangelisch. Ik kon er niet goed tegen. Bovendien verhuisde ze naar een dorp op een half uur rijden, dus contact werd toch al minder makkelijk. Toen kreeg ik een brief van haar waarin ze haar zorgen uitsprak om mijn geestelijk welzijn, dat ik me moest bekeren van mijn verslavingen (ik ben nergens aan verslaafd) en een lichtend voorbeeld voor mijn kinderen moest worden. En toen was het wel een beetje klaar eigenlijk. Ik heb 3 maanden niet gereageerd, was er te boos over, gekwetst en te verdrietig dat dit gebeurde. Daarna een brief teruggestuurd, toen ik een beetje afgekoeld was. Sindsdien hebben we wel weer wat contact, wat meer oppervlakkig. Inderdaad kaartjes voor verjaardagen en kerst, wat appjes af en toe en op de verjaardagen van onze kinderen komen we nog bij elkaar op bezoek. Ik mis haar nog dagelijks, als ik aan haar denk krijg ik een brok in mijn keel. We waren bijna 40 jaar beste vriendinnen, gingen samen op vakantie, deelden alles met elkaar. Ik had nooit kunnen denken dat we zo ontzettend uit elkaar zouden kunnen groeien.
Ik vermoed dat er wel weer toenadering zal komen.. Ik zal dan semi duidelijk de boot afhouden denk ik. We wonen 2 uur bij elkaar vandaan, dat scheelt
Nouja ghosting, zo zwaar is het nou ook weer niet.. ik zal haar niet negeren als ze me een bericht stuurt.
Ik maakte uit je eerste reacties op dat je geen brief gaat sturen, omdat dat gezien kan worden als een opening. Daaruit maakte ik op dat je dus gewoon niks meer van je laat horen. Heeft niks met 'zwaar' te maken dus. Als je wel nog gaat reageren op berichten van haar kant, zou ze ook dat als een opening kunnen zien.
Ik vind persoonlijk het rigoureus afkappen van vriendschappen die al zo lang duren een beetje gek. Dat je nu niet meer zoveel aan elkaar hebt betekend niet dat je elkaar in een latere levensfase niet weet teug kan vinden. Dus tenzij er iets heel rots is voorgevallen zou ik het een natuurlijk beloop laten hebben. En wie weet voor de toekomst. Oh en als je echt ballen hebt dan spreek je met haar af voor een kop koffie. Vertel je haar dat je geen behoefte meer hebt aan contact. Je maakt een relatie van jaren toch ook niet uit via een apje of een briefje?
Ik zou ook gaan voor laten verwateren. Mensen groeien nou eenmaal wel eens eens uit elkaar, dat is niet erg en niet per se iemands schuld. Een brief schrijven of expliciet op een andere wijze de vriendschap beëindigen zou ik niet doen, dat lijkt bijna iets uitdagends of agressiefs te hebben, ook al bedoel je het totaal niet zo en opent denk ik de deur voor een defensieve reactie die misschien een wat nare nasmaak geeft aan een vriendschap die ooit goed was. En het is ook zo definitief. Je weet nooit hoe het leven loopt en op welke onvoorspelbare manieren je in de toekomst misschien weer van elkaars leven deel uit kan maken. Je kan ook best allebei met tevredenheid of weemoed terug kijken op wat je ooit samen had, zonder dat nu per se terug te willen. Mijn beste vriendin uit mijn kindertijd en ik zijn bijvoorbeeld op de middelbare school uit elkaar gegroeid en hebben vrijwel geen contact meer, afgezien van dat we elkaar op Social media ‘hebben’. En af en toe komt er wel eens zo’n suffe post voorbij in de categorie ‘als je denkt aan je jeugd, aan wie denk je dan’, en dan taggen we elkaar en sturen een vrolijk berichtje over en weer. Helemaal prima, ik wens haar het allerbeste, het was en is een leuke en lieve meid en heb geweldige herinneringen aan onze tijd samen. Maar ons leven liep anders, we hebben andere vrienden gemaakt en het is goed zo. Als we elkaar tegen komen maken we een praatje. Ik zou het heel jammer hebben gevonden als ik met irritatie of boosheid over het verwateren van onze vriendschap terug zou denken aan de tijd daarvoor.
IK vond het zelf enorm pijnlijk dat iK na tien jaar vriendschap niet meer waard was dan genegeerd worden. Ik heb mezelf dan ook voorgenomen om dit zelf nooit zo aan te pakken. Ook al zou ik dat zo enorm moeilijk vinden, ik hou niet zo van confrontaties. Ik zou denk ik dus wel iets laten horen, maar hoe f wat zou ik ook niet 123 weten,
Hier ook wat vriendschappen verwaterd. Toen ik mijn man leerde kennen, bleek hij niet in de vriendengroep te passen. Nog paar keer afgesproken maar uiteindelijk verwaterd en na verhuizing die vrienden nooit meer gezien of gesproken. Soms best jammer, maar denk niet dat er ooit nog iets in zal zitten. En een vriendin, van de middelbare school, ook maar 1 keer gezien naar de verhuizing en erna verwaterd. Eens in het jaar sturen we eens een berichtje op Whatsapp omdat er iets is wat we even delen van een oude bekende ofzo maar verder dan "alles goed ? - ja met jou - ook goed " komt dat nooit. Vinden we beide prima geloof ik. Haha.
Ik ben ook voor doodbloeden. Ik heb het ooit eens meegemaakt. Wij stonden totaal anders in het leven etc. Op een gegeven moment kwamen wij elkaar weer tegen. Ik inmiddels al een aantal jaren moeder, zij zwanger en toen was die klik er weer. Nu 10 jaar later nog steeds dikke vriendinnen. Met een brief toendertijd was het misschien heel anders gelopen. Een andere vriendin waar ik al zo een 18 jaar mee omging verhuisde jaren geleden naar de andere kant van het land. Misschien was ik degene die iets meer inzet vertoonde om nog met elkaar in contact te blijven. Ik vond het zo jammer, maar inmiddels heb ik het 'geaccepteerd' toen ik emigreerde ruim een jaar geleden kreeg ik van al mijn vriendinnen een goed gevulde doos met allemaal kaartjes voor speciale gelegenheden, of moeilijke momente etc hier heeft zij nog aan meegedaan. Maar op het afscheidsfeestje kwam zij ook niet. En sindsdien elkaar eigenlijk niet meer gesproken/geappt. Het is prima. Wij hebben een mooie tijd gehad, misschien treffen wij elkaar ooit weer en anders is het prima zo.
Ik heb zelf lange vriendschappen die soms op een (heel) laag pitje staan en dan soms later toch ineens weer veel intenser zijn. Ik zou daarom alleen een vriendschap echt actief laten doodbloeden of een brief schrijven als er iets is voorgevallen of iets is wat de ander doet wat je niet prettig vindt. Dan zou ik overigens liever gewoon met elkaar in gesprek gaan, want dat lijkt mij dan meer iets om met elkaar uit te praten, dan een reden om een vriendschap te beëindigen. Als het meer gaat om uit elkaar groeien dan komt de vriendschap toch vanzelf op een lager pitje? Misschien dat je over een tijdje juist ineens weer die klik hebt, je was immers niet voor niks zo lang bevriend.