Eigenlijk moet ik er helemaal niet meer over lezen. Ik ben er zo mee bezig. Ik huil nooit zo snel om nieuws, maar dit hier heb ik al wat tranen om gelaten.
Dit denk ik ook, eerst plaatste ze best veel updates en filmpjes over zijn toestand. Ze gaven zelfs aan dat hij had gegeten woensdag. Donderdag en vrijdag was het opvallend stil. Er werd gevraagd hoe het met Rayan ging en er kwamen geen updates meer, toen iedereen bleef aandringen gaven ze aan, dat hij met zijn rug naar de camera lag en ze zijn gezicht niet konden zien, een dag later gaven ze aan dat zijn toestand zeer slecht was, zonder beelden. Afgelopen vrijdag werd het werk ook voor uren neergelegd, mogelijk wisten ze toen al dat het te laat was? -De moeder van Rayan is overigens 5 maanden zwanger. Ik weet niet waarom ik dit vertel, maar ik wilde het gewoon even delen.
Ik probeer er niet meer aan te denken, maar met een zoontje van vier vind ik het heel moeilijk om niet aan Rayan te denken. Telkens als ik mijn zoontje vast houd, denk ik aan hoe vreselijk eenzaam en verdrietig en bang dat kleine jongetje moet geweest zijn. Vreselijk als je dan niet naar je kindje toe kan, om het te troosten. Toen de kleine Julen in die put was gevallen, volgde ik de reddingsoperatie ook en toen ben ik er ook niet goed van geweest dat ze hem dood terugvonden, maar achteraf bleek hij al heel snel overleden te zijn. Maar nu, met die beelden van Rayan, dat hij daar zit te wachten, alleen...Ik ben er al dagen niet goed van en ik moet steeds opnieuw huilen. En ik denk ook aan al die kinderen op de wereld die lijden door oorlog, ziekte, enz. ik zou willen dat ik meer kon doen...
Dat heb ik ook, mijn zoontje is ook 4 en zijn lachbekki lijkt op die van Rayan. Ik ben een taaie maar hier had en heb ik heel veel moeite mee, bovendien ben ik niet heel ver van die plek (in een stad) geboren. Gisteren een interview gezien waarin de vader aangaf, dat toen Rayan in de put viel, hij 2x riep trek me naar boven, haal me eruit. De ouders hebben hem telefonisch hopelijk gerust kunnen stellen. Nog voor de hulpdiensten ter plaatse waren hadden ze een telefoon laten zaken naar beneden. Hij wist hopelijk dat ze bezig waren hem te redden. Toen de hulpdiensten arriveerde hebben ze vader uitgelegd dat de reddingsoperatie wel eens 4 a 5 dagen zou kunnen duren.
Dit ja, je kind verliezen op welke manier dan ook is het vreselijkste wat je overkomen kan. Maar het idee dat hij nog een paar dagen bang en alleen in die put heeft geleefd, dat is toch niet te bevatten. Arm mannetje, en hopelijk krijgen die ouders de steun van naasten en rust om de komende tijd door te komen.
Ik dacht het al te zien dat ze zwanger was. Verschrikkelijk hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen.
Vond het ook behoorlijk respectloos dat totaal niet de ruimte geboden werd voor het dragen van de brancard naar de ambulance. En heel die mensenmassa ook die achter de ambulance aan rende.
Mijn vader komt officieel uit bab berad heel veel van zijn familie woont daar. Klopt idd die interview heb ik ook gezien mijn hart die brak . Ik zag idd ook dat die moeder zwanger was. Wat moet ze wel niet meemaken .... Je verliest je ene kind en paar maanden later geeft ze leven aan een ander kind. Moge Allah ze de kracht geven om zichzelf hierdoor heen te slaan. Het blijft gewoon vreselijk. Ik ben zwak voor dit soort dingen. Vooral op een andere foto van Rayan lijkt die een beetje op mijn jongste en dan pak hem ik hem steeds weer vast . Idem met Julen of elka ander kindje waar ook over de wereld. Misschien het feit dat we nog hoop hadden dat Rayan het levend eruit gehaald zou worden omdat hij bewoog etc. Maar eerlijk denk zelf dat hij donderdag al overleden was op het moment dat ze stopte met info geven en dat ze zeiden dat hij met zijn rug naar de camera lag. Puur om die menigte tegen te houden want weet wel zeker dat er anders heftiger was gereageerd niet dat ik dat goedkeur. Want die mensen die aan het graven zijn weten echt wel wat ze aan het doen zijn. Ze zetten hun eigen levens op het spel voor iemand anders. Er werden veel van dat soort dingen geroepen en geschreven. Maar wij spraken meer vanuit gevoel. Dan waren die ouders eigenlijk het voorbeeld voor ons. Ondanks dat die moeder verdriet had en huilde etc. was ze blij met alle hulp en wist ze dat ze meer dan hun best deden om Rayan eruit te krijgen. Vandaag word een heftige dag voor die ouders. Moge Allah ze de kracht geven. En aan alle mama's waar ook ter wereld die hun kindje verloren hebben op welke manier dan ook sterkte wensen .
En toch denk ik dat dat in dit geval niet helemaal klopt. Wat ik weet is dat in die cultuur mensen juist de steun van grote groepen fijn vinden en dat het normaal is. Kijk maar naar geboortes bijvoorbeeld. Altijd groots, met veel familie in de buurt. De mensen wisten overigens ook niet beter, die waren niet op de hoogte dat hij al was overleden. Die hebben, ondanks dat vele geen familie waren en onbekenden, ook dagen staan bidden en hopen op een goede afloop. Zonder de juiste informatie was iedereen blij en hadden al die mensen nog goede hoop dat hij het gered had.
Tja ik kan het alleen beoordelen vanuit mijn eigen referentiekader. Ik vind het ook niet te vergelijken met een geboorte die groots gevierd wordt. Of misschien zelfs een begrafenis. Dit betrof het bergen van het lichaam van een 5-jarige jongetje, met ouders die dagen in onzekerheid hebben gezeten. Daarbij kan bidden en hopen ook vanaf een gepaste afstand of thuis. Dat deden de vrouwen tenslotte ook. Dus dan zouden al die mannen dat ook wel moeten kunnen lijkt me. Om de brancard en ambulance heen verdringen met je camera aan, valt voor mij niet onder bidden of hopen. En zie ik al helemaal niet als ‘steun’. En als dat gedrag de reden is dat het publiek niet op de hoogte werd gesteld, vind ik dat intens triest voor de ouders dat dat nodig was. Aangezien dat weer resulteerde in een juichende, meerennende menigte met hun dode kind is dat extra triest. En wat ik opvallend vind is dat dit gedrag keer op keer in dit topic wordt goedgepraat. Geen idee waar dat door komt, maar ik snap het niet. Wat mij betreft kan men op zijn kop gaan staan, maar imo valt dit gedrag nooit goed te praten. Niet onder culturele noemer, niet onder geloofsnoemer, niet onder meeleven, niet onder hoop. Gewoon nooit.
@Adje juist!! Dikke vette punt er achter om te hopen dat niemand het hier nog goed probeert te praten!
Oh dat wist ik niet.. heftig lijkt me dat zeg. Mag ik vragen wat de reden hiervan is? Als je niet wil antwoorden is dat ook goed hoor, ik ben oprecht geïnteresseerd, maar het staat je natuurlijk vrij wel of geen antwoord te geven.
Voor ons is dit de normale gang van zaken . Ik kan begrijpen dat het voor niet islamtische mensen heel raar en onbegrijpelijk is. Maar dat zal vice versa ook zo zijn voor bepaalde dingen die gedaan worden bij niet islamtische begravenissen. De moeder is daar tevreden mee zoals ik ik boven uitlegde wij kennen niets anders.
Ik ga hier ook verder niet ter discussie stellen hoe en waarom mensen bepaalde dingen doen in hun cultuur. Dat is niet de tijd en plaats nu. Ik heb ook zojuist een groot deel van livefeeds gezien van de begrafenis en het blijft erg triest al dat verdriet. Ik hoop dat die ouders het nu een plekje kunnen gaan geven.