Weet je hoeveel mensen (of één van de ouders) een cruciaal beroep hebben, nog best veel hoor, zo gek is dat toch niet?
Wel als je bedenkt dat het echt alleen de bedoeling is gebruik te maken van de noodopvang als het écht niet anders kan. Cruciaal beroep of niet. En nergens niet om, maar veel cruciale beroepen zijn niks moeilijker thuis uit te voeren met kids thuis dan bepaalde andere niet-cruciale beroepen. En tja je moet ergens criteria opstellen en dan is dit het meest makkelijk te controleren, maar fair is het zeker niet.
Überhaupt kun je alleen beroepen thuis uitvoeren waarbij je op een laptop/computer werkt. Er zijn veel beroepen waarbij je elders móet werken omdat dit je werk nou eenmaal inhoudt, omdat je nou eenmaal met mensen, dieren, apparaten, post(stukken), vervoer, voedsel, etc werkt. Of je die 'computerberoepen' al dan niet kunt uitvoeren met je kinderen erbij is een andere kwestie. Bij het ene soort werk heb je ook vele malen meer concentratie nodig om cruciale fouten te voorkomen dan bij een ander soort beroep. Wat dat betreft kun je niets vergelijken en ook niet wat betreft ieders opvangsituatie. Het is allemaal al vervelend genoeg, in deze hedendaagse tijd wil men zoveel mogelijk mensen aan het werk zien, prima dat is deze tijd, maar dan heb je nou eenmaal opvang voor je kinderen nodig. En dat er ineens een virus ervoor zorgt dat kinderen door hun eigen ouders opgevangen moeten worden naar het werk moet ook gewoon doorgaan was heel leuk voor twee weken maar is natuurlijk geen blijvende oplossing. Of de een nou vindt daar meer recht op te hebben dan een ander. En ja, dan wordt er ergens beslist wie er wel recht heeft op noodopvang en wie niet. Maar een beetje lief voor elkaar zijn en accepteren dat we nu eenmaal niet allemaal hetzelfde zijn blijft nog altijd het belangrijkste. 'Vroeger' was het normaler dat moeders thuis was, dan hadden we dit soort ellende nooit gehad .
Niet gek dat het er zo veel zijn, maar gek dat 1 met een cruciaal beroep genoeg is. Terecht dat het beiden moet zijn als de strekking van de regel is om kinderen bij elkaar vandaan te houden (de schoolsluiting op zich). Waarom is 1 genoeg; dan kan de ander toch net als iedereen z’n best gaan doen om het te regelen. Nu de regel 1 is komen er dus nog heel veel kinderen samen op school. Laat ze dan allemaal gaan.
Maar goed, zo zijn er wel meer dingen gek natuurlijk. Dat je wel met 220 man in een vliegtuig mag gaan zitten maar niet met 25 leerlingen in een klas is ook best gek.
Maar goed, meer on topic: bij ons in de advocatuur is idd vanuit de Orde vrij duidelijk gecommuniceerd welke (handelingen van) advocaten cruciaal zijn en welke niet (voornamelijk de processuele handelingen die ondanks in beginsel sluiting van gerechten doorgaan, zoals strafrechtelijke) en hier vallen sowieso niet alle advocaten onder laat staan overige kantoormedewerkers, hoe waardevol ook. Lijkt me dat dit in het notariaat niet anders is: voor het passeren van een akte of legaliseren van een volmacht hoeft bepaald niet het hele kantoor aanwezig te zijn alszijnde cruciaal.
In principe zijn die mensen in het vliegtuig allemaal getest iets wat bij de leerlingen niet het geval is omdat sommige ouders weigeren te testen dus tja..
In principe. Heeft heel erg aantoonbaar geholpen bij bijv de introductie van de omikron variant idd… dus tja
En moet je nagaan hoeveel besmettingen ze ontdekt hebben tijdens die verplichte testafnames nadat het vliegtuig geland is. Kan je nagaan wat er misschien op scholen wel niet ontdekt is...
Lijkt mij in de basis ook zo. Heb eerder in het notariaat gewerkt en werk nu in de advocatuur. Hoe werkbaar het is,b dat is een ander punt.
Eens. Maar dat lijkt het criterium niet te zijn, eerder kun je thuiswerken en daarbij enigszins je eigen tijd indelen ook al resulteert dit in s avonds werken etc om in te halen. Als het in werkbaarheid zou gaan zou 90% van de mensen hun kinderen wel kunnen brengen.
Bij ons op school werd ook gezegd dat het alleen mag als beide ouders een cruciaal beroep hebben en dan nog als er echt geen andere oplossing is. Vind ik persoonlijk erg vreemd want er werken echt enorm veel specialisten onder de ouders dus een beetje raar dat je als het school dan zo de druk gaan opvoeren.wij hebben er sowieso nooit gebruik van gemaakt Want maar 1 cruciaal beroep
'De ander' kan toch ook een beroep hebben die buitenshuis plaatsvind, en diegene zal ook 'gewoon' naar z'n werk moeten. We krijgen bij de maatregel toch niet allemaal een week vakantiedagen cadeau? En dat 'regelen', hoe dan? Opa en oma is niet de bedoeling, bij vriendjes is ook niet de bedoeling, naar een opvang is niet de bedoeling. Ik vind t altijd zo makkelijk gezegd. Voor sommigen is t makkelijk te regelen, zeker als je werk hebt wat je thuis kunt doen en ook nog wel enigzins op momenten die je zelf kan bepalen. Voor anderen is er geen oplossing en dan zou de noodopvang dus heel handig zijn. Wat gunnen mensen elkaar soms toch weinig? En nee, ik praat niet voor mezelf want mijn kinderen zijn groot genoeg om zelf thuis te blijven. Ik kan gelukkig wel gewoon gaan werken en vang kinderen op, op de noodopvang, en daar zijn een aantal ouders erg mee uit de brand geholpen.
Hier op school is de regel dat beide ouders een cruciaal beroep moeten hebben. Ik heb dat niet. Gelukkig mochten we gisteren wel gebruikmaken van de noodopvang. Man moest werken, ik ook, maar we hadden bezichtigingen in ons te koop staande huis, dus ik kon niet thuis werken. Nso is strenger, daar moet je verklaringen van werkgevers inleveren dat je onmisbaar bent. Gelukkig konden mijn ouders na school even oppassen. Verder krijgen we het deze week wel opgelost denk ik. Hopelijk duurt het na de vakantie niet te lang meer.
Tsja, en dat probleem heeft dus iedereen die werkt en jonge schoolgaande kinderen heeft op dit moment: dat het bepaald niet makkelijk te regelen is. En de regels gelden wat mij betreft voor iedereen, heeft weinig met gunnen te maken. Als iemand met 100 door m’n straat rijdt denk ik ook niet; ach, ze zullen wel haast hebben. Of als iemand met z’n belastingen klooit; ach, ze zullen het geld wel nodig hebben.
Jouw hele betoog, dat geldt toch gewoon voor alle ouders die nu in een vreselijke spagaat tussen werk en kinderopvang liggen? Niet alleen voor ouders waarvan de partner toevallig een cruciaal beroep heeft? Ik wilde eigenlijk niet reageren, maar dat je dan ook nog over "accepteren, lief naar elkaar doen, en een ander iets gunnen" begint, dat vind ik toch best wel erg. Dan ga je echt voorbij aan de uitzichtloze wanhoop die vele mensen voelen terwijl de werkeloze buurvrouw wèl recht op hulp heeft omdat haar man in de augurkenfabriek werkt. En ja, dat is een extreem voorbeeld, en ja, ik begrijp dat je niet alle opvanglast op de schouders van de buitenshuis werkende partner van de IC-verpleegkundige kan gooien. Maar elk huisje heeft zijn kruisje, iemand die geen recht heeft op noodopvang kan het heel moeilijk hebben. Het is heel belastend om te zien dat een ander wèl hulp krijgt terwijl ze het nu al voor de derde keer zelf uit mogen zoeken. Het kost hen in veel gevallen geld, vakantiedagen, de goede relatie met de werkgever en vreet zelfs aan de band met de kinderen. Iets meer begrip voor de kritische blik op het toekennen van recht op noodopvang zou daarom fijn zijn.
Jij denkt er wel makkelijk over zeg, heb je enig idee wat het met je doet als je wéér in lockdown tijd thuis moet werken terwijl de kinderen ook thuis zijn? Bij ons gaat het nu op zich redelijk. Maar ik heb ook tijden gehad in de 1e lockdown dat ik bijna elke avond aan het werk kon, omdat ik het overdag niet gefixt kreeg om thuisschool en thuiswerk te combineren, enig idee wat dat doet met iemand? En ja, we hebben het wel gered hoor, maar echt ...
Maar omgekeerd is het net zo. Weet je wat het met iemand doet als zo ongeveer alle verlofuren opgaan aan gedwongen thuis moeten blijven omdat de scholen/opvang dicht zijn. Dat je in de zomer of tijdens schoolvakanties niet veel vrij kunt nemen, omdat je uren in het begin van het jaar er al een eind doorheen gegaan zijn. Dat je X aantal min uren hebt opgebouwd en dit allemaal kunt gaan inhalen.. ik begrijp zeker dat thuiswerken met kinderen ook niet makkelijk is, maar je bent thuis en je houdt je verlofuren waarvoor ze bedoelt zijn; een ontspannende vakantie of weekendjes weg.. Ik weet momenteel ook niet meer hoe ik het moet rondbreien straks. En vind het ook gewoon oneerlijk allemaal. Bij ons is het een twijfel geval of mijn man een cruciaal beroep heeft (bedrijf waar hij werkt levert producten voor o.a de agrarische sector) maar ik sta op het punt om ook maar gebruik te maken van de noodopvang want ik weet het gewoon niet meer..
Op de een of andere manier ontstaat steeds een wedstrijd van wie het het zwaarst heeft of wie het meeste recht op noodopvang heeft. Als we nu eens zouden accepteren dat we allemaal lijden. Dat we het allemaal, om verschillende redenen, zwaar hebben en wat meer compassie tonen. En in die compassie nieuwe kracht vinden om het vol te houden...
Eens dat Corona discussies daar vaak in verzanden. Maar ik denk dat dit geen gebrek aan compassie is maar eerder kromme regels die in nogal ongelijke gevallen resulteren. En compassie is wat mij betreft niet op z’n plek als de regels moedwillig worden opgerekt; daarmee verliest de regel z’n functie voor degenen die zich er wel aanhouden (in dit geval: zo min mogelijk kinderen bij elkaar zodat zo snel mogelijk zoveel mogelijk kinderen weer naar school kunnen).