We zijn hier met de tweeling (bijna 3 jaar oud) in de 'zelluf doen periode' beland. En ik vind het heftig. Vooral bij één van de twee zijn de hysterische buien die hieruit voortvloeien moeilijk te doorbreken. Ze blijft er vreselijk in hangen. En als de ander dan ook nog eens in een dwarse bui beland krijg ik het gevoel dat ik het liefste het huis zou willen ontvluchten. Heb er zo ontzettend de energie niet meer voor. Om een voorbeeld te geven. We zijn boven klaar. Zo meiden we gaan naar beneden. Dochter zit boos of geïrriteerd op de grond want moest verschoond worden en wilde dat niet. Zus staat al bij de trap, ik roep andere dochter of ze ook meegaat, geen reactie. Ik loop naar haar toe en geef nogmaals aan dat we naar beneden gaan en benoem wat we gaan doen(bijvoorbeeld eten). Geen reactie. Ik pak haar hand, probeer haar te motiveren op te staan. Ze trekt haar hand weg, nog steeds boos. Oké, maar ik ga nu echt naar beneden, want we gaan zo eten. Als ik mij richting trap beweeg begint ze hysterisch te gillen, ook mee, ook mee! Nou kom dan, tuurlijk mag je mee, maar je blijft zelf zitten. Blijft hysterisch of gaat verder in boos stilzwijgen. Ik ga achterstevoren de trap af, zus volgt, maar boze dochter blijft bovenaan trap staan. Niet te motiveren of ik haar nu vrolijk probeer af te leiden of wat strenger doe. Omdat ik niet wil dat ze alleen boven blijft vraag ik of ze zelf gaat lopen of ik haar moet tillen. Ze blijft stilzwijgend staan dus ik pak haar en til haar naar beneden. Beneden hysterisch, zelluf doen zelluf doen! Ze moet dan weer heel de trap naar boven om zelf naar beneden te lopen. Echt...om gek van te worden. Als je iets voor haar doet waarvan ze achteraf bedenkt dat ze het zelf had willen doen kan ze ook volledig over de kook raken. Je pakt haar knuffel voor haar op en geeft die aan haar. Ze wordt boos, gooit 'm weer weg waar hij lag, want tja...zelluf doen. Ze blijft enorm in haar buien hangen. En ik merk dat het mij steeds meer energie gaat kosten. Zeker als, zoals ik schreef, haar zus ook net een dwarse bui heeft. Ongetwijfeld ben ik niet de enige die hiermee te maken heeft en lijkt het mij fijn een topic te hebben om ervaringen en tips te delen. Dus, kom maar op met de tips!
Heel herkenbaar. Onze zoon heeft t al gepresteerd om al bij de groenteafdeling van de AH moord en brand te gillen omdat ie iets niet mocht pakken. Heeft de gehele winkeltrip gegild... ik negeer t gewoon. De trap is ook herkenbaar. Ik zet bakje met appelpartjes op tafel: hij wil t niet: wordt boos en smijt zo de stukjes door de kamer. Nu brult hij omdat hij niet met zn handen in de wc mag spelen... Ik heb mijzelf wel eens op de wc opgesloten met telefoon om tot 10 te tellen want ik trok t niet meer
Goddank heb ik het in de winkel nog niet meegemaakt. Hier ook twee kinderen die af en toe ineens hun handen in de plee hangen. Daar maak ik dan weer meer drama van dan zij Over welk zoontje heb jij het met de drama? Mijn kinderen zijn bijna 3 jaar. Zal dat in de openingspost er even bij zetten.
De jongste is 2. Irritant: mama tilluhhhh. Til ik hem: mama neeeeee zelf loopuh!!!!! Zet ik hem op de grond: brult nog harder: mama tilluhhhh Ja doei Ja hij was ook boos dat ie niet in de wc mocht spelen, kon prima vond hij. Raar dat ik er niet op zit te wachten hahaha
De 2 is nee fase inderdaad. En ik herken dat wel, niet, wel, niet, wel willen ook. Alsof de drang om het zelf te doen heel groot is, maar ze tegelijk beseffen dat ze soms de hulp en geborgenheid nodig hebben. En dat dit is wat de frustratie veroorzaakt. Maar jemig, ik voel mij ook inmiddels heel vaak zwaar gefrustreerd door dit gedrag. En ik probeer dat niet te laten blijken omdat dit het gedrag alleen maar versterkt. Maar soms kan ik het echt niet verbergen en wordt hij mij echt teveel.
Oh hier ook vaak wel, niet, wel, niet en zo blijft hij maar gaan. Op bepaald punt stopt het van mijn kant en doen we het gewoon niet. En als hij dan zijn zin niet krijgt (weet hij het eigenlijk wel zelf wat hij wilt?), Dan gooit hij zichzelf op de grond. Stervende zwaan tot het maximum. Leuke leeftijd hoor, maar pffft vermoeiend. Er zijn dagen dat ik echt blij ben dat hij gaat slapen.
Ik ben alle dagen blij dat ze gaan slapen Hier is het natuurlijk ook wel meteen maal 2. Een tweeling versterkt elkaar vaak in gedrag. Is de één heel vrolijk, dan de ander vaak ook. Maar is de één in een vreselijke bui, dan neemt de ander dat vaak over. Ik ben heel eerlijk dat ik het momenteel echt niet te doen vind. Ben ook heel benieuwd van anderen op welke leeftijd dit gedrag meestal minder wordt. En wat jij zegt klopt wel denk ik. Soms weten ze zelf niet wat ze willen. Je ziet die strijd bijna in dat koppie rondgaan.
Die van jullie slapen tenminste Onze dochter doet én deze shit allemaal en gaat dan ook nog eens niet slapen (maar dat laatste al drie jaar lang helaas). Ik hou me maar vast aan het feit dat het een fase is en ik probeer me vooral te richten op de dingen die wél heel leuk zijn op deze leeftijd, want dat zijn er gelukkig een boel. Toevallig zijn we nu in een fase binnen deze fase beland dat ze ontdooit zodra ik een grote klucht maak van haar gedrag. Dus als ze helemaal doordraait omdat ik de appel niet op de juiste manier heb gesneden roep ik: ‘Dat MEEN je niet! Dan ga ik NU de appelpolitie bellen!’ en dan bel ik dus met de appelpolitie en is het daarna weer oké. Maar goed, over een week zal dat ook niet meer werken en moet ik weer iets nieuws verzinnen Sterkte, mama’s. Jullie zijn in elk geval niet alleen.
Ik zou denken dat ze de grenzen opzoeken. Als ze weten dat ze niet alleen boven mogen blijven, weten ze ook dat je niet weg gaat zonder haar/hen. Een vraag die eigenlijk geen vraag is (kom je mee? = je moet nu mee), helpt dan misschien niet mee. Het zou kunnen helpen de tijd te geven. "Ik ga nu nog mijn handen wassen en als ik klaar ben gaan we allemaal naar beneden." Evt met een keuze: je mag ook nu al zelf gaan. En actie bij je woord voegen. Vreselijk lastig lijkt me een tweeling. Mijn oudste 2 kunnen elkaar ook erg versterken, maar daar zit in ieder geval nog 2 jaar tussen.
Probleem is dat ze van mij echt nog niet alleen de trap af mogen. Ze zijn snel afgeleid op de trap en duwen elkaar ook nog weleens. En wij hebben een harde trap dus nog net wat gevaarlijker als wanneer er vloerbedekking had gelegen. Moet heel af en toe nog eentje tegenhouden die bijna naar beneden klettert. Vaak na het verschonen zeg ik inderdaad al dat ik eerst handen ga wassen en we daarna naar beneden gaan. Maar klopt dat de vraag eigenlijk geen vraag is en dat ze dit door heeft. En groot deel is inderdaad grenzen opzoeken. En een deel frustratie omdat het niet gaat zoals. zij wil dat het gaat, op haar manier, op haar moment. Iedereen roept altijd, oh leuk een tweeling. Ja aan de ene kant wel. Ze hebben altijd iemand om mee te spelen. Maar er is ook veel strijd. En het elkaar versterken in gedrag dus. Maar het komt dus ook wel voor bij kinderen in verschillende leeftijden lees ik van jou.
Oh zoveel jaren niet slapen is helemaal funest lijkt mij. Ja mijn kinderen slapen over het algemeen goed. Worden in de nacht vaak nog wel een keer wakker. Maar dan geef ik een fles en slapen ze zo weer in gelukkig. Enkele keer drama bij naar bed brengen, maar ook dat valt meestal wel mee gelukkig. Die van die appelpolitie ga ik onthouden. Kan ik vast op andere manieren ook toepassen. Dank je wel.
Precies dat zag ik ook bij mijn kleindochter van 2,5 toen ze hier twee weken was. Als we naar buiten zouden gaan, wilde ze toch liever binnenblijven. Als we vanaf het strand weer naar huis moesten, wilde ze niet naar huis. Wilde zich soms 's morgens niet aankleden, maar in hansop blijven rondlopen. Dan 10 minuten later zichzelf uit- en aankleden, maar dan wel precies het shirtje aan willen dat net in de was lag of beslist geen jas aanwillen. Zelf veters strikken en als dat niet lukte kwaad. enz enz Als oma heb je meestal meer geduld dan als moeder, omdat je er niet elke dag mee om gaat, maar het was wel heel vermoeidend. Op een gegeven moment heb ik een "boze roze tent" opgezet, voor de echte uitbarstingen, die ze ook af ten toe had. Ze mocht in de tent gaan als ze heel boos was en gezegd dat ze net zolang als ze wilde daar in mocht mokken, huilen of schreeuwen, dat ze boos mocht zijn, omdat het nu niet altijd even makkelijk is. Dat deed ze dan uit zichzelf en riep dan na 2-3 minuten, Oma kom je, kom je? Even samen in de tent zitten en dan was het weer goed. Toen mijn dochter in die leeftijd zat, gaf ik haar keuzes. We gaan dit of dat doen, de blauwe of rode schoenen aan. Liet haar zoveel mogelijk zelf dingen halen e.d. Dat werkte bij haar heel goed, maar bij mijn kleindochter absoluut niet.
Volgens mij doe je het super door vooraf aan te geven dat jullie na het verschonen naar beneden gaan. Ik ben het met JupitR eens. Dit is echt een leeftijd waarop ze hun autonomie ontdekken, dus ze willen laten zien dat ze zelf beslissen over zichzelf. Maar tegelijkertijd hebben ze heel veel behoefte aan duidelijkheid, duidelijke grenzen. Het is aan jou om duidelijk te maken dat er op dat moment even geen keuzes zijn en dat jij beslist. Jij accepteert het gedrag niet en bent daarin heel consequent. Dus niet toegeven op zo'n moment, ook niet vragen wat ze dan had gewild, niet opnieuw naar boven om zelf de trap af te gaan. Blijven aangeven "nee, dat kan nu niet, nu gaat het zoals ik het zeg" en daarnaar handelen. En dan op andere momenten, waar het wel mogelijk/veilig is haar zoveel mogelijk 2 of 3 keuzes aanbieden, zodat die autonomie van haar wel voldoende de ruimte krijgt. Klinkt allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar makkelijk is het zeker niet. Het kost ook echt doorzettingsvermogen van om hier verandering in te brengen. Maar als je in bepaalde situaties heel consequent de grens aangeeft dan zullen ze dat (meestal... er zijn altijd uitzonderingen) overnemen en uiteindelijk zelf ook prettig vinden.
Dit gedrag dus! Zo herkenbaar wat jij schrijft. En dus dagelijks. En vaak met twee kinderen tegelijk. Of als de één eindelijk wil meewerken begint de ander. En als die eindelijk wil meewerken begint de eerste weer Zo'n tentje gaat hier helaas niet werken want dan zitten ze er om de beurt in. Of uiteindelijk allebei en draait het op spelen uit en zijn ze er met geen 10 paarden meer uit te krijgen als ze in de ochtend naar het kinderdagverblijf moeten en ik moet werken. Waar mogelijk geef ik ze inderdaad vooraf een keuze. De keuze wil je het zelf doen of moet ik het doen/moet ik je helpen werkt hier in sommige gevallen wel gelukkig. Soms willen ze zelf en als het dan niet lukt zeggen ze soms mama doen. Scheelt soms een hoop frustratie gelukkig. Maar vanmorgen wilde eentje absoluut haar pyjamajasje niet uit. Dramaaaa.
Ben mij ervan bewust dat dit de weg naar zelfstandig worden is. Juist de drang om zelf dingen te willen doen maakt dat ze die dingen ook gaan leren. Het heeft een functie probeer ik mijzelf steeds te vertellen. Ik probeer inderdaad wel consequent te blijven. Met die trap ga ik inderdaad soms weer overstag en ga dan bij veel drama soms weer mee naar boven. Maar je hebt gelijk, dat moet ik niet meer doen dus daar stop ik meteen nu mee. Want ze rekt de grenzen daarmee op. Dank je wel.
ik weet niet zeker of je iets aan mijn reactie hebt, maar ik geef hem voor de zekerheid maar. Ik heb al drie kids in peuter leeftijd gehad maar dit soort hysterische buien heb ik nooit gehad. Ik weet dus niet of dat komt doordat ik geluk heb of doordat ik ze in de kiem smoor/voorkom door mijn (soms strenge) houding. Ze mogen van mij alles beslissen dat ik niet belangrijk vind. Wel/geen jas aan (als het koud is neem ik hem gewoon mee en zeggen ze vaak al snel zelf o, ik heb het koud), kleren kiezen, appel of banaan, wel of niet wat drinken. Maar ik doe niet mee aan 'gekkigheid'. Ik snap best dat een peuter kan huilen om iets wat in onze ogen onbelangrijk is, bv onze peuter was vanochtend aan het huilen over dat ik een pak koekjes had opengemaakt, dat wilde hij doen. Dan zeg ik o vind je dat jammer? Snap ik, dan mag je het de volgende keer doen, goed? (met overdreven opgewekte stem). Of ik geef hem een ander pak (bv melk wat ik net al wilde openmaken oid) dat hij mag openen. Ik verwacht dan ook dat hij tevreden is met een dergelijke oplossing (maar sta ook best open voor een alternatief als hij dat aandraagt). Als er te lang in zoiets wordt gehangen en ze willen niet naar een oplossing werken, dan kunnen ze van mij naar de gang. Overdreven gehuil om iets onbelangrijks mogen ze van mij best doen, maar niet waar ik er last van heb. Ik ben dus in die zin misschien wel wat van de ouderwetse aanpak. Dingen zoals nog een keer een trap op en af omdat een peuter dat wil, doe ik dus niet aan mee. Dat vind ik namelijk heel veel negatieve energie geven. Mijn theorie is ook dat als je daarin te ver van 'jezelf afgaat' en teveel dingen doet die je als ouder niet wil, dat je daar zelf ook wrokkig van wordt en dan in een negatieve spiraal belandt. Tuurlijk doe je als ouder dingen voor je kind waar je wel eens geen zin in hebt, maar onzinnige dingen als de trap op en neer omdat een peuter dat van je eist, zou ik gewoon echt niet doen. Ik probeer heel veel positieve energie in mijn kinderen te stoppen en denk ook dat je daarmee in een positieve 'vibe' komt maar ben wel streng wat betreft (mijn) grenzen bewaken. succes!
Als het geen gevaarlijke situatie betrof (bij de trap oid) was ik vroeger ( hij is nu bijna 8) er gauw klaar mee. Heeft wel even geduurd voordat ik het zelf in de gaten had. Zodra bij mij de stoom ook uit de oren kwam liep ik gewoon van de situatie weg. Ajuus, zoek het maar uit. Hielp best goed, ik tenminste ook niet over de zeik.
Dank je wel voor je tips! Behalve die trap doe ik eigenlijk alles al. Ik ben ook best streng, in de zin van consequent. Bij overdreven huilen probeer ik wel te achterhalen wat de oorzaak is en begrip te tonen en ook te benoemen dat ik begrijp dat ze iets jammer vinden of teleurgesteld zijn en iets positiefs aan te dragen. Is het gewoon overdreven gehuil om te huilen kan ik ze helaas niet op de gang zetten, dan klimmen ze dus de trap op. Er past naar boven toe helaas geen traphekje. Maar dan laat ik ze dus gewoon uithuilen of uitrazen. Soms einde van de dag komt het voort uit vermoeidheid dan laat ik ze uithuilen want willen ze toch niets van mij weten maar als dat klaar is vraag ik wel of ze even fijn willen knuffelen en dat willen ze dan vaak wel. Verder zing ik heel veel met ze om een positieve vibe te geven tijdens dingen die ze liever niet doen. Ze houden van zingen. Maar ook dat helpt sinds kort bij echte dwarse buien niet meer. Ik probeer ze heel positief te benaderen, opbouwend, complimentjes geven zonder ook weer daarin door te schieten. Dat soort dingen. Wel een goede tip om bewust te zijn niet te ver van mezelf af te gaan.
Ook wel een goede tip. Want ondanks dat ik positief probeer te benaderen komt bij mij op een gegeven moment ook de stoom uit de oren en reageer ik ook geïrriteerd. En dat versterkt het gedrag natuurlijk ook.
Ik dénk dat je (mede) gewoon geluk hebt gehad. Ik ben ontzettend streng, voed soms zelfs kinderen van vreemden op als ik vind dat ze ongewenst gedrag in het openbaar vertonen , maar met een opgewekte stem zeggen ‘dat is jammer, jij mag de volgende keer!’ heeft hier nul effect, echt nul. Voorafgaande aan deze fase wel, maar nu ze midden in haar zoektocht naar zelfstandigheid zit echt totaal niet. Ik word er soms ook moedeloos van hoor, want ik betrek mijn dochter sinds haar geboorte in principe bij alles in het huishouden, dus het is ongelooflijk wat ze allemaal al zelf kan, maar tóch wil ze meer en blijft ze zoeken naar balans. Dat om even aan te geven dat ik mezelf echt een supergoede moeder vind, maar dat je niet kiest wat voor karakter je kind krijgt (in zekere zin natuurlijk wel, want het is niet dat ze die drang naar zelfstandigheid/koppigheid van een vreemde heeft )