Met een gerust hart laat ik ze ook alleen. Mijn ouders zijn ook 30 jaar ouder en wijzer geworden (mijn moeder veel therapie gehad en mijn vader heeft de alcohol laten staan)
Wat een moeilijke situatie! Ik denk ook een kwestie is van gewenning. Voor jezelf op een rij zetten wat jij wil. Mogen ze de kinderen alleen zien. Is het antwoord ja kun je ze afzetten en op een afgesproken tijd haal je ze op. Is het antwoord nee dan leg je uit dat het niet kan. Dat het nu niet loopt. Onze zoon weet dat hij een tante heeft en dat we die niet zien. Stelt er ook geen vragen meer over. Nu loopt het contact met mijn moeder slecht maar hij mag daar niet alleen zijn. Ze zal hem niks aan doen maar op dit moment geen prettige invloed. Lieve woorden maar tegelijk kwetsend. Ze woont ook niet bepaald om de hoek. Nu is ze boos omdat ze hem niet mag zien. Tja dat is dan maar zo. Dus ik snap je gevoel en dilemma heel erg goed.
Ik heb er ervaring mee, zit er midden in. Bijna een jaar geleden het contact verbroken met mijn moeder en zusje. Gek genoeg vraagt mijn dochter er weinig na maar dat gaat heus nog komen. Geen idee wat ik dan zou doen.
Dit lijkt heel erg op mijn verhaal. Ik zit er nu middenin. Heb er een tijdje geleden een topic over geplaatst en heb vlak daarna besloten het open te gooien richting haar en mijn verhaal te doen. Hier komt geen reactie op, of een zielig verhaal dat ze nog een kans wil zonder tekst en uitleg. Mijn moeder wil geen hulp, is alcoholverslaafd (nog steeds stiekem), alles draait om haar. Zij heeft toegelaten dat haar vriendjes hun poten niet thuis kon houden. Toen ik ging puberen heeft ze me in de steek gelaten zodat ze zelf kon feesten (drank en drugs). Ze is nu wel wat veranderd en ouder geworden maar nog lang niet stabiel. Ik heb er persoonlijk niets aan en loop rond met de vraag of dat veilig is voor mijn zoon, zo'n oma die maanden niet naar je omkijkt en vervolgens met een cadeautje komt aanzetten. Ik denk dat ik besloten heb het contact helemaal af te houden, ook tussen hen, omdat ik mijn zoon wil beschermen voor haar egoïstische gedrag. Maar ook omdat ik het niet normaal vind dat als wij in de zomer even langs gaan er volle mep geblowd wordt in de tuin, biertjes gedronken.. en nog wel meer gekkigheid. Ik wil niet dat hij dit meekrijgt. Dus kan ik beter nu het contact stoppen. Hij gaat er vast ooit naar vragen en ik zal daar dan altijd eerlijk in zijn.
Ik denk dat het verschil is dat jouw 'ouders' het probleem hebben (h)erkent. In ts haar geval ontkennen ze het en zien ze het probleem niet. Als ik voor mezelf praat zou ik ze dan niet achterlaten.
Ik kom ook een beetje uit dezelfde soort situatie als ts. Ouders hebben het niet erkend. Maar er is ook niet vaak over gesproken. Toch laat ik mijn kinderen wel alleen met mijn ouders. Ik vertrouw erop dat ze niks doen. Het is ook een hele andere situatie..je kinderen in je eigen gezinssituatie of je kleinkinderen die op bezoek komen. Ik ben zelf opgegroeid zonder opa en oma. Omdat beide ouders geen contact meer wilden met hun eigen ouders. En heb dit altijd als een groot gemis ervaren. Ik zou er dus nog eens goed over nadenken of er niet nog een oplossing is. Misschien dat je man de kinderen afgeeft aan je ouders Bijv.
Maar dan is de situatie dus verandert. Mijn schoonvader drinkt nog steeds en kijkt nog steeds veel te verlekkerd naar jonge meisjes en mijn schoonmoeder behandelt mijn man nog steeds als oud vuil. Wij hebben beperkt contact voor de kinderen, maar ze gaan er nooit en dan ook nooit alleen heen. Maar mijn kinderen zijn inmiddels ook op zo'n leeftijd dat ze zelf doorkrijgen dat opa en oma best raar doen en ze ze niet altijd meer willen zien
Het slijt. Ik ben heel eerlijk naar mijn kinderen. Sommige mensen worden geboren bij ouders die niet heel erg goed voor hun kinderen kunnen of willen zorgen. Daarnaast heb ik met mezelf afgesproken dat mijn kinderen nog geen 1% meemaken wat ik heb meegemaakt door deze mensen. Dus helaas. Contact met opa en oma is geen mogelijkheid, zolang ik die keuze voor ze kan maken. Ik word er zelf geen goede moeder van. Ik kan niet goed functioneren met deze mensen in mijn leven. Ik geef antwoord op de vragen die ze hebben. De rest komt wel als ze volwassen zijn.
Ik heb nog contact met mijn moeder, of nouja weer contact. Voor het grootste deel is dat vanwege de kinderen. Van sommige dingen weet ik wat haar realiteit is. En bepaalde behoeftes mbt praten heb ik geparkeerd. Soms is het lastig omdat ik nog wel een erkenning verlang. Maar ik weet dat het niet zal gebeuren. Mocht ik het op een bepaald moment niet meer kunnen opbrengen dan ga ik geen hemel en aarde bewegen om het contact in stand te houden tussen oma en de kleinkinderen. Als ze zelf langs kunnen gaan mogen ze. Maar 5 uur reizen om ze in contact te brengen met elkaar zou ik teveel vinden.
Ik denk dat je naar kinderen toe altijd een eerlijk verhaal moet vertellen. Natuurlijk aangepast aan de leeftijd. Maar zeker een kind van 7 kan je best uitleggen waarom jullie dat besluit hebben genomen. En geef aan dat ze er altijd naar mogen vragen en dat het dus geen geheim of verboden onderwerp is in huis. "Wij zien tante Truus niet meer omdat mama en tante Truus elkaar niet meer aardig vinden of het niet met elkaar eens zijn. Ze komt niet meer op onze verjaardag omdat mama dat niet wil. Ik weet niet voor hoelang dat zal zijn" Benadruk ook dat het niets met het kind te maken heeft. "Tante Truus is niet boos op jou. Jij hebt niets verkeerds gedaan". Of je de kinderen nog contact wilt laten hebben moet je jezelf afvragen. Er is sprake geweest van langdurige fysieke en mentale mishandeling. En (en dat lijkt mij essentieel) is geen erkenning gekomen. Jouw moeder blijft dit ontkennen. Wie zegt jou dat het niet nogmaals zal gebeuren? Daarbij is het erg ver weg. En moet je toch weer in contact met haar komen. En wie gaat daarbij aanwezig zijn? Want onbegeleid zou ik hier niet zien zitten. Hebben jullie verder nog grootouders aan de andere kant? Of andere familieleden waarmee goed contact is? Dan hoeven de kinderen weinig te missen.
Als het enigszins kan probeer voor de kinderen toch een mogelijkheid open te houden dat ze onder goede omstandigheden de opa en oma toch kunnen zien. Dat hoeven geen lange bezoeken te zijn. En dat hoeft ook niet vaak. Desnoods wat al genoemt is dat iemand anders ze daar brengt. De kinderen kunnen nu de reden waarom niet meer naar opa en oma gegaan word niet ten volle begrijpen. En dat kan voor de kinderen veel verdriet en frustratie geven. Later als de kinderen groot zijn en het complete verhaal weten kunnen ze zelf een keuze maken in het al dan niet bezoeken van opa en oma.
Soortgelijke situatie hier. Ik ben de afgelopen jaren bezig om alle dlangen uit mijn leven te weren. Ik heb tegen mijn zoontje gezegd: die is/zijn er niet meer. In het begin zei hij nog wel eens dat hij dat jammer vond, want 'insert persoon ' was zo lief. Daarop reageerde ik dan: voor jou was die persoon lief, maar voor mamma wat minder en wij willen alleen mensen om ons heen die voor iedereen lief zijn. Als er mensen niet lief zijn voor hem, zijn ze immers ook niet meer welkom. Nu vraagt hij niet meer naar die mensen. Laatst kwamen we mijn slangenbroertje tegen. Mijn zoontje vroeg 2 jaar geleden ofzo altijd naar hem ivm kadootjes. Hij zei hem nu gewoon gedag, lachte wat en vond het daarna allemaal wel goed. Ik ga mijn zoontje verder ook niet belasten met wat er allemaal gebeurd/aan de hand is.
Ik vertrouw mijn moeder en stiefvader, (ik noem ze ouders omdat ik hem altijd als een ouder gezien heb) wel met mijn kinderen. Het is meer dat ik geen contact wil zolang ze ontkent en zonder contact kunnen er ook geen afspraken gemaakt worden voor halen/brengen. Die moeder-dochterband zullen we nooit krijgen, maar ik kan haar denk ik wel vergeven als ze erover in gesprek wil zonder te zeggen dat het allemaal niet waar is. Mijn moeder was vroeger degene die de sfeer bepaalde, vrijwel altijd in negatieve zin. Zij bepaalde de straf die mijn vader ons moest geven, als zij dat zelf nog niet had gedaan. Het ging ook veel om psychische mishandeling, maar ook fysiek. Mijn vader heeft excuses aangeboden, zijn woorden waren: sorry, ik was teveel van huis en moest meedoen aan het regime van je moeder. Ik had er meer moeten zijn dan was het misschien anders geweest.. Overigens is dit niet het enige waar over gelogen wordt. Mijn moeder is geboren en opgegroeid in de randstad. Mijn stiefvader heeft een belangrijke baan bij de gemeente en mag daarom eigenlijk niet buiten die gemeente wonen. Toch zijn ze verhuisd naar de achterhoek. Ze hebben in een interview voor de krant gezegd dat de verhuizing was vanwege lichamelijke gezondheid van mijn moeder (kerngezond) en dat ze terug wilde naar haar "roots" (terwijl ze daar helemaal niet vandaan komt) en er geen familie of vrienden heeft wonen. Ze leeft in een soort sprookje (mooi vrijstaand huis, 4x p jaar op vakantie en vrijwel elke maand een weekend weg inclusief diner in sterrenrestaurant), gaat goed op aandacht (3x trouwen met dezelfde man incl. groot luxe feest enz) maar werkt liever niet dan wel en klaagt dat ze krap bij kas zitten. Ze is echt een goede oma, mijn stiefvader een geweldige opa, maar dat ze niet haar negatieve kanten wil laten zien en bespreken, of überhaupt hier maar over in gesprek gaan, maakt dat het voor mij echt klaar is. Mijn tweelingbroer heeft haar nog gemaild, met hoe wij ons voelen, onze herinneringen, enz. Hierop heeft ze nooit gereageerd, mijn stiefvader wel: dat alles gelogen is en we onze eigen verhalen verzinnen. Dit terwijl hij zelfs mijn moeder en broer een keer uit elkaar heeft gehaald toen ze hem aanvloog.