Ik ben jaloers op mensen die heel spontaan en sociaal zijn. Die op vakantie/verjaardagen Met iedereen een gesprek aanknopen en het dan gezellig hebben. Mijn man en 2 beste vriendinnen zijn dus allebei zo. Ik niet, ik heb een sociale fobie waarvoor ik meerdere therapieën heb gevolgd maar weggaan doet het nooit. Ik merk dat ik dat toch vaak erg jammer vind.
Ik was vroeger heel jaloers op mensen die erg muzikaal zijn. Ik kom uit een mega-muzikale familie en ben wat dat betreft wel min of meer het zwarte schaap. Ik kan best redelijk pianospelen en zingen, maar ook niet meer dan redelijk. Terwijl mijn beide opa's dirigent en componist waren, instrumentenmaker, mijn ouders en zusje allemaal heel goed piano kunnen spelen en mijn zusje een prachtige stem heeft. Nu heb ik me er inmiddels bij neergelegd dat mijn talent daar niet in zit en speel en zing ik lekker voor mezelf als er niemand bij is en daar geniet ik enorm van, ook al is het niet altijd foutloos en zuiver.
Nee. Maar dat komt omdat ik het de meest “slechte” eigenschap vind die je kan hebben. Iets wat je tegen kan houden in het leven. Zonde van mijn tijd en energie. Ik kan oprecht zeggen geen jaloerse gevoelens te kennen. En als ik het al zou hebben, alles eraan doe of om het te bereiken of los te laten. Soms is het moeilijk tevreden te zijn met wat je hebt. Maar denken dat een ander het beter heeft is niet eerlijk… vooral niet tegenover jezelf.
Sowieso mooi topic en mooie reacties vind ik. Ik ben op een punt in mijn leven waarin ik eigenlijk voornamelijk blij ben. Ondanks dat de buitenwereld wel eens kan denken dat dingen ons aan komen waaien proberen we te investeren (in onszelf qua opleiding/baan, in ons huis, in elkaar), keuzes te maken voor de lange termijn en ook te genieten. Maar het gevoel herken ik zeker: ik was lang de enige vrijgezel van mijn vriendinnen en ondanks mijn fijne appartement en twee katten kwam ik toch altijd 's avonds alleen thuis. Ook heb ik 7 jaar moeten wachten op een zwangerschap, daar knapte ik ook niet altijd van op. Toch hebben bepaalde situaties mij mentaal wel sterker gemaakt en ben ik niet gaan zitten af wachten totdat het leven zou komen zoals ik dat graag wilde. Heb ondanks onze kinderwens twee studies gedaan en maar goed ook, want als ik had gedacht: wat als ik zwanger raak, dan had ik die studies nooit gedaan..(en nu ben ik klaar én zwanger), gesolliciteerd op nieuwe functies, huis gekocht, twee jaar bij mijn ouders gewoond, nieuwbouw huis gekocht etc. Als wij ergens niet tevreden over zijn kijken we of en waar we invloed hebben. Dat geeft ons in ieder gevoel van eigen regie. (Niet dat je alles kunt (en moet je) af willen dwingen). Soms is het leven ook accepteren dat bepaalde dingen niet zijn weggelegd. In die situaties probeer ik te kijken naar wat er wel is, waar ik dankbaar voor ben en kan zijn. Lees nu de reactie van @Maartt: die verwoord een stuk bondiger wat ik bedoel: of loslaten of bereiken (dat bedoelde ik met waar ligt je invloed).
Als wij door drenthe rijden en prachtige vrijstaande huisjes zien, ja dan word ik van binnen wel ergens getriggerd om jaloers te worden zou ik prachtig vinden om te wonen, maar mijn man is heel nuchter en verteld dan vooral hoeveel werk het is om zo'n plek te onderhouden. Ooit was ik ook wel beetje jaloers op mensen die zo zwanger zijn. Over de eerste ruim 4 jaar gedaan om zwanger te worden, middelste ook jaren en de laatste? Die is ons aan komen waaien. En daar waren we nog meer van slag van dan toen we bij de eerste erachter kwamen dat we zwanger waren. Zo kan het dus ook
Inderdaad. Het is niet dat ik zou willen ruilen we zijn ook zeker tevreden met wat we hebben maar wat jij zegt met energie/prikkels ervaar ik hetzelfde. Een dagje monkeytown is voor mij echt een hel. Dat soort dingen zijn ook al een tijd niet meer mogelijk en vind ik dus helemaal niet erg maar ervaar ik wel als schuldgevoel naar de kinderen dat ik dat soort dingen dus eigenlijk vaak niet zie zitten.
Ik ben wel eens jaloers op mensen wiens ouders/schoonouders graag oppassen op de kinderen. Opa’s en oma’s die de kinderen wel eens spontaan meenemen ergens naartoe, ze laten logeren, enz. Hetzelfde naar mensen die ouders hebben die financieel hebben kunnen bijspringen. Tijdens studie, halen van een rijbewijs of tijdens het kopen van een huis oid. Het maakt het leven gewoon een stukje makkelijker en daar heb ik wel behoefte aan, haha.
Vooral voor de kinderen is dit een groot gemis als grootouders geen of weinig aandacht aan ze besteden. Dat is het meest jammere eraan. Mijn moeder is een hele lieve oma maar ze woont 100 km verderop. Mijn schoonouders in het dorp maar ze komen eigenlijk alleen op verjaardagen. Ze gooien alles op corona en ja mijn kinderen zouden het virus eens meenemen. Ander kleinkind is gewoon welkom en zit ook op school. Wij denken maar zo, zij missen wat van onze kinderen. Maar voor mijn kinderen, of kinderen die hetzelfde meemaken, vind ik het triest.
Ik ben jaloers op mensen die een grote groep vrienden/familie etc om zich heen hebben. Mijn schoonouders wonen aan de andere kant van Nederland. Mijn vader woont op een uurtje rijden afstand. Ik ben hier naar toe verhuisd ( bij man in) met het idee dat we snel zouden verhuizen. Ik heb dus ook geen enkele moeite gedaan om mensen te leren kennen in de omgeving. En toen stortte de huizenmarkt in.. Hetgeen wat wij wilden kopen is ineens onbetaalbaar. Dus we verbouwen ons eigen huis maar... Ik voel mij dus best eenzaam. Ik zou er iets aan kunnen doen maar dat durf ik niet echt Mensen die hun moeder nog hebben. En dit is vooral een frustratie maar goed, mensen die steen en been klagen over hun ouders. Wees blij dat je ze nog hebt.
Ik ben heel sociaal en spontaan. En ik heb geen vriendinnen. Het lukt gewoon niet. Wat ik fout doe? Geen idee. Ik ben vriendelijk en nodig vaak mensen uit. Maar ze blijven niet plakken. Dus weet je? Een niet sociale fobie en toch 2 beste vriendinnen vind ik echt een prestatie. En ik ben daar stikjaloers op.
Ja scheelt echt hoor. Mijn jongste was net 4 en dat gaat zoveel makkelijker als toen 11 jarige. En wij nemen er allemaal wat van mee, hebben allemaal geleerd en het is inderdaad toch een ervaring die niemand ons meer afneemt! Wij stonden er ook in met het idee dat als het niet gaat dan gaat het niet. En aagegeven aan mijn dochter dat je het echt de tijd moest geven en ze heeft heel hard haar best gedaan en de school waar ze sinds Augustus op zit is echt een verbetering geweest maar helaas moeten wij concluderen dat het niet gaat. Ik heb het eiland in mijn hart gesloten en wij gaan nu zeker nog eens heen voor een vakantie!
Ik ben jaloers op mensen die gezond zijn maar ook deels op mensen die echt afgekeurd zijn. Klinkt misschien heel naar maar ik kamp al sinds mijn tiener jaren met extreme vermoeidheid en vatbaarheid. Ik ben dus om de haverklap ziek en ze kunnen niks vinden behalve afwijkende bloedwaardes als ik weer ziek ben. Die worden weer normaal als ik me weer 'oke' voel. Ik heb bijvoorbeeld na de vaccinatie 6 weken klachten gehad, ik ging van ontsteking naar virus naar ontsteking. Ik heb nu dus ontslag genomen omdat sinds ik moeder ben geworden het nog zoveel erger is geworden (minder rust) en ik dus geen collega meer ben die ik wil zijn. Ik val continue uit. Ik zou zo graag de rust willen van afgekeurd worden en vanuit daar kijken wat er mogelijk is want dit breekt me zo op. Ik heb hierdoor (en door dingen uit verleden) al een burn out gehad en ik weet als ik doorga ik van burn out naar burn out ga. Maar omdat ze dus niks kunnen vinden heb ik niks... en moet ik na een jaar sowieso weer aan het werk vanwege de financiën.
Ik ben best jaloers op sommige vrienden van me, op hun mooie koophuizen die mooi ingericht zijn. Echt volwassen zeg maar. Gewoon een gezellige woonkamer en aparte kinderkamers enzo. Heerlijk... Bij ons is het net een studentenwoning.
Ik ben regelmatig jaloers op mijn man en kinderen die naar werk/school gaan. Ik ben definitief afgekeurd ( NHA en steeds terugkomende depressie) En accepteren dat ik thuis ben en iets vinden waar ik voldoening uit vindt . Dat lukt nig niet altijd
Echt jaloers niet maar ik kan er wel van balen dat de huizenmarkt nu zo verhit is, wij willen graag verhuizen maar doen het nu niet in deze achterlijke tijd. Wij hebben een leuk budget maar als je vergelijkt wat je daar een aantal jaar geleden voor kan kopen en nu pfff. Dus ik ben wel jaloers op de mensen die in de juiste tijd hun huis hebben kunnen kopen en daardoor nu weer met heel veel winst kunnen verkopen. Of op vrouwen die zo zwanger raken, al ben ik nu niet jaloers meer want ik heb het geaccepteerd En op een vriendin, zij heeft zoveel rommel in huis liggen. Ik kan daar zeer slecht thuis tegen maar vind het heerlijk om te zien dat het haar niet veel scheelt en andere dingen belangrijker vind.
Dat laatste is voor mij weer een trigger om jaloers te zijn. Dat je zo'n fijne moeder hebt gekent dat je niet kunt snappen dat je iets te klagen kunt hebben over je ouders. Ik mis mijn overleden moeder niet. Wel de moeder die ze zou moeten zijn geweest. Het idee van een fijne moeder. De gezonde band die mijn man heeft met zijn moeder. Dat is waar ik jaloers op ben. Fijne ouders, die betrokken zijn maar die hun volwassenen kinderen ook de ruimte geven voor hun eigen visie zonder die af te kraken. Dat is iets wat ik hopelijk wel mijn kinderen kan bieden.
Ook bij mij schaart alles eigenlijk onder de 'angst' paraplu. Perfectionisme bijvoorbeeld is angst, maar verkapt. Het is echt een naar iets.. en eigenlijk zitten we onszelf dan in de weg, ik belemmer mezelf en durf ook te zeggen dat ik mezelf onbewust zelfs saboteer. Ik ben het afgelopen jaar achter zoveel dingen over mezelf gekomen. Ik dacht dat "ik gewoon zo was" en er mee moest leren leven, maar nu ik de grondoorzaken leer kennen en bewust ben van mijn eigen gedrag kies ik op zulke momenten heel bewust voor een andere richting, die misschien niet vertrouwd voelt, maar wel de richting is waar ik naar toe wil. Ik wil die angsten hiermee ontkrachten en dat werkt! Dus wie weet kun je, ondanks je angst, toch de andere richting kiezen (bijv. toch voorstellen om mee te gaan) hoe oncomfortabel dat ook voelt. Iedere keer dat je dat oncomfortabele gevoel aan gaat, ontkracht je de angst en maak je nieuwe neurale paden aan in je brein die de persoon die jij wil zijn versterken en laten groeien.