Het geeft goede hoop, ik zag dat de aantallen in de UK sinds 27 december pas echt stijgen, als dat net als in NL eerst de 50- mensen zijn, dan moeten we nog wel iets meer geduld hebben tot er echt meer over gezegd kan worden.
Met tranen in mijn ogen gelezen, een stuk van een longarts. Wellicht een goede herinnering over waarom de maatregelen er zijn. Achter ieder cijfer van onze enorme oversterfte door Covid19 (CBS: 32.084 t/m augustus 2021) zit zo'n verhaal en een pijnlijke en eenzame dood. Dit leed mag ook niet vergeten worden. https://carend.nl/blog/twee-handen?s=08 “Nog even terug! Terug naar de kamer”, schreeuwt iemand. Het bed staat al scheef in de deuropening. De man zit voorovergebogen, fors benauwd. Dat is vooral te zien aan het gebruik van al zijn hulpademhalingsspieren, zelfs die rond zijn schouders die hij omhoog trekt om maar voldoende lucht binnen te krijgen. Drie dagen geleden was hij opgenomen op de cohortafdeling. Op een tweepersoonskamer, want de huisarts had bij opname al aangekondigd dat zijn vrouw wellicht snel zou volgen; ook zij was erg ziek. Inderdaad volgde zij hem een dag later. Samen waren ze ziek geworden, samen was het achteruit gegaan en samen naar het ziekenhuis. Ook de scans van de longen leken op elkaar: forse zich tot ver in de periferie van de longen uitbreidende witgekleurde afwijkingen. Onmiskenbaar corona. Ze waren beiden al ver in de zeventig en daarom was er al uitgebreid gepraat over de behandelingen die in de toekomst wel of niet zouden plaatsvinden. Hier had het echtpaar een verschillende afweging gemaakt: hij wilde ‘er helemaal voor gaan’, maar zij zag dat anders: door een uitgezaaide vorm van borstkanker, die de laatste maanden ook nog eens verslechterd was, gaf ze aan een kunstmatige beademing niet te willen. “Dat wordt een troosteloze ondergang”, had ze ons –mij en haar man- toegefluisterd. De eerste dagen was het nog wel goed gegaan. Ze hadden medicijnen gekregen, dexamethason en bloedverdunners en vanwege koorts met veel ontsteking in het bloed ook nog antibiotica. Weer liep hun ziektegeschiedenis samen op: bij beiden was vrijwel gelijktijdig ‘optiflow’ nodig, een uitwendig beademingsapparaat om op die manier te zorgen dat ze voldoende zuurstof binnen zouden krijgen. Het was even beter gegaan, maar op deze druilerige herfstdag gaat het vooral met hem snel achteruit. De verpleegkundige belt over de zorgelijke en verslechterende situatie: “de zuurstofverzadiging kachelt in ondanks een maximale stand van de optiflow en komt niet meer boven de 80% uit”, roept ze. We snellen ons naar hun kamer en zien dat de situatie ten opzichte van vanochtend veranderd is: hij ligt snel ademend in bed, met een ademfrequentie van minstens dertig per minuut. “Laat hem maar naar de IC komen’, roept de intensivist door de telefoon. In allerijl rukt de verpleegkundige de zuurstofslang uit de muur en zet hem over op een mobiele zuurstoftank. Een andere verpleegkundige klapt de bedranden omhoog. Er is nu haast geboden, want hij moet aan de kunstmatige beademing om er voor te zorgen dat zijn vitale organen voldoende zuurstof blijven houden. “Kut-corona,” schiet door me heen en ik richt me tot de man en tegelijkertijd tot zijn vrouw, ze kijken ons beiden met grote ogen aan. “We moeten naar de IC.” Direct trekt de verpleegkundige aan het bed de kamer uit. "En snel ook", mompelt ze. “STOP!” roept iemand. “Zet het bed nog heel even tegen haar bed.” Het is een reflex, maar als ik nu, maanden later terug denk aan dit moment van waanzin is het van ongekende waarde. Want dit is geen detail. Integendeel. Als de bedden tegen elkaar staan, richt de man zijn hand op. Het lukt hem bijna niet en de verpleegkundige moet hem ondersteunen en helpt hem in de goede richting. Als zijn hand die van zijn vrouw raakt, zie ik hoe de knokkels wit worden van de stevigheid waarmee dat gebeurt. Ze buigt naar voren en het lukt haar zelfs om zijn hand te kussen. Kort spreekt ze. Mooie woorden. “Het ga je goed. Het waren vijftig zo mooie jaren. Dank zo veel.” fluistert ze. Terugpraten kan hij niet meer, maar terwijl hij haar aankijkt, knikt hij. Het is stil geworden in de kamer. De piepjes van de monitor zijn even weg, ook zijn ademhaling lijk ik ineens niet meer te horen. In die stilte wordt niets meer gezegd, maar toch is alles volstrekt duidelijk. Door een waas zie ik hoe dit beeld ook de verpleegkundigen raakt en hoe de stem van een van hen breekt als ze zegt dat we nu echt moeten gaan. Achter haar bril zie ik tranen die ook ik voel opwellen. In alle noodzakelijke haast wordt godzijdank even, heel even, ruimte gemaakt voor dit belangrijke moment. Doordat ze beiden in levensgevaar zijn - iedereen weet dat, ook zij zelf- is het hartverscheurend. Pas als we het bed wegrijden, laten die handen los. Voor een laatste keer, zal pas dagen later blijken.
Zo dit is heftig Tientallen Franse parlementariërs met dood bedreigd voor debat over coronapas https://www.nu.nl/coronavirus/6176357/tientallen-franse-parlementariers-met-dood-bedreigd-voor-debat-over-coronapas.html (via @NUnl)
1743 coronapatiënten in het ziekenhuis In de ziekenhuizen zijn 105 nieuwe coronapatiënten opgenomen op de verpleegafdelingen. Op de IC's kwamen er 20 nieuwe patiënten bij. In de ziekenhuizen nam de bezetting toe. Er liggen nu 1743 mensen met corona in het ziekenhuis (gisteren: 1675), van wie 488 op de IC (gisteren: 475), meldt het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS). Momenteel liggen er 13 patiënten in Duitsland op de IC Hopelijk morgen weer een daling? Of zouden we weer door blijven stijgen?
Het land heeft maar 600.000 inwoners, dus sowieso niet helemaal te vergelijken denk ik. En ik geloof maar 1 ziekenhuis of zo met IC. Maar een R-getal van ruim 6 is wel flink
Met name dat ene ziekenhuis maakt dat je snel een probleem hebt. Heb een collega met familie daar. Die zaten vorige golven toch niet heel gerust.
Is er nu nog helemaal niks uitgelegd m.b.t. het al dan niet openen van de scholen? Ik zit serieus al de hele dag te wachten op een lek.
Het is maandag, dan is het altijd weer wat hoger. Er zijn maar 125 mensen opgenomen, waarvan 20 op de IC. De uitstroom is op maandag laag. Vergeleken met vorige week maandag: 1997 in het ziekenhuis, waarvan 533 op de ic.
Het OMT is al bijeen geweest en het kabinet ook, of die zitten nu nog bij elkaar. Overleg met onderwijsbonden e.d. staat om 15.15 gepland. (Meldde lerarencollectief op Twitter.) Dan worden zij geïnformeerd en wordt er wellicht nog wat geschaafd aan de plannen. Dus we zullen nog wel even geduld moeten hebben Al zou het eerste lek met de voorlopige plannen ook elk moment al kunnen komen, natuurlijk. Maar de definitieve uitwerking zal nog even laten wachten. Ik mag toch hopen dat als de scholen dicht blijven, dat dit dan is om met spoed voor elk klaslokaal een CO2-meter te bezorgen. Dat is gewoon stap 1. Meten is weten. Pas dan kun je goed zien of ARKO voldoet of dat er meer nodig is.
De luier van jongste lekte een uur terug wel Pfff. Ben zo gespannen als een veertje. En ondertussen proberen te werken.