@Mapje Gelukkig word het niet alleen moeilijker naarmate ze ouder worden. Het kan zo wisselend zijn. Mijn oudste was de perfecte baby en tot zo'n 4 jaar de makkelijkste terwijl hij daarna een paar jaar de meeste aandacht nodig had. Mijn tweede was al pittig in de buik en begint nu wat meer tot rust te komen. Ik zie het trouwens niet als grip verliezen op. Je investeert in de opvoeding en op een gegeven moment zie je steeds meer wat ze daar zelf mee doen. Pittig betekend dan ook niet dat ze dat minder mee gaan nemen. Als ik naar mijn eigen kinderen kijk dan maak ik mij juist zorgen om het kind wat zich het makkelijkste aanpast. Die past zich namelijk ook makkelijker aan aan dingen waar ik het minder mee eens ben.
Ja dat bedoel ik ook. De oudste was een huilbaby dus toen heel pittig. Toen had ik daar geen grip. Hij kan nu enorm met zichzelf in de knoop zitten dus dat kost dan ook de nodige tijd aan begeleiding en er voor hem zijn. De middelste was een enorme chillbaby maar is een enorme pittige peuter en kleuter (en misschien is het wel geen fase en is dat zijn karakter) De baby is nu nog er tussenin. Geen idee hoe ze gaat ontwikkelen. Het woord grip gebruikte ik omdat ts het gebruikte in een reactie. Ik bedoelde het meer om te omschrijven dat het moeilijk in te schatten is. Het kan allemaal gaan zoals je hoopt en verwacht (dat is voor mij grip) maar het kan ook totaal anders uitpakken omdat er dingen gebeuren en er fases zijn, kinderen veranderen, interactie veranderd, je veranderd zelf. Als je graag grip wil houden of hebben is dat lastig. Waar vandaag grip is, kan dat volgende week niet meer zijn. Als je dat kan loslaten dan kan je volgens mij heel veel aan en is er altijd wel een mouw aan te passen.
Dan bedoelde wij hetzelfde De instelling als het niet kan zoals het moet dan moet het zoals het kan is indd een goede om te hebben. Maar ik denk dat telkens analyseren hoe het gaat ook een belangrijke is voor een groot gezin. Je ontkomt er niet aan om af en toe op je tandvlees te lopen. Het is goed om door te zetten. Maar het moet ook niet te lang duren. Je moet flexibel zijn voor je eigen draagkracht. Ik merk dat ik daar wel een plekje te pakken heb bij mezelf. Ik stel te hoge eisen aan mezelf. Tegelijk wil mijn hart een groot gezin. Maar daarvoor is het belangrijk om creatief te zijn en niet te blijven hangen in gedachtes van hoe het zou moeten gaan die je lang van tevoren bedacht hebt. Ik denk dat creativiteit/vindingrijkheid wel de beste eigenschap is om te hebben met een groot gezin.
Voor iedereen zal het anders zijn idd. Praktische zaken zijn er om op te lossen. Ik denk dat het belangrijk is dat de basis goed is. Voor mij is dat financiën en stabiliteit (een goede relatie en het gezinsklimaat).
Hier zijn wij gezegend met 3 schatten van kinderen. Inmiddels zijn ze 11,9 en 7 jaar en durf ik toe te geven dat ik het toch wel onderschat heb. Toen ze kleiner waren vond ik alles heel goed te doen. Allemaal in hetzelfde ritme en lekker veel genieten in huiselijke kring. Toen de sportclubjes, speelafspraakjes en medisch afspraken (logopedie, oogarts, kno-arts, fysiotherapie, orthopeed, audiologisch centrum...) erbij kwamen werd het echt veel pittiger. Vooraf hadden we ook geen rekening gehouden met oor, oog, spraak en heupproblemen en de bijbehorende afspraken/ingrepen. Het is al jaren vliegen en rennen. Ons grootste knelpunt is eigenlijk het niet hebben van een vangnet. Het is voor ons best lastig om 2 of 3 kinderen tegelijkertijd onder te brengen. Daardoor komt bijna altijd alles op ons als ouders neer en is er weinig me time (waar ik naarmate ze ouder werden toch wel meer behoefte aan kreeg). Wij voelen ons absoluut rijk en gezegend met 3 prachtige kinderen. Nooit hadden wij ze willen missen. Ik besef als geen ander hoe groot het verlangen kan zijn naar nog een kindje. Bij ons voelde het na de tweede nog niet compleet en zijn we voor een 3e gegaan. We hebben ons gevoel gevolgd en het werd ons gegeven. Maar mijn tip is om wel al vooraf te bekijken of er voldoende vangnet is. Willen opa en oma (of andere naasten) straks wel op 3/4 kinderen passen mochten jullie afspraken hebben of een keer tijd voor jezelf nodig hebben? Wie is er voor jullie het wel even tegen zit? Het ouderschap is prachtig, maar het kan soms ook heel zwaar zijn.
Mooi gezegd over dat vangnet en heel belangrijk! Wij hebben onze ouders gelukkig in de buurt wonen. 3 (of 4) kinderen tegelijkertijd bij één onderbrengen is veel. Maar wij laten bijv de oudste wel eens logeren en de jongste 2 dan samen bij de andere kant. Of juist andersom. Dat is goed te doen gelukkig!
Dat is echt super fijn zeg! Wij komen beiden uit minder stabiele gezinssituaties en eerlijk gezegd dacht ik dat wij het allemaal wel prima met z'n tweetjes op konden vangen. Maar toen er wat hobbels op de weg kwamen was het echt super zwaar. Gelukkig hebben we inmiddels wel een klein vangnet kunnen creëren, waaronder ook lieve buren en vrienden. Als ik al jouw reacties lees dan gaat het bij jullie helemaal goed komen! Die vierde is hartstikke welkom en gewenst. De vraag is nu alleen nog wanneer. Ik hoop van harte dat het jullie in de toekomst gegund is!
Wat een lieve reactie, dankjewel. Ja als je alles alleen moet doen (ondanks dat je natuurlijk samen bent als duo) dan is dat echt wel heel zwaar. Dat merken wij nu soms ook hoor. Op vrijdag, zaterdag en zondag is iedereen thuis. Als het dan ook nog slecht weer is, en alles is dicht i.v.m. Covid, dan vind ik het soms al zwaar. Een puberkleuter, een terrorpeuter (onze stervende zwaan) en een 8x per dag kakkende baby die een keer tandjes krijgt denk ik. Teel daarbij de eeuwige was, vaat, rommel en huishouden bij op. En dan zijn het ook nog moeilijke eters. Zeker de middelste, die vertoont wat trekjes waarvan ik overweeg toch wat hulp in te schakelen. Er zitten dus best dagen tussen waarbij ik om 10u al naar de avond verlang als ze allemaal op bed liggen . En tóch zitten we 's avonds altijd in een schoon en net huis, tevreden en trots op ons gezin. De kunst is dan om ook echt tijd vrij te maken voor dingen die we belangrijk vinden. Dus voor elkaar, maar ook écht zeker voor onszelf. Hoe meer kinderen er kwamen, hoe meer we dat ons realiseerden en er dus ook gewoon aan toe geven. Zo ga ik binnenkort een keer een nacht in mijn uppie weg. Compleet verzorgd, zó lekker gewoon. Man is dan met de jongens alleen thuis. Ik gok dat hij het vermoeiend maar mega leuk vindt, en dan kan hij 's avonds lekker op de bank ploffen met een slechte film, pizza, bier en chips. Al zit hij nu weer in een behoorlijk sportritme dus misschien houdt hij zich in In de toekomst kunnen we natuurlijk nooit kijken. Want onze ouders worden ook een dagje ouder en toevallig is O net thuis van 2 nachtjes logeren bij mijn moeder, ik kan wel aan haar merken dat ze nu ook best moe is. Kind heeft natuurlijk energie voor 10 en wil er continu op uit. Er zullen vast ook momenten komen waarbij we minder snel een vangnet hebben, maar we gaan tzt wel zien hoe dat komt.
Ik heb 7 kids en vond de overgang van 3 naar 4 (en de kids daarna) niet groot. Van 1 naar 2 redelijk grote overgang, van 2 naar 3 minder en van 3 naar 4 en verder ging heel gemakkelijk. Mijn eerste 4 had ik binnen 4 jaar en ja, was pittig want de hele dag druk met die kleintjes. Maar je zit er dan ook lekker in dus een volgende erbij merk je ook niet zo. Nu heb ik wel 7 hele gemakkelijke kids, dus bekijk het mss van achter een roze bril. De meeste verandering van 3 naar 4 en groter zijn de praktische aanpassingen zoals auto en slaapkamers. De meeste dingen zijn gericht op max 3 kinderen. Vanaf 4 heb je ‘ineens’ een groot gezin voor de buitenwereld. Verder zou ik ervoor gaan als je beide die wens hebt!
Wauw 7 kindjes! Lijkt me heel pittig, maar wat een rijkdom. Mocht/Als/Wanneer die vierde er komt, dan mag man hier een dag na de bevalling een knip erin laten leggen
Oh my God we hebben het gewoon besloten. We zien wel. Financiën geen probleem. Liefde ook niet. Als het niet zo mag zijn, zelfs dan is het oké. We zijn zo rijk. Maar nondeju. We gaan bewust geen AC meer doen. Ik ben zó hyper. Ws mag het natuurlijk nooit zo zijn maar o o o o.. ik ben gewoon blij. Alles is goed. Niks kan fout gaan!
oooh wat leuk ik hoop dat de negativiteit in mijn berichten niet te erg was. In de heat of the moment komt alles er net wat heftiger uit Het wordt steeds leuker, gezellig, drukker en makkelijker
absoluut. Maar een newborn is (vind ik) heftig. Nu ze bijna 4 maanden is word het toch wel een stuk makkelijker.
Ik vind het in de 12 jaar dat ik kinderen heb heel erg met pieken gaan allemaal. Soms denk je waaaw dit gaat zo goed en in een vingerknip kan het chaos worden en een periode gewoon ook chaos blijven. Maar dat hoort er gewoon bij toch ? Je kan vooraf namelijk niet voorspellen hoe bepaalde zaken lopen want je hebt ontzettend veel niet in de hand uiteindelijk.
Enige wat ik hier echt heel naar vind is de peuterleeftijd waar de jongste nu in zit. Is bij ons echt bij allemaal een dikke hel… maar als ik nu naar mijn oudste 2 kijk, hoe rustig die nu zijn (11 en bijna 14) kan ik me niet meer voorstellen dat ze zo zijn geweest als de jongste. Maar ook zij waren echt hele pittige peuters. Denk dat als we deze fase met de jongste gehad hebben, de boel wel weer stabiel wordt. (En als ie nou eens gaat doorslapen…)
Veel plezier hier ook geen AC meer . Als sinds de geboorte van R eigenlijk niet meer. We zullen het zien of we nog gezegend worden met een 4e. Maar voor nu spannend! Zo benieuwd hoe het ga lopen bij jou