Ik ben op zoek naar eerlijke verhalen. Onze jongens zitten dicht op elkaar. we hebben veel moeite moeten doen voor nr 1 en 2. Allerlei trajecten met zo ongelofelijk veel doorzettingsvermogen en stress. Dat heeft behoorlijk impact gehad op ons gezin en onze relatie. Daarom besloten we dat we compleet waren. Top, allebei vrede mee. Toen bleek ik vorig jaar spontaan zwanger na een lis-excisie. Spontaan, onze jongste was net 1 en oh help, we hadden geen ruimte en man koos voor een nieuwe baan. Ook net een nieuwe auto. Maar wat was dat een kado. Dit had zo moeten zijn en alles is goed gekomen. Nu komen we op een punt dat we onze derde zoon eigenlijk zo gezellig vinden erbij, dat we zoiets hebben van; wie weet.. misschien ooit toch die vierde. Kijk, dit was niet gepland, maar we vinden het echt zo veel leuker dan gedacht. Toch ben ik ook nuchter hoor. Ik ben behoorlijk perfectionistisch en kan slecht tegen rommel. Op het moment laat ik de jongens gewoon lekker spelen, maar daarna moet de boel aan kant. Dat zal ik altijd hebben. Geloof me echt wanneer ik zeg dat 3 jongens (van 4, 2 en 4 maanden) pittig met een hoofdletter P is. Zeker omdat we er beiden ook genoeg bij werken. Maar op de een of andere manier valt alles gewoon op zijn plek en groei je erin mee. Tuurlijk, soms is het gewoon lastig en tel je de uren af tot ze in bed liggen, maar alles is een fase. We hebben wel het geluk dat we altijd super makkelijke baby’s hebben. Direct doorslapen, weinig huilen etc. Onze middelste is wat dat betreft nu in een lastige fase (is ook een heel intens, gevoelig jochie). Daar hebben we het meeste werk aan. Maar toch redden we het gewoon! Ik snap dat het anders is als je bijv een huilbaby hebt. Dat je dan meer vermoeid bent en bijv anders denkt over een groot gezin. Toch kunnen wij het niet helemaal los laten. Voor nu is het echt even genoeg maar ik weet gewoon bijna zeker dat we over een jaar denken ‘het zou toch wel heel leuk zijn, nog een keertje’. Maarja 4 kinderen relatief kort op elkaar is natuurlijk veel. En nee, ik geef mijn werk niet op. Er zullen dan veel dingen moeten veranderen. Sowieso het huis. Maar ook qua opvang. Gastouder? Nanny? Geen idee, maar ik ben ik niet het type dat thuis gaat zitten om voor de kinderen te zorgen. Daarbij; het huishouden moet ook gebeuren. Dat lukt nu prima, maar met 4 kinderen en werk kan ik me ook echt voorstellen dat het gewoon een keer te veel wordt. Wanneer is het genoeg? Is het echt genoeg als je allebei stiekem fantaseert over een vierde ooit? Of is het egoïstisch om meer te willen zonder al te veel concessies te doen? Want zoals ik al zei, ik geef mijn werk niet op en zal m’n huis nooit verslonzen. Maar we redden het nu ook prima. En ons huis is op orde. En we werken ook. En we genieten ondanks de uitdagingen zo enorm. Tijd voor elkaar is soms lastig. Eerlijk is eerlijk, en soms is het ook gewoon écht pittig. Maar dat overleven we altijd wel. Hoe doen andere moeders dit met grote gezinnen? Ik word 32 en kan me ergens niet voorstellen al helemaal klaar te zijn.. Maar 4 kindjes, pfoe.. dat klinkt ergens ook wel echt als heel veel!
Ik lees even mee. Wij hadden eigenlijk de hele zwangerschap het idee dat het echt klaar zou zijn hierna. Maar we merkten eigenlijk direct na de geboorte al dat we het beide al snel hadden over een nog groter gezin. Onze baby is zo gemakkelijk, zo zou ik er nog wel tien willen. Maar onze middelste is echt een uitdaging op het moment dus als ik die de hele dag om mij heen heb denk ik noooo way.. We laten het nu dus open..
Oh ik wil toch een toevoeging doen. Ik denk namelijk ook dat wij nummer 3 very doable vinden omdat nummer 2 juist nog zo jong was. Serieus, we hebben de hele babykamer door kunnen schuiven bij wijze van spreken en die kreeg nog papflessen toen ik een positieve zwangerschapstest deed. Ik weet dat @RE080219 volgens mij voorstander is van meer leeftijdsverschil ertussen. Maar laat ik benadrukken dat ik 3 jongens onder de 5 druk vind maar echt te doen vind. Juist vanwege het weinige leeftijdsverschil kun je soms ook nog efficiencyvoordelen behalen om het maar te zeggen . En ja, dan wij het concept gebroken nachten niet kennen helpt ook mee . Als ze allemaal uit de luiers zouden zijn, zou het als een stap terug voelen. Mijn punt is meer hoe ik de verdeling qua werk, gezin, huishouden, opvang zou moeten doen. Want feit blijft dat ik ook graag echt dingen voor mezelf doe en niet enkel puur voor mijn gezin wil leven. Tikkie egoïstisch klink ik, maar zo werkt het wel. Ik heb echt af en toe ruimte en dingen voor mezelf nodig. Maar ik realiseer me ook dat ik onszelf daarmee misschien wel in een heel lastige positie plaats..
Ja onze middelste is ook een terror peuter hoor. De stervende zwaan wordt hier 10x per dag gespeeld en ik wil hem echt dolgraag meenemen naar het Zwanenmeer. Hij weigert al een jaar zijn avondeten en zijn woede uitbarstingen, daar word ik soms bang van. De wijze waaarop hij wakker wordt, zet serieus de hele toon van de dag. Soms is hij gewoon echt vreselijk. Echt, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hou ik toch ook super veel van dat soms onhandelbare, intense jochie. Dat komt echt wel goed. Nu even pittig ja, maar laatst bijv werd hij om 6u wakker en wilde niet meer verder slapen. Speen kwijt enzo. Ik wilde z’n broer en broertje laten slapen dus nam hem mee in ons bed. Dat jochie wist van gekkigheid niet hoe hij moest liggen in bed. Wilde om en om met man en mij knuffelen. Als ik me stiekem omdraaide - dacht dat ie sliep - riep hij kei hard: ‘mamaaaaa. Hier hier’. Wij moesten dus beiden naar hem toe draaien en hem lekker knuffelen. De hele dag was hij verder vrolijk en hij is ook de grootste knuffel kont. Ja, goud waard dan hoor!
Hi mop! Ja ik ben inderdaad wel een voorstander van een groter leeftijdsverschil maar de gedachte erachter ken je ook. Ik leefde echt op de automatische piloot met vier kinderen onder de vijf toen… Maar take note: ik was toen ook een tbm en zat in een slecht huwelijk waarin ik alle lasten alleen droeg. Daarbij nog hadden de drie kinderen die biologische van m’n ex-man waren, behoorlijke issues (nog steeds). Dus nogmaals: alles heeft z’n charme, je echt kunnen focussen op één kleintje vind ik goud waard want ze zijn maar één keer zo jong, maar de efficiency van een klein leeftijdsverschil is ook heus wat waard. Ik snap het allebei en mijn waarheid hoeft andermans waarheid niet te zijn. Los daarvan: ondanks de omvang van mijn gezin zou ik mijn ‘eigen’ leven ook echt niet meer willen missen. De datenights met m’n man, m’n baan, alles maakt mij MIJ. En maakt me ook een betere moeder. Dus voel je daar vooral niet ‘schuldig’ over. Willen jullie nog een vierde? Dit jaar, volgend jaar, in 2025? Just go for it. Ik help je stiekem alleen wel hopen dat die vierde dan net zo makkelijk is als de eerste drie……mijn vierde heeft me vierenhalf jaar m’n nachtrust ontnomen daar waar de eerste drie in de kraamweek al doorsliepen.
Wij hebben er ook over getwijfeld (hebben zelfs al een 7 persoons auto haha), maar doen het niet. Ik vind het juist zwaarder als ze ouder worden, als ze klein zijn en nog allemaal lekker vroeg naar bed gaan en niet overal heen gaan is het goed te overzien. Ben soms net een taxichauffeur met sporten, speelafspraakjes, ortho afspraken etc. Ook vind ik het wel zwaarder dat nu ze ouder zijn, veel later naar bed gaan. Vroeger was dat echt mijn moment voor mezelf of voor elkaar. Ik zou dus niet alleen op korte termijn kijken, maar ook verder in de toekomst. Dromen erover doe ik overigens soms nog steeds hoor, maar ik wil inderdaad ook een net huis en nog wat tijd voor mezelf...
Mijn zus heeft 7 kinderen en maakte de volgende opmerkingen: Van 1 maar 2 is erg wennen maar elk kind daarna lijkt gewoon mee te draaien en lijkt makkelijker. Volgens mij zal ik altijd ergens nog de behoefte hebben om nog een kind ook al heb je er al veel.
Wij hebben er zelf 2 (12 en 10) en ik wou eigenlijk dit ook benoemen. Ze schelen bij ons 1,5 jaar en toen ze klein waren ging dat inderdaad allemaal heel soepel over in elkaar. Zwemles zat ook nog precies na elkaar, dus was prima te doen. Maar naarmate ze groter worden komen er meer dingen bij als vriendjes, feestjes en vooral sport en hobby's. Ze hebben een jaar in hetzelfde team gezeten waardoor alles tegelijk viel, maar nu (door leeftijdsverschil) niet meer, en hebben ze dus 2x per week verschillende trainingstijden die gedeeltelijk overlappen en in 2 verschillende sporthallen zijn èn hebben ze de wedstrijden op andere tijden. Dus er moet nu veel meer rekening mee gehouden worden als we iets willen plannen in het weekend. Tijd voor onszelf is er nu veel minder, zeker omdat de oudste meestal niet voor 21.45 naar bed gaat. Maar verder lijkt het me fantastisch een gezin met 3 of 4 jongens (of 3 jongens en een meisje natuurlijk). Ik denk alleen dat wij het niet goed aan zouden kunnen (mn mijn man, waardoor er dan nog veel meer op mijn dak zou komen)
Oh die logistieke kant kan ik me goed voorstellen. Je bent dan echt taxi chauffeur. Maarja, dat zal met 3 ook al zo zijn. Bij ons zal het vooral belangrijk zijn om echt genoeg ruimte te hebben. Letterlijk, in huis. Maar ook figuurlijk. Ruimte voor eigen dingen. Nu spreken man en ik ook met elkaar af bijv om tijd voor onszelf te hebben en we merken ook echt dat we daar van opladen. En ja, beetje onromantisch, maar date nights worden gewoon gepland hier. Maar das wel altijd genieten hoor. We weten precies wat we aan elkaar hebben en laten onszelf en elkaar niet verslonzen. Zo belangrijk, om moeite te doen voor jezelf, elkaar en je huwelijk. Lijkt me vreselijk om bijv helemaal geen tijd meer v elkaar te hebben en dat je seksleven helemaal inkakt. Bij ons word de laatste juist echt met elk kind beter. Alsof onze emotionele band steeds sterker wordt. En dat is echt zo’n fijn gevoel. Tuurlijk hebben we soms issues en balen we van chagrijnige kinderen. Maarja, alles is wel een fase. Het lijkt me ergens ook handig als je kinderen wat ouder worden. Want dan worden ze ook zelfstandiger!
Ik heb geen vierde, maar ik wel even opmerken dat ik een 'roze bril periode' heb gehad toen mijn 3e paar maanden oud was. Toen liep alles wel lekker, was het goed te doen (die 3e deed ik er echt even bij) en zat ik nog vol knuffelhormonen en heb ik heel serieus nagedacht over een 4e. Dat gevoel is hier weer weggetrokken toen nr 3 niet beter ging slapen, mobiel werd en pittig handenbindertje bleek en tegelijkertijd mijn oudste afgleed en mijn middelste overspannen werd... Terugkijkend was mijn 'verlangen' dus geheel hormonaal geweest en toen de realiteit kwam aan kloppen was ik erg dankbaar dat ik niet impulsief aan dat verlangen had toegegeven. Zelfs de derde erbij was en is met vlagen erg pittig. En ja, dat komt uiteraard door de verschillende diagnoses hier in huis, maar dat wisten we grotendeels niet toen de derde kwam. Ik adviseer meestal om geen beslissingen te nemen als je nog niet ontzwangerd bent, want ik weet hoe krachtig hormonen kunnen zijn . En als het gevoel blijft bestaan, tja, dan maak je samen je overweging/beslissing. Die is toch voor iedereen anders.
Herkenbaar wat anderen hierboven zeggen. Hoe ouder ze worden hoe meer er bij komt kijken. Als ze klein zijn dan zitten ze allemaal redelijk in hetzelfde ritme. Je kunt nog veel sturen en hebt veel controle. De wereld is vrij overzichtelijk en in de nabije omgeving. Naarmate ze ouder worden ziet dit plaatje er heel anders uit. Ze zijn idd zelfstandiger maar hebben toch echt nog wel veel hulp en aansturing nodig. Onderschat het praktische deel niet.
Ik moet meteen aan mijn vriendin denken, die 4 kinderen heeft. Zij werkt 4 dagen in de week en is woensdag en zaterdag alleen maar bezig met zwemles, dansles, hockeytraining, hockeywedstrijden, paardrijden etc. Vooral de zaterdag is zo 'volgepropt' dat zij en de vader letterlijk niets anders kunnen doen die dag... Daarnaast zeg ik: huiswerk (school wil dat ieder kind elke dag minstens 10-15 min leest, dat ze elke dag 15 min worden voorgelezen, dat ze elke dag even de tafeltjes oefenen, dat ze 1-2-3 keer per week het officiële huiswerk maken, dat ze oefenen voor topografie, dat ze die spreekbeurt voorbereiden, dat ze dat werkstuk maken. Als je een beetje pech hebt, kunnen je kinderen dit allemaal niet zonder begeleiding en zou je zo 2 uur per dag bezig kunnen zijn met huiswerkbegeleiding ...)
En dit zijn dan nog de gewone wekelijkse dingen. Als je daar ook nog bijv logopedie, dyslexietraject, orthodontist, andere extra ondersteuning en dergelijke bij krijgt dan is er helemaal geen tijd meer over.
Ik vond de 4e het pittigst. Maar dat was ook een huilbaby dus dan maakt 1 of 4 of 10 niet uit En ipv samen aan boord was ik alleen thuis, moesten er kinderen naar school ipv boordonderwijs dus ook totaal andere situatie. Nr 5 was weer gevalletje "doen we er even bij". Veel valt of staat met hoe het kind is. Nou gaat mijn bekken steeds heftiger en vroeger opspelen dus wat dat betreft zeg ik "meer tijd er tussen".
Ohhh ja die praktische kant kan ik me absoluut voorstellen hoor. Als ze ouder worden. Maar of een vierde dan echt zo enorm verschil maakt met een derde weet ik niet. En het is absoluut niet zo dat we dit NU zouden willen. Nee daar zou ik nu ook nog geen zin in hebben. Ik ben namelijk blij dat het nu zo lekker gaat, en dat wil ik graag even vasthouden . Op dit moment voelt dus ook niet oké, laat dat duidelijk zijn. Maar ik denk wel dat veel ook gewoon op z’n plek terecht komt. Voor een deel denk ik ook: we zien wel hoe we het tzt gaan doen. 4 jaar geleden had ik nooit gedacht er zo bij te zitten. Als de basis maar goed zit. Dat betekent voor mij mijn huwelijk en de financiën. Die zitten goed. Praktische zaken zijn er om opgelost te worden, aldus een formumlid toen ik vorige jaar verwonderd postte over mijn derde (ongeplande!) zwangerschap. En dat is ook echt zo
Mijn verhaal ken je natuurlijk al Maar om heel eerlijk te zijn: sinds de 4e er is, is me-time bijna over. Nu hebben wij ook best drukke levens, buiten de lockdowns om, met een man met een eigen bedrijf en in de politiek, ik werk 3 dagen en heb daarnaast ook vrijwilligerswerk, vriendinnen, mijn moeder waar ik minimaal eens per week mee afspreek (met kind, dus voelt ook niet helemaal als me-time). Maar het is niet zo goed te vergelijken, want onze vierde kwam pas toen de derde al bijna 5 was. Dus ik was gewend aan 2 ochtenden per week geen mens thuis. Ik heb de eerste 1,5 jaar ook heel soms gedacht: waarom begonnen we aan die vierde, hadden we het niet beter bij 3 kunnen laten? Maar nu is ze ruim 2 en echt, ze is fantastisch, en ook als gezin is het anders geworden. Zo onwijs gaaf hoe de grote broers en zus met haar omgaan. Het is ook zo makkelijk geworden nu ze allemaal ouder zijn, oudste past op haar als ik naar zwemles ga met nummer 3, hij past ook af en toe in de avond op als man en ik beiden weg moeten, dochter haalt haar uit bed in de middag, ze vermaken haar. Qua sport e.d. stellen wij wel grenzen. Ik weiger mijn vrije dagen alleen maar bezig te zijn met sporten en muziekles. Dus ze mogen sporten of muziekles, mijn dochter traint bijvoorbeeld 6,5 uur per week, maar het liefst in ons dorp zodat ze er zelf op de fiets heen kunnen. Nu het donker is 's avonds gaat dochter vaak heen fietsen, terug haal ik haar even op (is 2,5 km fietsen). Oudste zoon sport ook in het dorp en gaat zelfstandig, en de derde zit nog op zwemles, en daarna mag hij iets kiezen, maar ik noem als opties gewoon alleen de sporten die in het dorp zitten dus dat is turnen, trampoline springen, freerunnen of even verderop op voetbal. Dat kan hij allemaal fietsen als hij een jaar of 8 is. Qua vervoer hebben we een 6 persoonsbusje met lekker veel ruimte achterin, zodat fietsen er zo in gezet kunnen worden. Scheelt ook al als je kinderen dichtbij op school zitten. De onze zitten op 7 km afstand, dus ik moet altijd rijden. Dat is een bewuste keuze, en wij hebben geen school op loopafstand, maar dat zou al wel veel reistijd schelen als ze zelf zouden kunnen lopen. En verder qua ruimte, die hebben we genoeg in huis. Al slaapt de jongste nu op een kamer van 3 x 2 met alleen maar schuin plafond. Dat is voor nu prima, maar in de toekomst komt er wel een dakkapel op. Ik heb altijd gezegd dat met 2 op een kamer prima kan, ongeacht op welke leeftijd, maar ik ben er van teruggekomen. Onze kinderen hebben echt baat bij een eigen plekje, zeker nu ze ouder worden. Maar ook die van 6 heeft het echt wel nodig, dat plekje voor hem zelf. Moet wel zeggen dat mijn man door de jaren heen veel flexibeler is geworden. Ik deed eerder alles alleen, nu is hij elke woensdag thuis voor de kinderen (werkt wel thuis die dag maar is aanspreekpunt) en ik merk dat hij zo gewend is aan het verzorgen van de kinderen die dag, dat het voor mij nu makkelijker is om af en toe alleen weg te gaan of met 1 van de kinderen bijvoorbeeld. En als laatste, maar dat was ook al bekend, leggen wij bedden om en om alle kinderen op bed. Dus niet elke avond samen, maar 2 avonden hij, 2 avonden ik en in het weekend is het net hoe het loopt. Dus 2 avonden ruim ik de boel op na het eten en ga ik hardlopen en daarna hobbyen ofzo. In de praktijk is het zo, zeker nu in de vakantie, dat ik ook dan vaak nog wel een spelletje doe met 1 van hen, of even voorlees , omdat ik dan vind dat ze al te veel zelf hebben moeten spelen omdat man aan het klussen is en ik gewoon werk deze weken. Komt ook nog bij dat de oudste niet zo vroeg meer in bed ligt, dus de avond voor onszelf komt zo goed als niet meer voor. Zorgt er dus ook voor dat we echt tijd moeten nemen om elkaar aandacht te geven, het wordt wel snel opgeslokt door de kinderen merk ik. Maar zo lang we dat in de smiezen houden gaat het prima, en pakken we onze momentjes wel Kortom, ik vind mijn vierde geweldig, en ons gezin ook, maar als ik eerlijk kijk, dan is het best druk met werken erbij en is er erg weinig tijd voor mezelf. Maar ik vind dat niet erg, ik geniet enorm van mijn gezin en werk en daarnaast vriendinnen, op dit moment loopt het zo precies goed. Zo lang het zo blijft gaan is het prima en als ik die me-time wel meer nodig ga krijgen zit de jongste vast al op school en heb ik sowieso al 1 of 2 ochtenden het huis voor mezelf
Wij hebben er meer leeftijdsverschil tussen zitten. Dat is soms fijn, omdat de oudste 2 niet meer de hele dag aandacht nodig hebben (bijna 14 en 11) maar ook vervelend omdat er minder aansluiting is met de jongste 2 (7 en 2) en uitjes maar Bijv ook een film kijken met de oudste 3 samen een stukje lastiger is om iets te vinden wat ze dan allemaal leuk vinden. we hebben 4 “moeilijke” kinderen. Zoals het er naar uit ziet alle 4 autisme. En 1 met zeer ernstige dyslexie en dyscalculie. Dat vergt veel tijd. Ook ging de 2de pas doorslapen met 3 jaar en onze 2 jarige wordt op dit moment ook nog 2 tot 6 x wakker per nacht. De jongste was een “ongelukje” en soms heb ik wel eens spijt er van. Het heeft echt alles op z’n kop gezet, en het zou voor ons een stuk makkelijker zijn zonder hem. Daar ben ik heel eerlijk in. Maar tegelijkertijd is ie behalve soms heel moeilijk ook een heerlijke kleine clown, een lieverd en echt ook wel een toevoeging in ons gezin, dus tja… Ik denk dat mijn “spijt” (vind het net wat te groot woord om het zo te noemen, zou het namelijk nooit willen terugdraaien) over gaat als hij groter wordt. Ik vind grote kinderen veel leuker dan peuters. het taxi spelen herken ik wel voor de groten. Wij hebben geen auto dus ik fiets heel wat af. Hier dus ook de afspraak dat ze mogen sporten binnen de stad. Gelukkig is er genoeg aanbod.
Herkenbaar dit De overgang van één naar twee kinderen vond ik overall best pittig. Er zit nog geen 15 maanden tussen hen, de oudste liep nog niet toen haar broertje werd geboren. We hadden er dus twee tegelijk in de luiers, twee tegelijk die getild moesten worden. Zoon had een koemelkallergie als jonge baby, dus dat maakte het ook niet makkelijker. Maar het kwam uiteindelijk allemaal op z’n pootjes terecht. Onze derde erbij ging zó makkelijk, vanaf dag 1 is ze zo heerlijk, rustig, tevreden, een slaapkopje, altijd vrolijk, lief, blij. En die interactie tussen onze 3 is zo geweldig mooi❤️ Ik was er in de zwangerschap duidelijk over: dit wordt de afsluiter en hierna zijn we klaar. Maar ik kwam daar al gauw op terug. Ik heb dat zweverige gevoel van “we missen nog iemand” weer terug. Help. Toen de jongste twee maanden oud was, kwamen we in vervelende, medische molen terecht met onze oudste. Het was toen duidelijk: we kùnnen er zo niet eens een vierde bij hebben en de wens stopte ik weg. Maar ook wat dat betreft zitten we nu in heel rustig vaarwater, dus de wens vlamt weer regelmatig op. We hebben niet getwijfeld over een eerste en tweede en vrijwel niet over een derde, maar nu met een vierde spelen er toch een hoop praktische bezwaren mee. Het zou namelijk verhuizen betekenen (we hebben een kamer over, maar die gebruiken we als studeerkamer en dat gaan we niet opgeven), een 7-zits auto, etc. Twijfel. Twijfel. Twijfel.
En als je nog een beetje meer pech hebt dan zit er één tussen die bijna niet te motiveren is. Dan zou je wensen dat je er maar 15 minuten mee bezig zou zijn. Deze aanvulling wou ik ook al doen, je was mij voor. Maar zo kan je aan 1 kind al heel veel tijd kwijt zijn.