Ja, ik snap je gevoel helemaal! Ik heb me ook vaak wel schuldig gevoeld. En ik vond zo'n verpleeghuis ook heel confronterend. Ze woonde op een afdeling met allemaal lichamelijk gehandicapten. Ik vond het in het begin zwaar om mijn jonge moeder, ze was pas 40 toen ze daar ging wonen, zo te zien. En dan vluchtte ik weleens in gewoon niet gaan. Nu zie je ik waarom ik dat zo deed, destijds was ik natuurlijk pas 18. Maar ik kan daar echt nog verdrietig om zijn en me nog schuldig voelen. Ik heb het als heel zwaar ervaren, dat aftakelen. Toch praat ik er bijna nooit over.
Heftig dat je nog zo jong was toen dat gebeurde. Ik denk dat het ook wel bij de leeftijd hoort, dat je dan nog meer met jezelf bezig bent. Toen ik zo oud was zaten mijn opa en oma in een verpleeghuis en daar gingen ik 1x p week heen, maar dat viel me toen ook heel zwaar. Ik bedenk me nu eigenlijk… mijn moeder heeft ook in een verpleeghuis gezeten een poosje en toen ging ik 1x per week langs. Maar toen had ik een jonge baby en een peuter. En dat voelde gewoon heel logisch dat je met een jonge baby nou eenmaal niet zo vaak daar kan gaan zitten. Daar kon ik toen veel meer vrede mee hebben. Ook omdat mijn moeder zelf veel liever wou dat ik bij haar kleinkinderen bleef.
Hoe voelde je je ‘vroeger’ toen hij alleen thuis was en je een dagje weg ging? Dacht je ook dat je geen plezier mocht hebben omdat hij alleen thuis was? Of dacht je daar niet eens bij na wellicht? (Omdat hij toen nog ‘goed’ was) Hij zit straks op een goede plek waar voor hem gezorgd wordt, dus dat kun je gelukkig loslaten, voor zover dat gaat. En jij hebt ook een gezin wat aandacht en leuke uitjes nodig heeft om mentaal stabiel te blijven. Ik bedoel dit niet zo lullig als het misschien over kan komen, maar denk ook aan jezelf. Nu is heel pittig, want er is niemand anders die dingen voor hem kan doen/ regelen, en zo meteen gelukkig wel. Toen mijn oma in een verpleeghuis zat gingen mijn ouders eigenlijk elk weekend en soms nog een doordeweekse dag erheen en af en toe nog vaker. Wat maar lukte met werk en een gezin met 4 kinderen tussen de 5 en 15 jaar. Vooral de periode voor het verpleeghuis was heel intensief voor de familie, vooral voor mijn ouders aangezien ze op 5 wandelminuten van oma woonden en ze heel veel aandacht nodig had, en deze ook kwam halen. Ze dementeerde, dus ze had op een andere manier aandacht nodig dan jouw vader. Denk ook om jezelf, je hoeft er niet elke dag heen, een paar keer per week is voldoende en dat kan ook prima een kopje koffie zijn en dan weer weg. Succes ermee, dit is gewoon heel zwaar als familie, zeker als je de zorg niet kunt delen met broers of zussen.
mijn vader woont nu een jaar in een verpleegtehuis en mijn moeder gaat iedere dag bij hem langs. Ik vind dat persoonlijk niet heel verstandig maar als ze voelt dat ze dat moet doen dan is dat prima. Mijn vader heeft alzheimer dus is ook wel een ander verhaal aangezien je vader mentaal nog goed is. Ik was mantelzorger voor mijn oma voordat ze overleed en in het begin ging ik 3/4 keer per week langs maar facetimede ik wel iedere dag met haar zodat ze een bekend gezicht zag. Toen ze haar draai had gevonden ging ik 1 a 2 keer per week. Boodschapjes brengen en de was halen en brengen want dat laatste deed ik voor haar en niet het tehuis. Ik werk in een verpleegtehuis en veel mensen krijgen nooit bezoek. Een aantal mensen krijgt 1 a 2 keer in de week bezoek en verder zijn er nog een aantal die eens in de 2 weken bezoek krijgen. 1 bewoonster is nieuw en heeft het erg moeilijk met de opname, haar familie is er dagelijks. Is een grote familie dus ze wisselen elkaar af maar zij geven aan dat het wel heftig is voor hun. In het begin zou ik er vooral voor zorgen dat hij goed gesetteld is, uitvragen wat de activiteiten zijn waaraan hij kan deelnemen of eventueel een op een iets kan doen met vrijwilligers. Mijn ervaring met zowel mijn oma als mijn vader is dat het altijd even tijd nodig heeft om vertrouwen te krijgen in de nieuwe situatie en dat je dan een beetje los kan gaan laten en minder vaak kan gaan.
Wat misschien een idee is, ik denk maar even hardop. Om 1 vaste dag/tijd af te spreken... Bijvoorbeeld op zaterdag kom ik een kopje koffie drinken. En dat je voor jezelf dan nog 1 x in de week gaat als extra wanneer het JOU uitkomt. En is dat een week niet, dan niet. Is het een week 3 keer omdat het goed voelt, ook prima. Ben niet te streng voor jezelf, je moet het allemaal alleen opvangen nu. Ik ben zelf altijd 1 x per week naar mijn oma geweest toen ze in een verpleeghuis kwam. Ook toen ze heel ver 'heen' was en mij niet meer herkende. En als het slecht ging, ging ik snel even na mn werk even kijken of even een kopje koffie drinken. Als je niet meer hoeft te zorgen, is het ook gewoon fijn even een kopje koffie te doen en na een half uur weer te gaan. Dat is ook gewoon prima he... Maar niks is verplicht, alles is goed.. En je moet doen waar je je goed bij voelt. Sterkte!
Wat doe jij het goed. Echt waar. Dat je hier zo over nadenkt siert je echt. Heeft je vader echt helemaal geen andere familie? Geen eigen broers of zussen, neven of nichten? Of vrienden, goede/oude buren, etc? Helemaal niemand die eens een keer op bezoek kan gaan? Misschien kan je een bezoekvrijwilliger inschakelen? Iemand die elke week langs gaat voor een praatje en bijv samen de krant lezen, tv kijken, spelletje doen, muziek luisteren.
Als je een weekendje weggaat oid is het dan ook fijn om bv een oud buurvrouw of ander familielid te vragen om even een bakje koffie te komen drinken bij hem? Of dat bv je man eens een uurtje alleen gaat
Helaas heeft hij verder alleen een oude demente schoonzus die zelf in een tehuis zit. Hij heeft 1 nicht die nog goed bij is en die belt afentoe maar kan niet meer reizen zelf. Het is ook een lastige man, hij maakt niet makkelijk contact, hij vindt alles “gedoe”. Als ik een willekeurige vrijwilliger naar hem stuur, dan neemt hij me dat waarschijnlijk niet in dank af. Hij moet echt een klik met iemand hebben, anders houdt hij gewoon zn mond dicht. In zijn oude straatje waren wel lieve buren, maar het tehuis is 20 min rijden bij hen vandaan, dus ik weet niet of ze dat vaak willen gaan doen. Maar ik kan het wel vragen, goed idee
Bij zo’n vrijwilliger draait het ook juist om de klik. Daar selecteert men ook op. En die worden ook getraind en krijgen ondersteuning. Er wordt echt niet gewoon maar een random iemand elke week gestuurd. Is zoiets bespreekbaar met je vader? Je zou ook aan het tehuis eens kunnen vragen wat voor ideeën zij nog hebben hieromtrent.
Wat goed van je dat je zo voor je vader zorgt! Maar ik snap ook heel goed dat het je nu te veel aan het worden is en dan moet je zeker ook aan jezelf denken. Je zou het af kunnen bouwen, de eerste week/weken ga je nog wel vaker en daarna bijv 3 keer in de week. En omdat je nu echt gaat om hem even gezelschap te houden zal je er waarschijnlijk echt wel minder lang zijn dan je nu bent. De dagen dat je niet gaat zou je hem dan even kunnen bellen/facetimen/appen. Dat hoeft niet lang te zijn, maar dan weet hij dat je ook aan hem denkt als je een dag niet komt en dat hij niet vergeten wordt (of weggestopt zoals sommige oudere mensen in een verpleeghuis het misschien ervaren) En als hij mentaal nog goed is zou ik het ook gewoon aan hem uitleggen dat het erg zwaar voor je is en dat je hoopt dat je op deze manier niemand tekort doet, maar dus ook jezelf niet.
Ik weet niet hoe het daar bij jullie gaat maar hebben ze daar niet een gezamenlijke kamer waar iedereeen samen koffie drinkt oid ? ook al ligt hij in bed je kan vaak gewoon met bed erheen misschien vind ie dat wel gezellig en zijn er een paar andere leuke mensen met wie hij kan praten
Ik heb ook altijd met ouderen gewerkt en het is heel verschillend. Maar ik zou zelf 2 a 3x per week gaan. In de zomermaanden wat vaker, om even een ijsje te eten samen, rondje te wandelen met de rolstoel bijvoorbeeld. Kwartiertje in het zonnetje zitten ofzo. Ook zou ik toch af en toe even via de tablet met hem videobellen! Vraag je gewoon dingen als wat heb je vandaag gegeten pap, smaakte het een beetje? Waren er nog activiteiten? De kinderen hebben dit en dat gedaan op school... Gewoon wat random praten! Dan zie je hem toch nog wat extra, en dan ben je er wel niet maar heb je toch even een contact momentje. Een vrijwilliger is inderdaad een goede optie. Misschien bijvoorbeeld iemand die van wandelen houd als je vader dat ook leuk vind, zodat ze samen een uurtje (hij in de rolstoel) kan wandelen ofzo. Of heeft hij vroeger gesport? Misschien een oude buurman ofzo?
Even van de andere kant bekeken, ik heb ook maar 1 kind. We hebben eigenlijk vrijwel geen familie en ook niet een enorme vriendenkring. Als ik later oud ben dan vind ik niet dat het mijn zoons verantwoordelijkheid is om steeds bij mij te zijn en geen leuke dingen te kunnen doen in zijn eigen leven.
Een goede, weet je al wat je vader wilt? Hebben jullie het er al eerder over gehad? Als ik de 70 nader, dan zou ik zeker met mijn kinderen bespreken wat ik zou willen. Nu zie ik het zo dat ik niet zou willen dat zij hun leven erg aanpassen aan die van mij. De kans dat ouders en kinderen bij elkaar in de buurt wonen, wordt ook steeds kleiner. Dus een half uurtje op bezoek is dan direct minstens 1,5 a 2 uur.
Ik herinner mij jouw vorige topic hierover nog wel. Denk alsjeblieft aan jezelf, ga in het verpleeghuis langs wanneer jij kan en ga dan aub geen zorg geven. Gewoon op bezoek en leuke dingen doen als dat kan. Wandelen, spelletjes spelen of met de kleinkinderen erbij lekker een ijsje halen ofzo. Het is niet vreemd dat je op je tandvlees loopt, geef dit daar dan ook aan aub. Ze hebben er vast alle begrip voor!
Ze hebben een huiskamer maar het leek me niet groot genoeg om met een bed heen te gaan… maar misschien kan het, het is wel een idee! Er is beneden ook een restaurant, maar ik denk niet dat hij daar met bed en al heen wil.
Nee maar dat is nu natuurlijk “makkelijk praten” want je bent jong en fit en je kan alles zelf. Hij ligt de hele dag in bed en als zijn bril van zijn neus glijdt of hij is de afstandsbediening kwijt tussen de dekens dan heeft hij al hulp nodig. En dat vindt hij dan super belangrijk, wat ook begrijpelijk is… hoe mijn leven eruit ziet met kinderen en school en werk daar heeft hij in detail niet zoveel besef van. Uiteindelijk zal hij wel zeggen dat mijn gezin heel belangrijk is, maar ik mag er toch pas heen nadat ik zn afstandsbediening gevonden heb
Kijk wat mogelijk is en wat goed voelt. En waar je later geen spijt van krijgt. Ik heb achteraf er spijt van dat ik niet vaker langs ging bij mijn moeder in haar laatste jaar. Mja 2,5 uur met ov enkele reis plus kind van 1 jaar. En alleenstaand. Ik had nog meer met haar willen praten over bepaalde dingen en dingen delen. Mijn oma zit in een verpleeghuis. Ze is stokdoof en telefoneren lukt niet. Ze is ook erg achteruit gegaan het laatste jaar. Mijn broers nemen nemen niet de tijd om te videobellen. Ze komen wel beiden 1x per week langs. Ik probeer eens in de 6 weken ivm de reisafstand. Maar ik vind het wel moeilijk en ik voel mij schuldig.