Bij mij had scheiden het voordeel dat mijn partner inzag wat ie miste. Wij zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan, wij hielden zelfs nog steeds veel van elkaar. Ik heb aangegeven wat ik nodig had om gelukkig te zijn en hij gaf aan het (op dat moment) niet te kunnen geven. Dat is natuurlijk niet 1 gesprek geweest Ik wilde namelijk een echt gezin zijn en dingen samen ondernemen met de kinderen, hij wilde vooral vrijheid (om voor mij begrijpelijke redenen trouwens) Dus in de relatie voelde ik me al een alleenstaande moeder zeg maar. Maar toen hij daadwerkelijk die ‘vrijheid’ had, was dat helemaal niet waar hij naar op zoek was. Hij heeft een hele zoektocht naar zichzelf gehad en ik heb (op m’n eentje) ook geleerd om sterker in mijn schoenen te staan en dat ik tot veel in staat ben als het nodig is. En zo zijn wij uiteindelijk weer bij elkaar gekomen. Financieel ben ik er nooit op achteruit gegaan, de kinderen hebben in al onze beslissingen voorop gestaan bij beide. Als ik geld tekort kwam, hoefde ik maar te bellen en 2 min later stond het op m’n rekening. Zoon vond het wel moeilijk (toen 5) maar die kon heel goed zijn gevoelens verwoorden en we hebben altijd zijn vragen beantwoord. Dochter (toen 3) had er op het moment geen last van en nu kan ze het zich nog ergens vaag herinneren dat wij uit elkaar waren. Geen getraumatiseerde kinderen hier in ieder geval. Het is jammer dat het nodig was, maar ik ben blij dat we toen de knoop doorgehakt hadden. Als wij hadden doorgesudderd ben ik ervan overtuigd dat we op een later moment een hele nare breuk hadden gehad, want op dat moment waren we allebei (door in deze relatie te zitten) niet in staat om de persoonlijke groei door te maken die nodig was.
Oh dat ontken ik niet hoor maar meer werken loont sowieso niet volgens het belastingstelsel in NL, voor niemand.
Ik schrok wel toen ik ik dit plaatje zag. Kun je wel rondkomen van een bijstandsuitkering? https://www.volkskrant.nl/a-bac3f5cc Volgens NIBUD heb je met een gezin met 2 pubers minstens 2600 netto per maand nodig voor het "niet veel maar genoeg" principe. Nou dat is wat ik aan het eind van mijn opleiding tot medisch specislist verdiende, met dus 2 masters, een PhD en ruim 10 jaar werkervaring. Wat voor heel veel beroepen al lang niet is wat je in je eentje ooit zal verdienen. En wat je dus met bijstand en alle toeslagen al bijna krijgt.
Volgens mij is alleen het stuk een relatie hebben en toeslagen ontvangen fraude. Heb een hoop alleenstaande collega's die werken vaak 16,20, in heel sommige gevallen 24u en geen uur meer omdat ze anders hun toeslagen mislopen of moeten terugbetalen. Gemeentelijke belastingen enz werd kwijtgescholden. Denk dat een deel ook best wel meer zou willen werken maar dat loont dus niet. Daarnaast hebben ze hun kind nog regelmatig niet. Ben daar best verbaasd over....
Wow... Enniehoe, het antwoord is : ik ben vele malen gelukkiger er daardoor een fijner persoon en een betere moeder. Dat is het allergrootste goed wat er is.
Het is ook bizar. Ik.zou minder kunnen werken en het verschil aan kunnen vullen met allerlei toeslagen. Het "vervelende" van toeslagen is dat het zomaat minder kan worden... En dan? Ik doe het niet, ik vind het m'n eer te na om mijn hand op te houden om rond te komen. Zo ben ik ook opgevoed. Mijn ouders zijn gescheiden maar mijn moeder heeft gewoon full time gewerkt. En de les was dat als je wat wilt dat je daar dan voor werkt. Ik krijg een stukje kgb en kb, en kot, maar ik werk 36 uur om de dingen te doen die ik wil doen.
Het hangt af van je grzinssamenstelling en die 2400 is inclusief alle toeslagen. Die je als je het zelf verdient niet krijgt behalve kinderbijslag (en KOT die deels kosten dekt die niet in dit overzicht staan)
Er kunnen wel 1000 redenen zijn om te scheiden, net zoals er duizenden redenen zijn om het niet te doen. Punt is dat je moet doen waar je je goed bij voelt. Ik zit gelukkig in een fantastisch huwelijk maar ik heb ook situaties gezien waarbij ik dacht, ga alsjeblieft uit elkaar! Daarnaast heb je soms ook geen keus als de ander besluit weg te gaan. Wel vind ik het soms jammer dat mensen niet langer of harder voor hun huwelijk vechten. Bijvoorbeeld uit elkaar gaan als ze net een baby hebben. De eerste jaren zijn soms zwaar maar daarna wordt het (meestal) weer makkelijker. Maar goed, je kan je gevoel ook niet altijd sturen en als je elkaar ongelukkig maakt kan je beter je eigen weg gaan. Overigens hoeven kinderen er niet altijd last van te hebben. Mijn schoonouders zijn bijvoorbeeld al jaren gescheiden maar nog steeds goede vrienden. Kerst vieren we ook altijd met z’n allen. Mijn man heeft daarom ook nooit last gehad van hun scheiding.
En dat is in sommige gevallen echt onzin. Ik ken een aantal mensen die een uitkering/bijstand krijgen. Ze kunnen wel werken maar willen niet of "kunnen" niet. Als ik zie wat die binnenharken elke maand dan snap ik helemaal waarom sommige in de bijstand blijven aangezien zij soms meer krijgen (of het makkelijker) en er niets voor doen terwijl wij net zoveel krijgen of minder en er keihard voor moeten werken.
Ik ben opgegroeid in een gezin waar de laatste jaren geen liefde meer was tussen mijn ouders. Mijn moeder kon niet voor ons zorgen en mijn vader vluchtte iedere dag het huis uit, waardoor ik lichamelijk en emotioneel verwaarloosd ben. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 was en daarna is alles beter geworden, zelfs toen ik beide ouders niet meer zag en later alleen mijn moeder niet meer zag. Helaas was ik tegen die tijd al beschadigd en heb ik daar nog steeds iedere dag last van en ben ik al bijna 2 jaar in therapie. Ik ben nu 32. Bij elkaar blijven voor de kinderen is echt niet het beste (in de meeste gevallen).
Thnx.. mijn vader heeft later gezegd dat hij gewacht heeft met scheiden tot wij ouder waren, zodat we het beter aan konden... lief bedoeld, maar echt geen goede keuze geweest.
Dit is mijn ervaring, inmiddels is m'n ex weer getrouwd en woon ik, samen met de kinderen, samen met mijn vriend. Mijn zoons zijn 2 gelukkige jongens met gescheiden ouders, de scheiding heeft ze echt niet ongelukkiger gemaakt.
Als je uit elkaar gaat, ga je toch van 1 woning naar 2 woningen? Dat lijkt me in de huidige woningmarkt (zowel koop als huur) best ingewikkeld. Ik vind het persoonlijk geen reden om dan maar bij elkaar te blijven hoor. On topic: Ik heb wel de indruk dat sommige mensen het tegenwoordig snel opgeven, maar ik kan niet achter de voordeur zien, dus probeer daar ook geen oordeel over te vellen. Als je ongelukkig bent in je relatie en werken eraan heeft niets uitgehaald, ben ik van mening dat het vele malen beter is voor de kinderen om uit elkaar te gaan. Ik ken weinig gescheiden mensen, maar een van mijn beste vriendinnen is gescheiden en dat was zeker de juiste keus voor hun. Ze zijn beiden goede ouders en de kinderen zijn heel gelukkig in de huidige situatie.
Dit hoor ik ook veel om me heen. Vind ik dan toch apart. Ze hebben het dan ruimer dan ikzelf heb die meer uren moet werken en man die werkt. Dat vind ik soms best krom.