Eerlijk ik vind ze nogal tegenvallen de boeketten lijken groot als je op de website kijkt maar als je ze dan krijgt zijn ze behoorlijk klein. Verder mooi hoor maar een stuk minder en kleiner dan ze doen voorkomen.
Dat is goed om te weten. Ik had de pagina voornamelijk bewaard, omdat ze relatief goedkoop leken. Dat is dan misschien niet zo. Ik ben sowieso van plan om met 1 boeket meerdere kleine vaasjes te vullen, dus maakt voor mij niet direct veel uit als ze wat kleiner zijn. Droogbloemen blijven vaak best lang mooi, dat scheelt. Ik zie nu trouwens ook leuke aanbiedingen ertussen, dus blijft een goede optie denk ik.
Wat verdrietig dat jullie oudste maar niet kan wennen en super fijn dat jullie dat gevoel serieus nemen. Hoe sta je er zelf in? Hadden jullie je woning in Nederland aangehouden?
Zo dat is idd erg netjes. Menig kind uit groep 3 doet het minder hoor. Mooi om te zien als je kind zo vooruit gaat. Met recht een trots momentje
Ik vind ze niet tegenvallen hoor. Een bos droogbloemen heeft sowieso minder volume dan een bos verse bloemen. En ik zou geen bosje van 20 euro bestellen nee. Maar ik heb nu 2x het voorjaars- en najaarsboeket gekocht (wel formaat L) en die blijven echt maanden mooi!
Ook even hier. Niet omdat ik aandacht wil of vis naar complimenten, maar omdat dit me MEGA bezighoudt en ik echt behoefte voel om het even 'flink van me af te schrijven'. Volgende week start ik met het hele behandeltraject voor oa mijn emetofobie en perfectionisme (controle drang). Ik vind absoluut niet dat de laatste extreme vormen aan neemt en sta hier zelf gewoon achter. Wel merk ik dat ik daardoor soms veel druk op de rest van mijn gezin leg en dát zou ik graag wat minder zien. Maar primair natuurlijk die rot fobie. Het hele traject omvat voor nu gepland 16 afspraken. Dat betekent dat het eindigt in mei Echt sick gewoon. Maar ik wil er gewoon echt goed mee aan de slag gaan, niet half. Die fobie heeft me door de jaren heen zo veel energie gekost. Ik voel echt dat dit de juiste stap is! Maar toen ik me dit realiseerde vandaag had ik ook wel wat paniek momentjes hoor. Want ja, ik ben arrogant genoeg om te denken dat ik dit wel even doe, maar ook gevoelig genoeg om te realiseren dat dit alles best wat vergt. Daar word ik soms echt zo verdrietig van. Zo velen kunnen zich dit absoluut niet voorstellen (gelukkig maar!), maar die fobie bepaalt echt deels mn leven. Enough! Dus: spannend volgende week, maar kom maar op! Gaan we écht wel doen!
Ja dat vind ik echt dat wij haar verplicht zijn. Ik sta er heel positief in, mijn man wat minder. Maar bij hem duurt het altijd wat langer voor het echt een plek krijgt. Helaas geen woning, dat is echt een uitdaging nu! Haha. Maar komt goed, hier komen was een grotere uitdaging met alles wat tegen zat/zit!
Ruim een jaar nu! En ik vind het meer dan oké. Mijn dochter zo zien lijden heeft echt gezorgd dat ik zelf ook heel diep zat. Aan de andere kant is het ook jammer. Heb een leuke baan, een stichting zelf opgezet en wat leuke mensen ontmoet die mij echt inspireren en motiveren. Maar goed, ik kijk ook uit naar alles in NL. Voor een normale prijs boodschappen doen bijvoorbeeld haha. Maar wij hebben nog ongeveer een jaartje dus ga proberen er van te genieten!
Het is toch ook een mega ervaring die jullie mooi hebben mee mogen maken. Ik vind het echt heel gaaf, jullie hebben het geprobeerd en kunnen later zeggen dat je dit hebt gedaan! Dat pakt niemand meer af.
Komt goed @Nina Sanders ! Het aanpakken van angsten is confronterend. Loslaten is eng. Ik vind het super dat je dit wil gaan doen voor je gezin en voor jezelf. Een betere motivatie is er niet volgens mij en daarom denk ik dat het je gaat lukken! We hebben allemaal wel eens hulp nodig, niemand kan het leven alleen. Dat moet je ook niet willen, het is ongezond voor je geest. We zijn niet gebouwd om alles in ons eentje te dragen, we hebben elkaar nodig. We vinden kracht, hulp, rust en steun in elkaar. You can do it!
Woow best lang. En fijn dat je luisterde dat is meer waard dan door zetten en negeren. Kon ze ook vertelen wat ze echt mist. Ik ben rond mijn 13e van drenthe naar Zuid Holland verhuist. Vond het zo niet leuk maar terug gaan deden ze niet hoor. Miste mijn vrienden voelde me geleend. En opbouwen van nieuwe vrienden was een ding.
Ik ga namiddag voor de eerste keer in meer dan 3 jaar een paar uurtjes met mijn moeder weg. Normaal deden we elk jaar wel een paar moeder dochter uitstapjes of weekendjes maar sinds ik ziek werd lukte dit niet meer. Het zal nog steeds met veel tussenstopjes en rusten zijn, maar toch. Kijk er zo erg naar uit nog eens met mijn mamsie alleen weg zonder man, broers of vader.